RaiN*สายฝน...วันหัวใจพบรัก* ตอนที่18

“ ริคุริ เป็น แฟน ฉัน! “ อากิระตวาด ฉันควรจะซึ้งใจในคำประกาศของเขาหรือควรจะอายดี ฉันได้บอกพวกคุณรึเปล่าว่าเรายืนอยู่ที่ไหน เรากำลังจะเรียกแท๊กซี่ เพราะฉะนั้น เรากำลังยืนอยู่ริมถนน

คนมองเต็มเลย -_- ฉันแกล้งทำเป็นไม่รู้จักสองคนนี้ดีมั้ยนะ ขนาดไม่ทะเลาะกันคนก็มองความหล่อของไอ้สองคนนี้จะแย่อยู่แล้ว T_T ทีนี้ก็เลยมุงดูกันเลยน่ะสิ

“ ฉันรู้. .. แฟน “ ยูคิตอบ “ แฟน ... ที่แปลว่าคนรักน่ะใช่มั้ย ... ฉันก็คิดอยู่นานเหมือนกัน ริคุริเป็นแฟนอากิระ ฉันไม่ควรจะชอบ ... แต่ทำยังไงดีล่ะ ฉันคิดว่าฉันชอบเธอ จริงๆนะริคุริ ฉันชอบเธอซะแล้ว “

ประโยคหลังนี่ ยูคิหันมาทำหน้าเคร่งใส่ฉัน

“ ไม่ตลกนะ! “ อากิระยังคงหัวเสียพลางเน้นทุกพยางค์ “ ฉัน ไม่มีวัน ยก ริคุริ ให้ แก! “

“ ไม่ยกให้ -______________- งั้น.....


“ ฉันจะแย่งมาให้ดู “ ยูคิพูดพลางยิ้มกว้าง


พระเจ้า TT_TT ยูคิดูเหมือนปีศาจร้ายเลย ฉันต้องท่องไว้ให้ขึ้นใจ ฉันชอบอากิระ ชอบอากิระ ชอบอากิระ...


“ ริคุริ! “

“ หือ “ ฉันสะดุ้งเฮือกเพราะโดนอากิระเรียกเสียงโหด

“ กลับบ้าน ฉันไปส่ง “ เขาพูดรวบรัด นัยน์ตายังจับจ้องอยู่ที่ยูคิไม่วางตา

“ เอ่อ –O- ยูคิ ฉัน.... “ ฉันอยากจะบอกว่า วันนี้นายทำฉันช็อคมาก! แต่พูดไม่ออกน่ะ

“ จะบอกว่าฉันช็อคมากเหรอ >< “ ยูคิถาม แก้มเป็นสีชมพูแปร๊ด

“ -_- ถูกต้อง นายนี่เก่งนะ “

“ เก่งเหรอ ^O^ เก่งก็ชอบฉันซะสิ “

-_-………..ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะ

“ ริคุริ! จะคุยกับมันอีกนานมั้ย “ อากิระเร่ง


“ ไปนะ “ ฉันพูดพลางหมุนตัวเดินตามอากิระไป



“ ....อา ....อา.....อากิระ “

ฉันที่ชั่งใจว่าจะเรียกเขาในเวาลาที่อารมณ์ขุ่นมัวดีรึเปล่า เรียกเขาขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ ก็ดูเด่ะ -_- ทำหน้าอย่างกับโกรธใครมาซักห้าล้านปีแสง

“ หืม “ อากิระถาม ดูจากสีหน้าเหมือนจะรับคำไปอย่างนั้น O_O

“ นาย โกรธ...โกรธเหรอ “

“ ไม่ได้โกรธเธอ -_- โกรธมัน “

มันที่ว่าคงจะเป็นยูคิ -_- ฉันคิดว่าอย่างนั้นนะ

อากิระหยุดเดิน หันมาจ้องหน้าฉัน ทำเอาฉันเสียววาบแปลกๆ =_=

“ ยาซากิ ริคุริ “

“ อะไร ”

