“ กลับบ้านคนเดียวเหรอ >_< ฉันกลับด้วยย “ ยูคิร้องลั่น เดี๋ยวนี้ชักจะมาพัวพันกับฉันมากจนผิดสังเกต -_-
“ กระเป๋าสวยจังเลย “ ยูคิทักฉันพลางยิ้มแป้น เชอะ ก็นี่มันกระเป๋าที่นายซื้อนี่หว่า “ กระเป๋าของฉันก็สวย “ เขาเสริมก่อนจะตบกระเป๋าสีชมพูของเขาเบาๆ
“ ฉันอยากได้สีชมพูมากกว่า “ ฉันทำหน้าบึ้ง ผู้ชายอะไรใช้สีชมพู -*-
“ ไม่เอา -_-^ “
“ นายไม่มีที่ไปแล้วรึไงนอกจากมายุ่งกับชีวิตฉันเนี่ย “
“ ไม่มี >_< ไม่ไปด้วย “ ยูคิพูดพลางควงแขนฉันแน่น
“ ยูคิ ///>_“ ไม่ออก “
“ ยูคิ!!! คนเยอะแยะไปหมดเลย “
“ เพื่อนกันแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก “
“ TT_TT “
แขนของยูคิคลายออกช้าๆ ก่อนที่เขาจะอุทานเบาๆ
“ ริคุริ ขอโทษ...แย่แล้วสิ ฉันไม่ได้ตั้งใจ “
อากิระจ้องมองฉันมาจากข้างหลัง ดวงตาจับจ้องมาที่แขนของยูคิ ก่อนเลื่อนสายตามาที่กระเป๋าข้างหลังฉันและพูดออกมาเบาๆ เสียงเรียบจนดูน่ากลัว
“ กระเป๋าสวยดีนะ “
20
“ กระเป๋าสวยดีนะ “
อากิระพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ดวงตาของเขาก็พลอยดูดุดันไปด้วย กระเป๋าฉันมีอะไรเหรอ O_O นายชอบมันเหรอ แสดงว่านายก็รสนิยมเดียวกับยูคิเลยน่ะสิ
เขาลากฉันออกห่างจากยูคิด้วยแรงทั้งหมดที่เขามี ก่อนที่เขาจะเริ่มตะโกนใส่ฉัน “ เมื่อกี้มันอะไร เธอควงแขนกับยูคิงั้นเหรอ ลับหลังฉันพวกเธอทำอะไรกันบ้างเนี่ย! เธอกำลังจะมีชู้! “
“ จะบ้าเหรอ O_O “ นายเรียกยูคิว่าชู้ แล้วจะให้ฉันเรียกซากุระว่าอะไรยะ แล้วกระเป๋าฉันสวยจริงๆเหรอ “
“ ฉันตามหาเธอให้ทั่วโรงเรียน พอดีวันนี้ซากุระอาการดีขึ้น ฉันเลยอยากกลับบ้านกับเธอ “ อากิระพูดพลางทำหน้าเดือดดาล “ แต่เธอคงไม่ต้องการฉัน! ส่วนกระเป๋านั่นทุเรศมาก ยัยบ้า“
“ เดี๋ยวสิอากิระ! ฟังฉันก่อนได้มั้ย “ ว่าแต่กระเป๋าทุเรศเหรอ เมื่อกี้ยังชมอยู่เลยนี่...
“ ฟังเหรอ “ อากิระทวนคำ “ เธออยากให้ฉันฟังอะไร ฉันไม่เห็นอยากฟังเลย “
อากิระพึมพำก่อนจะมองหน้ายูคิ “ เธอชอบใครกันแน่ บางทีฉันก็สงสัยว่าเธอชอบยูคิมากกว่าฉันซะอีก ซากุระบอกฉันว่าเธอกับมันสนิทกันเหมือนเป็นแฟน... “
“ นายไม่เชื่อฉันแต่ไปเชื่อนังตอแหลนั่นเรอะ! “
“ ใครตอแหล!? “
“ ซากุระน้องสาวที่รักของนายน่ะสิ รักกันมากเชื่อใจกันมากทำไมไม่คบกันไปเลยเล่า! “
เงียบ...มีแต่สายตาของคนสอดรู้ที่ชี้เราสามคนไปๆมาๆ และสีหน้าของอากิระที่ตึงไปทันที ตายล่ะหว่า ริคุริเอ๊ย T_T เมื่อกี้เพิ่งพูดอะไรออกไปน่ะ ไม่นะ ฉันไม่ได้... ฉันไม่ได้หมายความว่า...
“ เมื่อกี้เธอบอกเลิกฉันเหรอ “
เปล่า!!! ไม่ใช่!!! มีซักคำในประโยคที่ฉันพูด ถึงแม้ว่าที่ฉันพูดออกไปมันจะความหมายคล้ายๆกันก็เถอะ!! แต่ฉันเปล่านะ และแล้วโรคปากแข็งแถมชอบเอาชนะของฉันก็โผล่ออกมาอีกครั้ง ฉันอยากจะตะโกนออกไปใจแทบขาดว่า ‘ รักนายโคตร ’ แต่จะให้ฉันบอกรักนายเหรอ เฮอะ ไม่เอาด้วย -_-
“ ริคุริ สร้อยที่ฉันเคยให้เธออยู่ไหน “
“ สร้อย สร้อยอะไร “
“ ยัยงั่งจอมทรยศ สร้อยรูปหยดน้ำที่ฉันอุตส่าห์ไปกอดเข่าอ้อนวอนคนขายมากว่าจะซื้อได้! เธอลืมมันไปแล้วเรอะ “
^_^ตายห่า -_- ลืมสนิทชนิดที่ไม่เคยนึกถึงเลย T_T ก็ชีวิตฉันมีแต่เรื่องยุ่งๆนี่ยะ! ใครจะมัวสนใจกะอีกแค่สร้อยเส้นเดียวล่ะ
“ TT_TT ฉันไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน “
“ แม้แต่ของชิ้นแรกที่แฟนตัวเองให้เธอยังทำหาย เธอเคยเห็นความสำคัญของฉันบ้างมั้ย “ อากิระพูดอย่างหัวเสีย “ หรือบางทีฉันควรจะปล่อยเธอไป ทำไมฉันรู้สึกเหมือนว่าเธอไม่คิดอะไรกับฉันเลย “
“ ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะทำหาย >< นายคิดว่าฉันอยากให้มันหายเหรอ ฉันก็เสียใจเหมือนกันนะ! “
ฉันและเขาต่างตะโกนใส่กันดังลั่นไปหมด ลืมไปเลยว่ายูคิและคนอื่นๆต่างจ้องมองเราสองคนอยู่ แต่ไม่เห็นจะน่าสนใจ ฉันจะทะเลาะ ใครจะทำไม!
“ เธอตะโกนใส่ฉันทำไม! “
“ ก็นายตะโกนใส่ฉันก่อนนี่! “
“ ใครตะโกนใส่เธอกัน!! “
“ ก็นายน่ะสิจะมีใครที่ไหนเล่า!! “
“ เธอมันน่ารำคาญที่สุด!! กลับบ้านกับเจ้าหมาน้อยยูคิของเธอไปซะ! เธอคงมีความสุขมากกว่า “
ระหว่าที่ปล่อยให้คำพูดของอากิระผ่านหู ฉันกระพริบตาถี่ๆ พยายามไล่น้ำตาที่กำลังไหลให้มันกลับคืนเข้าไป ถ้านายเปิดใจฟังฉันอีกซักหน่อย ถ้านายเข้าใจฉันอีกซักนิด
“ ซากุระคงรอฉันอยู่ “ ฉันคงไม่ต้องมองแผ่นหลังของนายให้ช้ำใจอย่างนี้
ฉันเบือนสาตตาจากอากิระที่เดินจากไป ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ยูคิที่ทำหน้าแหยๆใส่ฉันอยู่
“ ...ไปกันเถอะ “ ฉันแยกเขี้ยวใส่ยูคิ “ กลับบ้านกัน...ไม่ต้องสนใจตาทึ่มนั่น “
“ ริคุริ -_- ขอโทษ... “
“ ไม่ต้องพูดแล้ว! “
ฉันเดินกลับบ้านมากับยูคิด้วยความเงียบ คงเป็นเพราะว่าฉันตวาดยูคิเลยทำให้เขาเดินก้มหน้าเงียบมาตลอดทาง น่าสงสารจังเลย TTOTT หมายถึงฉันน่ะนะที่น่าสงสาร
“ ถึงแล้ว “ ฉันพูด “ นายกลับไปได้แล้ว “
“ เธอโกรธเหรอ “
“ ไม่หรอก มันไม่เกี่ยวกับนายเลยนี่ ^_^ “
“ ทำไมต้องฝืนยิ้มด้วย “
“ ... “
ที่โรงเรียน เวลาเลิกเรียน
“ อากิระ ฉัน... “
อากิระที่ไม่มองฉันแม้แต่หางตา เดินหายลับหนีกลับบ้านไปอย่างรวดเร็ว TT_TT ทั้งวันฉันใช้เวลาทั้งหมดในการตามล่าตัวเขา...ส่วนเขาใช้เวลาทั้งวันในการเย็นชาใส่ฉันและเดินหนี...นึกว่าหล่อนักรึไงถึงเล่นตัวขนาดนี้! ฉันก็เริ่มโกรธแล้วนะ
ฉันหลับตาซักพัก ความอ่อนล้าในร่างกายฉันมันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ความบ้าระห่ำของเมื่อวานดูเหมือนจะหายไปหมด ฉันกำสายกระเป๋าที่ยูคิซื้อให้แน่นก่อนจะเร่งเดินกลับบ้าน
“ เป็นอะไรไป -_- ลองกินเหล้าสูตรพิเศษของฉันมั้ย รับรองอึกเดียวเธอจะซาบซ่าไปทั้งวัน! “
“ มิซากิ -_- “
มิซากิมามาดใหม่ด้วยการปัดแก้มสีชมพูหวานแหวว คงเป็นผลมาจากที่โดนยัยแก็งถึกชาลาลากล่าวหาว่าเป็นยัยเถื่อน วันนี้เธอจึงแปลงโฉมจากจอมโหดเป็นนางฟ้าในทันที ตายแล้ว >_< ฉันเพิ่งสังเกต ต่างหูเม็ดเบ้อเริ่มก็ถูกแกะออกไปด้วยรึนี่!!
“ มอง’ไรยะ ไม่เคยเห็นคนน่ารักเหรอ หา จะหาเรื่องเรอะ “
แต่นิสัยเหมือนเดิมเด้ะเลย
“ ฉันเห็นอากิระเดินตึงๆไปโน่นแล้ว แฟนเธอนี่อารมณ์แปรปรวนจัง วันนั้นของเดือนเหรอ “
“ ฉัน -_- ทะเลาะกับอากิระล่ะ “
“ เอาอีกแล้วเรอะ!! “
ฉันตั้งต้นเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้มิซากิฟัง ระหว่านั้นมิซากิทำสีหน้าหลายๆอารมณ์ผสมรวมๆกันไป บอกไม่ถูกระหว่างอารมณ์สงสาร กับสมเพช
“ ทำไมเธอช่างหาเรื่องใส่ตัวจังเลย! ยัยป้า! “
“ ใครให้เธอเรียกฉันว่าป้า! “
“ ฉันเรียกตามอากิระน่ะ ^O^“
“ เธอว่าฉันจะทำยังไง “
“ ฉันไม่รู้หรอก “ มิซากิตอบง่ายๆ “ ฉันไม่เก่งเรื่องรักๆใคร่ๆ แต่ถ้าอยากลืมเรื่องนี้ซักสี่ห้าชั่วโมง หรือพรุ่งนี้อยากนอนสลบอยู่บ้านล่ะก็...ฉันขอแนะนำสูตรพิเศษกระป๋องนี้... “
“ ฉันไม่ได้มาฟังรายการขายสินค้านะ! “
“ ริคุริ “
“ อะไร “
“ เธอรู้มั้ยว่าทำไมอากิระถึงโกรธเธอ “
“ เพราะหมอนั่นเป็นคนบ้าไม่มีเหตุผลไง “
“ ยัยโง่ -_- บรมโง่เลย เธอห้ามมีลูกนะ >_< เดี๋ยวลูกจะออกมาโง่! “
“ งั้นเธอก็ห้ามมีลูกเหมือนกัน! ถ้าลูกถือขวดเหล้าออกมาจากท้องเธอจะว่าไงหา “
จู่ๆมาด่าฉันโง่ -_- ฉันเคืองนะเว่ย ฉันมองนาฬิกา -_- กลับบ้านนอนดีกว่าเรา ฉันหมุนตัวเดินกลับบ้าน
“ ยูคิบอกว่ารอเธออยู่ที่หน้าโรงเรียน “ มิซากิตะโกนไล่หลัง
งั้นฉันคงจต้องออกหลังโรงเรียนซะแล้ว
ฉันตัดสินใจแล้ว ในเมื่อฉันรักยูคิไม่ได้ ฉันก็จะทำให้ยูคิเกลียดฉันไปเลย =_= ขอโทษนะยูคิ ฉันจะแสดงให้นายเห็นว่าแท้จริงแล้วฉันร้ายกาจแค่ไหน ( หึ หึ )
“ ไม่ไปหายูคิหน่อยเหรอ คนอย่างหมอนั่นน่ะถ้าเธอไม่ไปเขาก็ไม่กลับหรอกนะ “
“ งั้นก็ให้นอนค้างโรงเรียนไปละกัน “
“ ได้ไง เธอน่ะมันโง่เง่าอย่างที่คิดไว้จริงๆด้วย หัดมองคนอื่นซะบ้าง “
“ ยูคิจ้างเธอมาพูดเหรอ “
“ เธอลองให้โอกาสยูคิดูบ้าง...น่าจะดี “
มิซากิพูดน้ำเสียงเรียบดูจริงจัง -_- ก่อนจะเดินจากไป นี่ทั้งเพื่อนทั้งแฟนเป็นอะไรกันไปหมด แถมยังชอบทิ้งอะไรให้ฉันคิดมากอยู่เรื่อย >_< กลับบ้านดีกว่า
“ ขอโทษครับ มีเบอร์โทรศัพท์รึเปล่า “
ผู้ชายที่ตัวสูงปรี้ดคนหนึ่งพูดกับฉัน ฉันจึงกระพริบตาโง่ๆใส่เขา
“ มี “
“ ขอได้มั้ยครับ “
“ ฉันมีแฟนแล้วค่ะ “
“ ผมรู้ แต่เดี๋ยวนี้แฟนคุณไม่ค่อยสนใจคุณเลย เอาเบอร์ให้ผมเถอะ “
“ รู้จักแฟนฉันรึไง! “ ทำไมมันรู้ดีจังวะ
“ ใครจะไม่รู้จักอากิระบ้างล่ะ ผมแอบชอบคุณมานานแล้วนะ “
“ เดี๋ยวก่อน “ ฉันนึกขึ้นมาได้ ก่อนจะล้วงเข้าไปในกระเป๋าแล้วหยิบโน้ตของนายลึกลับที่ชอบส่งมาให้ฉันยื่นไปตรงหน้าเขา “ ของพวกนี้ ใช่ของนายรึเปล่า “ไอ้สูงนั่นสั่นหัวพรึบพรั่บ
“ ก็ดี ถ้าเป็นนายฉันคงเสียความรู้สึก “
“ เบอร์ล่ะครับ “
“ ไม่ให้โว้ย “
“ ขอเบอร์ครับ “ O_O ไม่เข้าใจที่ฉันพูดรึไงไอ้เบื๊อกนี่ ฉันพูดตรงออกขนาดนี้ยังจะมาทำหน้าเฉยอีก -_-
“ เฮ้ย -_-^ ไอ้เวรนั่น! ออกห่างจากยัยนั่นสามสิบเมตรเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นแกได้นอนโรง’บาลแน่ “
เสียงผู้ชายแว่วๆมาในหู อากิระ?
อะไรวะ -_- ยูคิหรอกเหรอ เขาวิ่งด้วยความเร็วร้อยยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงมาหาฉัน ก่อนจะผลักไอ้สูงนั่นออกไป เดี๋ยวยูคิ ไอ้สูงนั่นสูงกว่านายประมายสิบเซ็นต์เลยนะ...นายจะหาเรื่องต่อยกับมันเหรอ
“ แกเป็นใคร “ ไอ้สูงถาม
“ สามีในอนาคตของยัยนี่! “
“ แกไม่ใช่อากิระ... “
ไอ้สูงพูดเข้าท่าแฮะ
“ อะไรวะ เดี๋ยวริคุริก็ชอบฉันเองล่ะ! “
“ เดี๋ยวริคุริก็ชอบฉันเหมือนกัน “ ไอ้สูงว่า
“ อ้าว ห่าเอ๊ย! กวนส้นนี่หว่า มาต่อยกัน~ มาเลยๆๆ “
ยูคิติดนิสัยอากิระมารึไง -_-^ หาเรื่องต่อยคนอื่นไม่ใช่นิสัยยูคิเลยนะ
ก่อนที่ยูคิจะได้ต่อย ฉันก็คว้าข้อมือเขามาแล้วออกแรงลากเขาวิ่งหนีไอ้สูงนั่น
“ เฮ้! ริคุริ จับมือฉันแล้วเป็นแฟนฉันนะ “
ฉันสลัดมือเขาทิ้งทันที
“ พูดเล่นน่า -_- ทำหน้าเครียดเชียว มิซากิโทรมาบอกว่าเธอตั้งใจจะหลบหน้าฉัน >_< ทำไมอ้ะ “
“ ยูคิ “
“ อะไร “
“ ฉันว่าฉันเคยบอกนายแล้วนะ เรารักกันไม่ได้! เป็นแฟนกันไม่ได้ “
“ ได้สิ “
“ อย่าคิดอะไรง่ายๆได้มั้ย!! “
“ แล้วจะคิดให้ยากทำไมล่ะ ^O^ “
“ ปั้ดโธ่! ยูคิ เลิกชอบฉันซะ กลับไปรักซากุระของนายต่อเถอะ ตอนนี้ยัยนั่นกำลังจะทำความรักของฉันพินาศ “
“ เธอบอกให้ฉันเลิกชอบเธองั้นเหรอ “
“ ใช่!!! ตอนนี้อากิระกับฉันแทบจะไม่ใช่แฟนกันแล้ว “
“ แล้วฉันจำเป็นต้องทำตามคำสั่งเธอรึไง -_- “
“ ว่าไงนะ “
“ ฉันจะชอบ จะรักใครมันก็เรื่องของฉันสิ! มีสิทธิ์สั่งฉันเรอะ “
“ แต่ไอ้ใครที่นายพูดถึงนี่มันฉันนะ “
“ แล้วไง หยุดพูดว่ารักฉันไม่ได้ซะที!!! “
ยูคิจ้องมองฉันนิ่งด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนจะเดินจากไป -_- ทำไมทุกคนชอบเดินหนีฉันไปอยู่เรื่อยนะ!! ฉันเดินไปเรื่อยๆ ตามถนนพลางบ่นพึมพำ >_< หาอะไรกินแก้โมโหดีกว่า หมับ
“ เอ๋ “
เด็กชายหน้าตาเย็นชาคนนึงดึงผมฉันไว้แน่น O_O ฉันว่าฉันเคยเห็นที่ไหน O_O หน้าตากวนส้นเท้าแบบนี้ -_- มันคุ้นๆเหมือนกับ....
เด็กคนนั้นเคี้ยวหมากฝรั่งก่อนจะเป่าดังโผล๊ะ
“ ผมชื่อ อุเอดะ เรียว “
กรี้ด!!! >_< เด็กเวรคนนั้นที่หนีออกจากบ้าน!
น้องชายซากุระ!
“ นี่! เรียวคุง -_- เธอหนีออกจากบ้านมาเหรอ “
เรียวพยักหน้า
“ กลับบ้านไป -_- พี่สาวเธอป่วยก็เพราะเธอนะ “ รีบๆกลับบ้านไปซะ อากิระของฉันจะได้หลุดพ้นจากผู้หญิงที่ชื่อ ซา กุ ระ!!!
“ ผมไม่กลับ!! “
“ มีปัญหาอะไร ติดยาเรอะ หา “
“ นั่นไม่ใช่พี่สาวผม! “
“ อย่าพูดอะไรให้ฉันงงสิ พูดรวดเดียว อธิบายรวดเดียวเถอะ “
เรียวจ้องหน้าฉันอยู่ซักพัก ก่อนจะถามขึ้น “ พี่ชื่ออะไร “
“ ยาซากิ ริคุริ “
“ โอเค “ เรียวพูขึ้นก่อนจะคว้ามือฉันไว้แน่น “ ต่อไปนี้ผมคือยาซากิ เรียว ฝากตัวด้วย ผมหิวมากๆ รีบๆพากลับบ้านหน่อยสิ จะกินข้าว! “
“ จะบ้าเหรอ! บ้านอยู่ไหนเดี๋ยวฉันพาไปส่ง “
“ ถ้าพี่ยังจะให้ผมกลับบ้านอีกล่ะก็...ผมจะวิ่งไปให้รถชนเลยคอยดู! “
“ กลับบ้าน!! “
แล้วเด็กบ้าก็ปล่อยมือฉันก่อนจะวิ่งพรวดไปกลางถนน เสียงบีบแตรลั่น O_O ฉันร้องกรี้ดก่อนจะวิ่งไปคว้าตัวเรียวกลับมาได้ทันเวลา -_- ฉันปาดเหงื่อพลางทรุดตัวอย่างอ่อนแรง
“ ผมหิวข้าวแล้ว “
-_-^^^ ตอนนี้ฉันมีน้องชายเพิ่มอีกคนแล้วค่ะ
21
“ กลับมาแล้วค่ะ “
ไม่มีใครอยู่บ้านเลย ฉันเปิดประตูบ้านดังโครม ในมือมีกระเป๋านักเรียกส่วนอีกข้างกุมมือเด็กบ้าเรียวนั่นไว้แน่น พี่น้องตระกูลอุเอดะเหมือนกันไม่มีผิด เด็กเวร เด็กเวร เด็กเวร!
“ พี่! หิวข้าว “
ฉันเกลียดเด็ก T_T
“ แม่ฉันยังไม่มาเลย รอก่อนนะ “
“ โตป่านนี้ทำกินเองไม่เป็นรึไง “
“ ว่าไงนะ -_-^ “
“ ผมหมายถึง...ผมอยากลองกินฝีมือพี่ริคุริดูน่ะครับ! “
ไอ้เด็กตอแหล -_- ตอแหลเหมือนพี่มันเลย เรียวลอยหน้าลอยตาตอบก่อนจะส่งยิ้มหวานมาให้ฉัน นี่ถ้ามันอายุสักสิบแปดก็คงดี เจ้าเรียวก็หน้าตาดีใช่ย่อย O_O โอ้ยตายแล้ว ฉันคิดอะไรกับเด็กอยู่เนี่ย -_- ไปหาอะไรให้กินหน่อยละกัน
“ ได้แล้ว “ ฉันยื่นจานให้
เรียวก้มมองในจานพลางทำหน้าขยะแขยง
“ นี่มันอะไร “
“ ก็ผัก เนื้อ คลุกรวมกับข้าว “
“ กินได้เหรอ O_O “
“ ได้สิ! “
“ เหมือนข้าวหมาเลยนะ “
“ ไม่กินงั้นทิ้งนะ “
“ กินครับ T_T “
ง่ำๆ แจ๊บๆ ( กินทุเรศจังเลย )
“ อร่อย! “
ดูไปดูมา...เด็กนี่ก็น่ารักดีเหมือนกัน
“ ข้าวหมาอร่อยจัง “
ฉันเกลียดแก!! ที่คิดว่าแกน่ารักเอาเป็นว่าฉันคิดผิดก็แล้วกัน
เสียงประตูบ้านเปิด ใครมาหว่า
แม่นั่นเอง -_- มองฉันแวบหนึ่ง ก่อนจะเลื่อนสายตาไปหยุดที่เรียวคุงที่กินข้าวไม่ลืมหูลืมตา แม่ทำตาลุกวาวใส่ฉันก่อนจะร้องลั่น
“ อุ้ยตายแล้ว >_< ริคุริ อย่าบอกนะว่า....ว่า!!! “
“ ค่ะ...หนูตั้งใจจะบอก... “ แม่นี่เดาเก่งจัง กำลังจะบอกว่าเด็กเก็บได้
“ โตขนาดนี้เชียวเหรอ!!! “ แม่ฉันอ้าปากค้างจ้องเรียว
“ คะ...อ๋อค่ะ พอดีว่า “
“ ลูกกับอากิระคบกันนานขนาดนี้เชียวเหรอ >_< เพิ่งคบมาได้เกือบปีเองไม่ใช่รึไง “
“ หา -_- มันเกี่ยวอะไรกับอากิระล่ะแม่ “
“ ไม่ใช่อากิระเหรอ! ใครกัน แกบอกมานะ! “
“ ใครล่ะ -_- แม่พูดอะไรเนี่ย “
“ ตั้งชื่อให้ว่าอะไรล่ะ “ แม่ฉันเปลี่ยนสีหน้าจากตกใจเป็นอยากรู้อยากเห็น -_-^
“ ชื่อ ชื่อเด็กคนนี้เหรอ ชื่อเรียวค่ะ “
“ ทำไมไม่ชื่อ อาคุระ อะไรประมาณนี้ล่ะ “
“ ทำไมเด็กนี่ต้องชื่ออาคุระด้วย O_O “
แม่ฉันทำหน้าตาแสนรู้
“ ก็ อาคุระ ก็คือชื่ออากิระกับแกผสมกันไง ริคุริ อากิระ อาคุระ น่ารักใช่มั้ย เปลี่ยนเหอะ แล้วแม่จะให้อภัยทุกอย่างที่แกทำ... “
“ ทำ...ทำ...ทำอะไร OoO “
วินาทีนั้น ฉันก็เข้าใจ...
“ เด็กนี่ไม่ใช่ลูกของหนูกับอากิระซะหน่อย!!! “
ตอนแรกได้น้องชาย ตอนนี้ฉันกำลังจะมีลูกแล้วค่ะ \\\O_O///
+++++
ตอนนี้ฉันนั่งหาวหวอดๆ พลางมองฮายามิน้องชายแท้ๆของฉันกำลังเล่นเกมอย่างเมามันส์กับเรียวคุงเด็กบ้าที่กลายเป็นน้องชายฉันไปแล้ว O_O สองคนนี้ดูเข้ากันได้ดีนะ
“ ไปนอนได้แล้วเรียวคุง “ ฉันพูดพลางเกาคางแกรกๆ
“ ไม่ไป -_- พี่ริคุริอยากไปนอนก็ไปคนเดียวสิ! “
“ ช่าย ย ย >_< พี่จะเอาน้องชายที่พลัดพราดจากผมไปตั้งสิบสองปีได้ยังไงกัน “ ฮายามิแทรก
“ น้องชายพลัดพรากเหรอ -_- “
“ ก็เรียวคุงบอกว่าเป็นน้องพี่ งั้นก็ต้องเป็นน้องผมด้วย “
“ เดี๋ยวๆ จะบ้าเหรอ... “ นี่มันน้องของซากุระตางหาก ฉันจะต้องกัดฟันโทรไปบอกยัยนั่นซะหน่อยว่าฉันเจอน้องชายสุดที่รักของเธอแล้ว จะได้เลิกสำออยซะที ( นางมารร้ายเริ่มออก )
“ ต่อไปนี้เราเป็นสามพี่น้อง! ไม่เอาดีกว่า ตัดพี่ริคุริไปก็แล้วกัน “ ฮายามิพูดต่อโดยไม่สนใจฉัน
“ ได้ไง รวมฉันเข้าไปด้วย >_< เอ๊ยไม่ใช่ -_- เล่นอะไรไร้สาระ ฮายามิก็ไปนอนได้แล้ว เรียวคุง พรุ่งนี้ฉันจะส่งนายให้ซากุระ... “
“ พรุ่งนี้ผมจะวิ่งเข้าหารถคันแรกที่ผมเห็น...ถ้าพี่ริคุริส่งผมกลับไป... “ เรียวพูดเสียงเย็น
“ งั้นจะอยู่ที่นี่ต่อไปได้ยังไง! นี่ไม่ใช่บ้านของเธอนะ “
“ ไม่เอา ไม่ให้เรียวกลับ~! ผมรับเรียวเป็นน้องแล้ว! ไม่รู้ล่ะ เป็นน้องชายผมนะ นะ น๊า~ “ ฮายามิดิ้นพราดๆอยู่กับพื้น ปีนี้ฮายามิอายุเท่าไหร่กันนะ O_O
“ อย่ามาทำเสียงอย่างนี้นะ! “
มิน้องชายแท้ๆของฉันกำลังเล่นเกมอย่างเมามันส์กับเรียวคุงเด็กบ้าที่กลายเป็นน้องชายแนไปแล้ว
“ อย่าส่งผมกลับเลยนะ นะ นะ “ เรียวคุงโยนเกมทิ้งมากอดเข่าอ้อนวอนฉัน
“ อย่าส่งน้องชายผมกลับเลยน๊า! TT_TT “ ฮายามิแหกปากลั่น
แม่ของฉันที่อยู่ในชุดนอนเดินเข้ามา ในมือมีหมอนใบเบ้อเริ่มกอดอยู่ แต่หน้าตาตอนนี้เหมือนจะเขมือบฉันเข้าไปทั้งตัว -_-
“ หยุดแหกปากได้แล้ว!!! ลูกฉันบ้ากันไปหมดแล้วเหรอ -_-^ ฮายามิ! แกไปอาบน้ำแล้วเลิกตะโกนซะที อาคุระคุงด้วย! ไปพร้อมๆกับฮายามินั่นแหละ “
“ ผมชื่อเรียวครับ! ไม่ได้ชื่ออาคุระซะหน่อย “
“ ก็แม่ชอบชื่ออาคุระมากกว่านี่ -_- “
“ ก็ได้ครับ ผมคือยาซากิ อาคุระก็ได้ครับ “
“ ไปอาบน้ำ! “
“ คร๊าบบบ “
“ ส่วนแก ริคุริ ไปซื้อถั่วงอกให้แม่หน่อย “
“ ถั่วงอก!! แม่!! นี่มันดึกแล้วนะ จะเอาถั่วงอกไปทำไม “
“ พ่อแกอยากกิน >_< ไปซื้อมา ฉันให้เวลาแกสิบนาที “
“ โธ่ -_- หนูเป็นผู้หญิงนะแม่ ออกนอกบ้านตอนดึกๆไม่ดีนะ ให้ฮายามิไปสิ “
“ ฮายามิมันหล่อ เดี๋ยวโดนผู้หญิงฉุดไปจะทำยังไง “
แล้วฉันล่ะ -_-
“ ไม่เอาอ่ะ ให้เรียวคุงซื้อสิ “
“ แม่จะนับแล้วนะ... “
“ ขอร้อง >_< โอ๊ยย หนูปวดท้องงง “
“ เริ่มได้!!! “
ยังไม่ได้นับเลยนี่นา -_-^ ฉันรีบวิ่งออกจากบ้านแทบไม่ทัน -_- เฮ้อ ถั่วงอก
ตื๊ดตืดดดด
ฉันเดินเข้าร้านซุปเปอร์มาร์เก็ต ทำไมคนขายมองฉันอย่างงั้นล่ะ O_O คงเป็นเพราะฉันอยู่ในชุดเสื้อกล้ามย้วยๆกับกางเกงเปื่อยๆล่ะมั้ง -_- ถึงจะโทรมแต่ฉันก็มีเงินจ่ายนะยะ ฉันรีบพุ่งตัวไปหยิบถั่วงอกมาถุงนึงก่อนจะรีบไปจ่ายเงิน
“ ซื้อเนื้อไปบ้างสิคะ กินแต่เหล้าได้ที่ไหนกัน -_- “
“ ฉันกินได้ “
“ แต่ของในตู้เย็นเราจะมีแต่เหล้าไม่ได้หรอกนะคะ -_-^ “
“ ฉันกินได้~! ”
“ ค่ะ ก็ได้ค่ะ ^O^ “
ฉันเอาถุงถั่วงอกบังหน้าเอาไว้ ก่อนจะเหลือบลูกตาไปมองชายหนุ่มหญิงสาวที่ทำตัวเหมือนโลกคู่แต่งงานใหม่ช่วยกันซื้อของ -_-^^ ซากุระ T_T ทำตาเป็นประกายใส่แฟนฉันอย่างงี้หมายความว่ายังไงยะ!
“ ซากุระ เธอหายป่วยแล้วใช่มั้ย “ อากิระถามพลางโยนขวดเหล้าใส่ตระกร้า
“ ก็...ยังมีหน้ามืดบ่อยๆ ปวดหัวด้วย ตอนนี้ก็ยังเพลียๆอยู่... “
“ จริงเหรอ “ มือของอากิระแตะหน้าผากซากุระเบาๆ
“ สวัสดี!! ออกมาทำอะไรกันล่ะเนี่ย เดทเหรอไง “
เคยได้ยินมาว่า...
ไอ้ที่เรียกว่า หึง
สามารถทำให้คนเรา...ทำอะไรประหลาดๆออกไปได้
เมื่อกี้ฉันพูดว่าอะไรนะ -_- เมื่อกี้ฉันพูดหาเรื่องออกไปใช่มั้ย อากิระมองที่กางเกงเปื่อยๆของฉัน
“ ออกมาทำอะไรตอนดึกๆ “
“ นายล่ะ ออกมาทำอะไร “
“ ซื้อของให้ซากุระ “
“ เธอซื้อของคนเดียวไม่เป็นเหรอไง หา “
โอ้ O_O เอาอีกแล้วริคุริ เดี๋ยวนี้ฉันต้องระวังการพูดจาซะหน่อยแล้ว -_-^ ทำไมฉันชอบพูดหาเรื่องคนอื่นเค้าอยู่เรื่อยนะ แต่ช่างมันเถอะ -_- ยัยนี่เป็นข้อยกเว้น
ซากุระจ้องหน้าฉันเขม็ง ก่อนจะพูดขึ้นเบาๆ “ พี่ริคุริเกลียดฉันมากเหรอคะ... “
“ เธอเองก็เกลียดฉันนี่ เรามาเกลียดกันเถอะ “
“ ฉันเปล่านะ... “
“ งั้นเหรอ งั้นก็พูดออกมาเซ่ ! ไอ้แผนการเป็นสิบที่ทำให้ฉันเลิกกับอากิระน่ะมีอะไรบ้าง “
อากิระมองหน้าฉัน O_O มองตาฉันสิอากิระ -_-^ นายจะได้เห็นถึงความจริงในดวงตาใสซื่อบริสุทธิ์ของฉัน
“ ฉัน...ฉันปวดหัว... “ ซากุระกุมขมับเธอไว้แน่น
""่ายเงิน...
อากิระจับข้อมือฉันไว้แน่น ก่อนจะพูดกับซากุระ
“ เธอรออยู่ที่นี่ก่อน เดี๋ยวฉันกลับมา “
มือของซากุระจับมืออากิระไว้แน่นเหมือนกัน “ ต้องกลับมา...แน่นะคะ “
“ .... “
อากิระลากฉันออกจากร้าน ก่อนจะดันฉันเข้าไปตู้โทรศัพท์ เขามองฉันก่อนจะดึงบุหรี่ขึ้นมา
“ นายสูบบุหรี่เหรอ “
เขาไม่ตอบ แต่พ่นควันใส่หน้าฉันแทน
“ ห้ามสูบ -_- นี่เป็นคำสั่ง “
“ เธอเป็นใครมาสั่งฉันหา! “ อากิระตะคอกลั่นก่อนจะบีบแขนฉันจนเจ็บ
“ ฉันก็เป็นแฟนนายไง ไอ้ทุเรศ! ปล่อยแขนฉันซะที “
เขาปล่อยแขนฉันอย่างแรงก่อนจะแกว่งบุหรี่ไปมา “ เป็นแฟนฉันเหรอ เธอแน่ใจเหรอ แฟนฉันน่ะคือริคุริ ไม่ใช่เธอ! “
“ ก็ฉันไงล่ะริคุริ! “
“ ไม่ใช่หรอก! เธอก็เป็นแค่คนที่หน้าตา แล้วก็ชื่อเหมือนกับแฟนฉัน ริคุริตัวจริงน่ะไม่มีทางตะโกนด่าคนอื่นแบบนี้ “
""่ายเงิน...