“ เธอจะรับผู้ชายคนนี้เป็นสามีของคุณรึไม่ ///>_
“ O_O ว่าไงนะ “

โดนจู่โจมแบบกระทันหัน ฉันตั้งตัวไม่ทันนะ

“ รับมั้ย “ เค้ารุก

“ ไม่ -_- “ ฉันตอบกลับพลางตีหน้าตาย

“ เธอว่าไงนะ “ อากิระทำท่าเสียความรู้สึกอย่างรุนแรง

“ ฉันสงสารลูกน่ะ -_- ถ้าเกิดมาโง่เหมือนนายฉันก็แย่สิ “

“ บอกแล้วไงว่าฉันเรียนเก่ง “

“ เอาเถอะ “ ฉันตัดบทก่อนจะเดินต่อ

“ ตกลงเธอไม่รับฉันจริงๆเหรอ “

“ ///>_
“ รับล่ะสินะ รับใช่มั้ย รับใช้ม๊า!~ พูดให้ฉันมั่นใจหน่อยสิ “
ฉันไม่พูดกับเขาเลยตลอดทางกลับบ้าน ปวดหัวเรื่องยูคิก็พอแล้ว ยังมาเจอตาบ้าขาดความมั่นใจซักไซ้อีก
ฉันก็ต้องรับอยู่แล้วล่ะ ♪ ตะตะตะ ต๊ะล๊ะล๊า ตะตะตะ ต๊ะละล๊า~
“ ฮายามิ รับโทรศัพท์ให้หน่อย! “ ฉันตะโกนลั่นบ้านก่อนจะเร่งทำการบ้านก่องใหญ่ที่เพิ่งได้มา เหลือบมองนาฬิกาลิงอุรังอุตังที่อยู่บนโต๊ะ -_- สี่ทุ่มกว่าแล้ว ใครยังโทรมาอีกเนี่ย
“ พี่ก็รับเองสิ! “ เสียงฮายามิแหวกอากาศมา
“ แกทำอะไรอยู่! ฉันต้องทำการบ้านส่งให้ทันเวลานะ! “
“ ผมต้องรีบจีบสาวให้ทันคู่แข่งนะ! “
อ้า -_-^ นั่นล่ะใช่เลย น้องชายสุดหล่อของฉัน ♪ ตะตะตะ ต๊ะล๊ะล๊า ตะตะตะ ต๊ะละล๊า~
“ แกไปรับซะ แล้วบอกว่าฉันไม่ว่าง “ ฉันยังไม่ยอมแพ้เร่งใช้ฮายามิที่ทำตัวน่าหมั่นไส้
“ โธ่เว้ย -_-^^ ” ฮายามิโผล่หัวมาที่ห้องฉัน “ แล้วโทรศัพท์ที่จะให้รับมันอยู่ไหนล่ะ! “
“ ก็แกเอาของฉันไปใช้ มันก็ต้องอยู่ในห้องนอนแกสิยะ “
ฮายามิเดินปึงๆจากไป พร้อมกับฉันที่ได้ยินเสียงฮายามิรับโทรศัพท์ดังลั่น “ ใครวะ!!!!!! พี่ไม่ว่างโว้ย!!!!!! “
เป็นการรับโทรศัพท์ที่ระทึกขวัญกระชากใจจริงๆ ฮายามิทำหน้าตาหงุดหงิดเดินเข้ามาอีกครั้งก่อนจะโยนโทรศัพท์ให้
“ เขาบอกอยากคุยกับพี่มาก ก ก ก ก “
“ ใคร “
“ ไม่รู้ไม่ได้ถาม -_- อย่ามากวนผมอีกนะ! “ แล้วมันก็สะบัดก้นเดินจากไป
ชิ -_- ไอ้หมอนี่ -_-^ ฉันเป็นพี่แกนะเฟร้ย แกต้องพูดดีๆกับฉันสิวะ! ( พูดในใจเพราะมันไม่ได้ยิน )
“ ฮัลโหล! “ ฉันกระแทกเสียงอย่างไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษนะ เสียงมันไปเอง -_-
“ ฮัลโหลๆ เทส~ หนึ่ง สอง สาม “ เสียงประหลาดพุ่งเข้าสู่หูฉันทันที “ อะแฮ่มๆ “
“ ? “ หน้าฉันตอนนี้เป็นเครื่องหมายคำถาม
“ สวัสดีริคุริ >_< ฉันเอง “
“ ฉันเองน่ะใคร “
“ ฉันไง “
“ แล้วฉันจะไปรู้เรอะ! “
“ อา...ไม่รู้หรอกเหรอ “ เสียงเขาดูเศร้าลงเล็กน้อย ก่อนจะกลับมาร่าเริงในทันตา “ ยูคิไง “
“ ยูคิเหรอ...โทรมามีอะไร “ ฉันถามอย่ารู้สึกเกร็งๆ ก็เขาเพิ่งสารภาพว่าเขาชอบฉัน งืมๆ แล้วคนโดนชอบ ( ภูมิใจมากที่ได้ใช้คำนี้ ) อย่างฉัน จะทำหน้ายังไงดีล่ะเนี่ย
“ ตอนเย็นน่ะ ฉันบอกว่าฉันจะพาเธอไปกินไอติม >_< “ ยูคิพูด “ แต่พอดีเกิดเรื่องเยอะแยะ ฉันเลยลืมไปเลย “
“ ยูคิ -O- ไอติมน่ะฉันก็อยากกินอยู่หรอกนะ “ ฉันพูดพลางเหลือบมองนาฬิกา “ แต่กินไอติมตอนสี่ทุ่มมันจะไม่ดึกไปหน่อยเหรอ “