“ แต่ว่าซากุระ... “
“ พอเถอะ “ อากิระพูดก่อนจะเสียบบุหรี่เข้ากับปากอีกครั้ง “ ฉันว่าซากุระใกล้หายแล้วล่ะ พรุ่งนี้ฉันจะไปหาที่บ้านตอนเช้านะ...ถ้าเธออยากเจอฉัน... “
“…“ อยากสิตาโง่ O_O แล้วทำเสียงน้อยใจทำไมล่ะนั่น ว่าแต่ -_- ฉันคิดในใจ อากิระจะได้ยินมั้ยล่ะเนี่ย
“ ... “
“ ซากุระป่วยก็เพราะว่าน้องชายหนีออกจากบ้านใช่มั้ย “ ฉันถาม
“ ใช่ “
“ น้องชายซากุระอยู่กับฉัน “
“ ห๊า “ อากิระแทบทำบุหรี่หล่นจากปาก
“ พรุ่งนี้เช้าก็มารับกลับไปละกัน “
“ เด็กนั่นไปอยู่กับเธอได้ยังไงห๊า “
“ เรื่องมันยาว...อ้ะ...ห้ามสูบบุหรี่นะ!!! “
อากิระดึงบุหรี่ออกจากปาก “ พอใจรึยัง เรื่องมากชะมัดเลย “
“ นายเชื่อฉันใช่มั้ย เรื่องซากุระน่ะ ยัยนี่ซักวันต้องทำฉันกับนายต้องเลิกกันนะ “
“ ฉันบอกเธอไปแล้วครั้งนึงไม่ใช่รึไง -_- ว่าฉันไม่เชื่อเธอ “
“ เชื่อฉันสิ -_- “
“ ถ้าฉันกับเธอจะเลิกกัน ก็คงเป็นเพราะฉันหรือเธอตัดสินใจ จะเป็นเพราะซากุระได้ยังไง... “
“ แต่... “
อากิระไม่ฟังฉันแล้ว เขาขัดฉันแล้วพูดขึ้น
“ ซากุระรอฉันอยู่...พรุ่งนี้เจอกันนะ “
ฉันเดินกลับบ้านอย่างเศร้าสร้อย...ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าบรรยากาศระหว่างฉันกับอากิระมันดูทะแม่งๆนะ อย่าบอกนะว่าเราใกล้จะเลิกกันแล้ว อย่างงี้เรื่องก็จะจบแล้วสิ
เอ๊ะเดี๋ยวก่อน...
“ ถั่วงอก!!!!!!!!!! “
ให้ตายเด่ะ O_O มัวแต่ยุ่งเรื่องอากิระจนลืมถั่วงอกของแม่เลย -_-
“ เมื่อกี้เธอพูดว่าถั่วงอกเหรอ ในที่สุดก็นึกได้แล้วรึไง “
ใคร?
“ ยูคิ!!! “
“ หวัดดี “ ยูคิพูดพลางยิ้มแฉ่ง
“ มาทำอะไรแถวนี้ “
“ มาหาเธอไง “
“ ทำไม “
“ พลังแห่งรักไง “
หมอนี่เคยซีเรียสบ้างมั้ยเนี่ย
“ แล้วถั่วงอกอะไร นายรู้ได้ไง “
“ อ๋อ ถั่วงอก “ ยูคิพูดแล้วส่งถุงถั่วงอกให้ฉัน “ จ่ายเงินมาด้วยนะ “
“ นายรู้ได้ยังไงยะ!! “
“ พลังแห่งรัก “
“ จะบ้าเรอะ!!! “
“ โวยวายอะไรเสียงดังชะมัด นี่มันดึกแล้วนะ “
“ นายสะกดรอยตามฉันเหรอ “
“ เปล่าซะหน่อย “
“ แล้วรู้ได้ยังไงล่ะ...ห้ามตอบว่าพลังแห่งรัก!!! “
“ ...อย่างนี้ก็ไม่มีคำตอบสิ “
“ พอที! ไม่เอาแล้ว ฉันจะกลับบ้าน นายก็ไปอยู่กับพลังแห่งรักของนายเหอะ “
ยูคิเงียบไปเล็กน้อย “ ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร “
+++++
ฉันตื่นมาตอนเจ็ดโมงเช้า แม่กำลังหลับ ฮายามินั่งเล่นเกม ส่วนเรียวคุง...
นั่งจ้องหน้าฉัน -_-
“ มองอะไรหา -_- “
“ ตื่นเช้าจังเลยนะ พี่สาว!! “
“ อะไรของนาย O_O “
“ ... “ ยังคงจ้องหน้าฉันตาแป๋ว
“ มีอะไรก็พูดมา “
“ ... “
“ พูดสิวะ!! “
“ พี่สาว...หนีไปกับผมได้มั้ย “ เรียวคุงพูดเสียงอ่อย
จ้อง...
“ พูดอะไรของนาย -_- เมื่อคืนเล่นเกมจนเพี้ยนเหรอ หา “ ฉันตอบกลับหลังจากได้สติกลับคืนมา -_-^ เมื่อกี่รู้สึกฉันจะเพิ่งถูกเด็กอายุสิบสี่ชวนหนีตามกันไปใช่มั้ยเนี่ย
“ ไม่ได้ล้อเล่นนะ...ไปกับผมเถอะ “
ฉันยังไม่ได้บอกเขาเลยว่าฉันล่อลวงซากุระให้มารับเขากลับบ้าน ฉันจะได้หมดภาระและซากุระจะได้หายป่วยซะที -_- ถ้าเกิดเด็กบ้านี่รู้เข้าต้องพยายามหนีอีกแน่ๆเลย ว่าแต่จะหนีไปทำไมนะ พี่สาวตัวเองแท้ๆ
“ หนีเหรอ...นายจะหนีไปไหน “
“ ที่ไหนก็ได้ ที่ไม่มีซากุระอยู่ “
“ ทำไมไม่เรียกชื่อห้วนๆหา OoO ซากุระพี่สาวนายนะ!! “
“ ก็ผมมีพี่คนใหม่แล้วนี่ไง ^O^ พี่ริคุริ!! ถึงแม้จะสวยสู้พี่คนก่อนไม่ได้แต่ผมก็รักพี่นะ!! “
“ หุบปากไป -_- “
“ หนีกันเถอะ “
“ ทำไมต้องหนีด้วยล่ะ “
“ พี่สาวก็ไม่ชอบซากุระเหมือนกันใช่ม้ะ “
“ ใช่ “
“ ผมก็ไม่ชอบ เรามาหนียัยบ้านั่นกันเถอะ “
“ นายทะเลาะกับซากุระล่ะสิ -_- พี่สาวทำอะไรนายกันล่ะ หา “
“ หนีไปกับผมมั้ย “
“ ฉันยังมีงานอีกเยอะแยะเลยที่ต้องทำ กวาดบ้าน ล้างห้องน้ำ ให้อาหารแมว... “
“ พี่ไม่ได้เลี้ยงแมวซะหน่อย “
“ ฉันยังไม่ได้ปรับความเข้าใจกับอากิระเลย ยูคิก็ยังมีเรื่องต้องสะสาง คิดถึงมิยากิด้วย... “
“ ตอบผมสิ! ไป หรือไม่ไป “
“ ไม่ไปโว้ย!! “
“ เออ!! ก็แค่นี้แหละ ผมนึกว่าพี่สาวจะช่วยผมได้ซะอีก >_< ใจร้ายๆๆๆ “
“ นายอายุเท่าไหร่กันยะถึงได้พูดจาแบบนั้น -_- “
“ สิบสี่ขวบเอง!!! พี่จะบอกว่าผมน่ารักก็บอกมาเถอะ!!! “
เด็กอะไรหน้าด้านชะมัด
" มาสัญญากัน "
" สัญญาเหรอ "
เรียวยื่นนิ้วก้อยให้ฉัน
" สัญญาว่า...ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม พี่ก็จะไม่ส่งผมให้ซากุระ "
สัญญาได้ที่ไหนกัน ฉันกำลังจะส่งนายให้ซากุระนี่แหละ
" เอ่อ...พี่ว่า "
" สัญญานะ.. "
ฉันฝืนยิ้ม " อื้ม สัญญา... ไม่ส่งเธอให้ซากุระอย่างแน่นอน "
ติ๊งต่อง
อากิระมาแล้ว มาพร้อมซากุระเลย! ทำไงดี! ฉันไปหาเชือกมาผูกขาเรียวไว้ก่อนดีมั้ยจะได้วิ่งหนีไม่ทัน อ๊าก ย๊าก
“ พี่ริคุริเป็นอะไร “
“ เรียวคุง...ขอโทษนะ “
“ ... “
ฉันเปิดประตูออกไป อากิระก้าวฉับๆเข้ามาในบ้านฉันก่อนจะถลาเข้ามาเขกหัวเรียวดังโป๊ก
“ เจ็บ! “ เรียวแหกปากลั่น
“ ดี แกสมควรเจ็บ! รู้รึเปล่าว่าพี่สาวแกเค้าเป็นห่วงแกมากแค่ไหน “
“ พี่เหรอ... “
ซากุระเดินตามหลังอากิระเข้ามา สีหน้าของเธอแทบจะร้องไห้และดูเหนื่อยอ่อน “ เรียว...กลับบ้านเราเถอะนะ “
เรียวบีบมือฉันแน่น ก่อนจะมองฉันด้วยสายตาที่ทำฉันรู้สึกสันหลังวาบ
“ แล้วสัญญา...เมื่อกี้ล่ะ “
Sunday, November 30, 2008
Saturday, November 29, 2008
RaiN*สายฝน...วันหัวใจพบรัก* ตอนที่19
“ อากิระน่ะสิ -_- “
“ อ๋อ “ ฉันพูดขึ้น “ ไปติวหนังสือให้รุ่นน้องน่ะ “
“ งั้นเหรอ >_< อย่างนี้ฉันต้องไปแอบดูซะหน่อย เอ้อ ^O^ แล้วยูคิล่ะ “
“ ต้องไปห้องสมุด “
“ ยูคิมีแฟนแล้วเหรอ “ ยัยเบอร์หนึ่งพูดขึ้น
“ อะไรนะ “
“ เมื่อวันก่อนฉันเห็นยูคิไปเจอกับผู้หญิงคนนึงที่.... เอ่อ จะพูดว่ายังไงดีล่ะ ผู้หญิงคนนั้นดู....
“ น่ารัก บอบบาง...ผมสีน้ำตาลอ่อนๆ “ ฉันพูดดักคอ
“ ถูกเผง แต่ยังไงก็สวยน้อยกว่าฉันนะ >< ว่ารู้ได้ยังไงน่ะ... “ฉันว่าถ้าฉันเดาไม่ผิดยัยนั่นคือซากุระแน่ๆ
ฉันนอนหลับฟุบคาห้องเรียนในคาบว่าง -_- อะไรมันจะน่าเบื่ออย่างนี้ ฉันเหลือบมองยูคิที่จดโน่นจดนี่ตั้งใจเรียนซะเวอร์แล้วรู้ง่วงนอน หมอนี่ขนาดบอกรักฉันแล้ว ทำไมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยนะ
“ ริคุริ ยืมปากกาหน่อย “ฉันควานหาปากกาใต้โต๊ะ แล้วมือก็ไปสะดุดกับ...
“ กรี๊ด ด ด ด ด “ ฉันร้องอย่างดีใจ ( นักเรียนสองสามคนที่ท่าทางเรียบร้อยสะดุ้งสุดตัว )
“ อะไรของเธอ ปากกาล่ะ “ ยูคิถามเสียงห้วน
“ นี่ไงๆ นายดูสิ >_< โน้ตอีกแผ่นมาแล้ว~! “
ทำหน้าเบื่อโลกไปได้ ^O^ ยิ้มหน่อยซี่~ เจ้าของโน้ตท่าทางเป็นคนอารมณ์ดีนะ ^O^
ยูคิที่อ่านโน้ตจบทำสีหน้าบอกไม่ถูกระหว่างรำคาญกับเหลือเชื่อ “ ไร้สาระ “
“ อะไรกันเล่า -_- “
หลังจากนั้นโน้ตก็ยังคงทยอยส่งมาหาฉันเรื่อยๆ ทุกวันๆ จนฉันรู้สึกแปลกๆเหมือนโดนสะกดรอยตาม เพราะดูเหมือนเจ้าของโน้ตจะรู้ความเคลื่อนไหวของฉันอยู่ตลอดเวลา รู้ว่าคาบเรียนต่อไปคือพละและฉันไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย รู้ว่าฉันกลับบ้านกี่โมงและจะเถลไถลไปที่ไหน รู้แม้กระทั่งว่า....
ผมน่ะยังไม่ได้สระใช่มั้ย >_< ซกมกเหมือนกันนะเธอเนี่ย
นายลึกลับ -_- ฉันจะเรียกนายว่านายลึกลับละกันนะ -_-^
ฉันเดินกลับบ้านอย่างเร่งรีบ เจ้าฮายามิน้องชายตัวแสบดันมีเรื่องต้องไปสถานีตำรวจ -_-^ พี่สาวแสนดีอย่างฉันต้องไปประกันตัวมาซะหน่อย หน้าหนาวเริ่มเข้ามาแล้ว ฟี้ด~ -..- บ๊ายบายเจ้าฝน เห็นทีฉันต้องหาผ้าพันคอผืนใหม่ซะแล้วสิ
เมื่อกี้ฉันเห็นยูคิล่ะ -_- ไปทักดีกว่า >_< “ ยู...ฉันชะงัก เมื่อเห็นยูคิส่งยิ้มให้กับผู้หญิงคนหนึ่ง แล้วเดินตรงไปหาเธออย่างร่าเริง อ้อใช่ ฉันเห็นผู้หญิงตัวเล็กๆน่ารักบอบบาง ผมสีน้ำตาลนั่น รอยยิ้มน่ารักๆแบบนั้น
“ สวัสดีค่ะพี่ยูคิ ^O^ “ การี๊ดดดดดดดดด ฉันเห็นซากุระ! เธอคิดจะทำอะไรล่ะเนี่ย
18
ยูคิเดินไปหาซากุระ เธอยิ้มอย่างร่าเริง
“ ซากุระ รอนานมั้ย >_< “
“ นานค่ะ -_- ฉันยืนอยู่ตรงนี้ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว “
“ ^^ แล้ววันนี้จะไปไหนกันดีล่ะ >< หิวรึเปล่า >< หนาวมั้ย “แหม เป็นห่วงออกหน้าออกตาเชียวนะยะ
“ ไม่หรอกค่ะ...ไม่ “ สำหรับยัยซากุระก็ตอบอย่างน่ารักเกินเหตุ
“ เอางี้ดีกว่า -_- ไปเดินเล่นกัน! อากาศกำลังเย็นสบายเลย “ ยูคิยิ้มร่าก่อนจะเดินนำ “ ไปกันเถอะ~! “
“ ค่า “ฉันตามไปดูดีกว่า ชิ ทำตัวเหมือนโลกทั้งใบเป็นสีชมพู
ฉันเดินเกาะไปตามเสา ยัยซากุระคิดจะทำอะไรล่ะเนี่ย ฉันว่ามันต้องเป็นอะไรที่เลวร้ายแน่ๆ ยัยร้ายลึกนี่ -_-^ ฉันจะไม่ยอมให้ความรักของฉันต้องพังทลายไปเพราะเธอหรอกย่ะ!! แต่นี่มันเกี่ยวอะไรกับยูคิล่ะ
“ พี่ยูคิคะ >_< เรื่องที่ฉันขอร้องล่ะ “ ซากุระถามเสียงอ่อน “ ได้มั้ยคะ “
“ เอ่อ -_- เรื่องนั้น “ ยูคิขมวดคิ้ว “ ฉันทำไม่ได้หรอก “ซากุระเบะปากก่อนจะกลับมายิ้มหวานอีกครั้ง “ ได้เหรอคะ “
“ เมื่อกี้ฉันบอกว่าไม่ได้ “
“ ได้ใช่มั้ยคะ ^O^ “
“ ไม่ได้ -_- เธอเข้าใจที่ฉันพูดบ้างมั้ยเนี่ย “น้ำตาคลอเกิดขึ้นที่สองตาของซากุระ ยัยนี่ -_- บีบน้ำตา!! บีบน้ำตา!!! ( ความคิดแบบนางมารร้ายเริ่มออก )
“ ซากุระ เธอจะให้ฉันทำอะไรฉันก็ไม่เคยขัดเธอหรอกนะ...แต่ “
“ ช่วยฉันเถอะนะคะ -_- “
“ ... “ น้ำหน้าอย่างยูคิ เชื่อสิเดี๋ยวก็ใจอ่อน
ว่าแต่ซากุระอยากให้ยูคิทำอะไร ทำไมยูคิบอกว่าทำไม่ได้ล่ะ หรือฉันจะลองไปถามซากุระดีเผื่อจะได้ช่วยเหลืออะไรเธอได้ ไม่ใช่สิ =_= ฉันต้องสงสัยว่าเธอจะทำอะไรร้ายๆอย่างที่เธอประกาศบอกฉันไว้รึเปล่า ก็เธอบอกว่าจะเอาจริงนี่ ฉันอยากจะรู้ว่าเอาจริงของเธอนี่มันจะน่ากลัวซักแค่ไหน
“ ฉันจะ...พยายามนะ “ ยูคิพูดเสียงเครียด โอ้โห -_- ทำหน้าเครียดก็ยังหล่อ เป็นความสามารถพิเศษรึเปล่าเนี่ย
“ ดีค่ะ “ ซากุระยิ้มอย่างร่าเริงก่อนจะถามเสียงเรียบ “ เอ่อ...แล้ว พี่ริคุริเป็นยังไงบ้างคะ “
ยูคิเลิกคิ้วก่อนจะขำออกมาหน่อยๆ “ ดูเธอสองคนจะสนิทกันจังนะ ริคุริสบายดี! ถ้าแม่นั่นรู้ว่าเธอถามถึงคงดีใจ...”
ฉันไม่ดีใจย่ะ... ดูจากสีหน้า ซากุระก็คงจะคิดอย่างนั้นเหมือนกัน
“ เอ่อ...ก็...ค่ะ “ ซากุระเกาคางแกรกๆ “ ฉันคิดถึงพี่ริคุริมากเลยน่ะค่ะ... “ ตอแหล๊ -_- ตอแหล~
“ >< ซากุระ “
“ คะ “
“ ฉันชอบริคุริล่ะ >_< “ ยูคิพูดขึ้น “ ฉันตัดใจจากเธอได้แล้วนะ เธอเองก็มาเป็นกำลังใจให้ฉันด้วยล่ะ “
ซากุระจ้องหน้ายูคินิ่ง ดูเธอจะช็อคกับข่าวใหม่นี้อยู่พอสมควร “ เหรอคะ...ก็ดีค่ะ...พี่ริคุริเค้าเป็นคนดีจริงๆ... “
“ เป็นอะไรรึเปล่าซากุระ -_- แต่เดิมก็ซีดอยู่แล้ว นี่ตกใจมากจนซีดหนักกว่าเดิมอีกนะ “ ยูคิถามพลางมองเธออย่างกังวล “ หรือว่าไม่สบาย เธอน่ะขี้โรคตั้งแต่เด็กแล้วนี่ “
“ ช่างมันเถอะค่ะ พี่ริคุริเค้าน่าอิจฉาจังนะคะ....น่าอิจฉาจน.. “
“ จน...อะไรเหรอ “ ยูคิถาม
“ ช่างมันเถอะค่ะ “ เธอปั้นหน้านิ่ง ทำเสียงเรียบ
“ หืมส์ - - จนอะไรล่ะ “
“ ช่างมันเถอะค่ะ “
“ เออ! เอาเถอะ -_-^ ช่างมัน~! “ ยูคิตอบอย่างเริ่มหงุดหงิดพลางมองนาฬิกา “ เย็นแล้ว...เธอกลับบ้านได้แล้วล่ะ “
ซากุระที่ยังคงเหม่อลอยกระพริบตาปริบๆใส่ยูคิก่อนจะถามกลับ “ เมื่อกี้ว่าอะไรนะคะ ฉันไม่ทันฟัง “
“ โธ่เว้ย -_-^^ ช่าง มัน เถอะ!!!! “
ชายหนุ่มหมุนตัวเดินกลับบ้านผ่านไปด้วยท่าทางอารมณ์เสียเล็กน้อย ฉันหันกลับมาดูซากุระที่ยังยืนค้างอยู่อย่างนั้น -_- เสียงของซากุระพึมพำอะไรไม่รู้อยู่คนเดียว เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นขัดจังหวะ
“ ฮัลโหล “
“ ไอ้พี่งี่เง่า! “ เสียงฮายามิตะโกนกรอกออกมาจากโทรศัพท์ “ พี่อยู่ที่ไหนเนี่ย -_-^ ผมไม่มีคนมาประกันตัว ผมต้องอยู่ในคุกนะ! “
“ สมน้ำหน้า ไปตีกับโรงเรียนอื่นมาใช่มั้ย “
“ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนะ! ไอ้พวกนั้นมันจะทำร้ายผู้หญิงตางหาก ผมก็เลยเข้าไปช่วย! “
“ ห๊า >_< อย่างแกเป็นคนดีขนาดนั้นเชียว “
“ รีบมาเร็วๆเซ่~ ไม่มาภายในสิบนาทีพี่ตายแน่!!! “
ตู๊ดๆ
เหอะ เห็นแก่หน้าหล่อๆของแกหรอกนะ ฉันจะไปช่วยแกเดี๋ยวนี้แหละ
ซากุระเม้มปากแน่นตามนิสัย ก่อนจะเหลือบมองหลังริคุริที่เพิ่งเดินจากไป ดวงตาเศร้าๆ
“ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง...ถ้าตอนนี้ใครๆต่างก็ชอบพี่ริคุริ…. แล้วฉันล่ะ... “
“ ขอโทษจริงๆค่ะ T_T ขอโทษด้วย “
ผู้หญิงดูไร้เดียงสาคนนึงพูดขึ้นพลางก้มๆเงยๆกล่าวขอโทษฉันซะดูตลก -_- ผู้หญิงคนนี้น่ะเหรอที่ฮายามิเสี่ยงตายเข้าไปช่วยออกมาน่ะ ฉันนึกว่าจะเป็นสาวในเสปกของมันซะอีกเลยอยากทำเป็นพระเอกไปขวางไว้ โอ้ -_- ผิดคาดอย่างน่าเหลือเชื่อ
“ ไม่เป็นไรหรอก คราวหน้าระวังตัวนะ “ ฉันตอบกลับ
“ ค่ะ... “ เธอพูดเสียงนิ่มๆ
“ แกน่ะไปส่งเธอซะ -_- “ ฉันหันไปพูดกับฮายามิ
“ ทำไมต้องเป็นผม! “ ฮายามิร้องพลางชี้ไปที่หน้าบวมเป่งของเขา “ ได้แผลเพราะยัยนี่มาผมก็จะแย่แล้ว! ไปนอนดีกว่า “
ผู้หญิงคนนั้นตัวสั่นเทา น้ำตาดูเหมือนจะไหล เธอคงจะกลัวฮายามิน่าดู
“ ดูสิ -_- แกทำผู้หญิงกลัวนะ “ ฉันพูดอย่างเริ่มหงุดหงิด “ แถมนี่มันก็ดึกแล้ว ไปส่งแค่นี้จะเป็นไรไป... “
“ เธอกลับบ้านเองได้ใช่มั้ย -_- “ ฮายามิถามเสียงเข้ม
“ ... “ ดูเธอจะไม่กล้าตอบ
“ เธอลองคิดดูนะ ฉันเสี่ยงชีวิตเข้าไปช่วยเธอจากไอ้กุ๊ยที่เธอไปเพิ่งไปหาเรื่องมันมามันมา จนหน้าตาฉันกลายเป็นแบบนี้! “ ฮายามิชี้ไปที่หน้าตัวเอง “ เธอทำให้ฉันต้องขึ้นโรงพัก~! “ เขาพูดต่อพลางชี้มาที่ฉัน “ จนฉันต้องขอร้องให้ยัยพี่บ้าไร้เสน่ห์นี่มาประกันตัว “ แล้วนิ้วเขาก็กลับมาชี้เธอผู้หญิงคนนั้นที่ตั้งใจฟังจนน่าประหลาดใจ “ เธอคิดว่า เธอควรจะรบกวนฉันให้ไปส่งถึงบ้านอีกรึไง เธอ ต้อง เกรงใจฉัน และบอกว่าเธอจะกลับบ้านเอง ไม่ต้องเป็นห่วง “
ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะขึ้นมา ก่อนจะหันมาบอกฉัน
“ ฉันจำเป็นที่จะต้องพูดว่า ฉันจะกลับบ้านเอง ^O^ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ “
“ O_O งั้น...ก็ตามใจเถอะ “
ผู้หญิงคนนั้นหมุนตัวเดินกลับไปโดยไม่พูดอะไรอีก ฮายามิมองตามหลังเธอแวบหนึ่งก่อนจะบ่นอะไรไม่รู้ไปตามทางขณะเดินมากับฉัน
“ พี่รู้บ้างมั้ยว่าแม่นั่นนะน่ารำคาญมากๆเลย -_-^ “
“ น่ารำคาญเหรอ “
“ เห็นหงิมๆ แต่แม่นั่นก็ใช่ย่อย -_- พี่น่าจะเห็นตอนที่ยัยนั่นเข้าไปหาเรื่องเด็กโรงเรียนอื่น ไม่รู้บ้ารึเปล่าจู่ๆก็เข้าไปต่อยหน้าไอ้ถึกล่ำบึ๊กนั่น -_-^ ตัวเองก็สู้ไม่ได้...แล้วก็หาเรื่องให้ผมตามเช็ด....”
“ แล้วแกก็เลยเข้าไปช่วย “
“ ใช่ ผมจำเป็นต้องช่วย “ ฮายามิเสริมเสียงเรียบพลางเสยผมขึ้น “ มันเป็นหน้าที่ของคนหน้าตาดีน่ะ! “
“ แหม สนใจเธอจังนะ -_- พูดถึงเธอเป็นหน้ากระดาษแล้วเนี่ย “
“ อย่างผมเหรอจะสนยัยหงอนั่น! “ ฮายามิพูดด้วยน้ำเสียงประหลาด “ แค่ช่วยเพราะเห็นว่าน่าสมเพชน่ะ ถ้าหน้าผมเป็นแผลเป็นล่ะก็ ผมจะฆ่าเธอ! “
ฮายามินิ่งเงียบไปพักใหญ่
“ โธ่โว้ย “ ฮายามิพึมพำ ก่อนจะหันหลังกลับเตรียมตัวออกวิ่ง -_- ฉันคว้าคอเสื้อเขาไว้
“ ไปไหน “ ฮายามิเสยผมเล็กน้อย ทำให้ผมปลิวไปดูเท่ชวนมอง ก่อนจะส่งรอยยิ้มหวานเยิ้มมาที่ฉัน
“ ผมก็แค่จะไปส่ง -_- ยัยหงอนั่นซะหน่อย “ ฉันเป็นพี่สาวแกนะ -_-^^ ไม่ต้องทำเป็นเก๊กกับฉันก็ได้ย่ะ
“ ไอ้เด็กเวร -_- คายหมากฝรั่งแล้วเอาหัวโง่ๆของแกมาคิดโจทย์ข้อนี้!!! “
ฉันนั่งมองอากิระยืนอยู่บนโต๊ะ แหกปากตะโกนลั่นห้องใส่เด็กหน้าตาเย็นชาคนหนึ่งที่ไม่สนใจใยดีหนังสือตรงหน้าของเขาซักนิด ฉันที่อารมณ์ดีอุตส่าห์แอบดูอากิระสอนหนังสือ กลับเห็นอากิระหาเรื่องเด็กจนได้
“ อากิระ! เค้ายังเด็กอยู่นะ! “ ฉันเดินเข้ามานั่งข้างๆเด็กคนนั้น “ อย่าเรียกเค้าว่าไอ้เด็กเวรสิ “
เด็กหน้าตายคนนั้นหันกลับมาเป่าหมากฝรั่งใส่หน้าฉัน พลางลอยหน้าลอยตาไม่สนใจ
“ ไอ้เด็กเวร!!!! “ ฉันแผดเสียงลั่น
“ เมื่อกี้เธอเพิ่งจะว่าฉันไปเองนะริคุริ -_- “ อากิระทวนคำ
“ ช่างมันเถอะ -_- เมื่อไหร่นายจะเลิกสอนหนังสือเด็กพวกนี้ซะที -_-^ พักนี้ไม่ค่อยเจอหน้ากันเลยนะ “ ฉันถามพลางพยายามบังคับตัวเองไม่ให้หักคอเด็กนั่นตายซะก่อน
“ นึกว่าฉันอยากจะสอนมันนักรึไง “
“ ถ้านายทำตัวดีๆก็คงจะไม่โดนทำโทษอย่างนี้หรอก -_-^^ “
“ นี่เธอ -_- “ อากิระจ้องมองฉันอย่างน่ากลัว แต่หน้าหล่อๆของนายมันไม่ทำให้ฉันกลัวหรอกย่ะ
“ นี่ๆ ป้ากับลุง หยุดเถียงกันได้มั้ยน่ารำคาญ -_- “ เด็กเคี้ยวหมากฝรั่งพูดขึ้นเบาๆ
“ ใครเป็นป้ากับลุงของแก!!! “ ฉันกับอากิระตวาดใส่ อืมส์ ^^ เป็นครั้งแรกที่เราความเห็นตรงกัน ฉันเบือนหน้าจากเด็กนั่นมาหาอากิระอีกครั้ง
“ อากิระ >_< กลับบ้านกันเถอะ “
“ ไม่ได้ “
“ ทำไมเล่า -_- “
“ ฉันต้องรอพ่อแม่ของเจ้าเด็กนี่มารับมันกลับบ้านไปก่อน “ อากิระพูดอย่างเหลืออด “ นี่มันเลยไปตั้งสิบนาทีแล้วยังไม่มารับเลย เจอหน้าฉันจะด่าให้เละ... “
“ สวัสดีค่ะ!! ฉันมารับน้องชายกลับค่ะ “ อากิระเบือนหน้าไปหาผู้ปกครองของเด็กเคี้ยวหมากฝรั่ง อากิระเบิกตากว้าง ก่อนจะหัวเราะ
“ ซากุระ!!! เด็กเวรนี่น้องเธอเหรอ “ฉันหูผึ่งทันที ก่อนจะรีบหันไป
ซากุระอีกแล้ว -_- ยังน่ารักเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อเห็นฉันนั่งอยู่ด้วย เธอยิ้มอย่างร่าเริงพลางเดินมานั่งข้างน้องชายตัวเอง “ พี่อากิระเป็นคนสอนพิเศษน้องชายฉันเองเหรอนี่ >_< บังเอิญจังนะคะ “
“ นั่นสิ ^^ เอ้า ไหนๆเจอกันแล้ว ริคุริกับซากุระอยากไปกินราเม็งมั้ย ^O^ ฉันเลี้ยงเองนะ “ อากิระพูดขึ้น ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย....ว่าฉันไม่ถูกกับยัยนี่
“ ไม่ไป!! “ ฉันปฏิเสธเสียงแข็ง
“ ทำไมล่ะริคุริ -_- เธอไม่ชอบกินราเม็งแล้วเหรอ “ไม่เกี่ยวกับเรื่องกินซะหน่อย
“ นั่นสิคะพี่ริคุริ ^^ ไปกินราเม็งด้วยกันน่าสนุกดีออก “ ซากุระพูดเสียงเบาพลางส่งสายตาวาววับมาที่ฉัน “ ยกเว้นแต่ว่า...พี่ริคุริจะไม่ชอบฉัน ไม่อยากให้ฉันไป “ ใช่ -_- ฉันไม่อยากให้เธอไป
“ ริคุริ “ อากิระมองฉัน “ เธอ...เคยชอบซากุระไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงได้... “
“ อ๋อ!! เรื่องนั้นเองเหรอคะ “ ซากุระแทรกฉันที่กำลังอ้าปากจะพูด “ ก็ฉันชอบพี่อากิระนี่คะ...พี่ริคุริคงไม่พอใจ ฉันก็แค่อยากจะไปกินราเม็งก็เท่านั้นเองนะคะ ไม่ได้มีเจตนาอื่น...พี่ริคุริไม่น่ามองฉันในแง่ร้ายขนาดนั้น“
ฉันทนไม่ไหวซะแล้วสิ ยัยสองหน้า!
“ ฉันไม่ได้พูดซักคำเลยนะซากุระ!! “ ฉันพูดเสียงดัง “ แล้วก็อย่ามาทำเป็นดีกับฉันต่อหน้าอากิระได้มั้ย -_- “
น้ำตาของซากุระคลอขึ้น “ ฉัน...ฉันก็แค่ “
[b]“ พี่สาว! “[/b]
เด็กเคี้ยวหมากฝรั่งตะโกนขึ้น พลางจ้องมองซากุระเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน “ ผมไม่อยากเชื่อ...พี่ไม่ใช่...พี่ไม่เคยเป็นแบบนี้..“
เด็กคนนั้นจู่ๆพูดเรื่องอะไรขึ้นมาน่ะ
ซากุระคว้าข้อมือเด็กคนนั้นไว้แน่นก่อนจะยิ้มให้“ พี่ขอโทษ ^O^ พี่ไม่เคยร้องไห้ให้น้องเห็นคงตกใจมากสินะ พี่ไม่ได้เป็นอะไร “
“ ไม่ใช่..ผมไม่ได้หมายถึง... “ เด็กคนนั้นพูดในลำคอ ก่อนจะพรวดพราดออกไปจากห้อง -_- นอกจากจะเย็นชาแล้วยังนิสัยประหลาดอีกตางหากแฮะ
มาต่อเรื่องของฉันกับซากุระกันเถอะ
“ ขอโทษค่ะพี่ริคุริ T_T ฉันไม่ได้ตั้งใจจะให้พี่คิดแบบนั้น “
“ หยุดทำเป็นบีบน้ำตาซะที! “ ฉันร้องลั่น “ ทำไมไม่พูดเหมือนกับตอนที่พูดกับฉันล่ะซากุระ ไม่เห็นต้องเสแสร้งอะไรเลยนี่! “
ใบหน้าของซากุระเต็มไปด้วยน้ำตาไหลมาเป็นสาย “ เสแสร้งเหรอ...ฉันไม่เคย “
“ ไม่เคย! แค่อากิระทำให้เธอพูดไม่ออกเลยรึไง...หยุดวางมาดนางเอกตบตาใรต่อใครเถอะ ฉันรู้จักเธอดี!.. “
ออกมาสิว่าเธอคิดยังไงกันแน่ พูดต่อหน้าอากิระสิซากุระ ร "็นมาก่อน "ายตัวเอง "
ออกมาสิว่าเธอคิดยังไงกันแน่ พูดต่อหน้าอากิระสิซากุระ ร "็นมาก่อน "ายตัวเอง "
“ พอเถอะริคุริ... “ ไม่ใช่ซากุระที่พูดประโยคนี้ แต่เป็นอากิระ
“ เธอเปลี่ยนไปนะริคุริ “ อากิระพูดกับฉันเบาๆ “ ฉันไม่เคยคิดถึงเธอในภาพที่เธอตะโกนใส่คนอื่นแบบนี้เลย “
“ อากิระ นายฟังฉันนะ...” ฉันตั้งต้นจะพูด
“ ริคุริ ฉันว่าเธอนั่นแหละที่จะต้องฟัง “ เขาพูด “ เธอพูดว่าเธอรู้จักซากุระดี แต่ฉันรู้ดียิ่งกว่า ริคุริ...ซากุระไม่ใช่คนเสแสร้ง “
แล้วมันคืออะไรล่ะ รอยยิ้มประหลาดๆนั่นที่ซากุระส่งให้ฉันลับหลังนายตอนนี้มันคืออะไร แล้วทุกอย่างที่ซากุระเคยพูด้าทายฉันนั่นคืออะไรล่ะ ทุกอย่างที่ซากุระทำกับฉันลับหลังนายน่ะ มันไม่ใช่แบบนี้หรอกนะอากิระ...ทำไมนายไม่ฟังฉันล่ะ
อากิระพ่นลมออกทางจมูก ปาดน้ำตาให้ซากุระก่อนจะพูดกับฉัน
“ บางทีอาจจะเป็นเธอ...เธอรึเปล่าที่เสแสร้งกับฉัน “เสแสร้ง...
ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามสบตาท้าทายดวงตาของอากิระที่มองฉันอย่างว่างเปล่า “ ฉันอาจจะคบกับนายได้ไม่นาน ไม่เท่ากับซากุระที่นายรู้จักดี แต่ฉันก็ชอบนายจริงๆนะอากิระ... ถึงแม้ว่าตอนแรกที่ฉันคบกับนายจะไม่ค่อยมั่นใจก็เถอะ แต่ตอนนี้....ฉัน “
ฉันพูดต่อไม่ไหวจริงๆ ภาพตอนนี้ทำให้ฉันรู้ ว่าฐานะแฟนของฉันนั้นความจริงไม่มีค่าอะไร อากิระที่ตอนนี้ยืนเคียงข้างซากุระ มองฉันด้วยสายตาราวกับไม่เคยเห็นฉัน เป็นสิ่งที่ยืนยันได้ดี ระหว่างฉันกับซากุระ เขาเชื่อใครมากกว่า เขามั่นใจใครมากกว่า
ไม่ใช่ฉัน
“ ฉันชอบเธอมาก ริคุริ “ อากิระพูด “ แต่ฉันไม่เคยชอบริคุริที่เป็นอย่างนี้ “ ขอบตาของฉันร้อนผ่าว น้ำตาของฉันกำลังจะไหล...
“ กลับบ้านกันเถอะริคุริ ^^“ เขาเปลี่ยนสีหน้าก่อนจะหันไปพูดกับซากุระ “ วันนี้คงไปกินราเม็งไม่ได้ ขอโทษนะ..ขอโทษทุกสิ่ง “
“ มะ...ไม่เป็นไรค่ะ “ ซากุระตอบก่อนจะเหลือบมองฉัน “ กลับก่อนนะ “
ในห้องเหลือฉันกับอากิระ มือของอากิระคว้ามือของฉันไว้ ^O^ อืมส์ สีหน้าของเขาเป็นแบบนี้แหละ
“ นายไม่เชื่อที่ฉันพูดเหรอ... “
“ อากิระตอบ “ แต่ถ้าให้พูดจริงๆ ฉันไม่ชอบที่เธอพูดอะไรร้ายๆอย่างนั้นเลย...ให้ตายสิ “
“ หมายความว่า “ ฉันทวน “ นายไม่เชื่อฉัน “ อากิระสบตากับฉันนิ่ง
“ ฉันไม่เชื่อเธอเลย...ริคุริ...ฉันไม่เชื่อเธอ “
19
ฉันเดินโซเซมาถึงบ้าน ฮายามิทักฉัน
“ -_-^ น่ากลัวชะมัด อย่ายื่นหน้ามาทางนี้นะ “
ฉันทำหน้าโหดใส่มันแวบนึงก่อนจะขึ้นห้องไปอย่างไม่สนใจ ตาฉันมันคงบวมปูดเป็นลูกมะนาวไปเรียบร้อยแล้วล่ะ =_= ในใจมีแต่เรื่องกลุ้มหนัก อากิระไม่เชื่อฉัน อ๊ากกก ย๊ากกก คนที่บอกว่าเป็นแฟนฉัน แต่กลับไม่เชื่อใจฉัน ดันไปเชื่อใจยัยตอแหลเสแสร้งซากุระนั่น >< หน้าตาฉันออกจะน่าเชื่อถือนะเนี่ย TT_TT
“ ฮือ T_T “ ฉันฟุบลงกับหมอนน้ำตาไหลแหมะๆ จนเผลอหลับไป ตื่นมาอีกทีก็.................
ตะตะตะ ต๊ะล๊ะล๊า ตะตะตะ ต๊ะละล๊า~ ( ฉันว่าฉันควรเป็นเสียงอื่นบ้างเนอะ )
ปิ๊บ!
“ ฮัลโหล ล ล ล “ ฉันงัวเงียรับ
“ เธอเป็นอะไร -_- ทำไมไม่มาโรงเรียน “
“ ฉันเหรอ T_T ฉันเป็นสาวน้อยอาภัพเด็กเลี้ยงแกะที่พูดแต่เรื่องเสแสร้ง “
“ ใครสาวน้อย “
“ ฉันนี่ไง =_=^ “
“ เธอไม่สบายเหรอ O_O “ เสียงนั้นถามด้วยความร้อนรนเหมือนมีไฟมาลนก้น
“ ไม่สบาย ฮะๆ คงงั้นแหละ “ ฉันกรอกเสียงลงไปพลางเอามือถือแนบหูมากขึ้น “ ว่าแต่นี่คราย ย ย ยจ๊ะ “
“ ฉันเหรอ ^O^ หนุ่มน้อยน่ารักที่หลงรักเธอนี่ไง “
“ ใครหนุ่มน้อย “
“ ยัยบ้า! เธอย้อนฉัน! “ นายเริ่มก่อนนะ…แล้วนี่นายเรียกใครว่ายัยบ้า -_-^^
“ ยูคิ “ ฉันเรียกชื่อเขา “ โทรมาทำไม ฉันจะนอน “
“ นอน? นอนตอนแปดโมงเช้าเนี่ยนะ “
แปดโมงเช้า O_Oฉันเด้งตัวพรวดพราดลุกขึ้นจากที่นอน ฮะๆ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามีมุขตลกขนาดนี้ แปดโมงเช้าที่ไหนกัน ฉันเพิ่งจะนอนหลับไปเมื่อกี้...แต่นาฬิกาบนโต๊ะมัน...
“ กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด >_< “ เสียงของยูคิถอนหายใจเฮือกใหญ่ในโทรศัพท์
“ อย่าบอกนะว่าเธอตื่นสาย “
ในชั่วโมงเรียน ฉันต้องมานั่งเศร้าใจกับการเงินในกระเป๋าฉัน TT_TT ฉันไปติดสินบนนักเรียนรุ่นพี่แว่นหนาเตอะที่คอยยืนคุมประตูโรงเรียนตอนเช้า ^O^ วันนี้จึงไม่มีชื่อฉันอยู่ในสมุดจดรายชื่ออภิมหาโหดนั่น แต่มันก็ทำให้ฉันอดกินข้าวไปหลายมื้ออยู่
ฉันก้มลงมองใต้โต๊ะ โน้ตสีชมพูแปะอยู่
....วันนี้มาสายเหรอ ^^ สมน้ำหน้า ฮ่าๆ....
นายลึกลับส่งโน้ตมาอีกแล้ว ตกลงหมอนี่จะมาจีบฉันหรือจะมากวนประสาทกันแน่ -_- ฉันหย่อนแผ่นโน้ตลงไปในกระเป๋าอีกครั้ง แล้วก็ต้องพบว่าโน้ตมันเพิ่มขึ้นจนเต็มกระเป๋า O_O
“ สวัสดี “ อากิระทักฉันก่อนจะลงตรงที่นั่งยูคิ
“ -_- สวัสดีนะ “
“ พูดห่างเหินจัง “ อากิระพูดกับฉัน
“ อืม ก็ฉันมันคือคนเสแสร้ง ไม่เหมือนซากุระผู้แสนดี “
“ นี่! ริคุริ อย่าพูดแบบนี้ถึงซากุระนะ “ อากิระพูดเสียงห้วน
ปกป้องกันดีจังนะ
“ ท่าทางจะทนไม่ได้ล่ะสิที่ฉันว่าน้องสาวสุดที่รัก “
“ ฉันก็แค่ไม่ชอบให้เธอพูดแบบนี้ “ อากิระพูดเหมือนพยายามไม่ตะโกน ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนเรื่อง “ ยูคิล่ะ “
“ ไม่รู้ “
“ เธอรำคาญมันมั้ย มันตามตื้อจนเธอหงุดหงิดรึเปล่า “
“ เปล่า ฉันรู้สึกดี! “ ฉันตอบกลับไปพลางเชิดหน้า “ เขาดูแลฉัน เป็นห่วงฉัน ดีซะยิ่งกว่าแฟนของฉันซะอีก “
“ เธอประชดฉันอยู่นะ “ เขาพูดเสียงเข้ม
“ ... “ อย่ามาทำหน้าเข้มใส่ฉันนะ
“ ฟังนะริคุริ “ อากิระแทรกขึ้นในช่วงที่ฉันเงียบไป “ ฉันจะต้องบอกกับเธอว่า ระยะนี้ ช่วงนี้ ฉันคงต้องอยู่กับซากุระมากหน่อย “
“ ทำไม “
“ เธอกำลังป่วย “ อากิระพูด “ ซากุระอยู่คนเดียว....
“ ซากุระมีน้องชายนี่ “ ฉันนึกไปถึงหน้าเด็กเคี้ยวหมากฝรั่ง
“ น้องชายเธอตอนนี้หนีออกจากบ้าน “
“ O_O “
“ ซากุระคงคิดมากจนไม่สบาย ฉันต้องไปดูแลเธอ... “
“ ไปเถอะ -_- ฉันรู้ว่าซากุระขาดนายไม่ได้เดี๋ยวขาดใจตาย “ อากิระมองหน้าฉันด้วยสีหน้าแปลกๆ
“ ฉันไม่เป็นไรหรอก “ ย้ำก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง “ แล้วฉันก็จะไม่ไปยืนรอนายเหมือนเมื่อก่อน หรือ...หรือทำอะไรฟุ้งซ่านบ้าบอแบบนั้นอีก “
“ อืม “ เขาลุกขึ้นแล้วพูด “ ฉันมาบอกเธอแค่นี้ กลับห้องล่ะนะ “
โธ่เอ๊ย ริคุริโง่ งี่เง่า ไร้สมอง ทำไมต้องไปไล่อากิระด้วยเล่า -_-^ ก็บอกเค้าไปซี่ว่าไม่อยากให้ไป แล้วฉันก็ต้องมานั่งเศร้าเสียใจ
“ เมื่อกี้คุยอะไรกัน O_O “ ยูคิโผล่พรวดมาจากด้านหลัง
“ แว๊กกก ! นายทำบ้าอะไรยะ “ ฉันร้องอย่างใจหายใจคว่ำ
“ ฉันถามว่าคุยอะไรกับอากิระ! “ ยูคิว่าพลางทำตาโตใส่
“ ก็ไม่มีอะไร -_- ซากุระป่วยอีกแล้ว “
“ เหรอ อืม “ ยูคิไม่แปลกใจเลย O_O ที่ซากุระป่วย
“ ตอนเย็นเธอว่างรึเปล่า “ ยูคิพูดขึ้นพลางยิ้ม
“ จะไปเยี่ยมซากุระรึไง -_-^ “
“ เปล่า >_< ไปเดทกันนะ “
“ ว่าไงนะ “
“ เดทไงยัยเฉิ่ม ไม่รู้จักเหรอ “
“ ฉันมีแฟนแล้วนะ “ เฮ้อ แฟนทีวิ่งโร่ไปโอ๋ปลอบใจหญิงอื่นงั้นเรอะ
“ รู้มั้ย “ ยูคิพูดก่อนจะเอานิ้วสองนิ้วของเขาดันมุปากของฉันขึ้น “ เธอไม่ค่อยยิ้มเลยนะ “
“ เอ๋ “
“ ฉันจะพาเธอไปปลดปล่อยนะ ^_^ เธอไม่สบายใจใช่ม้ะ ใช่ม๊า อ่ะนั่นแน่~! “ ยูคิยิ้มอย่างร่าเริง “ ไปเถอะนะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ “
ฉันกุมขมับด้วยความปวดหัวพลางมองยูคิที่กระพือขนตาหนาๆของเขาใส่ฉัน
“ ก็ได้ “
“ เธออยากได้กระเป๋าใบใหม่มั้ย “
ยูคิถามฉันที่กำลังจะอ้าปากตอบ เขาออกแรงลากฉันเข้าไปในร้านที่ทั้งร้านตกแต่งด้วยสไตล์รกรุงรัง เขาจิ้มไปที่กระเป๋าสะพายหลัง “ เอาใบนี้ ขอสีชมพูกับสีขาวครับ “
“ ของนายสีขาว ของฉันสีชมพูเหรอ “
“ ป่าว ของฉันตางหากสีชมพู “ ยูคิว่าพลางยื่นกระเป๋าสีขาวให้ฉันให้เดินต่อ “ อยากกินอะไรมั้ย “
“ ไม่ “
“ ไปร้างราเม็งละกันนะ “
“ โอเค “
“ เปลี่ยนใจละ -_- ไปกินสปาเก็ตตี้ “ ยูคิพูดด้วยความหมั่นไส้
“ สปาเก็ตตี้ฉันก็ชอบ ^O^ “
“ กินอาหารจีนแทนละกัน “
“ หมูหมัก เป็ดปักกิ่งเหรอ >_< ฉันก็กิน “
“ เธอไม่ชอบกินอะไรบ้างเนี่ย “
“ ในโลกนี้ฉันชอบกินทุกอย่างแหละ “
ยูคิหยุดเดิน ก่อนจะพูดขึ้น “ เธอเอากระเป๋าใบเก่าของเธอมาให้ฉัน “
เขาเททุกอย่างออกมาจากกระเป๋าของฉันก่อนจะยัดลวกๆเข้ากระเป๋าใบใหม่ที่เขาซื้อให้ ก่อนจะโยนกระเป๋าใบเก่าของฉันทิ้งถังขยะโดยที่ไม่สนใจฉันที่ทำหน้าตาตกตะลึง
“ อ๊ากกกก กระเป๋าฉ๊านนนนนน “ ฉันร้องคร่ำครวญ “ ฉันเก็บเงินค่าขนมซื้อทั้งเดือนเลยนะยะ! “
“ ฉันก็ซื้อใบใหม่ให้แล้วไง “ เขาพูดไม่ทุกข์ร้อน “ อยากจะทำอะไรอีก ว่ามาเลย ป๋ายูคิจัดให้ “
“ ไม่อยากทำอะไรแล้ว กลับบ้าน! “
“ อะไรกัน >_< มาเดทกับฉันไม่สนุกรึไง “
“ ไม่หนุกเฟ้ย กลับ!!! “
“ ยังกลับไม่ได้ “
“ อะไรนะ -_-^ “
“ ห้ามกลับ จนกว่าเธอจะยิ้ม เธอห้ามกลับเด็ดขาด “
หนึ่งทุ่ม เก้าอี้ข้างทาง
“ ฉันบอกว่าจะกินไอติมช็อคโกแลต “ ฉันร้องเมื่อยูคิยื่นไอติมวนิลาให้
“ ว้า ^_^ ฉันลืม “ ยูคิว่าพลางโยนไอติมวนิลาทิ้ง “ งั้นแบ่งกินของฉันก็ได้ ^_^ นะ “
เดี๋ยวนี้ดูนายขี้อ้อนยังไงก็ไม่รู้นะยูคิ -_-
“ ฉันกลับบ้านได้รึยัง “ ฉันถามเสียงอ่อย
“ ยิ้มสิ “
ฉันกระตุกมุมปากขึ้นเล็กน้อยอย่างคนซังกะตาย
“ ไม่เอา -_- อย่างนี้ไม่ต้องกลับหรอกบ้านน่ะ “
“ ฉันมีเรื่องกลุ้มใจนิดหน่อยน่ะ “
“ เล่าสิ ^_^ “
ฉันรู้สึกแปลกๆเหมือนมีอะไรมาจุกที่คอก้อนเบ้อเริ่ม ยูคิยิ้มหวานตาเป็นประกายอย่างนั้นมันทำให้ฉันไม่กล้าพูดปัญหาของฉัน ชีวิตฉันจะมีอะไรให้กลุ้มอีกนอกจากเรื่องของกินกับอากิระ
“ เรื่องอากิระล่ะสิ “ ยูคิพูดอย่างรู้ทัน
“ ... “
“ เธอกลุ้มเรื่องนี้เสมอเลยรึไง “
“ ... “
“ เธอรักมันจนน่าหมั่นไส้ “ ยูคิพูดเรียบๆพลางยิ้มแฉ่ง
ความเศร้าฉายแว๊บเข้ามาวูบนึงภายในตาของยูคิ >_< อย่ามาตีหน้าสลดอย่างนั้นนะ >_< ฉันชอบนายไม่ได้ ฉันมีแฟนแล้ว…
“ เธอกินไปให้หมดเลย “ ยูคิส่งไอติมที่เขากินไปได้ครึ่งอันให้ฉัน -_- ก่อนจะเลียปากแผลบๆ “ เธอน่ะมันงี่เง่า โง่ๆๆ ผู้ชายดีๆอย่างฉันหาได้อีกที่ไหนกัน “
“ ยูคิ “ ฉันเรียกเสียงอ่อย
“ อะไร! “ เขาพูดเสียงห้วนก่อนจะมองฉัน
“ ฉันชอบนายไม่ได้หรอกนะยูคิ ... ชอบไม่ได้จริงๆ “ ยูคิจ้องมองฉันอยู่นาน ก่อนที่เขาจะส่งรอยยิ้มบางๆมาให้ฉัน
“ ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร ฉันไม่สนใจหรอก “ ยูคิกระเถิบเข้ามาหาฉัน “ ส่งยิ้มให้ฉันหน่อย ”
“ ยิ้มเหรอ “ ฉันแยกเขี้ยวให้เขา
“ ไม่เอาน่า >< “ เบียดตัวเข้ามาเรื่อยๆพลางจ้องหน้านิ่ง
“ เอ่อ...-_-;;; ยูคิ “ ฉันกำลังหาช่องหลืบที่จะมุดตัวหนียูคิที่มองมาแบบไม่น่าไว้ใจ
“ อ๊าก ถ้าเธอไม่ยิ้ม ฉันจะกัดลิ้นตาย“ ร้องพลางดิ้นพราดๆ
“ ฮ่าๆๆ เอิ๊กๆๆ ก๊าก~! “
“ ฉันให้เธอยิ้มหัวเราะทำไม! “ ยูคิถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะยิ้ม “ แต่ไม่เป็นไรเธอจะยิ้มหรือจะหัวเราะก็ดีทั้งนั้นแหละไม่เป็นไรหรอก ^O^ ไม่เป็นไร “
ฉันหยุดหัวเราะพลางเริ่มกินไอติมที่ถือค้างไว้นานจนมันละลายไปครึ่งแท่ง -_- ยูคิบอกลาฉันก่อนจะกลับบ้าน
“ ริคุริ “
“ อะไร “ ยูคิโน้มตัวลงมาใกล้ๆฉัน
“ เธอหัวเราะ น่าเกลียด มาก! “
ฉันกลับบ้านคนเดียว T_T ย้ำ คนเดียว แล้วก็คนเดียว ชีวิตสาวน้อยวัยสิบเจ็ดของฉันช่างหม่นหมองซะจริง มีความรักทั้งทีทำไมไม่หวานแหววน่ารักบ้างนะ >_<
“ อ๋อ “ ฉันพูดขึ้น “ ไปติวหนังสือให้รุ่นน้องน่ะ “
“ งั้นเหรอ >_< อย่างนี้ฉันต้องไปแอบดูซะหน่อย เอ้อ ^O^ แล้วยูคิล่ะ “
“ ต้องไปห้องสมุด “
“ ยูคิมีแฟนแล้วเหรอ “ ยัยเบอร์หนึ่งพูดขึ้น
“ อะไรนะ “
“ เมื่อวันก่อนฉันเห็นยูคิไปเจอกับผู้หญิงคนนึงที่.... เอ่อ จะพูดว่ายังไงดีล่ะ ผู้หญิงคนนั้นดู....
“ น่ารัก บอบบาง...ผมสีน้ำตาลอ่อนๆ “ ฉันพูดดักคอ
“ ถูกเผง แต่ยังไงก็สวยน้อยกว่าฉันนะ >< ว่ารู้ได้ยังไงน่ะ... “ฉันว่าถ้าฉันเดาไม่ผิดยัยนั่นคือซากุระแน่ๆ
ฉันนอนหลับฟุบคาห้องเรียนในคาบว่าง -_- อะไรมันจะน่าเบื่ออย่างนี้ ฉันเหลือบมองยูคิที่จดโน่นจดนี่ตั้งใจเรียนซะเวอร์แล้วรู้ง่วงนอน หมอนี่ขนาดบอกรักฉันแล้ว ทำไมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยนะ
“ ริคุริ ยืมปากกาหน่อย “ฉันควานหาปากกาใต้โต๊ะ แล้วมือก็ไปสะดุดกับ...
“ กรี๊ด ด ด ด ด “ ฉันร้องอย่างดีใจ ( นักเรียนสองสามคนที่ท่าทางเรียบร้อยสะดุ้งสุดตัว )
“ อะไรของเธอ ปากกาล่ะ “ ยูคิถามเสียงห้วน
“ นี่ไงๆ นายดูสิ >_< โน้ตอีกแผ่นมาแล้ว~! “
ทำหน้าเบื่อโลกไปได้ ^O^ ยิ้มหน่อยซี่~ เจ้าของโน้ตท่าทางเป็นคนอารมณ์ดีนะ ^O^
ยูคิที่อ่านโน้ตจบทำสีหน้าบอกไม่ถูกระหว่างรำคาญกับเหลือเชื่อ “ ไร้สาระ “
“ อะไรกันเล่า -_- “
หลังจากนั้นโน้ตก็ยังคงทยอยส่งมาหาฉันเรื่อยๆ ทุกวันๆ จนฉันรู้สึกแปลกๆเหมือนโดนสะกดรอยตาม เพราะดูเหมือนเจ้าของโน้ตจะรู้ความเคลื่อนไหวของฉันอยู่ตลอดเวลา รู้ว่าคาบเรียนต่อไปคือพละและฉันไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย รู้ว่าฉันกลับบ้านกี่โมงและจะเถลไถลไปที่ไหน รู้แม้กระทั่งว่า....
ผมน่ะยังไม่ได้สระใช่มั้ย >_< ซกมกเหมือนกันนะเธอเนี่ย
นายลึกลับ -_- ฉันจะเรียกนายว่านายลึกลับละกันนะ -_-^
ฉันเดินกลับบ้านอย่างเร่งรีบ เจ้าฮายามิน้องชายตัวแสบดันมีเรื่องต้องไปสถานีตำรวจ -_-^ พี่สาวแสนดีอย่างฉันต้องไปประกันตัวมาซะหน่อย หน้าหนาวเริ่มเข้ามาแล้ว ฟี้ด~ -..- บ๊ายบายเจ้าฝน เห็นทีฉันต้องหาผ้าพันคอผืนใหม่ซะแล้วสิ
เมื่อกี้ฉันเห็นยูคิล่ะ -_- ไปทักดีกว่า >_< “ ยู...ฉันชะงัก เมื่อเห็นยูคิส่งยิ้มให้กับผู้หญิงคนหนึ่ง แล้วเดินตรงไปหาเธออย่างร่าเริง อ้อใช่ ฉันเห็นผู้หญิงตัวเล็กๆน่ารักบอบบาง ผมสีน้ำตาลนั่น รอยยิ้มน่ารักๆแบบนั้น
“ สวัสดีค่ะพี่ยูคิ ^O^ “ การี๊ดดดดดดดดด ฉันเห็นซากุระ! เธอคิดจะทำอะไรล่ะเนี่ย
18
ยูคิเดินไปหาซากุระ เธอยิ้มอย่างร่าเริง
“ ซากุระ รอนานมั้ย >_< “
“ นานค่ะ -_- ฉันยืนอยู่ตรงนี้ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว “
“ ^^ แล้ววันนี้จะไปไหนกันดีล่ะ >< หิวรึเปล่า >< หนาวมั้ย “แหม เป็นห่วงออกหน้าออกตาเชียวนะยะ
“ ไม่หรอกค่ะ...ไม่ “ สำหรับยัยซากุระก็ตอบอย่างน่ารักเกินเหตุ
“ เอางี้ดีกว่า -_- ไปเดินเล่นกัน! อากาศกำลังเย็นสบายเลย “ ยูคิยิ้มร่าก่อนจะเดินนำ “ ไปกันเถอะ~! “
“ ค่า “ฉันตามไปดูดีกว่า ชิ ทำตัวเหมือนโลกทั้งใบเป็นสีชมพู
ฉันเดินเกาะไปตามเสา ยัยซากุระคิดจะทำอะไรล่ะเนี่ย ฉันว่ามันต้องเป็นอะไรที่เลวร้ายแน่ๆ ยัยร้ายลึกนี่ -_-^ ฉันจะไม่ยอมให้ความรักของฉันต้องพังทลายไปเพราะเธอหรอกย่ะ!! แต่นี่มันเกี่ยวอะไรกับยูคิล่ะ
“ พี่ยูคิคะ >_< เรื่องที่ฉันขอร้องล่ะ “ ซากุระถามเสียงอ่อน “ ได้มั้ยคะ “
“ เอ่อ -_- เรื่องนั้น “ ยูคิขมวดคิ้ว “ ฉันทำไม่ได้หรอก “ซากุระเบะปากก่อนจะกลับมายิ้มหวานอีกครั้ง “ ได้เหรอคะ “
“ เมื่อกี้ฉันบอกว่าไม่ได้ “
“ ได้ใช่มั้ยคะ ^O^ “
“ ไม่ได้ -_- เธอเข้าใจที่ฉันพูดบ้างมั้ยเนี่ย “น้ำตาคลอเกิดขึ้นที่สองตาของซากุระ ยัยนี่ -_- บีบน้ำตา!! บีบน้ำตา!!! ( ความคิดแบบนางมารร้ายเริ่มออก )
“ ซากุระ เธอจะให้ฉันทำอะไรฉันก็ไม่เคยขัดเธอหรอกนะ...แต่ “
“ ช่วยฉันเถอะนะคะ -_- “
“ ... “ น้ำหน้าอย่างยูคิ เชื่อสิเดี๋ยวก็ใจอ่อน
ว่าแต่ซากุระอยากให้ยูคิทำอะไร ทำไมยูคิบอกว่าทำไม่ได้ล่ะ หรือฉันจะลองไปถามซากุระดีเผื่อจะได้ช่วยเหลืออะไรเธอได้ ไม่ใช่สิ =_= ฉันต้องสงสัยว่าเธอจะทำอะไรร้ายๆอย่างที่เธอประกาศบอกฉันไว้รึเปล่า ก็เธอบอกว่าจะเอาจริงนี่ ฉันอยากจะรู้ว่าเอาจริงของเธอนี่มันจะน่ากลัวซักแค่ไหน
“ ฉันจะ...พยายามนะ “ ยูคิพูดเสียงเครียด โอ้โห -_- ทำหน้าเครียดก็ยังหล่อ เป็นความสามารถพิเศษรึเปล่าเนี่ย
“ ดีค่ะ “ ซากุระยิ้มอย่างร่าเริงก่อนจะถามเสียงเรียบ “ เอ่อ...แล้ว พี่ริคุริเป็นยังไงบ้างคะ “
ยูคิเลิกคิ้วก่อนจะขำออกมาหน่อยๆ “ ดูเธอสองคนจะสนิทกันจังนะ ริคุริสบายดี! ถ้าแม่นั่นรู้ว่าเธอถามถึงคงดีใจ...”
ฉันไม่ดีใจย่ะ... ดูจากสีหน้า ซากุระก็คงจะคิดอย่างนั้นเหมือนกัน
“ เอ่อ...ก็...ค่ะ “ ซากุระเกาคางแกรกๆ “ ฉันคิดถึงพี่ริคุริมากเลยน่ะค่ะ... “ ตอแหล๊ -_- ตอแหล~
“ >< ซากุระ “
“ คะ “
“ ฉันชอบริคุริล่ะ >_< “ ยูคิพูดขึ้น “ ฉันตัดใจจากเธอได้แล้วนะ เธอเองก็มาเป็นกำลังใจให้ฉันด้วยล่ะ “
ซากุระจ้องหน้ายูคินิ่ง ดูเธอจะช็อคกับข่าวใหม่นี้อยู่พอสมควร “ เหรอคะ...ก็ดีค่ะ...พี่ริคุริเค้าเป็นคนดีจริงๆ... “
“ เป็นอะไรรึเปล่าซากุระ -_- แต่เดิมก็ซีดอยู่แล้ว นี่ตกใจมากจนซีดหนักกว่าเดิมอีกนะ “ ยูคิถามพลางมองเธออย่างกังวล “ หรือว่าไม่สบาย เธอน่ะขี้โรคตั้งแต่เด็กแล้วนี่ “
“ ช่างมันเถอะค่ะ พี่ริคุริเค้าน่าอิจฉาจังนะคะ....น่าอิจฉาจน.. “
“ จน...อะไรเหรอ “ ยูคิถาม
“ ช่างมันเถอะค่ะ “ เธอปั้นหน้านิ่ง ทำเสียงเรียบ
“ หืมส์ - - จนอะไรล่ะ “
“ ช่างมันเถอะค่ะ “
“ เออ! เอาเถอะ -_-^ ช่างมัน~! “ ยูคิตอบอย่างเริ่มหงุดหงิดพลางมองนาฬิกา “ เย็นแล้ว...เธอกลับบ้านได้แล้วล่ะ “
ซากุระที่ยังคงเหม่อลอยกระพริบตาปริบๆใส่ยูคิก่อนจะถามกลับ “ เมื่อกี้ว่าอะไรนะคะ ฉันไม่ทันฟัง “
“ โธ่เว้ย -_-^^ ช่าง มัน เถอะ!!!! “
ชายหนุ่มหมุนตัวเดินกลับบ้านผ่านไปด้วยท่าทางอารมณ์เสียเล็กน้อย ฉันหันกลับมาดูซากุระที่ยังยืนค้างอยู่อย่างนั้น -_- เสียงของซากุระพึมพำอะไรไม่รู้อยู่คนเดียว เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นขัดจังหวะ
“ ฮัลโหล “
“ ไอ้พี่งี่เง่า! “ เสียงฮายามิตะโกนกรอกออกมาจากโทรศัพท์ “ พี่อยู่ที่ไหนเนี่ย -_-^ ผมไม่มีคนมาประกันตัว ผมต้องอยู่ในคุกนะ! “
“ สมน้ำหน้า ไปตีกับโรงเรียนอื่นมาใช่มั้ย “
“ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนะ! ไอ้พวกนั้นมันจะทำร้ายผู้หญิงตางหาก ผมก็เลยเข้าไปช่วย! “
“ ห๊า >_< อย่างแกเป็นคนดีขนาดนั้นเชียว “
“ รีบมาเร็วๆเซ่~ ไม่มาภายในสิบนาทีพี่ตายแน่!!! “
ตู๊ดๆ
เหอะ เห็นแก่หน้าหล่อๆของแกหรอกนะ ฉันจะไปช่วยแกเดี๋ยวนี้แหละ
ซากุระเม้มปากแน่นตามนิสัย ก่อนจะเหลือบมองหลังริคุริที่เพิ่งเดินจากไป ดวงตาเศร้าๆ
“ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง...ถ้าตอนนี้ใครๆต่างก็ชอบพี่ริคุริ…. แล้วฉันล่ะ... “
“ ขอโทษจริงๆค่ะ T_T ขอโทษด้วย “
ผู้หญิงดูไร้เดียงสาคนนึงพูดขึ้นพลางก้มๆเงยๆกล่าวขอโทษฉันซะดูตลก -_- ผู้หญิงคนนี้น่ะเหรอที่ฮายามิเสี่ยงตายเข้าไปช่วยออกมาน่ะ ฉันนึกว่าจะเป็นสาวในเสปกของมันซะอีกเลยอยากทำเป็นพระเอกไปขวางไว้ โอ้ -_- ผิดคาดอย่างน่าเหลือเชื่อ
“ ไม่เป็นไรหรอก คราวหน้าระวังตัวนะ “ ฉันตอบกลับ
“ ค่ะ... “ เธอพูดเสียงนิ่มๆ
“ แกน่ะไปส่งเธอซะ -_- “ ฉันหันไปพูดกับฮายามิ
“ ทำไมต้องเป็นผม! “ ฮายามิร้องพลางชี้ไปที่หน้าบวมเป่งของเขา “ ได้แผลเพราะยัยนี่มาผมก็จะแย่แล้ว! ไปนอนดีกว่า “
ผู้หญิงคนนั้นตัวสั่นเทา น้ำตาดูเหมือนจะไหล เธอคงจะกลัวฮายามิน่าดู
“ ดูสิ -_- แกทำผู้หญิงกลัวนะ “ ฉันพูดอย่างเริ่มหงุดหงิด “ แถมนี่มันก็ดึกแล้ว ไปส่งแค่นี้จะเป็นไรไป... “
“ เธอกลับบ้านเองได้ใช่มั้ย -_- “ ฮายามิถามเสียงเข้ม
“ ... “ ดูเธอจะไม่กล้าตอบ
“ เธอลองคิดดูนะ ฉันเสี่ยงชีวิตเข้าไปช่วยเธอจากไอ้กุ๊ยที่เธอไปเพิ่งไปหาเรื่องมันมามันมา จนหน้าตาฉันกลายเป็นแบบนี้! “ ฮายามิชี้ไปที่หน้าตัวเอง “ เธอทำให้ฉันต้องขึ้นโรงพัก~! “ เขาพูดต่อพลางชี้มาที่ฉัน “ จนฉันต้องขอร้องให้ยัยพี่บ้าไร้เสน่ห์นี่มาประกันตัว “ แล้วนิ้วเขาก็กลับมาชี้เธอผู้หญิงคนนั้นที่ตั้งใจฟังจนน่าประหลาดใจ “ เธอคิดว่า เธอควรจะรบกวนฉันให้ไปส่งถึงบ้านอีกรึไง เธอ ต้อง เกรงใจฉัน และบอกว่าเธอจะกลับบ้านเอง ไม่ต้องเป็นห่วง “
ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะขึ้นมา ก่อนจะหันมาบอกฉัน
“ ฉันจำเป็นที่จะต้องพูดว่า ฉันจะกลับบ้านเอง ^O^ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ “
“ O_O งั้น...ก็ตามใจเถอะ “
ผู้หญิงคนนั้นหมุนตัวเดินกลับไปโดยไม่พูดอะไรอีก ฮายามิมองตามหลังเธอแวบหนึ่งก่อนจะบ่นอะไรไม่รู้ไปตามทางขณะเดินมากับฉัน
“ พี่รู้บ้างมั้ยว่าแม่นั่นนะน่ารำคาญมากๆเลย -_-^ “
“ น่ารำคาญเหรอ “
“ เห็นหงิมๆ แต่แม่นั่นก็ใช่ย่อย -_- พี่น่าจะเห็นตอนที่ยัยนั่นเข้าไปหาเรื่องเด็กโรงเรียนอื่น ไม่รู้บ้ารึเปล่าจู่ๆก็เข้าไปต่อยหน้าไอ้ถึกล่ำบึ๊กนั่น -_-^ ตัวเองก็สู้ไม่ได้...แล้วก็หาเรื่องให้ผมตามเช็ด....”