“ ไม่หรอก ^O^ ไปเถอะนะริคุริ นะ นะ นะ “
ฉันรู้สึกเหมือนโดนบังคับแฮะ
“ ...ริคุริ บ้านเธอตอนกลางคืนนี่น่ารักดีนะ ไอ้โคมไฟหน้าบ้านเธอมันเป็นรูปอะไรน่ะ “
“ รูปกอริล่า ^O^ ฉันได้มาตอนอายุหกขวบ “
“ แล้วต้นกระบองเพชรเนี่ยล่ะ ทำไมมันเหมือนจะตาย -_- “
“ คงเป็นเพราะว่าช่วงนี้ฝนตกมากไปหน่อย O_O มันคงได้น้ำมากเกินไป... “ฉันรู้สึกประหลาดๆ -_- ยูคิ...
“ แล้วไอ้เจ้าหมาขนยาวๆที่แลบลิ้นใส่ฉันอยู่นี่ล่ะมันชื่ออะไร “
“ มันไม่มีชื่อหรอก ฉันเรียกมันว่าเจ้าหมาเพราะมันไม่มีเจ้าของ -_- แต่มันชอบมาอยู่แถวๆบ้านเรา เอ๊ะเดี๋ยวก่อนนะ “
“ อะไร “
“ นายอยู่ไหนน่ะ “
“ หน้าบ้านเธอน่ะสิ ^O^ ห้องที่ม่านสีขาวๆนั่นห้องเธอรึเปล่า “
พรึ่บ...เคร้งๆ ฉันรีบวิ่งไปเปิดหน้าต่าง ( ระหว่างทางชนตุ๊กตาเซรามิกแตกไปสามตัว ) ฉันเปิดดู >_< อ๊ากส์ O_O เก็นโด ยูคิยืนพิงมอร์เตอร์ไซค์อยู่ตรงหน้าบ้านฉัน มีเจ้าหมาขนยาวอย่างที่ยูคิว่าเดินมาดมขากางเกงเข้าอยู่ฟุดฟิดๆ หน้าหวานหล่อๆของเขาลอยมาแต่ไกล พร้อมรอยยิ้มกระชากใจสาวอย่างเคย -_- อย่ายิ้มอย่างนั้นนะยูคิ มันทำให้ฉันรู้สึกผิดมากที่จะปฏิเสธนาย
“ อ้า >_< ห้องที่ม่านสีขาวคือห้องเธอจริงๆด้วยสิ “ ยูคิยิ้มพร้อมกับโบกไม้โบกมือ “ ชุดนอนลายน่ารักดีนะ “
///>_“ นายมาทำอะไรที่นี่! “ ฉันร้องอย่างตกใจ
“ ลดเสียงลงหน่อย -_- แก้วหูจะฉีกขาด “ เขาพูดเบาๆ “ ก็มารับเธอไปกินไอติม “
“ ฉันไม่ได้บอกว่าจะไปนะ “
“ เธอจะไปสิ “
“ ฉันไม่ไป “
“ วันนี้แม่ฉันตายนะ ^O^ เธออยากให้ฉันเหงางั้นเหรอ “
“อย่าเอามาอ้าง! “
“ ออกมาเถอะนะ TT_TT “
“ ... “ ฉันนิ่งไปพักหนึ่ง
“ รอเดี๋ยวนะ “ ฉันพูดก่อนจะใส่เสื้อยืดทับเสื้อคุณหมีแล้วออกมาหาเขา
ยูคิยืนยิ้มกว้าง “ ฉันว่าแล้วเธอต้องมา “
-_-^ เป็นเพราะนายทำท่าเหมือนจะร้องไห้ตางหากล่ะยะ
“ ยูคิ -_- นี่มันดึกแล้ว =_= ร้านไอติมไม่เปิดหรอก “ยูคิล้วงเข้าไปในเสื้อแจ๊กเก็ต ก่อนจะดึงไอติมแท่งออกมา O_O
“ เธอจะเอาอันไหน >_< รสวนิลากับช็อคโกแลต “
“ ช็อคโกแลต “
“ ม่ายด๊าย เพราะฉันจะกิน “
“ แล้ว -_-^^ ไม่ทราบว่านายจะถามทำไม “
“ คำตอบก็คือ ^O^ .... “ ยูคิพูดเสียงร่าเริงพลางโยนไอติมวนิลาทิ้ง “ เราแบ่งกันกินไง >_< “
“ งั้นนายกินไปเหอะ “
“ ไม่เอาอ้ะ -_- แบ่งกันเถอะ “
ลงท้ายด้วยการแบ่งไอติมกินกันที่หน้าบ้านฉัน ฉันนั่งบนมอเตอร์ไซค์ ( โดนยูคิบังคับหลังจากที่เป่ายิ้งฉุบแพ้ ) ส่วนยูคิก็เอาแต่มองหน้าฉันแล้วเลียไอติมรสช็อกโกแลตแผลบๆ -_-
ฉันมีคำถามมากมายอยู่ในหัวที่อยากจะถามเขา อยากรู้ว่าเขาชอบฉันจริงรึเปล่า เขารู้สึกยังไงตอนนี้ แล้วประโยคที่อากิระพูดกับเขา...
…….“ อย่างแกน่ะ แกน่ะ ไม่ได้ชอบริคุริจริงๆหรอก...แกก็แค่อยากแก้แค้นใช่มั้ย แก้แค้นที่ซากุระชอบฉัน เลยบอกว่าชอบริคุริใช่มั้ย ใช่รึเปล่า! “…….