“ แล้วแกก็เลยเข้าไปช่วย “
“ ใช่ ผมจำเป็นต้องช่วย “ ฮายามิเสริมเสียงเรียบพลางเสยผมขึ้น “ มันเป็นหน้าที่ของคนหน้าตาดีน่ะ! “
“ แหม สนใจเธอจังนะ -_- พูดถึงเธอเป็นหน้ากระดาษแล้วเนี่ย “
“ อย่างผมเหรอจะสนยัยหงอนั่น! “ ฮายามิพูดด้วยน้ำเสียงประหลาด “ แค่ช่วยเพราะเห็นว่าน่าสมเพชน่ะ ถ้าหน้าผมเป็นแผลเป็นล่ะก็ ผมจะฆ่าเธอ! “
ฮายามินิ่งเงียบไปพักใหญ่
“ โธ่โว้ย “ ฮายามิพึมพำ ก่อนจะหันหลังกลับเตรียมตัวออกวิ่ง -_- ฉันคว้าคอเสื้อเขาไว้
“ ไปไหน “ ฮายามิเสยผมเล็กน้อย ทำให้ผมปลิวไปดูเท่ชวนมอง ก่อนจะส่งรอยยิ้มหวานเยิ้มมาที่ฉัน
“ ผมก็แค่จะไปส่ง -_- ยัยหงอนั่นซะหน่อย “ ฉันเป็นพี่สาวแกนะ -_-^^ ไม่ต้องทำเป็นเก๊กกับฉันก็ได้ย่ะ
“ ไอ้เด็กเวร -_- คายหมากฝรั่งแล้วเอาหัวโง่ๆของแกมาคิดโจทย์ข้อนี้!!! “
ฉันนั่งมองอากิระยืนอยู่บนโต๊ะ แหกปากตะโกนลั่นห้องใส่เด็กหน้าตาเย็นชาคนหนึ่งที่ไม่สนใจใยดีหนังสือตรงหน้าของเขาซักนิด ฉันที่อารมณ์ดีอุตส่าห์แอบดูอากิระสอนหนังสือ กลับเห็นอากิระหาเรื่องเด็กจนได้
“ อากิระ! เค้ายังเด็กอยู่นะ! “ ฉันเดินเข้ามานั่งข้างๆเด็กคนนั้น “ อย่าเรียกเค้าว่าไอ้เด็กเวรสิ “
เด็กหน้าตายคนนั้นหันกลับมาเป่าหมากฝรั่งใส่หน้าฉัน พลางลอยหน้าลอยตาไม่สนใจ
“ ไอ้เด็กเวร!!!! “ ฉันแผดเสียงลั่น
“ เมื่อกี้เธอเพิ่งจะว่าฉันไปเองนะริคุริ -_- “ อากิระทวนคำ
“ ช่างมันเถอะ -_- เมื่อไหร่นายจะเลิกสอนหนังสือเด็กพวกนี้ซะที -_-^ พักนี้ไม่ค่อยเจอหน้ากันเลยนะ “ ฉันถามพลางพยายามบังคับตัวเองไม่ให้หักคอเด็กนั่นตายซะก่อน
“ นึกว่าฉันอยากจะสอนมันนักรึไง “
“ ถ้านายทำตัวดีๆก็คงจะไม่โดนทำโทษอย่างนี้หรอก -_-^^ “
“ นี่เธอ -_- “ อากิระจ้องมองฉันอย่างน่ากลัว แต่หน้าหล่อๆของนายมันไม่ทำให้ฉันกลัวหรอกย่ะ
“ นี่ๆ ป้ากับลุง หยุดเถียงกันได้มั้ยน่ารำคาญ -_- “ เด็กเคี้ยวหมากฝรั่งพูดขึ้นเบาๆ
“ ใครเป็นป้ากับลุงของแก!!! “ ฉันกับอากิระตวาดใส่ อืมส์ ^^ เป็นครั้งแรกที่เราความเห็นตรงกัน ฉันเบือนหน้าจากเด็กนั่นมาหาอากิระอีกครั้ง
“ อากิระ >_< กลับบ้านกันเถอะ “
“ ไม่ได้ “
“ ทำไมเล่า -_- “
“ ฉันต้องรอพ่อแม่ของเจ้าเด็กนี่มารับมันกลับบ้านไปก่อน “ อากิระพูดอย่างเหลืออด “ นี่มันเลยไปตั้งสิบนาทีแล้วยังไม่มารับเลย เจอหน้าฉันจะด่าให้เละ... “
“ สวัสดีค่ะ!! ฉันมารับน้องชายกลับค่ะ “ อากิระเบือนหน้าไปหาผู้ปกครองของเด็กเคี้ยวหมากฝรั่ง อากิระเบิกตากว้าง ก่อนจะหัวเราะ
“ ซากุระ!!! เด็กเวรนี่น้องเธอเหรอ “ฉันหูผึ่งทันที ก่อนจะรีบหันไป
ซากุระอีกแล้ว -_- ยังน่ารักเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อเห็นฉันนั่งอยู่ด้วย เธอยิ้มอย่างร่าเริงพลางเดินมานั่งข้างน้องชายตัวเอง “ พี่อากิระเป็นคนสอนพิเศษน้องชายฉันเองเหรอนี่ >_< บังเอิญจังนะคะ “
“ นั่นสิ ^^ เอ้า ไหนๆเจอกันแล้ว ริคุริกับซากุระอยากไปกินราเม็งมั้ย ^O^ ฉันเลี้ยงเองนะ “ อากิระพูดขึ้น ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย....ว่าฉันไม่ถูกกับยัยนี่
“ ไม่ไป!! “ ฉันปฏิเสธเสียงแข็ง
“ ทำไมล่ะริคุริ -_- เธอไม่ชอบกินราเม็งแล้วเหรอ “ไม่เกี่ยวกับเรื่องกินซะหน่อย
“ นั่นสิคะพี่ริคุริ ^^ ไปกินราเม็งด้วยกันน่าสนุกดีออก “ ซากุระพูดเสียงเบาพลางส่งสายตาวาววับมาที่ฉัน “ ยกเว้นแต่ว่า...พี่ริคุริจะไม่ชอบฉัน ไม่อยากให้ฉันไป “ ใช่ -_- ฉันไม่อยากให้เธอไป
“ ริคุริ “ อากิระมองฉัน “ เธอ...เคยชอบซากุระไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงได้... “
“ อ๋อ!! เรื่องนั้นเองเหรอคะ “ ซากุระแทรกฉันที่กำลังอ้าปากจะพูด “ ก็ฉันชอบพี่อากิระนี่คะ...พี่ริคุริคงไม่พอใจ ฉันก็แค่อยากจะไปกินราเม็งก็เท่านั้นเองนะคะ ไม่ได้มีเจตนาอื่น...พี่ริคุริไม่น่ามองฉันในแง่ร้ายขนาดนั้น“
ฉันทนไม่ไหวซะแล้วสิ ยัยสองหน้า!
“ ฉันไม่ได้พูดซักคำเลยนะซากุระ!! “ ฉันพูดเสียงดัง “ แล้วก็อย่ามาทำเป็นดีกับฉันต่อหน้าอากิระได้มั้ย -_- “
น้ำตาของซากุระคลอขึ้น “ ฉัน...ฉันก็แค่ “
[b]“ พี่สาว! “[/b]
เด็กเคี้ยวหมากฝรั่งตะโกนขึ้น พลางจ้องมองซากุระเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน “ ผมไม่อยากเชื่อ...พี่ไม่ใช่...พี่ไม่เคยเป็นแบบนี้..“
เด็กคนนั้นจู่ๆพูดเรื่องอะไรขึ้นมาน่ะ
ซากุระคว้าข้อมือเด็กคนนั้นไว้แน่นก่อนจะยิ้มให้“ พี่ขอโทษ ^O^ พี่ไม่เคยร้องไห้ให้น้องเห็นคงตกใจมากสินะ พี่ไม่ได้เป็นอะไร “
“ ไม่ใช่..ผมไม่ได้หมายถึง... “ เด็กคนนั้นพูดในลำคอ ก่อนจะพรวดพราดออกไปจากห้อง -_- นอกจากจะเย็นชาแล้วยังนิสัยประหลาดอีกตางหากแฮะ
มาต่อเรื่องของฉันกับซากุระกันเถอะ
“ ขอโทษค่ะพี่ริคุริ T_T ฉันไม่ได้ตั้งใจจะให้พี่คิดแบบนั้น “
“ หยุดทำเป็นบีบน้ำตาซะที! “ ฉันร้องลั่น “ ทำไมไม่พูดเหมือนกับตอนที่พูดกับฉันล่ะซากุระ ไม่เห็นต้องเสแสร้งอะไรเลยนี่! “
ใบหน้าของซากุระเต็มไปด้วยน้ำตาไหลมาเป็นสาย “ เสแสร้งเหรอ...ฉันไม่เคย “
“ ไม่เคย! แค่อากิระทำให้เธอพูดไม่ออกเลยรึไง...หยุดวางมาดนางเอกตบตาใรต่อใครเถอะ ฉันรู้จักเธอดี!.. “
ออกมาสิว่าเธอคิดยังไงกันแน่ พูดต่อหน้าอากิระสิซากุระ ร "็นมาก่อน "ายตัวเอง "
ออกมาสิว่าเธอคิดยังไงกันแน่ พูดต่อหน้าอากิระสิซากุระ ร "็นมาก่อน "ายตัวเอง "
“ พอเถอะริคุริ... “ ไม่ใช่ซากุระที่พูดประโยคนี้ แต่เป็นอากิระ
“ เธอเปลี่ยนไปนะริคุริ “ อากิระพูดกับฉันเบาๆ “ ฉันไม่เคยคิดถึงเธอในภาพที่เธอตะโกนใส่คนอื่นแบบนี้เลย “
“ อากิระ นายฟังฉันนะ...” ฉันตั้งต้นจะพูด
“ ริคุริ ฉันว่าเธอนั่นแหละที่จะต้องฟัง “ เขาพูด “ เธอพูดว่าเธอรู้จักซากุระดี แต่ฉันรู้ดียิ่งกว่า ริคุริ...ซากุระไม่ใช่คนเสแสร้ง “
แล้วมันคืออะไรล่ะ รอยยิ้มประหลาดๆนั่นที่ซากุระส่งให้ฉันลับหลังนายตอนนี้มันคืออะไร แล้วทุกอย่างที่ซากุระเคยพูด้าทายฉันนั่นคืออะไรล่ะ ทุกอย่างที่ซากุระทำกับฉันลับหลังนายน่ะ มันไม่ใช่แบบนี้หรอกนะอากิระ...ทำไมนายไม่ฟังฉันล่ะ
อากิระพ่นลมออกทางจมูก ปาดน้ำตาให้ซากุระก่อนจะพูดกับฉัน
“ บางทีอาจจะเป็นเธอ...เธอรึเปล่าที่เสแสร้งกับฉัน “เสแสร้ง...
ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามสบตาท้าทายดวงตาของอากิระที่มองฉันอย่างว่างเปล่า “ ฉันอาจจะคบกับนายได้ไม่นาน ไม่เท่ากับซากุระที่นายรู้จักดี แต่ฉันก็ชอบนายจริงๆนะอากิระ... ถึงแม้ว่าตอนแรกที่ฉันคบกับนายจะไม่ค่อยมั่นใจก็เถอะ แต่ตอนนี้....ฉัน “
ฉันพูดต่อไม่ไหวจริงๆ ภาพตอนนี้ทำให้ฉันรู้ ว่าฐานะแฟนของฉันนั้นความจริงไม่มีค่าอะไร อากิระที่ตอนนี้ยืนเคียงข้างซากุระ มองฉันด้วยสายตาราวกับไม่เคยเห็นฉัน เป็นสิ่งที่ยืนยันได้ดี ระหว่างฉันกับซากุระ เขาเชื่อใครมากกว่า เขามั่นใจใครมากกว่า
ไม่ใช่ฉัน
“ ฉันชอบเธอมาก ริคุริ “ อากิระพูด “ แต่ฉันไม่เคยชอบริคุริที่เป็นอย่างนี้ “ ขอบตาของฉันร้อนผ่าว น้ำตาของฉันกำลังจะไหล...
“ กลับบ้านกันเถอะริคุริ ^^“ เขาเปลี่ยนสีหน้าก่อนจะหันไปพูดกับซากุระ “ วันนี้คงไปกินราเม็งไม่ได้ ขอโทษนะ..ขอโทษทุกสิ่ง “
“ มะ...ไม่เป็นไรค่ะ “ ซากุระตอบก่อนจะเหลือบมองฉัน “ กลับก่อนนะ “
ในห้องเหลือฉันกับอากิระ มือของอากิระคว้ามือของฉันไว้ ^O^ อืมส์ สีหน้าของเขาเป็นแบบนี้แหละ
“ นายไม่เชื่อที่ฉันพูดเหรอ... “
“ อากิระตอบ “ แต่ถ้าให้พูดจริงๆ ฉันไม่ชอบที่เธอพูดอะไรร้ายๆอย่างนั้นเลย...ให้ตายสิ “
“ หมายความว่า “ ฉันทวน “ นายไม่เชื่อฉัน “ อากิระสบตากับฉันนิ่ง
“ ฉันไม่เชื่อเธอเลย...ริคุริ...ฉันไม่เชื่อเธอ “
19
ฉันเดินโซเซมาถึงบ้าน ฮายามิทักฉัน
“ -_-^ น่ากลัวชะมัด อย่ายื่นหน้ามาทางนี้นะ “
ฉันทำหน้าโหดใส่มันแวบนึงก่อนจะขึ้นห้องไปอย่างไม่สนใจ ตาฉันมันคงบวมปูดเป็นลูกมะนาวไปเรียบร้อยแล้วล่ะ =_= ในใจมีแต่เรื่องกลุ้มหนัก อากิระไม่เชื่อฉัน อ๊ากกก ย๊ากกก คนที่บอกว่าเป็นแฟนฉัน แต่กลับไม่เชื่อใจฉัน ดันไปเชื่อใจยัยตอแหลเสแสร้งซากุระนั่น >< หน้าตาฉันออกจะน่าเชื่อถือนะเนี่ย TT_TT
“ ฮือ T_T “ ฉันฟุบลงกับหมอนน้ำตาไหลแหมะๆ จนเผลอหลับไป ตื่นมาอีกทีก็.................
ตะตะตะ ต๊ะล๊ะล๊า ตะตะตะ ต๊ะละล๊า~ ( ฉันว่าฉันควรเป็นเสียงอื่นบ้างเนอะ )
ปิ๊บ!
“ ฮัลโหล ล ล ล “ ฉันงัวเงียรับ
“ เธอเป็นอะไร -_- ทำไมไม่มาโรงเรียน “
“ ฉันเหรอ T_T ฉันเป็นสาวน้อยอาภัพเด็กเลี้ยงแกะที่พูดแต่เรื่องเสแสร้ง “
“ ใครสาวน้อย “
“ ฉันนี่ไง =_=^ “
“ เธอไม่สบายเหรอ O_O “ เสียงนั้นถามด้วยความร้อนรนเหมือนมีไฟมาลนก้น
“ ไม่สบาย ฮะๆ คงงั้นแหละ “ ฉันกรอกเสียงลงไปพลางเอามือถือแนบหูมากขึ้น “ ว่าแต่นี่คราย ย ย ยจ๊ะ “
“ ฉันเหรอ ^O^ หนุ่มน้อยน่ารักที่หลงรักเธอนี่ไง “
“ ใครหนุ่มน้อย “
“ ยัยบ้า! เธอย้อนฉัน! “ นายเริ่มก่อนนะ…แล้วนี่นายเรียกใครว่ายัยบ้า -_-^^
“ ยูคิ “ ฉันเรียกชื่อเขา “ โทรมาทำไม ฉันจะนอน “
“ นอน? นอนตอนแปดโมงเช้าเนี่ยนะ “
แปดโมงเช้า O_Oฉันเด้งตัวพรวดพราดลุกขึ้นจากที่นอน ฮะๆ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามีมุขตลกขนาดนี้ แปดโมงเช้าที่ไหนกัน ฉันเพิ่งจะนอนหลับไปเมื่อกี้...แต่นาฬิกาบนโต๊ะมัน...
“ กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด >_< “ เสียงของยูคิถอนหายใจเฮือกใหญ่ในโทรศัพท์
“ อย่าบอกนะว่าเธอตื่นสาย “
ในชั่วโมงเรียน ฉันต้องมานั่งเศร้าใจกับการเงินในกระเป๋าฉัน TT_TT ฉันไปติดสินบนนักเรียนรุ่นพี่แว่นหนาเตอะที่คอยยืนคุมประตูโรงเรียนตอนเช้า ^O^ วันนี้จึงไม่มีชื่อฉันอยู่ในสมุดจดรายชื่ออภิมหาโหดนั่น แต่มันก็ทำให้ฉันอดกินข้าวไปหลายมื้ออยู่
ฉันก้มลงมองใต้โต๊ะ โน้ตสีชมพูแปะอยู่
....วันนี้มาสายเหรอ ^^ สมน้ำหน้า ฮ่าๆ....
นายลึกลับส่งโน้ตมาอีกแล้ว ตกลงหมอนี่จะมาจีบฉันหรือจะมากวนประสาทกันแน่ -_- ฉันหย่อนแผ่นโน้ตลงไปในกระเป๋าอีกครั้ง แล้วก็ต้องพบว่าโน้ตมันเพิ่มขึ้นจนเต็มกระเป๋า O_O
“ สวัสดี “ อากิระทักฉันก่อนจะลงตรงที่นั่งยูคิ
“ -_- สวัสดีนะ “
“ พูดห่างเหินจัง “ อากิระพูดกับฉัน
“ อืม ก็ฉันมันคือคนเสแสร้ง ไม่เหมือนซากุระผู้แสนดี “
“ นี่! ริคุริ อย่าพูดแบบนี้ถึงซากุระนะ “ อากิระพูดเสียงห้วน
ปกป้องกันดีจังนะ
“ ท่าทางจะทนไม่ได้ล่ะสิที่ฉันว่าน้องสาวสุดที่รัก “
“ ฉันก็แค่ไม่ชอบให้เธอพูดแบบนี้ “ อากิระพูดเหมือนพยายามไม่ตะโกน ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนเรื่อง “ ยูคิล่ะ “
“ ไม่รู้ “
“ เธอรำคาญมันมั้ย มันตามตื้อจนเธอหงุดหงิดรึเปล่า “
“ เปล่า ฉันรู้สึกดี! “ ฉันตอบกลับไปพลางเชิดหน้า “ เขาดูแลฉัน เป็นห่วงฉัน ดีซะยิ่งกว่าแฟนของฉันซะอีก “
“ เธอประชดฉันอยู่นะ “ เขาพูดเสียงเข้ม
“ ... “ อย่ามาทำหน้าเข้มใส่ฉันนะ
“ ฟังนะริคุริ “ อากิระแทรกขึ้นในช่วงที่ฉันเงียบไป “ ฉันจะต้องบอกกับเธอว่า ระยะนี้ ช่วงนี้ ฉันคงต้องอยู่กับซากุระมากหน่อย “
“ ทำไม “
“ เธอกำลังป่วย “ อากิระพูด “ ซากุระอยู่คนเดียว....
“ ซากุระมีน้องชายนี่ “ ฉันนึกไปถึงหน้าเด็กเคี้ยวหมากฝรั่ง
“ น้องชายเธอตอนนี้หนีออกจากบ้าน “
“ O_O “
“ ซากุระคงคิดมากจนไม่สบาย ฉันต้องไปดูแลเธอ... “
“ ไปเถอะ -_- ฉันรู้ว่าซากุระขาดนายไม่ได้เดี๋ยวขาดใจตาย “ อากิระมองหน้าฉันด้วยสีหน้าแปลกๆ
“ ฉันไม่เป็นไรหรอก “ ย้ำก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง “ แล้วฉันก็จะไม่ไปยืนรอนายเหมือนเมื่อก่อน หรือ...หรือทำอะไรฟุ้งซ่านบ้าบอแบบนั้นอีก “
“ อืม “ เขาลุกขึ้นแล้วพูด “ ฉันมาบอกเธอแค่นี้ กลับห้องล่ะนะ “
โธ่เอ๊ย ริคุริโง่ งี่เง่า ไร้สมอง ทำไมต้องไปไล่อากิระด้วยเล่า -_-^ ก็บอกเค้าไปซี่ว่าไม่อยากให้ไป แล้วฉันก็ต้องมานั่งเศร้าเสียใจ
“ เมื่อกี้คุยอะไรกัน O_O “ ยูคิโผล่พรวดมาจากด้านหลัง
“ แว๊กกก ! นายทำบ้าอะไรยะ “ ฉันร้องอย่างใจหายใจคว่ำ
“ ฉันถามว่าคุยอะไรกับอากิระ! “ ยูคิว่าพลางทำตาโตใส่
“ ก็ไม่มีอะไร -_- ซากุระป่วยอีกแล้ว “
“ เหรอ อืม “ ยูคิไม่แปลกใจเลย O_O ที่ซากุระป่วย
“ ตอนเย็นเธอว่างรึเปล่า “ ยูคิพูดขึ้นพลางยิ้ม
“ จะไปเยี่ยมซากุระรึไง -_-^ “
“ เปล่า >_< ไปเดทกันนะ “
“ ว่าไงนะ “
“ เดทไงยัยเฉิ่ม ไม่รู้จักเหรอ “
“ ฉันมีแฟนแล้วนะ “ เฮ้อ แฟนทีวิ่งโร่ไปโอ๋ปลอบใจหญิงอื่นงั้นเรอะ
“ รู้มั้ย “ ยูคิพูดก่อนจะเอานิ้วสองนิ้วของเขาดันมุปากของฉันขึ้น “ เธอไม่ค่อยยิ้มเลยนะ “
“ เอ๋ “
“ ฉันจะพาเธอไปปลดปล่อยนะ ^_^ เธอไม่สบายใจใช่ม้ะ ใช่ม๊า อ่ะนั่นแน่~! “ ยูคิยิ้มอย่างร่าเริง “ ไปเถอะนะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ “
ฉันกุมขมับด้วยความปวดหัวพลางมองยูคิที่กระพือขนตาหนาๆของเขาใส่ฉัน
“ ก็ได้ “
“ เธออยากได้กระเป๋าใบใหม่มั้ย “
ยูคิถามฉันที่กำลังจะอ้าปากตอบ เขาออกแรงลากฉันเข้าไปในร้านที่ทั้งร้านตกแต่งด้วยสไตล์รกรุงรัง เขาจิ้มไปที่กระเป๋าสะพายหลัง “ เอาใบนี้ ขอสีชมพูกับสีขาวครับ “
“ ของนายสีขาว ของฉันสีชมพูเหรอ “
“ ป่าว ของฉันตางหากสีชมพู “ ยูคิว่าพลางยื่นกระเป๋าสีขาวให้ฉันให้เดินต่อ “ อยากกินอะไรมั้ย “
“ ไม่ “
“ ไปร้างราเม็งละกันนะ “
“ โอเค “
“ เปลี่ยนใจละ -_- ไปกินสปาเก็ตตี้ “ ยูคิพูดด้วยความหมั่นไส้
“ สปาเก็ตตี้ฉันก็ชอบ ^O^ “
“ กินอาหารจีนแทนละกัน “
“ หมูหมัก เป็ดปักกิ่งเหรอ >_< ฉันก็กิน “
“ เธอไม่ชอบกินอะไรบ้างเนี่ย “
“ ในโลกนี้ฉันชอบกินทุกอย่างแหละ “
ยูคิหยุดเดิน ก่อนจะพูดขึ้น “ เธอเอากระเป๋าใบเก่าของเธอมาให้ฉัน “
เขาเททุกอย่างออกมาจากกระเป๋าของฉันก่อนจะยัดลวกๆเข้ากระเป๋าใบใหม่ที่เขาซื้อให้ ก่อนจะโยนกระเป๋าใบเก่าของฉันทิ้งถังขยะโดยที่ไม่สนใจฉันที่ทำหน้าตาตกตะลึง
“ อ๊ากกกก กระเป๋าฉ๊านนนนนน “ ฉันร้องคร่ำครวญ “ ฉันเก็บเงินค่าขนมซื้อทั้งเดือนเลยนะยะ! “
“ ฉันก็ซื้อใบใหม่ให้แล้วไง “ เขาพูดไม่ทุกข์ร้อน “ อยากจะทำอะไรอีก ว่ามาเลย ป๋ายูคิจัดให้ “
“ ไม่อยากทำอะไรแล้ว กลับบ้าน! “
“ อะไรกัน >_< มาเดทกับฉันไม่สนุกรึไง “
“ ไม่หนุกเฟ้ย กลับ!!! “
“ ยังกลับไม่ได้ “
“ อะไรนะ -_-^ “
“ ห้ามกลับ จนกว่าเธอจะยิ้ม เธอห้ามกลับเด็ดขาด “
หนึ่งทุ่ม เก้าอี้ข้างทาง
“ ฉันบอกว่าจะกินไอติมช็อคโกแลต “ ฉันร้องเมื่อยูคิยื่นไอติมวนิลาให้
“ ว้า ^_^ ฉันลืม “ ยูคิว่าพลางโยนไอติมวนิลาทิ้ง “ งั้นแบ่งกินของฉันก็ได้ ^_^ นะ “
เดี๋ยวนี้ดูนายขี้อ้อนยังไงก็ไม่รู้นะยูคิ -_-
“ ฉันกลับบ้านได้รึยัง “ ฉันถามเสียงอ่อย
“ ยิ้มสิ “
ฉันกระตุกมุมปากขึ้นเล็กน้อยอย่างคนซังกะตาย
“ ไม่เอา -_- อย่างนี้ไม่ต้องกลับหรอกบ้านน่ะ “
“ ฉันมีเรื่องกลุ้มใจนิดหน่อยน่ะ “
“ เล่าสิ ^_^ “
ฉันรู้สึกแปลกๆเหมือนมีอะไรมาจุกที่คอก้อนเบ้อเริ่ม ยูคิยิ้มหวานตาเป็นประกายอย่างนั้นมันทำให้ฉันไม่กล้าพูดปัญหาของฉัน ชีวิตฉันจะมีอะไรให้กลุ้มอีกนอกจากเรื่องของกินกับอากิระ
“ เรื่องอากิระล่ะสิ “ ยูคิพูดอย่างรู้ทัน
“ ... “
“ เธอกลุ้มเรื่องนี้เสมอเลยรึไง “
“ ... “
“ เธอรักมันจนน่าหมั่นไส้ “ ยูคิพูดเรียบๆพลางยิ้มแฉ่ง
ความเศร้าฉายแว๊บเข้ามาวูบนึงภายในตาของยูคิ >_< อย่ามาตีหน้าสลดอย่างนั้นนะ >_< ฉันชอบนายไม่ได้ ฉันมีแฟนแล้ว…
“ เธอกินไปให้หมดเลย “ ยูคิส่งไอติมที่เขากินไปได้ครึ่งอันให้ฉัน -_- ก่อนจะเลียปากแผลบๆ “ เธอน่ะมันงี่เง่า โง่ๆๆ ผู้ชายดีๆอย่างฉันหาได้อีกที่ไหนกัน “
“ ยูคิ “ ฉันเรียกเสียงอ่อย
“ อะไร! “ เขาพูดเสียงห้วนก่อนจะมองฉัน
“ ฉันชอบนายไม่ได้หรอกนะยูคิ ... ชอบไม่ได้จริงๆ “ ยูคิจ้องมองฉันอยู่นาน ก่อนที่เขาจะส่งรอยยิ้มบางๆมาให้ฉัน
“ ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร ฉันไม่สนใจหรอก “ ยูคิกระเถิบเข้ามาหาฉัน “ ส่งยิ้มให้ฉันหน่อย ”
“ ยิ้มเหรอ “ ฉันแยกเขี้ยวให้เขา
“ ไม่เอาน่า >< “ เบียดตัวเข้ามาเรื่อยๆพลางจ้องหน้านิ่ง
“ เอ่อ...-_-;;; ยูคิ “ ฉันกำลังหาช่องหลืบที่จะมุดตัวหนียูคิที่มองมาแบบไม่น่าไว้ใจ
“ อ๊าก ถ้าเธอไม่ยิ้ม ฉันจะกัดลิ้นตาย“ ร้องพลางดิ้นพราดๆ
“ ฮ่าๆๆ เอิ๊กๆๆ ก๊าก~! “
“ ฉันให้เธอยิ้มหัวเราะทำไม! “ ยูคิถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะยิ้ม “ แต่ไม่เป็นไรเธอจะยิ้มหรือจะหัวเราะก็ดีทั้งนั้นแหละไม่เป็นไรหรอก ^O^ ไม่เป็นไร “
ฉันหยุดหัวเราะพลางเริ่มกินไอติมที่ถือค้างไว้นานจนมันละลายไปครึ่งแท่ง -_- ยูคิบอกลาฉันก่อนจะกลับบ้าน
“ ริคุริ “
“ อะไร “ ยูคิโน้มตัวลงมาใกล้ๆฉัน
“ เธอหัวเราะ น่าเกลียด มาก! “
ฉันกลับบ้านคนเดียว T_T ย้ำ คนเดียว แล้วก็คนเดียว ชีวิตสาวน้อยวัยสิบเจ็ดของฉันช่างหม่นหมองซะจริง มีความรักทั้งทีทำไมไม่หวานแหววน่ารักบ้างนะ >_<
RaiN*สายฝน...วันหัวใจพบรัก* ตอนที่18
“ ริคุริ เป็น แฟน ฉัน! “ อากิระตวาด ฉันควรจะซึ้งใจในคำประกาศของเขาหรือควรจะอายดี ฉันได้บอกพวกคุณรึเปล่าว่าเรายืนอยู่ที่ไหน เรากำลังจะเรียกแท๊กซี่ เพราะฉะนั้น เรากำลังยืนอยู่ริมถนน
คนมองเต็มเลย -_- ฉันแกล้งทำเป็นไม่รู้จักสองคนนี้ดีมั้ยนะ ขนาดไม่ทะเลาะกันคนก็มองความหล่อของไอ้สองคนนี้จะแย่อยู่แล้ว T_T ทีนี้ก็เลยมุงดูกันเลยน่ะสิ
“ ฉันรู้. .. แฟน “ ยูคิตอบ “ แฟน ... ที่แปลว่าคนรักน่ะใช่มั้ย ... ฉันก็คิดอยู่นานเหมือนกัน ริคุริเป็นแฟนอากิระ ฉันไม่ควรจะชอบ ... แต่ทำยังไงดีล่ะ ฉันคิดว่าฉันชอบเธอ จริงๆนะริคุริ ฉันชอบเธอซะแล้ว “
ประโยคหลังนี่ ยูคิหันมาทำหน้าเคร่งใส่ฉัน
“ ไม่ตลกนะ! “ อากิระยังคงหัวเสียพลางเน้นทุกพยางค์ “ ฉัน ไม่มีวัน ยก ริคุริ ให้ แก! “
“ ไม่ยกให้ -______________- งั้น.....
“ ฉันจะแย่งมาให้ดู “ ยูคิพูดพลางยิ้มกว้าง
พระเจ้า TT_TT ยูคิดูเหมือนปีศาจร้ายเลย ฉันต้องท่องไว้ให้ขึ้นใจ ฉันชอบอากิระ ชอบอากิระ ชอบอากิระ...