อืมส์ -_- ฉันจะไม่แสร้งทำเป็นว่าฉันไม่รู้สึกอะไรกับประโยคพวกนี้หรอกนะ ถ้าเขาคิดแก้แค้นจริงๆล่ะ...
“ ริคุริ ^_^ จ้องหน้าฉันทำไมน่ะ “ เสียงของยูคิทำให้ฉันหยุดคิดอะไรบ้าๆ
“ เปล่าหรอก “
“ หลงรักฉันแล้วล่ะซี่~! “
“ ฉันไม่ได้พูดแบบนั้นนะ “
“ งั้นก็อย่าจ้องฉันด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยรักแบบนี้ >_< เขินๆๆ “เขาพูดพลางสั่นหัวพั่บๆ (>< )( ><)
“ ยูคิ “ ฉันพูดพลางกินไอติมที่ยื่นมา “ นายชอบฉันเหรอ “
“ นี่เธอยังไม่รู้อีกเรอะ -_- “
“ ฉันก็แค่ถามเพื่อความมั่นใจ! “ยูคิไม่ยิ้มเหมือนเคย เขาขยับตัวมายืนให้ตรงกับฉัน ดวงตาจ้องฉันนิ่ง
“ ฉันชอบเธอ...จริงๆนะ ฉันชอบเธอ “
โอ้ว >_< เขาทำฉันหายใจไม่ทั่วท้อง O_O ดูเหมือนเขาจะพยายามใช้สายตาของเขาจ้องฉันให้ทะลุ -_-^ ฉันเลยกัดไอติมคำโตแก้เขิน
“ แล้ว...แล้วแม่นายล่ะ ทำไมนายไม่เคยเล่าให้ฉันฟังเลย “ ฉันเปลี่ยนเรื่องทันที -_- “ แม่นาย...ตายแล้วจริงๆน่ะเหรอ “
“ ตายเพราะรถชนซะด้วย “ ยูคิทำหน้าเรียบ “ รู้มั้ยว่าตอนที่เธอจะถูกรถชนคราวนั้น ฉัน...เขาเงียบไป ก้มหน้าลงต่ำก่อนจะทำปากขมุบขมิบ
“ ฉันทำไม “ ฉันรุก
“ ฉันอยากจะฆ่าเธอไง -_- เธออยากจะตายหนีฉันไปอีกคนงั้นเหรอ! “นึกว่าจะตอบอะไรซึ้งกินใจกว่านี้ซะอีก
“ แล้วนายไม่เสียใจเหรอที่ แ ม่ ต า ย น่ะ “
“ เสียใจสิ “
“ แล้วทำไมดูอารมณ์ดีจังล่ะยะ “
“ ฉันไม่ชอบร้องไห้ให้เธอเห็นหรอก >_< มันเขินน่ะ “ ยูคิพูดพลางดึงไอติมออกมาจากมือฉัน พลางงับเข้าไปทั้งแท่ง “ ทำไงดี ไอติมหมดแล้ว "
" ก็กลับบ้านไปสิ "
" ริคุริ ริคุริ! " จู่ๆยูคิก็ตะโกนขึ้นมา
" -_- หา "
" ริคุริ ริคุริ!!!! "
" นายตะโกนทำไมห๊า -O- นี่มันดึกแล้วนะ! "
" เธอไม่ชอบให้ฉันตะโกนเหรอ "
" ไม่ชอบ "
" งั้น... " ยูคิเดินเข้ามาประชิดตัวฉัน ก่อนจะโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูฉันเบาๆ
" ริคุริ...ฉันชอบเธอ "
“ ยาซากิ ริคุริ ^O^ ฉันมิกิ โมโมโกะ ไง >_< ว่าแต่จะไปไหนน่ะ “
ฉันที่กำลังกินข้าวอยู่กับมิซากิ ( อากิระต้องสอนหนังสือรุ่นน้อง ยูคิต้องไปห้องสมุดโดยด่วน ) รีบคว้าจานบึ่งหนีทันที TT_TT แต่ไม่ทันไร ยัยเบอร์หนึ่งแห่งแก๊งชาลาลาก็โผล่มา >_< คุณยังจำยัยนี่ได้มั้ย ยัยคิงคองถึกที่สูงร่วมร้อยแปดสิบเซนไง....
“ ฉันเหรอ TT_TT ฉันรู้สึกว่าอิ่มพอดีน่ะ “
“ ยังไม่ทันจะกินเลยเนี่ยนะ “
“ อ่า TT_TT อ๊า “ ฉันร้องเสียงหลง มิซากิเพื่อนผู้น่ารักก็เอาแต่จ้องร่างทะมึนของเบอร์หนึ่งอย่างสนใจ
“ ฉันนั่งด้วยคนนะ ^O^ “ เบอร์หนึ่งว่าก่อนจะใช้ก้นของเธอดันฉันไปให้พ้นทาง -_-^
“ เอ๋ -_- ถ้าจะไม่ผิดนะ “ เบอร์หนึ่งพูดพลางทำหน้าครุ่นคิดพลางจ้องมองมิซากิ ( ทำให้ดูเหมือนเธอเหนื่อยมากเมื่อทำอย่างนั้น ) “ เธอคือมิซากิที่โด่งดังคนนั้น ^O^ หน้าก็สวยทำไมเถื่อนจังเลยล่ะเธอ.... “สายตาของเบอร์หนึ่งไปหยุดที่บุหรี่ที่โผล่พ้นออกมาจากกระเป๋าเสื้อของมิซากิ
“ แล้วจะทำไม! อย่าพูดว่าเถื่อนให้ได้ยินนะ >_< ฉันออกจะหวานแหวน่ารัก! “ มิซากิตวาดแหว เฮ้ๆมิซากิ เวลาจะพูดประโยคนี้เธออย่าพับแขนเสื้อจะได้มั้ย -_-^
“ อ๋อเหรอ “ ตอนนี้ดวงตาเบอร์หนึ่งจับจ้องอยู่ที่ต่างหูเม็ดเท่ากระดุมที่หูข้างซ้าย
“ อย่ามอง! “ มิซากิเริ่มไม่มั่นใจ “ ทำไม >_< มันไม่สวยเรอะ -_-^ “
“ มันเถื่อนน่ะสิ “
“ ก็บอกว่าอย่าพูดอย่างนั้น! -O- “
มิซากิดูโกรธจัด ต่างจากโมโมโกะที่ดูจะไม่สนใจในท่าทีของมิซากิเลย แต่กลับหันมาทางฉัน “ ริคุริ -_- ฉันกำลังตามหาฮายามิน้องชายสุดหล่อขอเธออยู่ “โธ่ๆ T_T ฮายามิ พี่ไม่ได้ตั้งใจ
“ แต่รู้สึกน้องเธอจะน่ารักสู้อากิระของฉันไม่ได้ >_< ว่าแต่เขาอยู่ไหนน่ะ “
“ ใคร “