“ ริคุริ! “
“ หือ “ ฉันสะดุ้งเฮือกเพราะโดนอากิระเรียกเสียงโหด
“ กลับบ้าน ฉันไปส่ง “ เขาพูดรวบรัด นัยน์ตายังจับจ้องอยู่ที่ยูคิไม่วางตา
“ เอ่อ –O- ยูคิ ฉัน.... “ ฉันอยากจะบอกว่า วันนี้นายทำฉันช็อคมาก! แต่พูดไม่ออกน่ะ
“ จะบอกว่าฉันช็อคมากเหรอ >< “ ยูคิถาม แก้มเป็นสีชมพูแปร๊ด
“ -_- ถูกต้อง นายนี่เก่งนะ “
“ เก่งเหรอ ^O^ เก่งก็ชอบฉันซะสิ “
-_-………..ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะ
“ ริคุริ! จะคุยกับมันอีกนานมั้ย “ อากิระเร่ง
“ ไปนะ “ ฉันพูดพลางหมุนตัวเดินตามอากิระไป
“ ....อา ....อา.....อากิระ “
ฉันที่ชั่งใจว่าจะเรียกเขาในเวาลาที่อารมณ์ขุ่นมัวดีรึเปล่า เรียกเขาขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ ก็ดูเด่ะ -_- ทำหน้าอย่างกับโกรธใครมาซักห้าล้านปีแสง
“ หืม “ อากิระถาม ดูจากสีหน้าเหมือนจะรับคำไปอย่างนั้น O_O
“ นาย โกรธ...โกรธเหรอ “
“ ไม่ได้โกรธเธอ -_- โกรธมัน “
มันที่ว่าคงจะเป็นยูคิ -_- ฉันคิดว่าอย่างนั้นนะ
อากิระหยุดเดิน หันมาจ้องหน้าฉัน ทำเอาฉันเสียววาบแปลกๆ =_=
“ ยาซากิ ริคุริ “
“ อะไร ”
“ เธอจะรับผู้ชายคนนี้เป็นสามีของคุณรึไม่ ///>_
“ O_O ว่าไงนะ “
โดนจู่โจมแบบกระทันหัน ฉันตั้งตัวไม่ทันนะ
“ รับมั้ย “ เค้ารุก
“ ไม่ -_- “ ฉันตอบกลับพลางตีหน้าตาย
“ เธอว่าไงนะ “ อากิระทำท่าเสียความรู้สึกอย่างรุนแรง
“ ฉันสงสารลูกน่ะ -_- ถ้าเกิดมาโง่เหมือนนายฉันก็แย่สิ “
“ บอกแล้วไงว่าฉันเรียนเก่ง “
“ เอาเถอะ “ ฉันตัดบทก่อนจะเดินต่อ
“ ตกลงเธอไม่รับฉันจริงๆเหรอ “
“ ///>_
“ รับล่ะสินะ รับใช่มั้ย รับใช้ม๊า!~ พูดให้ฉันมั่นใจหน่อยสิ “
ฉันไม่พูดกับเขาเลยตลอดทางกลับบ้าน ปวดหัวเรื่องยูคิก็พอแล้ว ยังมาเจอตาบ้าขาดความมั่นใจซักไซ้อีก
ฉันก็ต้องรับอยู่แล้วล่ะ ♪ ตะตะตะ ต๊ะล๊ะล๊า ตะตะตะ ต๊ะละล๊า~
“ ฮายามิ รับโทรศัพท์ให้หน่อย! “ ฉันตะโกนลั่นบ้านก่อนจะเร่งทำการบ้านก่องใหญ่ที่เพิ่งได้มา เหลือบมองนาฬิกาลิงอุรังอุตังที่อยู่บนโต๊ะ -_- สี่ทุ่มกว่าแล้ว ใครยังโทรมาอีกเนี่ย
“ พี่ก็รับเองสิ! “ เสียงฮายามิแหวกอากาศมา
“ แกทำอะไรอยู่! ฉันต้องทำการบ้านส่งให้ทันเวลานะ! “
“ ผมต้องรีบจีบสาวให้ทันคู่แข่งนะ! “
อ้า -_-^ นั่นล่ะใช่เลย น้องชายสุดหล่อของฉัน ♪ ตะตะตะ ต๊ะล๊ะล๊า ตะตะตะ ต๊ะละล๊า~
“ แกไปรับซะ แล้วบอกว่าฉันไม่ว่าง “ ฉันยังไม่ยอมแพ้เร่งใช้ฮายามิที่ทำตัวน่าหมั่นไส้
“ โธ่เว้ย -_-^^ ” ฮายามิโผล่หัวมาที่ห้องฉัน “ แล้วโทรศัพท์ที่จะให้รับมันอยู่ไหนล่ะ! “
“ ก็แกเอาของฉันไปใช้ มันก็ต้องอยู่ในห้องนอนแกสิยะ “
ฮายามิเดินปึงๆจากไป พร้อมกับฉันที่ได้ยินเสียงฮายามิรับโทรศัพท์ดังลั่น “ ใครวะ!!!!!! พี่ไม่ว่างโว้ย!!!!!! “
เป็นการรับโทรศัพท์ที่ระทึกขวัญกระชากใจจริงๆ ฮายามิทำหน้าตาหงุดหงิดเดินเข้ามาอีกครั้งก่อนจะโยนโทรศัพท์ให้
“ เขาบอกอยากคุยกับพี่มาก ก ก ก ก “
“ ใคร “
“ ไม่รู้ไม่ได้ถาม -_- อย่ามากวนผมอีกนะ! “ แล้วมันก็สะบัดก้นเดินจากไป
ชิ -_- ไอ้หมอนี่ -_-^ ฉันเป็นพี่แกนะเฟร้ย แกต้องพูดดีๆกับฉันสิวะ! ( พูดในใจเพราะมันไม่ได้ยิน )
“ ฮัลโหล! “ ฉันกระแทกเสียงอย่างไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษนะ เสียงมันไปเอง -_-
“ ฮัลโหลๆ เทส~ หนึ่ง สอง สาม “ เสียงประหลาดพุ่งเข้าสู่หูฉันทันที “ อะแฮ่มๆ “
“ ? “ หน้าฉันตอนนี้เป็นเครื่องหมายคำถาม
“ สวัสดีริคุริ >_< ฉันเอง “
“ ฉันเองน่ะใคร “
“ ฉันไง “
“ แล้วฉันจะไปรู้เรอะ! “
“ อา...ไม่รู้หรอกเหรอ “ เสียงเขาดูเศร้าลงเล็กน้อย ก่อนจะกลับมาร่าเริงในทันตา “ ยูคิไง “
“ ยูคิเหรอ...โทรมามีอะไร “ ฉันถามอย่ารู้สึกเกร็งๆ ก็เขาเพิ่งสารภาพว่าเขาชอบฉัน งืมๆ แล้วคนโดนชอบ ( ภูมิใจมากที่ได้ใช้คำนี้ ) อย่างฉัน จะทำหน้ายังไงดีล่ะเนี่ย
“ ตอนเย็นน่ะ ฉันบอกว่าฉันจะพาเธอไปกินไอติม >_< “ ยูคิพูด “ แต่พอดีเกิดเรื่องเยอะแยะ ฉันเลยลืมไปเลย “
“ ยูคิ -O- ไอติมน่ะฉันก็อยากกินอยู่หรอกนะ “ ฉันพูดพลางเหลือบมองนาฬิกา “ แต่กินไอติมตอนสี่ทุ่มมันจะไม่ดึกไปหน่อยเหรอ “
“ ไม่หรอก ^O^ ไปเถอะนะริคุริ นะ นะ นะ “
ฉันรู้สึกเหมือนโดนบังคับแฮะ
“ ...ริคุริ บ้านเธอตอนกลางคืนนี่น่ารักดีนะ ไอ้โคมไฟหน้าบ้านเธอมันเป็นรูปอะไรน่ะ “
“ รูปกอริล่า ^O^ ฉันได้มาตอนอายุหกขวบ “
“ แล้วต้นกระบองเพชรเนี่ยล่ะ ทำไมมันเหมือนจะตาย -_- “
“ คงเป็นเพราะว่าช่วงนี้ฝนตกมากไปหน่อย O_O มันคงได้น้ำมากเกินไป... “ฉันรู้สึกประหลาดๆ -_- ยูคิ...
“ แล้วไอ้เจ้าหมาขนยาวๆที่แลบลิ้นใส่ฉันอยู่นี่ล่ะมันชื่ออะไร “
“ มันไม่มีชื่อหรอก ฉันเรียกมันว่าเจ้าหมาเพราะมันไม่มีเจ้าของ -_- แต่มันชอบมาอยู่แถวๆบ้านเรา เอ๊ะเดี๋ยวก่อนนะ “
“ อะไร “
“ นายอยู่ไหนน่ะ “
“ หน้าบ้านเธอน่ะสิ ^O^ ห้องที่ม่านสีขาวๆนั่นห้องเธอรึเปล่า “
พรึ่บ...เคร้งๆ ฉันรีบวิ่งไปเปิดหน้าต่าง ( ระหว่างทางชนตุ๊กตาเซรามิกแตกไปสามตัว ) ฉันเปิดดู >_< อ๊ากส์ O_O เก็นโด ยูคิยืนพิงมอร์เตอร์ไซค์อยู่ตรงหน้าบ้านฉัน มีเจ้าหมาขนยาวอย่างที่ยูคิว่าเดินมาดมขากางเกงเข้าอยู่ฟุดฟิดๆ หน้าหวานหล่อๆของเขาลอยมาแต่ไกล พร้อมรอยยิ้มกระชากใจสาวอย่างเคย -_- อย่ายิ้มอย่างนั้นนะยูคิ มันทำให้ฉันรู้สึกผิดมากที่จะปฏิเสธนาย
“ อ้า >_< ห้องที่ม่านสีขาวคือห้องเธอจริงๆด้วยสิ “ ยูคิยิ้มพร้อมกับโบกไม้โบกมือ “ ชุดนอนลายน่ารักดีนะ “
///>_“ นายมาทำอะไรที่นี่! “ ฉันร้องอย่างตกใจ
“ ลดเสียงลงหน่อย -_- แก้วหูจะฉีกขาด “ เขาพูดเบาๆ “ ก็มารับเธอไปกินไอติม “
“ ฉันไม่ได้บอกว่าจะไปนะ “
“ เธอจะไปสิ “
“ ฉันไม่ไป “
“ วันนี้แม่ฉันตายนะ ^O^ เธออยากให้ฉันเหงางั้นเหรอ “
“อย่าเอามาอ้าง! “
“ ออกมาเถอะนะ TT_TT “
“ ... “ ฉันนิ่งไปพักหนึ่ง
“ รอเดี๋ยวนะ “ ฉันพูดก่อนจะใส่เสื้อยืดทับเสื้อคุณหมีแล้วออกมาหาเขา
ยูคิยืนยิ้มกว้าง “ ฉันว่าแล้วเธอต้องมา “
-_-^ เป็นเพราะนายทำท่าเหมือนจะร้องไห้ตางหากล่ะยะ
“ ยูคิ -_- นี่มันดึกแล้ว =_= ร้านไอติมไม่เปิดหรอก “ยูคิล้วงเข้าไปในเสื้อแจ๊กเก็ต ก่อนจะดึงไอติมแท่งออกมา O_O
“ เธอจะเอาอันไหน >_< รสวนิลากับช็อคโกแลต “
“ ช็อคโกแลต “
“ ม่ายด๊าย เพราะฉันจะกิน “
“ แล้ว -_-^^ ไม่ทราบว่านายจะถามทำไม “
“ คำตอบก็คือ ^O^ .... “ ยูคิพูดเสียงร่าเริงพลางโยนไอติมวนิลาทิ้ง “ เราแบ่งกันกินไง >_< “
“ งั้นนายกินไปเหอะ “
“ ไม่เอาอ้ะ -_- แบ่งกันเถอะ “
ลงท้ายด้วยการแบ่งไอติมกินกันที่หน้าบ้านฉัน ฉันนั่งบนมอเตอร์ไซค์ ( โดนยูคิบังคับหลังจากที่เป่ายิ้งฉุบแพ้ ) ส่วนยูคิก็เอาแต่มองหน้าฉันแล้วเลียไอติมรสช็อกโกแลตแผลบๆ -_-
ฉันมีคำถามมากมายอยู่ในหัวที่อยากจะถามเขา อยากรู้ว่าเขาชอบฉันจริงรึเปล่า เขารู้สึกยังไงตอนนี้ แล้วประโยคที่อากิระพูดกับเขา...
…….“ อย่างแกน่ะ แกน่ะ ไม่ได้ชอบริคุริจริงๆหรอก...แกก็แค่อยากแก้แค้นใช่มั้ย แก้แค้นที่ซากุระชอบฉัน เลยบอกว่าชอบริคุริใช่มั้ย ใช่รึเปล่า! “…….
อืมส์ -_- ฉันจะไม่แสร้งทำเป็นว่าฉันไม่รู้สึกอะไรกับประโยคพวกนี้หรอกนะ ถ้าเขาคิดแก้แค้นจริงๆล่ะ...
“ ริคุริ ^_^ จ้องหน้าฉันทำไมน่ะ “ เสียงของยูคิทำให้ฉันหยุดคิดอะไรบ้าๆ
“ เปล่าหรอก “
“ หลงรักฉันแล้วล่ะซี่~! “
“ ฉันไม่ได้พูดแบบนั้นนะ “
“ งั้นก็อย่าจ้องฉันด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยรักแบบนี้ >_< เขินๆๆ “เขาพูดพลางสั่นหัวพั่บๆ (>< )( ><)
“ ยูคิ “ ฉันพูดพลางกินไอติมที่ยื่นมา “ นายชอบฉันเหรอ “
“ นี่เธอยังไม่รู้อีกเรอะ -_- “
“ ฉันก็แค่ถามเพื่อความมั่นใจ! “ยูคิไม่ยิ้มเหมือนเคย เขาขยับตัวมายืนให้ตรงกับฉัน ดวงตาจ้องฉันนิ่ง
“ ฉันชอบเธอ...จริงๆนะ ฉันชอบเธอ “
โอ้ว >_< เขาทำฉันหายใจไม่ทั่วท้อง O_O ดูเหมือนเขาจะพยายามใช้สายตาของเขาจ้องฉันให้ทะลุ -_-^ ฉันเลยกัดไอติมคำโตแก้เขิน
“ แล้ว...แล้วแม่นายล่ะ ทำไมนายไม่เคยเล่าให้ฉันฟังเลย “ ฉันเปลี่ยนเรื่องทันที -_- “ แม่นาย...ตายแล้วจริงๆน่ะเหรอ “
“ ตายเพราะรถชนซะด้วย “ ยูคิทำหน้าเรียบ “ รู้มั้ยว่าตอนที่เธอจะถูกรถชนคราวนั้น ฉัน...เขาเงียบไป ก้มหน้าลงต่ำก่อนจะทำปากขมุบขมิบ
“ ฉันทำไม “ ฉันรุก
“ ฉันอยากจะฆ่าเธอไง -_- เธออยากจะตายหนีฉันไปอีกคนงั้นเหรอ! “นึกว่าจะตอบอะไรซึ้งกินใจกว่านี้ซะอีก
“ แล้วนายไม่เสียใจเหรอที่ แ ม่ ต า ย น่ะ “
“ เสียใจสิ “
“ แล้วทำไมดูอารมณ์ดีจังล่ะยะ “
“ ฉันไม่ชอบร้องไห้ให้เธอเห็นหรอก >_< มันเขินน่ะ “ ยูคิพูดพลางดึงไอติมออกมาจากมือฉัน พลางงับเข้าไปทั้งแท่ง “ ทำไงดี ไอติมหมดแล้ว "
" ก็กลับบ้านไปสิ "
" ริคุริ ริคุริ! " จู่ๆยูคิก็ตะโกนขึ้นมา
" -_- หา "
" ริคุริ ริคุริ!!!! "
" นายตะโกนทำไมห๊า -O- นี่มันดึกแล้วนะ! "
" เธอไม่ชอบให้ฉันตะโกนเหรอ "
" ไม่ชอบ "
" งั้น... " ยูคิเดินเข้ามาประชิดตัวฉัน ก่อนจะโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูฉันเบาๆ
" ริคุริ...ฉันชอบเธอ "
“ ยาซากิ ริคุริ ^O^ ฉันมิกิ โมโมโกะ ไง >_< ว่าแต่จะไปไหนน่ะ “
ฉันที่กำลังกินข้าวอยู่กับมิซากิ ( อากิระต้องสอนหนังสือรุ่นน้อง ยูคิต้องไปห้องสมุดโดยด่วน ) รีบคว้าจานบึ่งหนีทันที TT_TT แต่ไม่ทันไร ยัยเบอร์หนึ่งแห่งแก๊งชาลาลาก็โผล่มา >_< คุณยังจำยัยนี่ได้มั้ย ยัยคิงคองถึกที่สูงร่วมร้อยแปดสิบเซนไง....
“ ฉันเหรอ TT_TT ฉันรู้สึกว่าอิ่มพอดีน่ะ “
“ ยังไม่ทันจะกินเลยเนี่ยนะ “
“ อ่า TT_TT อ๊า “ ฉันร้องเสียงหลง มิซากิเพื่อนผู้น่ารักก็เอาแต่จ้องร่างทะมึนของเบอร์หนึ่งอย่างสนใจ
“ ฉันนั่งด้วยคนนะ ^O^ “ เบอร์หนึ่งว่าก่อนจะใช้ก้นของเธอดันฉันไปให้พ้นทาง -_-^
“ เอ๋ -_- ถ้าจะไม่ผิดนะ “ เบอร์หนึ่งพูดพลางทำหน้าครุ่นคิดพลางจ้องมองมิซากิ ( ทำให้ดูเหมือนเธอเหนื่อยมากเมื่อทำอย่างนั้น ) “ เธอคือมิซากิที่โด่งดังคนนั้น ^O^ หน้าก็สวยทำไมเถื่อนจังเลยล่ะเธอ.... “สายตาของเบอร์หนึ่งไปหยุดที่บุหรี่ที่โผล่พ้นออกมาจากกระเป๋าเสื้อของมิซากิ
“ แล้วจะทำไม! อย่าพูดว่าเถื่อนให้ได้ยินนะ >_< ฉันออกจะหวานแหวน่ารัก! “ มิซากิตวาดแหว เฮ้ๆมิซากิ เวลาจะพูดประโยคนี้เธออย่าพับแขนเสื้อจะได้มั้ย -_-^
“ อ๋อเหรอ “ ตอนนี้ดวงตาเบอร์หนึ่งจับจ้องอยู่ที่ต่างหูเม็ดเท่ากระดุมที่หูข้างซ้าย
“ อย่ามอง! “ มิซากิเริ่มไม่มั่นใจ “ ทำไม >_< มันไม่สวยเรอะ -_-^ “
“ มันเถื่อนน่ะสิ “
“ ก็บอกว่าอย่าพูดอย่างนั้น! -O- “
มิซากิดูโกรธจัด ต่างจากโมโมโกะที่ดูจะไม่สนใจในท่าทีของมิซากิเลย แต่กลับหันมาทางฉัน “ ริคุริ -_- ฉันกำลังตามหาฮายามิน้องชายสุดหล่อขอเธออยู่ “โธ่ๆ T_T ฮายามิ พี่ไม่ได้ตั้งใจ
“ แต่รู้สึกน้องเธอจะน่ารักสู้อากิระของฉันไม่ได้ >_< ว่าแต่เขาอยู่ไหนน่ะ “
“ ใคร “
คนมองเต็มเลย -_- ฉันแกล้งทำเป็นไม่รู้จักสองคนนี้ดีมั้ยนะ ขนาดไม่ทะเลาะกันคนก็มองความหล่อของไอ้สองคนนี้จะแย่อยู่แล้ว T_T ทีนี้ก็เลยมุงดูกันเลยน่ะสิ
“ ฉันรู้. .. แฟน “ ยูคิตอบ “ แฟน ... ที่แปลว่าคนรักน่ะใช่มั้ย ... ฉันก็คิดอยู่นานเหมือนกัน ริคุริเป็นแฟนอากิระ ฉันไม่ควรจะชอบ ... แต่ทำยังไงดีล่ะ ฉันคิดว่าฉันชอบเธอ จริงๆนะริคุริ ฉันชอบเธอซะแล้ว “
ประโยคหลังนี่ ยูคิหันมาทำหน้าเคร่งใส่ฉัน
“ ไม่ตลกนะ! “ อากิระยังคงหัวเสียพลางเน้นทุกพยางค์ “ ฉัน ไม่มีวัน ยก ริคุริ ให้ แก! “
“ ไม่ยกให้ -______________- งั้น.....
“ ฉันจะแย่งมาให้ดู “ ยูคิพูดพลางยิ้มกว้าง
พระเจ้า TT_TT ยูคิดูเหมือนปีศาจร้ายเลย ฉันต้องท่องไว้ให้ขึ้นใจ ฉันชอบอากิระ ชอบอากิระ ชอบอากิระ...
“ ริคุริ! “
“ หือ “ ฉันสะดุ้งเฮือกเพราะโดนอากิระเรียกเสียงโหด
“ กลับบ้าน ฉันไปส่ง “ เขาพูดรวบรัด นัยน์ตายังจับจ้องอยู่ที่ยูคิไม่วางตา
“ เอ่อ –O- ยูคิ ฉัน.... “ ฉันอยากจะบอกว่า วันนี้นายทำฉันช็อคมาก! แต่พูดไม่ออกน่ะ
“ จะบอกว่าฉันช็อคมากเหรอ >< “ ยูคิถาม แก้มเป็นสีชมพูแปร๊ด
“ -_- ถูกต้อง นายนี่เก่งนะ “
“ เก่งเหรอ ^O^ เก่งก็ชอบฉันซะสิ “
-_-………..ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะ
“ ริคุริ! จะคุยกับมันอีกนานมั้ย “ อากิระเร่ง
“ ไปนะ “ ฉันพูดพลางหมุนตัวเดินตามอากิระไป
“ ....อา ....อา.....อากิระ “
ฉันที่ชั่งใจว่าจะเรียกเขาในเวาลาที่อารมณ์ขุ่นมัวดีรึเปล่า เรียกเขาขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ ก็ดูเด่ะ -_- ทำหน้าอย่างกับโกรธใครมาซักห้าล้านปีแสง
“ หืม “ อากิระถาม ดูจากสีหน้าเหมือนจะรับคำไปอย่างนั้น O_O
“ นาย โกรธ...โกรธเหรอ “
“ ไม่ได้โกรธเธอ -_- โกรธมัน “
มันที่ว่าคงจะเป็นยูคิ -_- ฉันคิดว่าอย่างนั้นนะ
อากิระหยุดเดิน หันมาจ้องหน้าฉัน ทำเอาฉันเสียววาบแปลกๆ =_=
“ ยาซากิ ริคุริ “
“ อะไร ”
“ เธอจะรับผู้ชายคนนี้เป็นสามีของคุณรึไม่ ///>_
“ O_O ว่าไงนะ “
โดนจู่โจมแบบกระทันหัน ฉันตั้งตัวไม่ทันนะ
“ รับมั้ย “ เค้ารุก
“ ไม่ -_- “ ฉันตอบกลับพลางตีหน้าตาย
“ เธอว่าไงนะ “ อากิระทำท่าเสียความรู้สึกอย่างรุนแรง
“ ฉันสงสารลูกน่ะ -_- ถ้าเกิดมาโง่เหมือนนายฉันก็แย่สิ “
“ บอกแล้วไงว่าฉันเรียนเก่ง “
“ เอาเถอะ “ ฉันตัดบทก่อนจะเดินต่อ
“ ตกลงเธอไม่รับฉันจริงๆเหรอ “
“ ///>_
“ รับล่ะสินะ รับใช่มั้ย รับใช้ม๊า!~ พูดให้ฉันมั่นใจหน่อยสิ “
ฉันไม่พูดกับเขาเลยตลอดทางกลับบ้าน ปวดหัวเรื่องยูคิก็พอแล้ว ยังมาเจอตาบ้าขาดความมั่นใจซักไซ้อีก
ฉันก็ต้องรับอยู่แล้วล่ะ ♪ ตะตะตะ ต๊ะล๊ะล๊า ตะตะตะ ต๊ะละล๊า~
“ ฮายามิ รับโทรศัพท์ให้หน่อย! “ ฉันตะโกนลั่นบ้านก่อนจะเร่งทำการบ้านก่องใหญ่ที่เพิ่งได้มา เหลือบมองนาฬิกาลิงอุรังอุตังที่อยู่บนโต๊ะ -_- สี่ทุ่มกว่าแล้ว ใครยังโทรมาอีกเนี่ย
“ พี่ก็รับเองสิ! “ เสียงฮายามิแหวกอากาศมา
“ แกทำอะไรอยู่! ฉันต้องทำการบ้านส่งให้ทันเวลานะ! “
“ ผมต้องรีบจีบสาวให้ทันคู่แข่งนะ! “
อ้า -_-^ นั่นล่ะใช่เลย น้องชายสุดหล่อของฉัน ♪ ตะตะตะ ต๊ะล๊ะล๊า ตะตะตะ ต๊ะละล๊า~
“ แกไปรับซะ แล้วบอกว่าฉันไม่ว่าง “ ฉันยังไม่ยอมแพ้เร่งใช้ฮายามิที่ทำตัวน่าหมั่นไส้
“ โธ่เว้ย -_-^^ ” ฮายามิโผล่หัวมาที่ห้องฉัน “ แล้วโทรศัพท์ที่จะให้รับมันอยู่ไหนล่ะ! “
“ ก็แกเอาของฉันไปใช้ มันก็ต้องอยู่ในห้องนอนแกสิยะ “
ฮายามิเดินปึงๆจากไป พร้อมกับฉันที่ได้ยินเสียงฮายามิรับโทรศัพท์ดังลั่น “ ใครวะ!!!!!! พี่ไม่ว่างโว้ย!!!!!! “
เป็นการรับโทรศัพท์ที่ระทึกขวัญกระชากใจจริงๆ ฮายามิทำหน้าตาหงุดหงิดเดินเข้ามาอีกครั้งก่อนจะโยนโทรศัพท์ให้
“ เขาบอกอยากคุยกับพี่มาก ก ก ก ก “
“ ใคร “
“ ไม่รู้ไม่ได้ถาม -_- อย่ามากวนผมอีกนะ! “ แล้วมันก็สะบัดก้นเดินจากไป
ชิ -_- ไอ้หมอนี่ -_-^ ฉันเป็นพี่แกนะเฟร้ย แกต้องพูดดีๆกับฉันสิวะ! ( พูดในใจเพราะมันไม่ได้ยิน )
“ ฮัลโหล! “ ฉันกระแทกเสียงอย่างไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษนะ เสียงมันไปเอง -_-
“ ฮัลโหลๆ เทส~ หนึ่ง สอง สาม “ เสียงประหลาดพุ่งเข้าสู่หูฉันทันที “ อะแฮ่มๆ “
“ ? “ หน้าฉันตอนนี้เป็นเครื่องหมายคำถาม
“ สวัสดีริคุริ >_< ฉันเอง “
“ ฉันเองน่ะใคร “
“ ฉันไง “
“ แล้วฉันจะไปรู้เรอะ! “
“ อา...ไม่รู้หรอกเหรอ “ เสียงเขาดูเศร้าลงเล็กน้อย ก่อนจะกลับมาร่าเริงในทันตา “ ยูคิไง “
“ ยูคิเหรอ...โทรมามีอะไร “ ฉันถามอย่ารู้สึกเกร็งๆ ก็เขาเพิ่งสารภาพว่าเขาชอบฉัน งืมๆ แล้วคนโดนชอบ ( ภูมิใจมากที่ได้ใช้คำนี้ ) อย่างฉัน จะทำหน้ายังไงดีล่ะเนี่ย
“ ตอนเย็นน่ะ ฉันบอกว่าฉันจะพาเธอไปกินไอติม >_< “ ยูคิพูด “ แต่พอดีเกิดเรื่องเยอะแยะ ฉันเลยลืมไปเลย “
“ ยูคิ -O- ไอติมน่ะฉันก็อยากกินอยู่หรอกนะ “ ฉันพูดพลางเหลือบมองนาฬิกา “ แต่กินไอติมตอนสี่ทุ่มมันจะไม่ดึกไปหน่อยเหรอ “
“ ไม่หรอก ^O^ ไปเถอะนะริคุริ นะ นะ นะ “
ฉันรู้สึกเหมือนโดนบังคับแฮะ
“ ...ริคุริ บ้านเธอตอนกลางคืนนี่น่ารักดีนะ ไอ้โคมไฟหน้าบ้านเธอมันเป็นรูปอะไรน่ะ “
“ รูปกอริล่า ^O^ ฉันได้มาตอนอายุหกขวบ “
“ แล้วต้นกระบองเพชรเนี่ยล่ะ ทำไมมันเหมือนจะตาย -_- “
“ คงเป็นเพราะว่าช่วงนี้ฝนตกมากไปหน่อย O_O มันคงได้น้ำมากเกินไป... “ฉันรู้สึกประหลาดๆ -_- ยูคิ...
“ แล้วไอ้เจ้าหมาขนยาวๆที่แลบลิ้นใส่ฉันอยู่นี่ล่ะมันชื่ออะไร “
“ มันไม่มีชื่อหรอก ฉันเรียกมันว่าเจ้าหมาเพราะมันไม่มีเจ้าของ -_- แต่มันชอบมาอยู่แถวๆบ้านเรา เอ๊ะเดี๋ยวก่อนนะ “
“ อะไร “
“ นายอยู่ไหนน่ะ “
“ หน้าบ้านเธอน่ะสิ ^O^ ห้องที่ม่านสีขาวๆนั่นห้องเธอรึเปล่า “
พรึ่บ...เคร้งๆ ฉันรีบวิ่งไปเปิดหน้าต่าง ( ระหว่างทางชนตุ๊กตาเซรามิกแตกไปสามตัว ) ฉันเปิดดู >_< อ๊ากส์ O_O เก็นโด ยูคิยืนพิงมอร์เตอร์ไซค์อยู่ตรงหน้าบ้านฉัน มีเจ้าหมาขนยาวอย่างที่ยูคิว่าเดินมาดมขากางเกงเข้าอยู่ฟุดฟิดๆ หน้าหวานหล่อๆของเขาลอยมาแต่ไกล พร้อมรอยยิ้มกระชากใจสาวอย่างเคย -_- อย่ายิ้มอย่างนั้นนะยูคิ มันทำให้ฉันรู้สึกผิดมากที่จะปฏิเสธนาย
“ อ้า >_< ห้องที่ม่านสีขาวคือห้องเธอจริงๆด้วยสิ “ ยูคิยิ้มพร้อมกับโบกไม้โบกมือ “ ชุดนอนลายน่ารักดีนะ “
///>_“ นายมาทำอะไรที่นี่! “ ฉันร้องอย่างตกใจ
“ ลดเสียงลงหน่อย -_- แก้วหูจะฉีกขาด “ เขาพูดเบาๆ “ ก็มารับเธอไปกินไอติม “
“ ฉันไม่ได้บอกว่าจะไปนะ “
“ เธอจะไปสิ “
“ ฉันไม่ไป “
“ วันนี้แม่ฉันตายนะ ^O^ เธออยากให้ฉันเหงางั้นเหรอ “
“อย่าเอามาอ้าง! “
“ ออกมาเถอะนะ TT_TT “
“ ... “ ฉันนิ่งไปพักหนึ่ง
“ รอเดี๋ยวนะ “ ฉันพูดก่อนจะใส่เสื้อยืดทับเสื้อคุณหมีแล้วออกมาหาเขา
ยูคิยืนยิ้มกว้าง “ ฉันว่าแล้วเธอต้องมา “
-_-^ เป็นเพราะนายทำท่าเหมือนจะร้องไห้ตางหากล่ะยะ
“ ยูคิ -_- นี่มันดึกแล้ว =_= ร้านไอติมไม่เปิดหรอก “ยูคิล้วงเข้าไปในเสื้อแจ๊กเก็ต ก่อนจะดึงไอติมแท่งออกมา O_O
“ เธอจะเอาอันไหน >_< รสวนิลากับช็อคโกแลต “
“ ช็อคโกแลต “
“ ม่ายด๊าย เพราะฉันจะกิน “
“ แล้ว -_-^^ ไม่ทราบว่านายจะถามทำไม “
“ คำตอบก็คือ ^O^ .... “ ยูคิพูดเสียงร่าเริงพลางโยนไอติมวนิลาทิ้ง “ เราแบ่งกันกินไง >_< “
“ งั้นนายกินไปเหอะ “
“ ไม่เอาอ้ะ -_- แบ่งกันเถอะ “
ลงท้ายด้วยการแบ่งไอติมกินกันที่หน้าบ้านฉัน ฉันนั่งบนมอเตอร์ไซค์ ( โดนยูคิบังคับหลังจากที่เป่ายิ้งฉุบแพ้ ) ส่วนยูคิก็เอาแต่มองหน้าฉันแล้วเลียไอติมรสช็อกโกแลตแผลบๆ -_-
ฉันมีคำถามมากมายอยู่ในหัวที่อยากจะถามเขา อยากรู้ว่าเขาชอบฉันจริงรึเปล่า เขารู้สึกยังไงตอนนี้ แล้วประโยคที่อากิระพูดกับเขา...
…….“ อย่างแกน่ะ แกน่ะ ไม่ได้ชอบริคุริจริงๆหรอก...แกก็แค่อยากแก้แค้นใช่มั้ย แก้แค้นที่ซากุระชอบฉัน เลยบอกว่าชอบริคุริใช่มั้ย ใช่รึเปล่า! “…….
อืมส์ -_- ฉันจะไม่แสร้งทำเป็นว่าฉันไม่รู้สึกอะไรกับประโยคพวกนี้หรอกนะ ถ้าเขาคิดแก้แค้นจริงๆล่ะ...
“ ริคุริ ^_^ จ้องหน้าฉันทำไมน่ะ “ เสียงของยูคิทำให้ฉันหยุดคิดอะไรบ้าๆ
“ เปล่าหรอก “
“ หลงรักฉันแล้วล่ะซี่~! “
“ ฉันไม่ได้พูดแบบนั้นนะ “
“ งั้นก็อย่าจ้องฉันด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยรักแบบนี้ >_< เขินๆๆ “เขาพูดพลางสั่นหัวพั่บๆ (>< )( ><)
“ ยูคิ “ ฉันพูดพลางกินไอติมที่ยื่นมา “ นายชอบฉันเหรอ “
“ นี่เธอยังไม่รู้อีกเรอะ -_- “
“ ฉันก็แค่ถามเพื่อความมั่นใจ! “ยูคิไม่ยิ้มเหมือนเคย เขาขยับตัวมายืนให้ตรงกับฉัน ดวงตาจ้องฉันนิ่ง
“ ฉันชอบเธอ...จริงๆนะ ฉันชอบเธอ “
โอ้ว >_< เขาทำฉันหายใจไม่ทั่วท้อง O_O ดูเหมือนเขาจะพยายามใช้สายตาของเขาจ้องฉันให้ทะลุ -_-^ ฉันเลยกัดไอติมคำโตแก้เขิน
“ แล้ว...แล้วแม่นายล่ะ ทำไมนายไม่เคยเล่าให้ฉันฟังเลย “ ฉันเปลี่ยนเรื่องทันที -_- “ แม่นาย...ตายแล้วจริงๆน่ะเหรอ “
“ ตายเพราะรถชนซะด้วย “ ยูคิทำหน้าเรียบ “ รู้มั้ยว่าตอนที่เธอจะถูกรถชนคราวนั้น ฉัน...เขาเงียบไป ก้มหน้าลงต่ำก่อนจะทำปากขมุบขมิบ
“ ฉันทำไม “ ฉันรุก
“ ฉันอยากจะฆ่าเธอไง -_- เธออยากจะตายหนีฉันไปอีกคนงั้นเหรอ! “นึกว่าจะตอบอะไรซึ้งกินใจกว่านี้ซะอีก
“ แล้วนายไม่เสียใจเหรอที่ แ ม่ ต า ย น่ะ “
“ เสียใจสิ “
“ แล้วทำไมดูอารมณ์ดีจังล่ะยะ “
“ ฉันไม่ชอบร้องไห้ให้เธอเห็นหรอก >_< มันเขินน่ะ “ ยูคิพูดพลางดึงไอติมออกมาจากมือฉัน พลางงับเข้าไปทั้งแท่ง “ ทำไงดี ไอติมหมดแล้ว "
" ก็กลับบ้านไปสิ "
" ริคุริ ริคุริ! " จู่ๆยูคิก็ตะโกนขึ้นมา
" -_- หา "
" ริคุริ ริคุริ!!!! "
" นายตะโกนทำไมห๊า -O- นี่มันดึกแล้วนะ! "
" เธอไม่ชอบให้ฉันตะโกนเหรอ "
" ไม่ชอบ "
" งั้น... " ยูคิเดินเข้ามาประชิดตัวฉัน ก่อนจะโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูฉันเบาๆ
" ริคุริ...ฉันชอบเธอ "
“ ยาซากิ ริคุริ ^O^ ฉันมิกิ โมโมโกะ ไง >_< ว่าแต่จะไปไหนน่ะ “
ฉันที่กำลังกินข้าวอยู่กับมิซากิ ( อากิระต้องสอนหนังสือรุ่นน้อง ยูคิต้องไปห้องสมุดโดยด่วน ) รีบคว้าจานบึ่งหนีทันที TT_TT แต่ไม่ทันไร ยัยเบอร์หนึ่งแห่งแก๊งชาลาลาก็โผล่มา >_< คุณยังจำยัยนี่ได้มั้ย ยัยคิงคองถึกที่สูงร่วมร้อยแปดสิบเซนไง....
“ ฉันเหรอ TT_TT ฉันรู้สึกว่าอิ่มพอดีน่ะ “
“ ยังไม่ทันจะกินเลยเนี่ยนะ “
“ อ่า TT_TT อ๊า “ ฉันร้องเสียงหลง มิซากิเพื่อนผู้น่ารักก็เอาแต่จ้องร่างทะมึนของเบอร์หนึ่งอย่างสนใจ
“ ฉันนั่งด้วยคนนะ ^O^ “ เบอร์หนึ่งว่าก่อนจะใช้ก้นของเธอดันฉันไปให้พ้นทาง -_-^
“ เอ๋ -_- ถ้าจะไม่ผิดนะ “ เบอร์หนึ่งพูดพลางทำหน้าครุ่นคิดพลางจ้องมองมิซากิ ( ทำให้ดูเหมือนเธอเหนื่อยมากเมื่อทำอย่างนั้น ) “ เธอคือมิซากิที่โด่งดังคนนั้น ^O^ หน้าก็สวยทำไมเถื่อนจังเลยล่ะเธอ.... “สายตาของเบอร์หนึ่งไปหยุดที่บุหรี่ที่โผล่พ้นออกมาจากกระเป๋าเสื้อของมิซากิ
“ แล้วจะทำไม! อย่าพูดว่าเถื่อนให้ได้ยินนะ >_< ฉันออกจะหวานแหวน่ารัก! “ มิซากิตวาดแหว เฮ้ๆมิซากิ เวลาจะพูดประโยคนี้เธออย่าพับแขนเสื้อจะได้มั้ย -_-^
“ อ๋อเหรอ “ ตอนนี้ดวงตาเบอร์หนึ่งจับจ้องอยู่ที่ต่างหูเม็ดเท่ากระดุมที่หูข้างซ้าย
“ อย่ามอง! “ มิซากิเริ่มไม่มั่นใจ “ ทำไม >_< มันไม่สวยเรอะ -_-^ “
“ มันเถื่อนน่ะสิ “
“ ก็บอกว่าอย่าพูดอย่างนั้น! -O- “
มิซากิดูโกรธจัด ต่างจากโมโมโกะที่ดูจะไม่สนใจในท่าทีของมิซากิเลย แต่กลับหันมาทางฉัน “ ริคุริ -_- ฉันกำลังตามหาฮายามิน้องชายสุดหล่อขอเธออยู่ “โธ่ๆ T_T ฮายามิ พี่ไม่ได้ตั้งใจ
“ แต่รู้สึกน้องเธอจะน่ารักสู้อากิระของฉันไม่ได้ >_< ว่าแต่เขาอยู่ไหนน่ะ “
“ ใคร “
Friday, November 28, 2008
RaiN*สายฝน...วันหัวใจพบรัก* ตอนที่17
ฉันเจอซากุระในร้านหนังสือ ก็เลยทักซะหน่อย แต่พอฉันทักปั๊บซากุระก็สะดุ้งโหยงก่อนจะปัดชั้นวางหนังสือหล่นพังลงมา -_-
คนสวยนี่ทำอะไรไม่น่าเกลียดจริงๆ -_-^ ถึงแม้ว่าหนังสือจะหล่นโครมเต็มตัวปิดเธอแทบจะมิด ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะดูน่าหัวเราะเต็มที แต่บรรดาผู้ชายในร้านต่างากันกุลีกุจอช่วยเธออย่างเต็มที่จนออกนอกหน้า
“ ซากุระ ^_^ มาทำอะไรที่นี่คะ “
“ มาซื้อหนังสือ “
“ สบายดีรึเปล่า “
“ สบายดี “
“ วันนี้อากาศดีจังเนอะ “
“ อากาศดีเหรอ -_- ฝนตกหนักมากเลยนะคะ “
“ เอ่อ -_- อ๋อ ฉันหมายถึงวันนี้ของเมื่อวานน่ะ!!! “
ฉันนี่เป็นผู้หญิงที่เอาตัวรอดเก่งจัง -_-^
ซากุระดูแปลกๆไป ปกติเธอจะดูสดใสร่าเริงกับฉันเสมอถึงแม้ว่าเราจะชอบผู้ชายคนๆเดียวกัน ตอนนี้เธอดูไม่ค่อยจะชอบฉันเท่าไหร่เลย -_- ตีหน้าขึงขังอย่างกับจะกลืนฉันเข้าไปทั้งตัว เห็นทีฉันต้องลี้ภัยก่อนซะแล้ว T_T ฟ้าววว~
“ ไปก่อนนะซากุระ “ ฉันค่อยๆกระดื๊บๆออกจากร้านอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ เดี๋ยวค่ะ !!!! “
TT___________________TT ทำไมถึงได้ทำหน้าตาน่ากลัวใส่ฉันอย่างนี้ล่ะซากุระ ฉันเห็นแล้วผวาจังเลย
“ พี่ริคุริคะ “
“ อะ...อะไรเหรอ “ ฉันตอบแบบระมัดระวังตัวที่สุด ในขณะที่ซากุระก้าวเข้ามาหาฉันแบบไม่น่าไว้ใจ
“ พี่ริคุริ ...ชอบใครกันแน่คะ “
“ เอ๋ “
“ ชอบพี่อากิระ หรือว่าพี่ยูคิคะ “
“ ชอบใครงั้นเหรอ -_- ฉันไม่ได้เกลียดใครนะ TT_TT “ ฉันเฉไฉไม่ตรงประเด็น
“ ตอบ...มา....ค่ะ!!! “
ทำไมต้องตะคอกด้วยเล่า TT+TT
“ ฉันชอบอากิระ ^^ พอใจรึยัง “ ฉันตอบแบบเริ่มโมโหหน่อยๆ
“ ชอบพี่อากิระ “ ซากุระพูดเสยงเล็กพลางเลิกคิ้วสูงจนมันหายไปใต้เรือนผม “ แล้วทำไมถึงได้ชอบไปยุ่งกับพี่ยูคิด้วยล่ะคะ “
“ อะไรนะ OoO “ ฉันถามอย่างงงได้ที่
คนในร้านเริ่มหันมามองฉันที่เป็นตัวต้นเหตุเสียงดัง -_-^ เรื่องของคนอื่นน่ะอยากรู้กันจังนะ
“ วันนั้นฉันเห็นพี่ยูคิกอดพี่ริคุรินี่คะ !!! “ ซากุระพูดเสียงดังมากขึ้นเรื่อยๆ “ ทำไมถึงได้ทำอย่างนั้นล่ะคะ...คิดว่าเป็นเพราะว่าพี่ยูคิตัดใจจากฉันได้แล้ว...พี่ก็เลยคิดจะเอาทั้งสองคน ทั้งพี่อากิระ แล้วก็พี่ยูคิ!!! “
“ ฉันไม่เคย….!!! “
“ เป็นเพราะพี่คนเดียว ฉันคิดอยู่ทั้งคืน ในที่สุดก็คิดได้ ถ้าเพียงแต่ไม่มีพี่ริคุริ ไม่มีรุ่นพี่ริคุริ ยังไงซะเค้าก็ต้องชอบฉันกนอยู่แล้ว แต่เพราะมีพี่ ฉันถึงกลายเป็นที่สอง! แม้แต่พี่ยูคิก็ยังตัดใจจากฉันได้เพราะพี่นั่นแหละ “
“ ซากุระ...ฉัน “ ฉันอยากจะตะโกนบอกว่า เผยโฉมออกมาแล้วเหรอยะ >< นังมารร้าย โอ้พระเจ้า TT_TT นี่คือความในใจจากรุ่นน้อT_TT ากจะบอกว่า เผยโฉมออกมาแล้วเหรอยะี่นั่นแหลพงทั้งสองคน แต่เพราะมีพี่ ฉันถึงกลายเป็นที่สอง งผู้น่ารักของฉันรึนี่~
“ พี่แย่งชิงทุกอย่างไปจากฉัน! ตอนแรกฉันก็นึกว่าเป็นเรื่องง่ายๆที่จะกำจัดพี่หรอกนะ แต่รู้สึกว่าพี่จะมีสเน่ห์ไม่ธรรมดาซะแล้ว...”
“ ฉันเงียบไม่ได้แปลว่าฉันยอมแพ้นะ “ ฉันพูดขัดขึ้นท่ามกลางความเครียด
“ แล้วคิดว่าจะชนะเหรอคะ “
“ นะ...แน่นอนสิ! เธอเคยมาท้าฉันแล้วหนนึงนี่ “
“ แล้วผลเป็นยังไงล่ะคะ.. ” ซากุระยิ้มแย้มถาม “ เอ...รู้สึกใครกันนะที่ต้องนั่งรออยู่หน้าห้างตั้งหลายชั่วโมง...รอแฟนที่ไม่กลับมา อ้า~ก็พี่ไม่ใช่เหรอคะ “
ยัยนี่กระแนะกระแหนคนเก่งเกินคาด
“ ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ ไม่มีอะไรจะมาทำให้เราเลิกกันได้หรอก “
“ คอยดูเถอะค่ะ “ ซากุระพูดพลางยิ้ม
ซากุระเดินจากไป ทิ้งให้ผู้ชายเกือบครึ่งร้านเดินตามหลังเธอไปอย่างเงียบๆ
++++++++++++++++++++
“ โห -_- เธอเหมือนตัวร้ายในนิยายน้ำเน่าชะมัดเลย “
มิซากิพูดพลางดูดนมช็อกโกแลตในมือข้างซ้าย มือขวาถือบุหรี่ควันโขมง ดวงตาจ้องฉันเขม็ง ก่อนจะพูดว่าฉันออกมาตามนิสัยพาลๆของเธอ ยัยนี่ตอนเด็กๆได้ชื่อว่าเด็กแก่นแก้ว ตอนนี้รู้สึกจะแปรสภาพพัฒนาเป็นเด็กมีปัญหาไปเรียบร้อยแล้ว -_- ว่าแต่ตัวร้ายงั้นเรอะ เธอกล่าวหานางเอกสุดสวยของเรื่องนี้ได้ยังไงกัน!!ตาจ้องฉันเขม็ง ก่อนจะพูดว่าฉะาจ้องฉันเขม็ง ก่อนจะพูดว่าฉะนที่้นพี่ก็ปล่อยพี่อากิระซะ อย่ามัวรั้งเค้าไว้อย่างนี้..."
“ ฉัน[b]ไม่ได้[/b]ทำอะไรซะหน่อย >_< มิซากิ~...ฉันควรจะทำยังไงดี “
“ อุเอดะ ซากุระพูดอย่างนั้นกับเธอจริงๆเรอะ “
“ จริงสิ “
“ ออกจะแรงไปซักหน่อย -_- ว่าแต่อากิระกับยูคิรู้เรื่องนี้รึเปล่า “
“ รู้อะไรล่ะ รู้ตัวตนที่แท้จริงของซากุระน่ะเหรอ -_- สมองมีแต่ขี้เลื่อยจับความรู้สึกได้ช้าขนาดนั้นจะไปรู้อะไรล่ะ “
ฉันคอตก พลางเลื้อยไปเลื้อยมาอยู่แถวๆเก้าอี้ที่ว่างเปล่าของยูคิ “ ทำไมวันนี้ยูคิไม่มานะ “
“ ยัยปลาทองความจำสั้น -_- แม่ของยูคิตาย เค้าก็ต้องมีธุระกับครอบครัวของเค้าสิ “
“ อะไรนะ!!!!! “
“ เป็นเพื่อนสนิทกันไม่ใช่เรอะ -_-^ ทำไมไม่รู้ล่ะเนี่ย “
“ ไม่ใช่ว่า...ตายตั้งนานแล้วเหรอ เพิ่งตายเหรอ O_O ไม่น่า... “ ฉันร้องออกมาแบบสับสนเมื่อนึกถึงที่เขาเคยพูดไว้เกี่ยวกับแม่ “ แม่ของยูคิ…ตายเพราะอะไร “
“ รถชน “
ฉันทรุดฮวบคาพื้น
++++++
“ ไปหายูคิ >_< ไปเดี๋ยวนี้นะ >_< เร็ว!! “ ฉันแหกปากลั่นก่อนจะพยายามลากอากิระขึ้นแท๊กซี่
“ ไปทำไม -_- บอกเธอไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันต้องติวหนังสือรุ่นน้องผู้น่าร้าก ก ก ก “ อากิระลากเสียงยาวบ่งบอกความรักใคร่เอ็นดู
“ นายต้องไป >_< เราเป็นเพื่อนของยูคินะ ต้องไปงานศพ >_< นายจะปล่อยให้ยูคิร้องไห้คนเดียวไม่ได้นะ “
“ ไม่ไป๊~ เธอกำลังจะบอกให้ฉันไปปลอบไอ้หมานั่นเรอะ “
ฉันเห็นหรอกน่านายอากิระ นายเขินนี่หว่า!!!
“ ไม่ต้องอายหรอก ไปเร็วๆ “
“ เป็นห่วงมันจังเลยนะเธอ -_-^ “
“ อย่าทำตัวงี่เง่านะ! รีบไปกันเถอะ “
“ นี่! ใครกันแน่ที่งี่เง่า ริคุริ! “ อากิระวางมาดข่มฉันเต็มที่ “ ฉันขอถามอะไรเธอซักอย่างก่อนจะไป ได้มั้ย “
“ ได้สิ -_-^ เร็วๆเข้า “
“ เรากำลังจะไปไหน “
“ งานศพแม่ยูคิ “
“ ฉันหมายถึงที่ที่จะไปน่ะ ที่ไหน!!! “
“ ถามโง่ๆ! “ ฉันแหวกลับอย่างเริ่มหงุดหงิดเต็มที “ ก็ที่ ... –O- ที่ ... ที่ ...เอ่อ แหะๆ “
เออใช่
ที่ไหนล่ะ
งานศพอยู่ที่ไหนแล้วฉันจะรู้มั้ยล่ะเนี่ย -_- ฉันก็ลืมไปว่าฉันไม่รู้ เอิ๊กๆ อย่าไปเล่าให้ใครฟังนะอากิระ >O< ว่าฉันหน้าแตกขนาดนี้
“ ฉันว่าเธอไม่ต้องไปแล้วล่ะ “ อากิระพูดเรียบๆ
“ หัดมีมารยาทซะมั่งสิ -_-^ ถึงนายจะไม่ถูกกับยูคิแต่ก็ต้องไปแสดงความเสียใจนะ “
“ ไม่ใช่ “ อากิระตะคอก “ ยูคิอยู่ข้างหลังเธอแน่ะ “
ยูคิจริงๆนั่นแหละ -_- ไม่เหมือนคนที่เพิ่งจะสูญเสียแม่ไปเลย เดินกระโดดเหยงๆยิ้มหวานตามสไตล์เดิมๆของเขา แล้วพุ่งตรงมาที่ฉัน
“ ริคุริ๊~ ฉันกลับมาแล้ว ว ว ว “ ยูคิยิ้มหวานและทำราวกับไม่เห็นอากิระ “ ฉันเห็นร้านไอติม >_< ไปกินกันนะ นะ นะ นะ “
“ แก... “ อากิระส่งเสียงทักยูคิ “ สดใสร่าเริงจังนะ “
“ ใช่สิ ^O^ อากิระ ฉันสดใสเสมอล่ะ แน่นอน วันนี้ฉันต้องร่าเริง เพราะว่า!.... “
เขาเงียบไป....เขาคงแกล้งทำเป็นร่าเริงเพราะวันนี้เป็นวันตายของแม่ใช่มั้ย....
“ เพราะฉันตัดใจจากซากุระได้แล้วน่ะ >_< หลุดพ้นทางนรกแล้ว >_< โอ้เย่ “ ยูคิพูดพลางทำหน้าตาเหรอหราใส่อากิระ “ เพราะซากุระเค้ารักนายที่ซู้ด~เลยนี่นา เมื่อไหร่นายจะเอนเอียงไปทางซากุระล่ะ “
ฉันว่ายูคิเสียใจจนเพี้ยนไปแล้วล่ะ
“ ฉันไม่ได้ชอบซากุระซะ “ อากิระพูดอย่างอารมณ์เสีย “ จะตัดใจได้ก็เรื่องของแก -_- แล้วเรื่องแม่ล่ะ “
“ แม่แกน่ะเหรอ “ ยูคิพูดไม่ทุกข์ร้อน
“ แม่แกนั่นแหละ! “
“ แม่น่ะเหรอ >_< แม่ก็ไปสวรรค์แล้วไง “ ยูคิหันมาพูดอย่างจริงๆจังๆกับอากิระ พลางตีหน้าครุ่นคิด “ แต่...ฉันไม่รู้ว่าแม่เดินไป หรือว่าเหาะไป...แม่เป็นคนชอบเล่น ฉันว่าแม่คงจะหายตัว! เก่งเนอะ “
ฉันเอามือปิดปากแน่น เลือกไม่ถูกว่าจะร้องไห้ดีหรือจะหัวเราะดี …. จะมีไอ้บ้าที่ไหนทำอย่างนายบ้างนะเวลาแม่ตาย...
“ แล้วนี่แกเหลือใครอีกมั้ย -_- หรือกลายเป็นเด็กกำพร้าไปซะแล้ว “ อากิระถาม -_- ฉันว่าฉันไม่ได้หูฝาด มือกระแสความเป็นห่วงเจืออยู่ในน้ำเสียง
“ ฉันมีพ่อ -_- ฉันมีญาติอีกเยอะแยะเต็มไปหมดแหละ ...นายอย่ามองฉันอย่างนั้นสิ ///>_“ แก -_-^^ ไอ้บ้า เวลานี้ยังจะเล่นอีก “ เขาพูดเสียงเย็น “ งานศพล่ะ จัดที่ไหน “
“ ไม่รู้สิ “ ยูคิตอบร่าเริง
“ อ้าว ! “ คราวนี้เป็นฉันที่ร้องอย่างตกใจ “ ยูคิ...พวกเราตั้งใจจะไปงานศพแม่นายนะ “
“ ก็ฉันไม่รู้จริงๆนี่ ฉันอุดหูไม่ฟังตอนที่พ่อบอก “ ยูคิพูดเสียงเรียบ ไม่มีรอยยิ้มอีกแล้ว “ ฉันไม่ชอบบรรยากาศน่ะ มันน่าขนลุก ริคุริ ฉันกลัวผีน่ะ! “
“ เธอ...จะไม่ไปงานศพแม่ตัวเองเหรอ “ ฉันร้องอยากตกใจ “ แล้วหยุดเรียนทำไม...ไปทำอะไรมา “
“ ก็อยู่บ้าน กะจะนอนให้ถึงเช้าเลยให้พ้นๆงานไป ไม่อยากมาโรงเรียนเพราะว่าการบ้านยังไม่เสร็จ “ ยูคิตอบเสียงเรียบ “ แต่ที่ออกมานี่ก็เพราะว่าเหงา ^^ ริคุริ ^^ ฉันออกมาตามหาเธอแน่ะ “
“ หาฉันเหรอ “
“ ใช่ ^_^ ตามหาเธอ “
อากิระแผ่ไอเย็นยะเยือกออกมาก่อนจะคว้ามือฉันไว้ “ ริคุริ -_- ทีนี้ก็ไม่ต้องไปแล้วล่ะงานศพน่ะ กลับบ้านกันเถอะ “
“ เดี๋ยวสิ...ยูคิเค้า... “
“ มันก็ร่าเริงดี ยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียมอยู่นั่นไง “
“ จานดาวเทียมเหรอ O_O “
“ มุขน่ะริคุริ -_- รู้จักมั้ย “ อากิระตัดบทอย่างรำคาญ
ยูคิคว้ามือฉันไว้อีกมือก่อนจะร้อง
“ เธอจะไปแล้วเหรอ. . . ”
“ ใช่ ริคุริกำลังจะไปกับแฟนของเธอ “ อากิระจ้องมองมือนั่นไม่วางตา “ ปล่อย “
“ ม่าย >_< “
“ ปล่อย “
“ ม๊าย >_< “
“ ไอ้เวร -_-^ จะปล่อยมั้ยห้ะ “ แล้วหมัดยูคิก็ซัดเปรี้ยงเข้าที่หน้าหวานๆของอากิระ
“ อากิระ T_T ยูคิกำลังเสียใจนะ! “ ฉันพูดก่อนจะปล่อยมือจากอากิระแล้วไปหายูคิ “ เจ็บมั้ยยูคิ >O< ฉันขอโทษแทนอากิระนะ “
“ นี่เธอเข้าข้างมันมากกว่าฉันเหรอ “ อากิระทำหน้าโหดใส่ฉัน
“ ปล่าว! ....ก็ใช่! นายมันงี่เง่าไร้เหตุผลนี่นา -_-^ แค่นี้ไม่เห็นต้องต่อยกันเลย “
“ งี่เง่า....ไร้เหตุผลเรอะ “
อากิระดูสีหน้าเจ็บปวดขึ้นมาทันที -_- อะไรน่ะ ฉันพูดแรงไปรึไง ก็แค่พูดความจริงเองนะ
“ ฮะๆ “ ยูคิหัวเราะหน่อยๆ “ อากิระ ^_^ อากิระ อากิระ “
“ อะไรของแก เห็นแฟนเค้าทะเลาะกันแล้วมีความสุขรึไง “
“ ฉันก็แค่ขำมากก็เท่านั้นเอง ^O^ ในเรื่องแปลกๆที่เกิดขึ้นกับพวกเรา...ฉันกับแกน่ะ “
“ แปลกเหรอ -_-^^^ “
“ ฉันว่าเราคงเป็นเพื่อนกันไม่ได้ตลอดไปแล้วล่ะ “
อากิระเลิกคิ้วให้กับคำพูดนั้น ดูเหมือนอากิระเองจะหาคำมาตอบไม่ถูก ฉันที่มือข้างหนึ่งอยู่ในมือของยูคิรู้สึกถึงแรงบีบของยูคิที่แน่นขึ้นเรื่อยๆจนฉันรู้สึกเจ็บ
“ ขอโทษ...อากิระ แต่ฉันหลอกตัวเองไม่ได้ ฉันพยายามแล้ว แต่ฉันก็หลอกตัวเองไม่ได้ หลอกไม่ได้ “
“ ฉันไม่รู้จะพูดว่ายังไงดี TT_TT ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ........
“ ฉันชอบริคุริ...”
17
“ ฉันชอบริคุริ “
โอ้ -_- เก็นโด ยูคิ เล่นอย่างนี้ฉันไม่ขำเลยนะยะ
นั่นคือความคิดแรกของฉันเอง เป็นไปได้ด้วยเหรอที่ยูคิจะชอบฉัน O_O เปอร์เซนต์ความเป็นไปได้ ...0.000000%
อากิระดูจะเลยคำว่าโกรธไปแล้ว เขากระชากคอเสื้อยูคิขึ้น ฉันนึกว่าเขาจะต่อยยูคิอีก แต่...
“ นายทำแบบนี้ทำไม! “ อากิระตวาดลั่น “ อย่างแกน่ะ แกน่ะ ไม่ได้ชอบริคุริจริงๆหรอก...แกก็แค่อยากแก้แค้นใช่มั้ย แก้แค้นที่ซากุระชอบฉัน เลยบอกว่าชอบริคุริใช่มั้ย ใช่รึเปล่า! “
ยูคิตอบเสียงเคร่ง ใบหน้าขมวดคิ้ว
“ ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น “ ยูคิพูด “ ฉันก็สงสัยตัวเองอยู่เหมือนกันว่าชอบริคุริแน่รึเปล่า -_- ไม่ค่อยแน่ใจ ยัยน้ำลายยืดหยดแหมะในห้องเนี่ยนะ “
เวลาเคร่งเครียด หมอนี่ยังคิดจะเล่น!
คนสวยนี่ทำอะไรไม่น่าเกลียดจริงๆ -_-^ ถึงแม้ว่าหนังสือจะหล่นโครมเต็มตัวปิดเธอแทบจะมิด ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะดูน่าหัวเราะเต็มที แต่บรรดาผู้ชายในร้านต่างากันกุลีกุจอช่วยเธออย่างเต็มที่จนออกนอกหน้า
“ ซากุระ ^_^ มาทำอะไรที่นี่คะ “
“ มาซื้อหนังสือ “
“ สบายดีรึเปล่า “
“ สบายดี “
“ วันนี้อากาศดีจังเนอะ “
“ อากาศดีเหรอ -_- ฝนตกหนักมากเลยนะคะ “
“ เอ่อ -_- อ๋อ ฉันหมายถึงวันนี้ของเมื่อวานน่ะ!!! “
ฉันนี่เป็นผู้หญิงที่เอาตัวรอดเก่งจัง -_-^
ซากุระดูแปลกๆไป ปกติเธอจะดูสดใสร่าเริงกับฉันเสมอถึงแม้ว่าเราจะชอบผู้ชายคนๆเดียวกัน ตอนนี้เธอดูไม่ค่อยจะชอบฉันเท่าไหร่เลย -_- ตีหน้าขึงขังอย่างกับจะกลืนฉันเข้าไปทั้งตัว เห็นทีฉันต้องลี้ภัยก่อนซะแล้ว T_T ฟ้าววว~
“ ไปก่อนนะซากุระ “ ฉันค่อยๆกระดื๊บๆออกจากร้านอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ เดี๋ยวค่ะ !!!! “
TT___________________TT ทำไมถึงได้ทำหน้าตาน่ากลัวใส่ฉันอย่างนี้ล่ะซากุระ ฉันเห็นแล้วผวาจังเลย
“ พี่ริคุริคะ “
“ อะ...อะไรเหรอ “ ฉันตอบแบบระมัดระวังตัวที่สุด ในขณะที่ซากุระก้าวเข้ามาหาฉันแบบไม่น่าไว้ใจ
“ พี่ริคุริ ...ชอบใครกันแน่คะ “
“ เอ๋ “
“ ชอบพี่อากิระ หรือว่าพี่ยูคิคะ “
“ ชอบใครงั้นเหรอ -_- ฉันไม่ได้เกลียดใครนะ TT_TT “ ฉันเฉไฉไม่ตรงประเด็น
“ ตอบ...มา....ค่ะ!!! “
ทำไมต้องตะคอกด้วยเล่า TT+TT
“ ฉันชอบอากิระ ^^ พอใจรึยัง “ ฉันตอบแบบเริ่มโมโหหน่อยๆ
“ ชอบพี่อากิระ “ ซากุระพูดเสยงเล็กพลางเลิกคิ้วสูงจนมันหายไปใต้เรือนผม “ แล้วทำไมถึงได้ชอบไปยุ่งกับพี่ยูคิด้วยล่ะคะ “
“ อะไรนะ OoO “ ฉันถามอย่างงงได้ที่
คนในร้านเริ่มหันมามองฉันที่เป็นตัวต้นเหตุเสียงดัง -_-^ เรื่องของคนอื่นน่ะอยากรู้กันจังนะ
“ วันนั้นฉันเห็นพี่ยูคิกอดพี่ริคุรินี่คะ !!! “ ซากุระพูดเสียงดังมากขึ้นเรื่อยๆ “ ทำไมถึงได้ทำอย่างนั้นล่ะคะ...คิดว่าเป็นเพราะว่าพี่ยูคิตัดใจจากฉันได้แล้ว...พี่ก็เลยคิดจะเอาทั้งสองคน ทั้งพี่อากิระ แล้วก็พี่ยูคิ!!! “
“ ฉันไม่เคย….!!! “
“ เป็นเพราะพี่คนเดียว ฉันคิดอยู่ทั้งคืน ในที่สุดก็คิดได้ ถ้าเพียงแต่ไม่มีพี่ริคุริ ไม่มีรุ่นพี่ริคุริ ยังไงซะเค้าก็ต้องชอบฉันกนอยู่แล้ว แต่เพราะมีพี่ ฉันถึงกลายเป็นที่สอง! แม้แต่พี่ยูคิก็ยังตัดใจจากฉันได้เพราะพี่นั่นแหละ “
“ ซากุระ...ฉัน “ ฉันอยากจะตะโกนบอกว่า เผยโฉมออกมาแล้วเหรอยะ >< นังมารร้าย โอ้พระเจ้า TT_TT นี่คือความในใจจากรุ่นน้อT_TT ากจะบอกว่า เผยโฉมออกมาแล้วเหรอยะี่นั่นแหลพงทั้งสองคน แต่เพราะมีพี่ ฉันถึงกลายเป็นที่สอง งผู้น่ารักของฉันรึนี่~
“ พี่แย่งชิงทุกอย่างไปจากฉัน! ตอนแรกฉันก็นึกว่าเป็นเรื่องง่ายๆที่จะกำจัดพี่หรอกนะ แต่รู้สึกว่าพี่จะมีสเน่ห์ไม่ธรรมดาซะแล้ว...”
“ ฉันเงียบไม่ได้แปลว่าฉันยอมแพ้นะ “ ฉันพูดขัดขึ้นท่ามกลางความเครียด
“ แล้วคิดว่าจะชนะเหรอคะ “
“ นะ...แน่นอนสิ! เธอเคยมาท้าฉันแล้วหนนึงนี่ “
“ แล้วผลเป็นยังไงล่ะคะ.. ” ซากุระยิ้มแย้มถาม “ เอ...รู้สึกใครกันนะที่ต้องนั่งรออยู่หน้าห้างตั้งหลายชั่วโมง...รอแฟนที่ไม่กลับมา อ้า~ก็พี่ไม่ใช่เหรอคะ “
ยัยนี่กระแนะกระแหนคนเก่งเกินคาด
“ ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ ไม่มีอะไรจะมาทำให้เราเลิกกันได้หรอก “
“ คอยดูเถอะค่ะ “ ซากุระพูดพลางยิ้ม
ซากุระเดินจากไป ทิ้งให้ผู้ชายเกือบครึ่งร้านเดินตามหลังเธอไปอย่างเงียบๆ
++++++++++++++++++++
“ โห -_- เธอเหมือนตัวร้ายในนิยายน้ำเน่าชะมัดเลย “
มิซากิพูดพลางดูดนมช็อกโกแลตในมือข้างซ้าย มือขวาถือบุหรี่ควันโขมง ดวงตาจ้องฉันเขม็ง ก่อนจะพูดว่าฉันออกมาตามนิสัยพาลๆของเธอ ยัยนี่ตอนเด็กๆได้ชื่อว่าเด็กแก่นแก้ว ตอนนี้รู้สึกจะแปรสภาพพัฒนาเป็นเด็กมีปัญหาไปเรียบร้อยแล้ว -_- ว่าแต่ตัวร้ายงั้นเรอะ เธอกล่าวหานางเอกสุดสวยของเรื่องนี้ได้ยังไงกัน!!ตาจ้องฉันเขม็ง ก่อนจะพูดว่าฉะาจ้องฉันเขม็ง ก่อนจะพูดว่าฉะนที่้นพี่ก็ปล่อยพี่อากิระซะ อย่ามัวรั้งเค้าไว้อย่างนี้..."
“ ฉัน[b]ไม่ได้[/b]ทำอะไรซะหน่อย >_< มิซากิ~...ฉันควรจะทำยังไงดี “
“ อุเอดะ ซากุระพูดอย่างนั้นกับเธอจริงๆเรอะ “
“ จริงสิ “
“ ออกจะแรงไปซักหน่อย -_- ว่าแต่อากิระกับยูคิรู้เรื่องนี้รึเปล่า “
“ รู้อะไรล่ะ รู้ตัวตนที่แท้จริงของซากุระน่ะเหรอ -_- สมองมีแต่ขี้เลื่อยจับความรู้สึกได้ช้าขนาดนั้นจะไปรู้อะไรล่ะ “
ฉันคอตก พลางเลื้อยไปเลื้อยมาอยู่แถวๆเก้าอี้ที่ว่างเปล่าของยูคิ “ ทำไมวันนี้ยูคิไม่มานะ “
“ ยัยปลาทองความจำสั้น -_- แม่ของยูคิตาย เค้าก็ต้องมีธุระกับครอบครัวของเค้าสิ “
“ อะไรนะ!!!!! “
“ เป็นเพื่อนสนิทกันไม่ใช่เรอะ -_-^ ทำไมไม่รู้ล่ะเนี่ย “
“ ไม่ใช่ว่า...ตายตั้งนานแล้วเหรอ เพิ่งตายเหรอ O_O ไม่น่า... “ ฉันร้องออกมาแบบสับสนเมื่อนึกถึงที่เขาเคยพูดไว้เกี่ยวกับแม่ “ แม่ของยูคิ…ตายเพราะอะไร “
“ รถชน “
ฉันทรุดฮวบคาพื้น
++++++
“ ไปหายูคิ >_< ไปเดี๋ยวนี้นะ >_< เร็ว!! “ ฉันแหกปากลั่นก่อนจะพยายามลากอากิระขึ้นแท๊กซี่
“ ไปทำไม -_- บอกเธอไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันต้องติวหนังสือรุ่นน้องผู้น่าร้าก ก ก ก “ อากิระลากเสียงยาวบ่งบอกความรักใคร่เอ็นดู
“ นายต้องไป >_< เราเป็นเพื่อนของยูคินะ ต้องไปงานศพ >_< นายจะปล่อยให้ยูคิร้องไห้คนเดียวไม่ได้นะ “
“ ไม่ไป๊~ เธอกำลังจะบอกให้ฉันไปปลอบไอ้หมานั่นเรอะ “
ฉันเห็นหรอกน่านายอากิระ นายเขินนี่หว่า!!!
“ ไม่ต้องอายหรอก ไปเร็วๆ “
“ เป็นห่วงมันจังเลยนะเธอ -_-^ “
“ อย่าทำตัวงี่เง่านะ! รีบไปกันเถอะ “
“ นี่! ใครกันแน่ที่งี่เง่า ริคุริ! “ อากิระวางมาดข่มฉันเต็มที่ “ ฉันขอถามอะไรเธอซักอย่างก่อนจะไป ได้มั้ย “
“ ได้สิ -_-^ เร็วๆเข้า “
“ เรากำลังจะไปไหน “
“ งานศพแม่ยูคิ “
“ ฉันหมายถึงที่ที่จะไปน่ะ ที่ไหน!!! “
“ ถามโง่ๆ! “ ฉันแหวกลับอย่างเริ่มหงุดหงิดเต็มที “ ก็ที่ ... –O- ที่ ... ที่ ...เอ่อ แหะๆ “
เออใช่
ที่ไหนล่ะ
งานศพอยู่ที่ไหนแล้วฉันจะรู้มั้ยล่ะเนี่ย -_- ฉันก็ลืมไปว่าฉันไม่รู้ เอิ๊กๆ อย่าไปเล่าให้ใครฟังนะอากิระ >O< ว่าฉันหน้าแตกขนาดนี้
“ ฉันว่าเธอไม่ต้องไปแล้วล่ะ “ อากิระพูดเรียบๆ
“ หัดมีมารยาทซะมั่งสิ -_-^ ถึงนายจะไม่ถูกกับยูคิแต่ก็ต้องไปแสดงความเสียใจนะ “
“ ไม่ใช่ “ อากิระตะคอก “ ยูคิอยู่ข้างหลังเธอแน่ะ “
ยูคิจริงๆนั่นแหละ -_- ไม่เหมือนคนที่เพิ่งจะสูญเสียแม่ไปเลย เดินกระโดดเหยงๆยิ้มหวานตามสไตล์เดิมๆของเขา แล้วพุ่งตรงมาที่ฉัน
“ ริคุริ๊~ ฉันกลับมาแล้ว ว ว ว “ ยูคิยิ้มหวานและทำราวกับไม่เห็นอากิระ “ ฉันเห็นร้านไอติม >_< ไปกินกันนะ นะ นะ นะ “
“ แก... “ อากิระส่งเสียงทักยูคิ “ สดใสร่าเริงจังนะ “
“ ใช่สิ ^O^ อากิระ ฉันสดใสเสมอล่ะ แน่นอน วันนี้ฉันต้องร่าเริง เพราะว่า!.... “
เขาเงียบไป....เขาคงแกล้งทำเป็นร่าเริงเพราะวันนี้เป็นวันตายของแม่ใช่มั้ย....
“ เพราะฉันตัดใจจากซากุระได้แล้วน่ะ >_< หลุดพ้นทางนรกแล้ว >_< โอ้เย่ “ ยูคิพูดพลางทำหน้าตาเหรอหราใส่อากิระ “ เพราะซากุระเค้ารักนายที่ซู้ด~เลยนี่นา เมื่อไหร่นายจะเอนเอียงไปทางซากุระล่ะ “
ฉันว่ายูคิเสียใจจนเพี้ยนไปแล้วล่ะ
“ ฉันไม่ได้ชอบซากุระซะ “ อากิระพูดอย่างอารมณ์เสีย “ จะตัดใจได้ก็เรื่องของแก -_- แล้วเรื่องแม่ล่ะ “
“ แม่แกน่ะเหรอ “ ยูคิพูดไม่ทุกข์ร้อน
“ แม่แกนั่นแหละ! “
“ แม่น่ะเหรอ >_< แม่ก็ไปสวรรค์แล้วไง “ ยูคิหันมาพูดอย่างจริงๆจังๆกับอากิระ พลางตีหน้าครุ่นคิด “ แต่...ฉันไม่รู้ว่าแม่เดินไป หรือว่าเหาะไป...แม่เป็นคนชอบเล่น ฉันว่าแม่คงจะหายตัว! เก่งเนอะ “
ฉันเอามือปิดปากแน่น เลือกไม่ถูกว่าจะร้องไห้ดีหรือจะหัวเราะดี …. จะมีไอ้บ้าที่ไหนทำอย่างนายบ้างนะเวลาแม่ตาย...
“ แล้วนี่แกเหลือใครอีกมั้ย -_- หรือกลายเป็นเด็กกำพร้าไปซะแล้ว “ อากิระถาม -_- ฉันว่าฉันไม่ได้หูฝาด มือกระแสความเป็นห่วงเจืออยู่ในน้ำเสียง
“ ฉันมีพ่อ -_- ฉันมีญาติอีกเยอะแยะเต็มไปหมดแหละ ...นายอย่ามองฉันอย่างนั้นสิ ///>_“ แก -_-^^ ไอ้บ้า เวลานี้ยังจะเล่นอีก “ เขาพูดเสียงเย็น “ งานศพล่ะ จัดที่ไหน “
“ ไม่รู้สิ “ ยูคิตอบร่าเริง
“ อ้าว ! “ คราวนี้เป็นฉันที่ร้องอย่างตกใจ “ ยูคิ...พวกเราตั้งใจจะไปงานศพแม่นายนะ “
“ ก็ฉันไม่รู้จริงๆนี่ ฉันอุดหูไม่ฟังตอนที่พ่อบอก “ ยูคิพูดเสียงเรียบ ไม่มีรอยยิ้มอีกแล้ว “ ฉันไม่ชอบบรรยากาศน่ะ มันน่าขนลุก ริคุริ ฉันกลัวผีน่ะ! “
“ เธอ...จะไม่ไปงานศพแม่ตัวเองเหรอ “ ฉันร้องอยากตกใจ “ แล้วหยุดเรียนทำไม...ไปทำอะไรมา “
“ ก็อยู่บ้าน กะจะนอนให้ถึงเช้าเลยให้พ้นๆงานไป ไม่อยากมาโรงเรียนเพราะว่าการบ้านยังไม่เสร็จ “ ยูคิตอบเสียงเรียบ “ แต่ที่ออกมานี่ก็เพราะว่าเหงา ^^ ริคุริ ^^ ฉันออกมาตามหาเธอแน่ะ “
“ หาฉันเหรอ “
“ ใช่ ^_^ ตามหาเธอ “
อากิระแผ่ไอเย็นยะเยือกออกมาก่อนจะคว้ามือฉันไว้ “ ริคุริ -_- ทีนี้ก็ไม่ต้องไปแล้วล่ะงานศพน่ะ กลับบ้านกันเถอะ “
“ เดี๋ยวสิ...ยูคิเค้า... “
“ มันก็ร่าเริงดี ยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียมอยู่นั่นไง “
“ จานดาวเทียมเหรอ O_O “
“ มุขน่ะริคุริ -_- รู้จักมั้ย “ อากิระตัดบทอย่างรำคาญ
ยูคิคว้ามือฉันไว้อีกมือก่อนจะร้อง
“ เธอจะไปแล้วเหรอ. . . ”
“ ใช่ ริคุริกำลังจะไปกับแฟนของเธอ “ อากิระจ้องมองมือนั่นไม่วางตา “ ปล่อย “
“ ม่าย >_< “
“ ปล่อย “
“ ม๊าย >_< “
“ ไอ้เวร -_-^ จะปล่อยมั้ยห้ะ “ แล้วหมัดยูคิก็ซัดเปรี้ยงเข้าที่หน้าหวานๆของอากิระ
“ อากิระ T_T ยูคิกำลังเสียใจนะ! “ ฉันพูดก่อนจะปล่อยมือจากอากิระแล้วไปหายูคิ “ เจ็บมั้ยยูคิ >O< ฉันขอโทษแทนอากิระนะ “
“ นี่เธอเข้าข้างมันมากกว่าฉันเหรอ “ อากิระทำหน้าโหดใส่ฉัน
“ ปล่าว! ....ก็ใช่! นายมันงี่เง่าไร้เหตุผลนี่นา -_-^ แค่นี้ไม่เห็นต้องต่อยกันเลย “
“ งี่เง่า....ไร้เหตุผลเรอะ “
อากิระดูสีหน้าเจ็บปวดขึ้นมาทันที -_- อะไรน่ะ ฉันพูดแรงไปรึไง ก็แค่พูดความจริงเองนะ
“ ฮะๆ “ ยูคิหัวเราะหน่อยๆ “ อากิระ ^_^ อากิระ อากิระ “
“ อะไรของแก เห็นแฟนเค้าทะเลาะกันแล้วมีความสุขรึไง “
“ ฉันก็แค่ขำมากก็เท่านั้นเอง ^O^ ในเรื่องแปลกๆที่เกิดขึ้นกับพวกเรา...ฉันกับแกน่ะ “
“ แปลกเหรอ -_-^^^ “
“ ฉันว่าเราคงเป็นเพื่อนกันไม่ได้ตลอดไปแล้วล่ะ “
อากิระเลิกคิ้วให้กับคำพูดนั้น ดูเหมือนอากิระเองจะหาคำมาตอบไม่ถูก ฉันที่มือข้างหนึ่งอยู่ในมือของยูคิรู้สึกถึงแรงบีบของยูคิที่แน่นขึ้นเรื่อยๆจนฉันรู้สึกเจ็บ
“ ขอโทษ...อากิระ แต่ฉันหลอกตัวเองไม่ได้ ฉันพยายามแล้ว แต่ฉันก็หลอกตัวเองไม่ได้ หลอกไม่ได้ “
“ ฉันไม่รู้จะพูดว่ายังไงดี TT_TT ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ........
“ ฉันชอบริคุริ...”
17
“ ฉันชอบริคุริ “
โอ้ -_- เก็นโด ยูคิ เล่นอย่างนี้ฉันไม่ขำเลยนะยะ
นั่นคือความคิดแรกของฉันเอง เป็นไปได้ด้วยเหรอที่ยูคิจะชอบฉัน O_O เปอร์เซนต์ความเป็นไปได้ ...0.000000%
อากิระดูจะเลยคำว่าโกรธไปแล้ว เขากระชากคอเสื้อยูคิขึ้น ฉันนึกว่าเขาจะต่อยยูคิอีก แต่...
“ นายทำแบบนี้ทำไม! “ อากิระตวาดลั่น “ อย่างแกน่ะ แกน่ะ ไม่ได้ชอบริคุริจริงๆหรอก...แกก็แค่อยากแก้แค้นใช่มั้ย แก้แค้นที่ซากุระชอบฉัน เลยบอกว่าชอบริคุริใช่มั้ย ใช่รึเปล่า! “
ยูคิตอบเสียงเคร่ง ใบหน้าขมวดคิ้ว
“ ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น “ ยูคิพูด “ ฉันก็สงสัยตัวเองอยู่เหมือนกันว่าชอบริคุริแน่รึเปล่า -_- ไม่ค่อยแน่ใจ ยัยน้ำลายยืดหยดแหมะในห้องเนี่ยนะ “
เวลาเคร่งเครียด หมอนี่ยังคิดจะเล่น!
RaiN*สายฝน...วันหัวใจพบรัก* ตอนที่16
“ ขอบคุณสำหรับโน้ต ^O^ “
“ โน้ต? “
“ ใช่ >_< โน้ต “
“ โน้ตอะไร “
“ โน้ตไงล่ะ!! ที่แปะไว้ที่กระเป๋านักเรียนของฉัน...”
“ เพ้ออะไรของเธอ ฉันไม่ว่างไปเที่ยวแปะโน้ตหาเธอหรอก “ อากิระพูดห้วนๆ
ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนมีใครเอาเข็มแหลมๆมาจิ้มลูกโป่งความสุขที่เอ่อล้นของฉันแตกดังโผล้ะ แถมยังโดนเหยียบซ้ำอีกตางหาก
“ ฟังนะริคุริ ตอนเย็นเธอคงต้องกลับบ้านคนเดียวนะ ฉันไม่ว่าง “
“ ไปไหน “ ฉันถามด้วยความรวดเร็ว
“ ฉันต้องไปติวหนังสือให้กับรุ่นน้องหนึ่งอาทิตย์ “ อากิระพูดพลางจิ้มๆหนังสือในมือ ก่อนจะบุ้ยหน้าไปทางสมาคมแว่นตาหนาเตอะที่อยู่ข้างหลัง “ พอดีฉันโดนทำโทษควบคุมความประพฤติน่ะ -_- ฉันเลยต้องทำ “
“ หัวอย่างนายเหรอไปติวหนังสือให้รุ่นน้อง “
“ นี่เธอ -_- “ อากิระพูดเสียงรำคาญใจพลางทำหน้าเหมือนอยากเอาหนังสือในมือหวดใส่ฉันซักป้าบ “ เห็นอย่างนี้ก็เถอะ ฉันทอปเกือบทุกวิชานะ “
“ เชอะ -_-^ ฉันกลับบ้านคนเดียวก็ได้ไม่ต้องพึ่งนายหรอก “ ฉันพูดประชด “ ขอให้มีความสุขกับการติวน้องๆนะจ๊ะ! “
ฉันหมุนตัวเดินกลับห้องๆทั้งๆที่ยังไม่ได้ซื้ออะไรกินเลย และยังได้ยินเสียงอากิระตะโกนไล่หลังฉันมาว่า
“ เฮ้!! ริคุริ !! วันนี้กระโปรงเธอสวยดีนะ!! “
ฉันเพิ่งรู้ตัวว่าใส่กระโปรงผิดด้าน ///>_
+++++++++++++++++++
ในคาบเรียนที่น่าเบื่อ ( กระโปรงถูกจัดใส่ถูกเรียบร้อยแล้ว ) ฉันตั้งสมุดขึ้นบังหน้าก่อนจะซ่อนตัวอยู่หลังหนังสือ พลางหันไปกระซิบกับยูคิ
“ ยูคิ “
“ อะไร “
“ ตอนฉันไม่อยู่ มีใครมามองๆแถวห้องบ้างรึเปล่า “
ยูคิทำท่านึก “ ไม่มี “
“ แล้วถามถึงฉันล่ะ มีบ้างรึเปล่า “
“ ไม่มีใครอยากถามถึงยัยน้ำลายยืดอย่างเธอหรอก “
เดี๋ยวนี้ฉันอุตส่าห์ไม่นอนในห้องแล้วนะ -_-^^ หยุดเรียกชื่อน่าเกลียดอย่างนั้นจะได้มั้ย
“ แล้วใครกันนะที่แอบหลงรักฉันแล้วมาแปะโน้ตไว้แบบนี้ “ ฉันพูดพลางแกว่งโน้ตไปๆมาๆก่อนจะถอนหายใจพรืด ก็นานๆจะมีซักคนนี่ ฉันก็ตื่นเต้นเป็นธรรมดา
“ หลงรักเรอะ O_O ฉันว่าเขาอาจจะสมเพชเธอจนทนไม่ได้ตางหาก “
“ นายเป็นคนเขียนรึไงล่ะ >o< ทำเป็นรู้ดีนักนะ “
“ ฉัน. .. “ ยูคิทิ้งไว้แค่นั้นก่อนจะหันไปตั้งใจเรียนต่อ
“ แล้วนายล่ะเป็นยังไง “ ฉันถามต่อหลังจากที่ความพยายามในการฟังเสียงหึ่งๆเหมือนวิทยุปรับคลื่นไม่ตรงของครูลดลงเป็นศูนย์ “ เรื่องซากุระน่ะ “
“ อย่ายุ่ง “ ยูคิพูดสั้นๆ ดวงตาจับจ้องที่ครูตาเป๋ง
“ อะไรเล๊า >_< ตัดใจได้รึยังล่ะ “
“ ... “
“ นี่รู้อะไรรึเปล่ายูคิ “ ฉันทำตาเป็นประกายใส่ “ น้องชายของฉัน ฮายามิน่ะ เค้าบอกว่านายแย่งเรตติ้งของมันไปเยอะ “ ยูคิทำลอยหน้าลอยตาไม่สนใจ “ ฉันรู้จักอยู่คนนึงนะ เค้าปลื้มนายมากเลย น่ารักมากด้วยล่ะ ^O^ สนใจบ้างมั้ย “
ยูคิทำหน้าตาย “ ไม่ “
“ นายจะเสียดายทีหลัง “ ฉันทำหน้าตาราวกับนักบุญก่อนจะพับโน้ตแผ่นนั้นลงกระเป๋า “ แล้วอย่ามากอดขาอ้อนวอนฉันล่ะ!!! “
“ ฉันว่านะ. . .”
“ เปลี่ยนใจแล้วเหรอ ^^ “
“ เปล่า ฉันจะบอกว่า เธอตายแน่ ครูมองมาที่เธอแน่ะ “
ท่ามกลางความเงีบที่เกิดในห้อง เสียงแหลมเฟี้ยวของครูของแหวกผ่านอากาศมากระทบหูฉันเข้าอย่างจัง
“ ริคุริ ออกไปยืนหน้าห้อง ออกไป!!!! “
+++++++++++++
“ ไม่อยากเชื่อเลย ไม่อยากเชื่อเลย ไม่อยากเชื่อเลย!!!! “ ฉันระเบิดออกมาในหลังจากออดในคาบเรียนมหาโหดของฉันดังขึ้น
“ ฉันก็ไม่อยากเชื่อ “ ยูคิพูดเนือยๆพลางอ้าปากหาว
“ นายก็คิดเหมือนกันใช่มั้ย ไอ้เรื่องที่ฉันโดนลงความประพฤติเนี่ยมันไม่ยุติธรรม!!! “
“ ฉันไม่อยากเชื่อว่าเธอพูดได้ไม่มีหยุดขนาดนี้ ริคุริ “ ยูคิมองฉันแปลกๆ “ ฉันรู้สึกนะ ตั้งแต่โดนปล่อยออกมาจากห้องพักครู เธอยังไม่หยุดพูดเลยแม้แต่วินาทีเดียว “
ฉันทำหน้างอ หลังจากโดนพร่ำสวดซะหูชาจากอาจารย์มหาภัยนั่นเป็นเวลาชั่วโมงติดต่อแถมยังโดนฟาดก้นไปหลายที่อยู่ -_- ฉันจึงต้องหาที่ระบายซะหน่อยไง จะมีใครซะอีกที่ทนฟังฉันได้เกินสิบนาทีนอกจากยูคิ
“ อากิระวันนี้ไปไหนซะล่ะ ปกติเค้าจะลากเธอไปโรงอาหารนี่ “ ยูคิถาม
“ นายนั่นไม่มาหรอก “ ฉันตอบแบบเซ็งๆ “ เพราะเค้าต้องติวหนังสือให้รุ่นน้อง “
“ มันอาสาเองเหรอ “
“ รู้สึกจะโดนบังคับ “
“ ก็ว่างั้นแหละ อย่างมันอาสาติวหนังสือให้รุ่นน้อง คงเหมือนกับซากุระหันมาชอบฉันล่ะมั้ง “
“ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับซากุระล่ะ “
“ -_- นี่เธอไม่เข้าใจคำเปรียบเปรยรึไงนะ “
“ ช่างเถอะ -_- “
“ แล้วนี่จะไปไหน “
“ ฉันเหรอ ^O^ กะจะไปแอบดูอากิระสอนรุ่นน้อง “
“ เธอกินข้าวรึยัง “
“ ยัง “
“ ตอนนั้นได้กินขนมปังนั่นรึเปล่า “
“ เอ่อ -_- พอดีลืมน่ะ “
ยูคิทำหน้าตาไม่พอใจที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นตั้งแต่ที่รู้จักกันมา เขาคว้าข้อมือฉันแล้วลากดิ่งไปโรงอาหารทันที
+++++++++++
ยูคิลากฉันไปโรงอาหาร ซื้อโน่นซื้อนี่ด้วยเงินที่มากอยู่ก่อนจะยัดเยียดให้ฉันกินให้หมด -_-^^ ขืนฉันกินหมดหุ่นคงบึกบึนประมาณแก๊งชาลาลานั่นแหละ พอฉันปฏิเสธว่ากินไม่หมดแน่ๆ . . .
เขาโกรธฉัน!!
ไม่ยอมพูดด้วยเลย
ผู้ชายนี่ขี้งอนแบบนี้ทุกคนรึเปล่าเนี่ย
เลิกเรียน
“ ยูคิ๊~~~~ “ ฉันเรียกชื่อเขาเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ มันมากมายเกินกว่าจะจำหมด
ยูคิเดินดิ่งหน้าเชิดออกจากโรงเรียนไปไม่พูดไม่จา ฉันเร่งฝีเท้าเดินตามเขาให้ทัน
“ ฉันขอโทษ TT_TT เอาเป็นว่าจะกินให้หมดละกันนะ “
“ ช่างเถอะ -_- ของดีๆบำรุงสุขภาพทั้งนั้น ถ้าเธอไม่อยากกินจริงๆก็ไม่ต้อง “
“ อะไรกันเล่า >_< “ ฉันพูดอย่างหัวเสีย “ ฉันไม่กินก็โกรธ กินก็โกรธ “
“ เธอ -_- กลับบ้านไปซะ “
“ ก็นายยังไม่หายโกรธฉันเลย “ ฉันพูดพลางทำหน้าเศร้า “ นายหายโกรธก่อนสิ ^_^ เดี๋ยวฉันจะรีบกลับบ้าน “
“ เธอจะไปไหนก็ไปเถอะ -_-^ เธอคิดว่าเธอเป็นใครกันฉันถึงต้องฟังคำพูดของเธอทุกเรื่อง อย่าทำตัวเป็นคนสำคัญของฉันหน่อยเลย ฉันไม่เคยคิดจะแคร์ซักนิดว่าเธอจะเป็นยังไง เธอเป็นอะไรขึ้นมา -_- ฉัน...ก็ไม่เสียใจหรอก!! “
“ ....ฉันก็แค่ อยากจะให้นาย “ ฉันพูดเบาราวเสียงกระซิบ “ ไม่โกรธ. . .ฉัน ”
ยูคิไม่เคยตะโกนใส่ฉันรุนแรงอย่างนี้มาก่อนเลย ดูเขาจะใส่อารมณ์กับเรื่องนี้มากเป็นพิเศษ ใบหน้าของเขาดูเย็นชาน่ากลัว ไม่นึกเลยว่าฉันไม่กินข้าวจะทำให้เขาโกรธขนาดนี้
“ ฉัน . . .ฉัน เอ่อ “ ฉันซึ่งทำตัวไม่ถูกเมื่อยูคิจ้องถ^_^ทึงใส่ฉันขนาดนี้ “ ฉันกลับบ้านดีกว่า ขอโทษนะ “
ฉันรีบวิ่งสุดชีวิต TT_TT ทำไมยูคิจะต้องโกรธฉันด้วยล่ะ เรื่องแค่นี้ถึงขนาดทำให้เขาไม่พอใจขนาดนี้เชียว >_< มันไม่ยุติธรรมเลย มันผิดมากเลยรึไงที่ไม่กินข้าว แล้วฉันก็ไม่ได้ทำตัวเป็นคนสำคัญของนายซะหน่อย ก็แค่....
เป็นเพื่อน
ก็เท่านั้นเอง
“ ยัยงี่เง่า -_-^^ ระวังรถ!!! “
ฉันเพิ่งรู้สึกตัวว่ายืนอยู่กลางถนน รถวิ่งมาด้วยความเร็วสูง O_O พระเจ้าช่วยกล้วยไหม้ >_< ทีนี้ลูกจะวิ่งไปทางไหนดีล่ะ -_- ฉันยังไม่อยากตายตอนสิบเจ็ดหรอกนะ
ฉันถูกกระชากคอเสื้ออย่างแรงจากด้านหลังให้ขึ้นมาบนฟุตบาท รถผ่านฉันไปเพียงแค่นิดเดียว ตามมาด้วยเสียงก่นด่าของคนขับรถคันนั้น ฉันรู้สึกขาไม่มีแรง ก่อนจะทรุดฮวบลงกับพื้นพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว “ ฉันพึมพำ
“ ‘ นึกว่าจะ ‘ อย่างนั้นเหรอ ถ้าฉันไม่ช่วย ป่านนี้เธอได้แบนคาล้อรถไปแล้วรู้ไว้ซะด้วย!! “
ฉันหันไปตามเสียงด่าที่แสนจะคุ้นเคย
“ ยูคิ TT_TT “
“ อย่าทำหน้าอย่างนั้น -_-^^ “ ยูคิทำหน้าไร้อารมณ์ “ ที่ฉันตามมาไม่ใช่ว่าเป็นห่วงอะไรหรอกนะ ฉันก็แค่เห็นว่ายัยน้ำลายยืดไอคิวต่ำ จะหาทางกลับบ้านไม่ถูก ฉันก็เลยตามมา พอดีเห็นเธอกำลังจะโดนรถชน แล้วก็ไม่ใช่ว่าเพราะฉันเป็นห่วงอะไรหรอกเลยช่วยไว้ ฉันไม่อยากให้แถวนี้มีผีดุ ฉันก็เลยดึงเธอมา แล้วฉันก็ไม่ได้เป็นห่ว........ “
“ พอๆ ฉันรู้แล้วว่านายไม่ได้เป็นห่วงอะไรฉันเลย “ ฉันพูดพางยิ้ม
“ ยิ้มอะไร “
“ เปล่าหรอก ^O^ ก็แค่ยิ้มที่นายไม่ได้เป็นห่วงอะไรฉันน่ะ “
ยูคิถอนหายใจ ก่อนจะดึงฉันเข้ามากอด O_O เขาพูดขู่เสียงฟ่อข้างๆหูฉัน
“ ทีหลังต้องกินข้าว รู้มั้ย แม่ฉันตายไปคนนึงแล้ว!!! ฉันไม่อยากให้คนที่...ฉันเป็นห่วงต้องเป็นอะไรอีก “
“ เมื่อกี้นายยังบอกว่าไม่เป็นห่วงอยู่เลยนะ “ ว่าแต่แม่ยูคิตายแล้วเหรอ ทำไมไม่เคยเล่าให้ฉันฟังเลย
“ ช่างมัน!! เอาเป็นว่าทำตามที่ฉันบอกรู้รึเปล่า อย่าให้ร่างกายอ่อนแอ ฉันไม่อยากให้เธอไปไหน... “
“ ฉันรู้ ^O^ ปล่อยฉันเหอะ ^O^ นายน่าจะลองดูรอบๆนะ นี่มันฟุตบาทข้างถนนนะยูคิ “
ยูคิเหมือนเพิ่งจะรู้ตัว เขากระชากฉันออกทันที
“ จำไว้ก็แล้วกัน!!! อย่าทำตัวงี่เง่าอีก!!! “
แล้วเขาก็วิ่งจากไปดื้อๆ ทิ้งให้ฉันยืนงงอยู่คนเดียว
ซากุระให้ร้านราเม็งริมฟุตบาทมองตรงมาที่ริคุริ
แก้วน้ำแตกกระจายข้างๆเธอ
“ ขอโทษค่ะ “ เธอพูดเสียงเรียบกับเจ้าของร้านก่อนจะยื่นเงินค่าชดใช้ให้ ดวงตายังคงจับจ้องที่เธอ ในหัวสมองยังคงนิ่งคิดแต่ภาพเดิมที่ฉายซ้ำไปซ้ำมา
พี่ยูคิกอดกับพี่ริคุริ
ซากุระเม้มปากแน่น
จะคิดมากไปทำไมล่ะซากุระ!!! ฉันชอบพี่อากิระนะ อย่าลืมสิ
16
“ อ้ะ -_- สวัสดี “
[b]โครม !!! ปัง !!![/b]
“ โน้ต? “
“ ใช่ >_< โน้ต “
“ โน้ตอะไร “
“ โน้ตไงล่ะ!! ที่แปะไว้ที่กระเป๋านักเรียนของฉัน...”
“ เพ้ออะไรของเธอ ฉันไม่ว่างไปเที่ยวแปะโน้ตหาเธอหรอก “ อากิระพูดห้วนๆ
ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนมีใครเอาเข็มแหลมๆมาจิ้มลูกโป่งความสุขที่เอ่อล้นของฉันแตกดังโผล้ะ แถมยังโดนเหยียบซ้ำอีกตางหาก
“ ฟังนะริคุริ ตอนเย็นเธอคงต้องกลับบ้านคนเดียวนะ ฉันไม่ว่าง “
“ ไปไหน “ ฉันถามด้วยความรวดเร็ว
“ ฉันต้องไปติวหนังสือให้กับรุ่นน้องหนึ่งอาทิตย์ “ อากิระพูดพลางจิ้มๆหนังสือในมือ ก่อนจะบุ้ยหน้าไปทางสมาคมแว่นตาหนาเตอะที่อยู่ข้างหลัง “ พอดีฉันโดนทำโทษควบคุมความประพฤติน่ะ -_- ฉันเลยต้องทำ “
“ หัวอย่างนายเหรอไปติวหนังสือให้รุ่นน้อง “
“ นี่เธอ -_- “ อากิระพูดเสียงรำคาญใจพลางทำหน้าเหมือนอยากเอาหนังสือในมือหวดใส่ฉันซักป้าบ “ เห็นอย่างนี้ก็เถอะ ฉันทอปเกือบทุกวิชานะ “
“ เชอะ -_-^ ฉันกลับบ้านคนเดียวก็ได้ไม่ต้องพึ่งนายหรอก “ ฉันพูดประชด “ ขอให้มีความสุขกับการติวน้องๆนะจ๊ะ! “
ฉันหมุนตัวเดินกลับห้องๆทั้งๆที่ยังไม่ได้ซื้ออะไรกินเลย และยังได้ยินเสียงอากิระตะโกนไล่หลังฉันมาว่า
“ เฮ้!! ริคุริ !! วันนี้กระโปรงเธอสวยดีนะ!! “
ฉันเพิ่งรู้ตัวว่าใส่กระโปรงผิดด้าน ///>_
+++++++++++++++++++
ในคาบเรียนที่น่าเบื่อ ( กระโปรงถูกจัดใส่ถูกเรียบร้อยแล้ว ) ฉันตั้งสมุดขึ้นบังหน้าก่อนจะซ่อนตัวอยู่หลังหนังสือ พลางหันไปกระซิบกับยูคิ
“ ยูคิ “
“ อะไร “
“ ตอนฉันไม่อยู่ มีใครมามองๆแถวห้องบ้างรึเปล่า “
ยูคิทำท่านึก “ ไม่มี “
“ แล้วถามถึงฉันล่ะ มีบ้างรึเปล่า “
“ ไม่มีใครอยากถามถึงยัยน้ำลายยืดอย่างเธอหรอก “
เดี๋ยวนี้ฉันอุตส่าห์ไม่นอนในห้องแล้วนะ -_-^^ หยุดเรียกชื่อน่าเกลียดอย่างนั้นจะได้มั้ย
“ แล้วใครกันนะที่แอบหลงรักฉันแล้วมาแปะโน้ตไว้แบบนี้ “ ฉันพูดพลางแกว่งโน้ตไปๆมาๆก่อนจะถอนหายใจพรืด ก็นานๆจะมีซักคนนี่ ฉันก็ตื่นเต้นเป็นธรรมดา
“ หลงรักเรอะ O_O ฉันว่าเขาอาจจะสมเพชเธอจนทนไม่ได้ตางหาก “
“ นายเป็นคนเขียนรึไงล่ะ >o< ทำเป็นรู้ดีนักนะ “
“ ฉัน. .. “ ยูคิทิ้งไว้แค่นั้นก่อนจะหันไปตั้งใจเรียนต่อ
“ แล้วนายล่ะเป็นยังไง “ ฉันถามต่อหลังจากที่ความพยายามในการฟังเสียงหึ่งๆเหมือนวิทยุปรับคลื่นไม่ตรงของครูลดลงเป็นศูนย์ “ เรื่องซากุระน่ะ “
“ อย่ายุ่ง “ ยูคิพูดสั้นๆ ดวงตาจับจ้องที่ครูตาเป๋ง
“ อะไรเล๊า >_< ตัดใจได้รึยังล่ะ “
“ ... “
“ นี่รู้อะไรรึเปล่ายูคิ “ ฉันทำตาเป็นประกายใส่ “ น้องชายของฉัน ฮายามิน่ะ เค้าบอกว่านายแย่งเรตติ้งของมันไปเยอะ “ ยูคิทำลอยหน้าลอยตาไม่สนใจ “ ฉันรู้จักอยู่คนนึงนะ เค้าปลื้มนายมากเลย น่ารักมากด้วยล่ะ ^O^ สนใจบ้างมั้ย “
ยูคิทำหน้าตาย “ ไม่ “
“ นายจะเสียดายทีหลัง “ ฉันทำหน้าตาราวกับนักบุญก่อนจะพับโน้ตแผ่นนั้นลงกระเป๋า “ แล้วอย่ามากอดขาอ้อนวอนฉันล่ะ!!! “
“ ฉันว่านะ. . .”
“ เปลี่ยนใจแล้วเหรอ ^^ “
“ เปล่า ฉันจะบอกว่า เธอตายแน่ ครูมองมาที่เธอแน่ะ “
ท่ามกลางความเงีบที่เกิดในห้อง เสียงแหลมเฟี้ยวของครูของแหวกผ่านอากาศมากระทบหูฉันเข้าอย่างจัง
“ ริคุริ ออกไปยืนหน้าห้อง ออกไป!!!! “
+++++++++++++
“ ไม่อยากเชื่อเลย ไม่อยากเชื่อเลย ไม่อยากเชื่อเลย!!!! “ ฉันระเบิดออกมาในหลังจากออดในคาบเรียนมหาโหดของฉันดังขึ้น
“ ฉันก็ไม่อยากเชื่อ “ ยูคิพูดเนือยๆพลางอ้าปากหาว
“ นายก็คิดเหมือนกันใช่มั้ย ไอ้เรื่องที่ฉันโดนลงความประพฤติเนี่ยมันไม่ยุติธรรม!!! “
“ ฉันไม่อยากเชื่อว่าเธอพูดได้ไม่มีหยุดขนาดนี้ ริคุริ “ ยูคิมองฉันแปลกๆ “ ฉันรู้สึกนะ ตั้งแต่โดนปล่อยออกมาจากห้องพักครู เธอยังไม่หยุดพูดเลยแม้แต่วินาทีเดียว “
ฉันทำหน้างอ หลังจากโดนพร่ำสวดซะหูชาจากอาจารย์มหาภัยนั่นเป็นเวลาชั่วโมงติดต่อแถมยังโดนฟาดก้นไปหลายที่อยู่ -_- ฉันจึงต้องหาที่ระบายซะหน่อยไง จะมีใครซะอีกที่ทนฟังฉันได้เกินสิบนาทีนอกจากยูคิ
“ อากิระวันนี้ไปไหนซะล่ะ ปกติเค้าจะลากเธอไปโรงอาหารนี่ “ ยูคิถาม
“ นายนั่นไม่มาหรอก “ ฉันตอบแบบเซ็งๆ “ เพราะเค้าต้องติวหนังสือให้รุ่นน้อง “
“ มันอาสาเองเหรอ “
“ รู้สึกจะโดนบังคับ “
“ ก็ว่างั้นแหละ อย่างมันอาสาติวหนังสือให้รุ่นน้อง คงเหมือนกับซากุระหันมาชอบฉันล่ะมั้ง “
“ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับซากุระล่ะ “
“ -_- นี่เธอไม่เข้าใจคำเปรียบเปรยรึไงนะ “
“ ช่างเถอะ -_- “
“ แล้วนี่จะไปไหน “
“ ฉันเหรอ ^O^ กะจะไปแอบดูอากิระสอนรุ่นน้อง “
“ เธอกินข้าวรึยัง “
“ ยัง “
“ ตอนนั้นได้กินขนมปังนั่นรึเปล่า “
“ เอ่อ -_- พอดีลืมน่ะ “
ยูคิทำหน้าตาไม่พอใจที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นตั้งแต่ที่รู้จักกันมา เขาคว้าข้อมือฉันแล้วลากดิ่งไปโรงอาหารทันที
+++++++++++
ยูคิลากฉันไปโรงอาหาร ซื้อโน่นซื้อนี่ด้วยเงินที่มากอยู่ก่อนจะยัดเยียดให้ฉันกินให้หมด -_-^^ ขืนฉันกินหมดหุ่นคงบึกบึนประมาณแก๊งชาลาลานั่นแหละ พอฉันปฏิเสธว่ากินไม่หมดแน่ๆ . . .
เขาโกรธฉัน!!
ไม่ยอมพูดด้วยเลย
ผู้ชายนี่ขี้งอนแบบนี้ทุกคนรึเปล่าเนี่ย
เลิกเรียน
“ ยูคิ๊~~~~ “ ฉันเรียกชื่อเขาเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ มันมากมายเกินกว่าจะจำหมด
ยูคิเดินดิ่งหน้าเชิดออกจากโรงเรียนไปไม่พูดไม่จา ฉันเร่งฝีเท้าเดินตามเขาให้ทัน
“ ฉันขอโทษ TT_TT เอาเป็นว่าจะกินให้หมดละกันนะ “
“ ช่างเถอะ -_- ของดีๆบำรุงสุขภาพทั้งนั้น ถ้าเธอไม่อยากกินจริงๆก็ไม่ต้อง “
“ อะไรกันเล่า >_< “ ฉันพูดอย่างหัวเสีย “ ฉันไม่กินก็โกรธ กินก็โกรธ “
“ เธอ -_- กลับบ้านไปซะ “
“ ก็นายยังไม่หายโกรธฉันเลย “ ฉันพูดพลางทำหน้าเศร้า “ นายหายโกรธก่อนสิ ^_^ เดี๋ยวฉันจะรีบกลับบ้าน “
“ เธอจะไปไหนก็ไปเถอะ -_-^ เธอคิดว่าเธอเป็นใครกันฉันถึงต้องฟังคำพูดของเธอทุกเรื่อง อย่าทำตัวเป็นคนสำคัญของฉันหน่อยเลย ฉันไม่เคยคิดจะแคร์ซักนิดว่าเธอจะเป็นยังไง เธอเป็นอะไรขึ้นมา -_- ฉัน...ก็ไม่เสียใจหรอก!! “
“ ....ฉันก็แค่ อยากจะให้นาย “ ฉันพูดเบาราวเสียงกระซิบ “ ไม่โกรธ. . .ฉัน ”
ยูคิไม่เคยตะโกนใส่ฉันรุนแรงอย่างนี้มาก่อนเลย ดูเขาจะใส่อารมณ์กับเรื่องนี้มากเป็นพิเศษ ใบหน้าของเขาดูเย็นชาน่ากลัว ไม่นึกเลยว่าฉันไม่กินข้าวจะทำให้เขาโกรธขนาดนี้
“ ฉัน . . .ฉัน เอ่อ “ ฉันซึ่งทำตัวไม่ถูกเมื่อยูคิจ้องถ^_^ทึงใส่ฉันขนาดนี้ “ ฉันกลับบ้านดีกว่า ขอโทษนะ “
ฉันรีบวิ่งสุดชีวิต TT_TT ทำไมยูคิจะต้องโกรธฉันด้วยล่ะ เรื่องแค่นี้ถึงขนาดทำให้เขาไม่พอใจขนาดนี้เชียว >_< มันไม่ยุติธรรมเลย มันผิดมากเลยรึไงที่ไม่กินข้าว แล้วฉันก็ไม่ได้ทำตัวเป็นคนสำคัญของนายซะหน่อย ก็แค่....
เป็นเพื่อน
ก็เท่านั้นเอง
“ ยัยงี่เง่า -_-^^ ระวังรถ!!! “
ฉันเพิ่งรู้สึกตัวว่ายืนอยู่กลางถนน รถวิ่งมาด้วยความเร็วสูง O_O พระเจ้าช่วยกล้วยไหม้ >_< ทีนี้ลูกจะวิ่งไปทางไหนดีล่ะ -_- ฉันยังไม่อยากตายตอนสิบเจ็ดหรอกนะ
ฉันถูกกระชากคอเสื้ออย่างแรงจากด้านหลังให้ขึ้นมาบนฟุตบาท รถผ่านฉันไปเพียงแค่นิดเดียว ตามมาด้วยเสียงก่นด่าของคนขับรถคันนั้น ฉันรู้สึกขาไม่มีแรง ก่อนจะทรุดฮวบลงกับพื้นพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว “ ฉันพึมพำ
“ ‘ นึกว่าจะ ‘ อย่างนั้นเหรอ ถ้าฉันไม่ช่วย ป่านนี้เธอได้แบนคาล้อรถไปแล้วรู้ไว้ซะด้วย!! “
ฉันหันไปตามเสียงด่าที่แสนจะคุ้นเคย
“ ยูคิ TT_TT “
“ อย่าทำหน้าอย่างนั้น -_-^^ “ ยูคิทำหน้าไร้อารมณ์ “ ที่ฉันตามมาไม่ใช่ว่าเป็นห่วงอะไรหรอกนะ ฉันก็แค่เห็นว่ายัยน้ำลายยืดไอคิวต่ำ จะหาทางกลับบ้านไม่ถูก ฉันก็เลยตามมา พอดีเห็นเธอกำลังจะโดนรถชน แล้วก็ไม่ใช่ว่าเพราะฉันเป็นห่วงอะไรหรอกเลยช่วยไว้ ฉันไม่อยากให้แถวนี้มีผีดุ ฉันก็เลยดึงเธอมา แล้วฉันก็ไม่ได้เป็นห่ว........ “
“ พอๆ ฉันรู้แล้วว่านายไม่ได้เป็นห่วงอะไรฉันเลย “ ฉันพูดพางยิ้ม
“ ยิ้มอะไร “
“ เปล่าหรอก ^O^ ก็แค่ยิ้มที่นายไม่ได้เป็นห่วงอะไรฉันน่ะ “
ยูคิถอนหายใจ ก่อนจะดึงฉันเข้ามากอด O_O เขาพูดขู่เสียงฟ่อข้างๆหูฉัน
“ ทีหลังต้องกินข้าว รู้มั้ย แม่ฉันตายไปคนนึงแล้ว!!! ฉันไม่อยากให้คนที่...ฉันเป็นห่วงต้องเป็นอะไรอีก “
“ เมื่อกี้นายยังบอกว่าไม่เป็นห่วงอยู่เลยนะ “ ว่าแต่แม่ยูคิตายแล้วเหรอ ทำไมไม่เคยเล่าให้ฉันฟังเลย
“ ช่างมัน!! เอาเป็นว่าทำตามที่ฉันบอกรู้รึเปล่า อย่าให้ร่างกายอ่อนแอ ฉันไม่อยากให้เธอไปไหน... “
“ ฉันรู้ ^O^ ปล่อยฉันเหอะ ^O^ นายน่าจะลองดูรอบๆนะ นี่มันฟุตบาทข้างถนนนะยูคิ “
ยูคิเหมือนเพิ่งจะรู้ตัว เขากระชากฉันออกทันที
“ จำไว้ก็แล้วกัน!!! อย่าทำตัวงี่เง่าอีก!!! “
แล้วเขาก็วิ่งจากไปดื้อๆ ทิ้งให้ฉันยืนงงอยู่คนเดียว
ซากุระให้ร้านราเม็งริมฟุตบาทมองตรงมาที่ริคุริ
แก้วน้ำแตกกระจายข้างๆเธอ
“ ขอโทษค่ะ “ เธอพูดเสียงเรียบกับเจ้าของร้านก่อนจะยื่นเงินค่าชดใช้ให้ ดวงตายังคงจับจ้องที่เธอ ในหัวสมองยังคงนิ่งคิดแต่ภาพเดิมที่ฉายซ้ำไปซ้ำมา
พี่ยูคิกอดกับพี่ริคุริ
ซากุระเม้มปากแน่น
จะคิดมากไปทำไมล่ะซากุระ!!! ฉันชอบพี่อากิระนะ อย่าลืมสิ
16
“ อ้ะ -_- สวัสดี “
[b]โครม !!! ปัง !!![/b]
Thursday, November 27, 2008
RaiN*สายฝน...วันหัวใจพบรัก* ตอนที่15
แล้วผมก็ปาเค้กทิ้งอย่างไม่ใยดี ผู้หญิงคนนั้นทำท่าเหมือนจะร้องไห้ก่อนจะวิ่งหนีไป
หงุดหงิด
หงุดหงิด
หงุดหงิดมาก!!
เพราะอะไรน่ะเหรอ
เพราะผมหายัยงี่เง่าที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนผมไม่เจอน่ะสิ!
ยัยนี่เป็นแฟนผมแท้ๆ แต่เดี๋ยวนี้หลังจากเดท เวลาเจอหน้าผมกลับไม่ค่อยพูดค่อยจาเหมือนเคย ดูเงียบๆไปกับผมยังไงก็ไม่รู้ แต่กลับกัน เวลาผมตามหาตัวเธอ ผมมักเจอเธอขลุกอยู่กับยูคิเสมอ มันทำให้ผม หงุดหงิด!
ครั้งนี้ก็เหมือนกัน
“ สวัสดีอากิระ ตามหาริคุริอยู่เหรอ “
ผมหันตามเสียง -*- ต้องเห็นไอ้ยูคิยืนยิ้มแย้มแจ่มใสอย่างกับผู้ชนะ นัยน์ตาฉายแววรู้ทันและเยาะเย้ยไปในตัว -_-^ เห็นแล้วมันน่าจะชกหน้าหวานๆของมันซักเปรี้ยง
“ ริคุริอยู่ไหน “ ผมถามเสียงห้วน
“ แย่จังเลยนะ เป็นแฟนกันแท้ๆทำไมไม่รู้ล่ะ “ ยูคิพูดเสียงยั่วโมโห “ หรือว่าเลิกกันแล้ว “
“ ยังโว้ย!! “
“ ขี้โวยวาย. . . “ ยูคิพูดเนิบๆพลางยิ้มเล็กน้อย “ ริคุริน่ะไม่ชอบหรอกนะ “
“ แกจะไปรู้ได้ยังไง! รีบๆบอกมาเร็วๆว่าริคุริอยู่ไหน!! “
“ มีผู้หญิงที่ไหนบ้างล่ะที่ชอบผู้ชายขี้โมโห โวยวาย บ้าอำนาจ “ ยูคิเน้นเสียง “ แบบแก!! ไอ้หมาขี้เรื้อน “
“ -_-^^หุบปาก “ ผมเถียงว๊ากเข้าให้ ถึงแม้ในใจเห็นด้วยนิดหน่อยก็เถอะ “แกน่ะเอาเรื่องซากุระให้รอดก่อนแล้วค่อยมาพูด!! “
ยูคิทำท่าจะเถียงผมอีกครั้ง แต่ดูเหมือนจะเปลี่ยนใจไปยิ้มเยาะทำหน้าน่าหมั่นไส้ใส่ผมแทน
“ ริคุริน่ะ เค้าไม่ชอบหมาบ้าอย่าแกหรอก ^-^ เธออยู่หลังโรงเรียน ทำการบ้านอยู่น่ะ “
" ทำไมริคุริจะไม่ชอบฉันล่ะ -*- ยัยนี่มันแฟนฉันนี่!! " ผมตะโกนไล่หลังยูคิที่เดินลอยเอื่อยๆหนีไป ทั้งๆที่ในใจผมไม่ได้คิดอย่างปากพูดเลยซักนิด
นี่ริคุริชอบผมบ้างรึเปล่าเนี่ย
++++
ผมเดินปึงๆจนถึงหลังโรงเรียน ทั้งอับทั้งเหม็น ว่างเปล่าไร้ผู้คน จมูกริคุริทำด้วยอะไร ถึงได้คิดมานั่งทำการบ้านอยู่ในที่โคตรจะโสโครกอย่างนี้ ^_^ สงสัยผมต้องทำใจหลายอย่างเกี่ยวกับตัวเธอ ผมคิดขณะกวาดตามองหาริคุริ แล้วก็. . .
“ แบร่ “ ริคุริตบหลังผมดังป้าบ ทำเอาผมสะดุ้งสุดตัว
“ ทำบ้าอะไรของเธอห้ะ ยัยป้างี่เง่า “ ผมเก๊กกลบก่อนหาเรื่อง
“ แหมๆ อากิระจัง >_< ตกใจเหรอจ๊ะ โอ๋ๆ “ เธอล้อผมพลางหัวเราะจนใบหน้าเป็นสีจัด ผมทุบหัวเธอไปทีนึงก่อนจะตะโกนใส่อย่างโมโหตามนิสัย
“ ทุบหัวฉันทำไม >O< มันเจ็บนะ “
“ เธอน่ะมัน. . . “
“ ยูคิยังไม่เคยทำแบบนี้กับฉัน. . . “ ริคุริบ่นกระปอดกระแปด
ผมชะงักงันไปทันที
คำพูดของยูคิมันจี้ดเข้ามานหัวของผมทันทีเลย ยิ่งคิดยิ่งแค้น แต่นั่นก็เถอะ. . .
แบบนี้ริคุริไม่ชอบหรอกนะ. . . .
สงสัย ผมคงต้องทำดีกับเธอซะหน่อย. . .ก่อนที่ยูคิจะงาบไปซะก่อน
“ ฉะ. . .ฉันขอโทษ “ ผมพูดเร็วๆ
“ นายขอโทษฉันเหรอ ผิดคาดแฮะ ^^ “
ชิ -*- ยัยนี่ทำตัวน่าโมโหมั้ยล่ะ คุณดูสิ!
“ เออใช่ ^_^ “ ริคุริร้องก่อนจะร้องเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ “ เค้กเนี่ยฉันทำในชั่วโมงเรียน ^^ นายลองกินดูสิ “
เค้กอีกแล้ว
“ ฉันไม่ชอบกินเค้ก! “
ริคุริแยกเขี้ยวใส่ผมทันที “ อะไร >< นายจะไม่กินมันเหรอ เป็นแฟนประสาอะไรกันห้ะ “
“ ก็ฉันไม่ชอบนี่ !! “
“ ไม่กินก็ไม่ต้องกิน >_< “
เธอเดินเชิดหน้าปึงปังจากไป โธ่โว้ย ผมทำผิดอีกแล้วสิเนี่ย
++++
“ ริคุริ!! กลับบ้านเดี๋ยวนี้!! “
ผมบุกไปถึงห้องเรียนของเธอและร้องใส่เธอดังลั่น เมื่อเห็นริคุริทำรายงานอยู่
มันจะไม่น่าโมโห
ถ้าเธอไม่ได้อยู่กับเก็นโด ยูคิ!
“ นายไม่เห็นรึไงว่าฉันทำงานอยู่เนี่ย “ ริคุริตอบเสียงห้วนๆใส่ผม “ จะไปไหนก็ไปสิ “
สงสัยเธอยังโกรธผมเรื่องเค้กไม่หาย
“ แก. .. ไอ้ยูคิ แล้วแกมานั่งทำอะไรที่นี่ “
“ ฉันก็อาสาช่วยริคุริน่ะสิ ^O^ เป็นเพื่อนที่ดีต้องช่วยเพื่อนทำงานไง “ ยูคิยิ้มกว้าง “ จะไปไหนก็ไปสิ “
“ นายพูดตามฉันนี่นายูคิ ^O^ “ ริคุริร้องขึ้นพลางยิ้ม
“ เอ้า ^^ เราเป็นเพื่อนกันนี่ “ ยูคิพูดพลางยิ้มหวาน ย้ำ ยิ้มหวาน !!!-*-
หมั่นไส้หว่ะ
“ งั้นฉันจะนั่งรอจนกว่าเธอจะทำเสร็จก็แล้วกัน แล้วค่อยกลับบ้านด้วยกัน “
“ ไม่ต้องหรอกอากิระ ^_^ เดี๋ยวฉันไปส่งริคุริให้ก็ได้ “ ยูคิพูดแทรกขึ้นทันที “ ใช่มั้ยริคุริ “
“ หืม -*- อืมได้สิ “ ริคุริตอบแบบงงๆ
“ ไม่ได้!! แกน่ะทำรายงานไปเหอะไม่ต้องยุ่งเรื่องคนอื่นเค้า “
“ พอเหอะพวกนาย -_-^ ชักรำคาญน่ะ “ ริคุริพูดขัด “ ยูคิ! นายน่ะทำอะไรอยู่ ฉันบอกให้หาข้อมูลก็รีบๆสิยะ แค่นี้ทำไม่ได้รึไง “
ผมแทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่ ในที่สุดไอ้ยูคิมันก็โดนด่า
“ นายก็ด้วย!! อากิระ!! “
เฮือก!!!
“ นั่งเห่าแข่งกันอยู่ได้ ฉันส่งรายงานได้ภายในเย็นวันนี้นะ นายรีบมาช่วยฉันเขียนไอ้พวกนี้ทั้งหมดเลย >< เร็ว!! “
ยัยนี่เมื่อเช้ากินอะไรมาเนี่ย ดุชิฟฟฟ
++++
“ ขอบคุณมากนะยูคิ ^^ ที่มีน้ำใจช่วยฉัน >O< ในที่สุดรายงานมหาโหดก็เสร็จซะที “
ริคุริยิ้มร่าพลางตบหลังยูคิป้าบๆ ก่อนจะหันขวับมาทางผม “ นายก็ด้วย ขอบคุณ “
“ ไม่เป็นไร “ ยูคิตอบเรียบๆ
“ ชิ ฉันสงเคราะห์หรอก “ ผมตอบไปโดยไม่คิดอะไร. . .
เฮ้ย!!!
ผมเผลอหาเรื่องเธออีกแล้ว!!
“ เออย่ะ นายนี่มันน่ารำคาญชะมัด “
“ น่ารำคาญ O_O เธอพูดกับสามีสุดที่รักว่าน่ารำคาญเรอะ “
“ สามีเหรอ -_-^ เดี๋ยวฉันก็ยันโครมเข้าให้! นายน่ะมันก็แค่ตัวจู้จี้น่ารำคาญไม่มีหัวใจ!! “
“ ฉันเรอะ!! “
“ ใช่สิ >_< “
ผมอึ้งไปเลยเมื่อได้ยินจากปากเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้รับรู้ว่าเธอคิดยังไงกับผม -_- ฟังแล้วช็อคหน่อยๆแฮะ
“ ฉัน. . .” ผมพยายามพูดต่อ
“ ช่างมันเถอะ นายน่ะแก้ยังไงก็ไม่เปลี่ยนหรอก!! “ ริคุริพูดเสียงห้วนก่อนจะหันมายิ้มให้ยูคิ “ ยูคิ >< ฉันมีของจะให้นะ “
“ อะไรเหรอ ^^ “
“ เค้กน่ะ ^O^ ฉันทำในชั่วโมง ถือเป็นการขอบคุณก็แล้วกันที่มีน้ำใจ รับไว้นะ “
เค้ก >< เค้กนั่น เค้กที่เธอให้ผม ตอนนี้เธอกำลังยื่นมันให้กับยูคิ อ๊ากกกส์ สมองผมจู่ๆก็สั่นการให้ไปดึงมันออกมาจากมือของริคุริ
“ ทำอะไรของนาย -*- เอาเค้กมานี่ “ ริคุริพยายามแย่งเค้กคืน
“ เรื่องอะไร -_- มันเป็นของฉัน “
“ ก็นายบอกไม่ชอบนี่ TT_TT “
“ แต่มันก็เป็นของฉัน!!! “ ผมเถียงหัวชนฝา ก่อนจะยัดเค้กชิ้นนั้นใส่ปาก “ ฮ่าๆ เป็นไงล่ะยูคิ ^O^ แกคงต้องไปหาเค้กก้อนใหม่นะ อยากกินใช่ม๊า แกไม่เคยกินเค้กฝีมือริคุริล่ะสิ ^O^ รสชาติมันห่วยบรม “
“ นายว่าอะไรนะ!! “ ริคุริย้อนถามเสียงขุ่น
“ เอาเถอะน่า “ ผมตอบพลางกลืนเค้กที่เกือบทำให้ผมฟันหักด้วยความยากลำบาก กะจะเอาใจริคุริทีไรผมก็เผลอด่าเธอทุกที
“ ริคุริ “ ยูคิเรียกเธอ “ ฉันกลับก่อนดีกว่า เห็นคนตะกละแล้วรู้สึกไม่เจริญอาหาร “
“ กลับแล้วเหรอ “
“ อื้ม ^-^ เจอกันที่โรงเรียนนะ “
“ ขอบคุณมากนะที่ช่วยเรื่องงาน “ ริคุริพูดซ้ำอีกครั้ง “ ไม่รู้จะตอบแทนยังไง “
ยูคิยิ้มอ่อนๆตามนิสัย “ ไม่เป็นไร ^O^ แต่พรุ่งนี้เธอเลี้ยงข้าวฉันก็แล้วกัน “
“ ห๊ะ -_-^ ไหนบอกไม่เป็นไรไง “
“ พรุ่งนี้เจอกัน “ ยูคิพูดเบาๆ ก่อนจะหันขวับมาทางผม “ แก ^^ ฝากสวัสดีแม่แกด้วย >< คงกลุ้มแย่มีลูกชั่วๆแบบแกเนี่ย “
-*- ดูมันสิครับ >O< เป็นคุณก็คงอยากเตะมันและเป็นศัตรูกันตลอดไป. ..
“ นายนี่ท่าทางจะสนิทกับยูคิเนอะ “ ริคุริถามขึ้นหลังจากที่ยูคิเดินกลับไปแล้ว
“ หืมส์. .. -_- สนิทเรอะ จะฆ่ากันตายเนี่ยนะ “ ผมต่ออย่างหงุดหงิด “ ตั้งแต่เมื่อสองปีก่อนแล้วแหละ เริ่มทะเลาะกันก็ตั้งแต่ซากุระเข้ามา เชื่อมั้ยว่าแต่ก่อนน่ะยูคิมันขี้ตกใจมากเลย เห็นไส้เดือนแค่นี้ก็ร้องลั่นแล้ว >_< คิดแล้วขำเนอะ ลองคิดถึงกอลิล่าร้องโวยวายตอนเห็นหนูสิ ฮ่าๆ เหมือนเลย “
“ >< นี่แหละที่ว่าสนิท “ ริคุริยิ้มร่า “ ยูคิรู้เรื่องของนายดียิ่งกว่าฉันที่เป็นแฟนนายซะอีกนะ “
“ ยัยป้า -_-^^ ทำไมชอบพูดถึงมันอยู่ได้ “
“ ทีนายล่ะ -_-^ นายไปหาซากุระ!! ทิ้งฉันไว้คนเดียว!! ฉันยังไม่เคยบ่นซักคำเลยนะ “
“ ไม่เหมือนกันนี่ “
“ อ้อเหรอ ถึงฉันจะนั่งรอนายเป็นชั่วโมงนายก็ไม่แคร์เลยใช่มั้ย “
“ อะไร -*- ไหนเธอบอกว่าคนโง่เท่านั้นที่จะรอนี่. . .”
“ ช่างมัน -_-^ กลับบ้านเถอะ >_< ลืมที่ฉันพูดไปก็แล้วกัน อีตาบ้าสมองกลวง!! “
ผมยืนนิ่ง
ให้ตายสิ อย่าบอกนะว่าวันนั้นเธอรอผมเป็นชั่วโมง. . .
ทำไงได้ ยัยนี่ยิ่งโง่ๆอยู่นี่นา
ผมเดินข้างเธอ “ ฉันไม่ชอบกินเค้ก “
“ แล้วนายกินเข้าไปทำไมล่ะ “ ริคุริพูดพลางทำเสียงโหด เธอดูโมโหไม่หายจากเรื่องวันที่ผมทิ้งเธอไป
“ ไม่รู้สิ ^^ เธอดีใจมั้ยล่ะ “
“ ไม่เลยซักนิด -_- ฉันกะจะให้เค้กนั่นกับยูคิตางหาก “
“ ถือเป็นโชคดีของมันแล้วที่ไม่ได้กินเค้กฝีมือเธอ >O< ปาหัวหมาแตกเลยนะนั่น “
“ นายนี่มัน -_-^^ “ เธอพูดด้วยสีหน้าที่บอกไม่ถูกว่าโกรธหรืออาย “ ก็ให้ยูคิกินไปสิยะ!! “
ผมยิ้ม
“ เค้กนั่นเป็นของฉัน เธอก็เป็นของฉัน >_< ฉันไม่ให้ใครหรอก “
ริคุริแข็งไปแล้ว
“ อะไรเล่า -_- ยัยป้าแก่อินโนเซนต์ รีบๆเดินสิ หรือจะให้ฉันต้องอุ้มกลับบ้านห้ะ “
15
กินข้าวให้อิ่มรู้มั้ย ^O^ เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ
ฉันดึงโน้ตแผ่นเล็กๆ ที่แปะอยู่ที่กระเป๋าของฉันออกมาอ่านด้วยความงงเล็กน้อย ใครมาแอบหลงรักสาวน้อยน่ารักอย่างฉันเข้าล่ะเนี่ย ^_^ ถึงขนาดส่งโน้ตห่วงใยมาให้ด้วย บางทีอาจจะเป็นอากิระก็ได้ ^O^ ที่เขียนโน้ตมาหาฉัน น่ารักจังเลยแฟนฉันเนี่ย
ฉันทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ที่โต๊ะเรียนก่อนจะเริ่มเปิดหนังสืออย่างอารมณ์ดี ยูคิที่เพิ่งจะเดินเข้าห้องมามองฉันด้วยสายตาประหลาดๆ
“ เป็นอะไรของเธอ ยิ้มคนเดียวมันน่ากลัวนะ “ ยูคิพูด
“ ยูคิ >_< ดูนี่สิๆ “ ฉันร้องพลางดึงยูคิให้ก้มลงมองโน้ตแผ่นเล็กๆนั้น “ อากิระต้องเขียนมาแน่ๆเลย ^^ เนอะ เค้านี่เริ่มจะอ่อนโยนกับฉันแล้ว “
“ หืมส์ “ ยูคิร้องขึ้นพลางมองโน้ตผ่านๆ “ หมอนั่นเรอะอ่อนโยน -_- เธอคอยดูละกันว่ามันจะเป็นได้นานซักเท่าไหร่ “
“ นานอยู่แล้วล่ะ!! ดูสิ อากิระคงเป็นห่วงฉันมากเนอะ ช่วงนี้ฉันงานเยอะเลยไม่ค่อยได้กินข้าว ^^ เขาคงจะรู้ “
“ ว่าแต่. .. “ ยูคิพูดขึ้นขัดฉัน
“ อะไร “
“ แล้วเธอกินข้าวรึยังล่ะ “
“ ยัง “
“ ไปกินซะสิ “
“ ก็ได้ ^^ เดี๋ยวฉันไปซื้อขนมปัง ^^ “
“ หัดกินผักมั่งเซ่ -*- “
“ เออย่ะ O_O นายนี่จู้จี้ชะมัด “
ฉันกึ่งวิ่งกึ่งกระโดดไปที่โรงอาหาร ความสุขของฉันมันล้นเอ่อท่วมท้นอย่างกับลูกโป่งที่สูบลมเต็มใหม่ๆ ^-^ อากิระอ่อนโยนกับฉัน >_< แปลว่าเขาคงชอบฉันมากขึ้นแล้วใช่มั้ย ซากุระจ๋า ฉันเสียใจด้วยนะ ^^ ริคุริคนนี้เป็นนัมเบอร์วันเสมอล่ะ
คิดถึงอากิระ ฉันก็เจออากิระ!!! เขาอยู่ท่ามกลางนักเรียนที่เป็นหัวกะทิของชั้นเรียน ในมือของเขามีหนังสือเล่มหนาและปากกาอยู่ในมือ
“ อากิระ!! อย่าเพิ่งไป >_< หยู๊ด ด ด ด “ ฉันร้องลั่นโรงอาหารก่อนจึงแขนเขาไว้
อากิระมองฉันด้วยสายตารังเกียจในท่าทางระริกระรี้ของฉัน เขาดันมือฉันออกก่อนจะถาม
“ -_- แหกปากซะลั่นเชียว เธอเป็นผู้หญิงแน่รึเปล่า “
“ ฉันเป็นผู้หญิงสิ -*- ที่ผ่านมานายเห็นฉันเป็นอะไรยะ “
“ แล้วมีอะไรล่ะ นี่มันจะเข้าเรียนแล้วนะ “
หงุดหงิด
หงุดหงิด
หงุดหงิดมาก!!
เพราะอะไรน่ะเหรอ
เพราะผมหายัยงี่เง่าที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนผมไม่เจอน่ะสิ!
ยัยนี่เป็นแฟนผมแท้ๆ แต่เดี๋ยวนี้หลังจากเดท เวลาเจอหน้าผมกลับไม่ค่อยพูดค่อยจาเหมือนเคย ดูเงียบๆไปกับผมยังไงก็ไม่รู้ แต่กลับกัน เวลาผมตามหาตัวเธอ ผมมักเจอเธอขลุกอยู่กับยูคิเสมอ มันทำให้ผม หงุดหงิด!
ครั้งนี้ก็เหมือนกัน
“ สวัสดีอากิระ ตามหาริคุริอยู่เหรอ “
ผมหันตามเสียง -*- ต้องเห็นไอ้ยูคิยืนยิ้มแย้มแจ่มใสอย่างกับผู้ชนะ นัยน์ตาฉายแววรู้ทันและเยาะเย้ยไปในตัว -_-^ เห็นแล้วมันน่าจะชกหน้าหวานๆของมันซักเปรี้ยง
“ ริคุริอยู่ไหน “ ผมถามเสียงห้วน
“ แย่จังเลยนะ เป็นแฟนกันแท้ๆทำไมไม่รู้ล่ะ “ ยูคิพูดเสียงยั่วโมโห “ หรือว่าเลิกกันแล้ว “
“ ยังโว้ย!! “
“ ขี้โวยวาย. . . “ ยูคิพูดเนิบๆพลางยิ้มเล็กน้อย “ ริคุริน่ะไม่ชอบหรอกนะ “
“ แกจะไปรู้ได้ยังไง! รีบๆบอกมาเร็วๆว่าริคุริอยู่ไหน!! “
“ มีผู้หญิงที่ไหนบ้างล่ะที่ชอบผู้ชายขี้โมโห โวยวาย บ้าอำนาจ “ ยูคิเน้นเสียง “ แบบแก!! ไอ้หมาขี้เรื้อน “
“ -_-^^หุบปาก “ ผมเถียงว๊ากเข้าให้ ถึงแม้ในใจเห็นด้วยนิดหน่อยก็เถอะ “แกน่ะเอาเรื่องซากุระให้รอดก่อนแล้วค่อยมาพูด!! “
ยูคิทำท่าจะเถียงผมอีกครั้ง แต่ดูเหมือนจะเปลี่ยนใจไปยิ้มเยาะทำหน้าน่าหมั่นไส้ใส่ผมแทน
“ ริคุริน่ะ เค้าไม่ชอบหมาบ้าอย่าแกหรอก ^-^ เธออยู่หลังโรงเรียน ทำการบ้านอยู่น่ะ “
" ทำไมริคุริจะไม่ชอบฉันล่ะ -*- ยัยนี่มันแฟนฉันนี่!! " ผมตะโกนไล่หลังยูคิที่เดินลอยเอื่อยๆหนีไป ทั้งๆที่ในใจผมไม่ได้คิดอย่างปากพูดเลยซักนิด
นี่ริคุริชอบผมบ้างรึเปล่าเนี่ย
++++
ผมเดินปึงๆจนถึงหลังโรงเรียน ทั้งอับทั้งเหม็น ว่างเปล่าไร้ผู้คน จมูกริคุริทำด้วยอะไร ถึงได้คิดมานั่งทำการบ้านอยู่ในที่โคตรจะโสโครกอย่างนี้ ^_^ สงสัยผมต้องทำใจหลายอย่างเกี่ยวกับตัวเธอ ผมคิดขณะกวาดตามองหาริคุริ แล้วก็. . .
“ แบร่ “ ริคุริตบหลังผมดังป้าบ ทำเอาผมสะดุ้งสุดตัว
“ ทำบ้าอะไรของเธอห้ะ ยัยป้างี่เง่า “ ผมเก๊กกลบก่อนหาเรื่อง
“ แหมๆ อากิระจัง >_< ตกใจเหรอจ๊ะ โอ๋ๆ “ เธอล้อผมพลางหัวเราะจนใบหน้าเป็นสีจัด ผมทุบหัวเธอไปทีนึงก่อนจะตะโกนใส่อย่างโมโหตามนิสัย
“ ทุบหัวฉันทำไม >O< มันเจ็บนะ “
“ เธอน่ะมัน. . . “
“ ยูคิยังไม่เคยทำแบบนี้กับฉัน. . . “ ริคุริบ่นกระปอดกระแปด
ผมชะงักงันไปทันที
คำพูดของยูคิมันจี้ดเข้ามานหัวของผมทันทีเลย ยิ่งคิดยิ่งแค้น แต่นั่นก็เถอะ. . .
แบบนี้ริคุริไม่ชอบหรอกนะ. . . .
สงสัย ผมคงต้องทำดีกับเธอซะหน่อย. . .ก่อนที่ยูคิจะงาบไปซะก่อน
“ ฉะ. . .ฉันขอโทษ “ ผมพูดเร็วๆ
“ นายขอโทษฉันเหรอ ผิดคาดแฮะ ^^ “
ชิ -*- ยัยนี่ทำตัวน่าโมโหมั้ยล่ะ คุณดูสิ!
“ เออใช่ ^_^ “ ริคุริร้องก่อนจะร้องเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ “ เค้กเนี่ยฉันทำในชั่วโมงเรียน ^^ นายลองกินดูสิ “
เค้กอีกแล้ว
“ ฉันไม่ชอบกินเค้ก! “
ริคุริแยกเขี้ยวใส่ผมทันที “ อะไร >< นายจะไม่กินมันเหรอ เป็นแฟนประสาอะไรกันห้ะ “
“ ก็ฉันไม่ชอบนี่ !! “
“ ไม่กินก็ไม่ต้องกิน >_< “
เธอเดินเชิดหน้าปึงปังจากไป โธ่โว้ย ผมทำผิดอีกแล้วสิเนี่ย
++++
“ ริคุริ!! กลับบ้านเดี๋ยวนี้!! “
ผมบุกไปถึงห้องเรียนของเธอและร้องใส่เธอดังลั่น เมื่อเห็นริคุริทำรายงานอยู่
มันจะไม่น่าโมโห
ถ้าเธอไม่ได้อยู่กับเก็นโด ยูคิ!
“ นายไม่เห็นรึไงว่าฉันทำงานอยู่เนี่ย “ ริคุริตอบเสียงห้วนๆใส่ผม “ จะไปไหนก็ไปสิ “
สงสัยเธอยังโกรธผมเรื่องเค้กไม่หาย
“ แก. .. ไอ้ยูคิ แล้วแกมานั่งทำอะไรที่นี่ “
“ ฉันก็อาสาช่วยริคุริน่ะสิ ^O^ เป็นเพื่อนที่ดีต้องช่วยเพื่อนทำงานไง “ ยูคิยิ้มกว้าง “ จะไปไหนก็ไปสิ “
“ นายพูดตามฉันนี่นายูคิ ^O^ “ ริคุริร้องขึ้นพลางยิ้ม
“ เอ้า ^^ เราเป็นเพื่อนกันนี่ “ ยูคิพูดพลางยิ้มหวาน ย้ำ ยิ้มหวาน !!!-*-
หมั่นไส้หว่ะ
“ งั้นฉันจะนั่งรอจนกว่าเธอจะทำเสร็จก็แล้วกัน แล้วค่อยกลับบ้านด้วยกัน “
“ ไม่ต้องหรอกอากิระ ^_^ เดี๋ยวฉันไปส่งริคุริให้ก็ได้ “ ยูคิพูดแทรกขึ้นทันที “ ใช่มั้ยริคุริ “
“ หืม -*- อืมได้สิ “ ริคุริตอบแบบงงๆ
“ ไม่ได้!! แกน่ะทำรายงานไปเหอะไม่ต้องยุ่งเรื่องคนอื่นเค้า “
“ พอเหอะพวกนาย -_-^ ชักรำคาญน่ะ “ ริคุริพูดขัด “ ยูคิ! นายน่ะทำอะไรอยู่ ฉันบอกให้หาข้อมูลก็รีบๆสิยะ แค่นี้ทำไม่ได้รึไง “
ผมแทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่ ในที่สุดไอ้ยูคิมันก็โดนด่า
“ นายก็ด้วย!! อากิระ!! “
เฮือก!!!
“ นั่งเห่าแข่งกันอยู่ได้ ฉันส่งรายงานได้ภายในเย็นวันนี้นะ นายรีบมาช่วยฉันเขียนไอ้พวกนี้ทั้งหมดเลย >< เร็ว!! “
ยัยนี่เมื่อเช้ากินอะไรมาเนี่ย ดุชิฟฟฟ
++++
“ ขอบคุณมากนะยูคิ ^^ ที่มีน้ำใจช่วยฉัน >O< ในที่สุดรายงานมหาโหดก็เสร็จซะที “
ริคุริยิ้มร่าพลางตบหลังยูคิป้าบๆ ก่อนจะหันขวับมาทางผม “ นายก็ด้วย ขอบคุณ “
“ ไม่เป็นไร “ ยูคิตอบเรียบๆ
“ ชิ ฉันสงเคราะห์หรอก “ ผมตอบไปโดยไม่คิดอะไร. . .
เฮ้ย!!!
ผมเผลอหาเรื่องเธออีกแล้ว!!
“ เออย่ะ นายนี่มันน่ารำคาญชะมัด “
“ น่ารำคาญ O_O เธอพูดกับสามีสุดที่รักว่าน่ารำคาญเรอะ “
“ สามีเหรอ -_-^ เดี๋ยวฉันก็ยันโครมเข้าให้! นายน่ะมันก็แค่ตัวจู้จี้น่ารำคาญไม่มีหัวใจ!! “
“ ฉันเรอะ!! “
“ ใช่สิ >_< “
ผมอึ้งไปเลยเมื่อได้ยินจากปากเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้รับรู้ว่าเธอคิดยังไงกับผม -_- ฟังแล้วช็อคหน่อยๆแฮะ
“ ฉัน. . .” ผมพยายามพูดต่อ
“ ช่างมันเถอะ นายน่ะแก้ยังไงก็ไม่เปลี่ยนหรอก!! “ ริคุริพูดเสียงห้วนก่อนจะหันมายิ้มให้ยูคิ “ ยูคิ >< ฉันมีของจะให้นะ “
“ อะไรเหรอ ^^ “
“ เค้กน่ะ ^O^ ฉันทำในชั่วโมง ถือเป็นการขอบคุณก็แล้วกันที่มีน้ำใจ รับไว้นะ “
เค้ก >< เค้กนั่น เค้กที่เธอให้ผม ตอนนี้เธอกำลังยื่นมันให้กับยูคิ อ๊ากกกส์ สมองผมจู่ๆก็สั่นการให้ไปดึงมันออกมาจากมือของริคุริ
“ ทำอะไรของนาย -*- เอาเค้กมานี่ “ ริคุริพยายามแย่งเค้กคืน
“ เรื่องอะไร -_- มันเป็นของฉัน “
“ ก็นายบอกไม่ชอบนี่ TT_TT “
“ แต่มันก็เป็นของฉัน!!! “ ผมเถียงหัวชนฝา ก่อนจะยัดเค้กชิ้นนั้นใส่ปาก “ ฮ่าๆ เป็นไงล่ะยูคิ ^O^ แกคงต้องไปหาเค้กก้อนใหม่นะ อยากกินใช่ม๊า แกไม่เคยกินเค้กฝีมือริคุริล่ะสิ ^O^ รสชาติมันห่วยบรม “
“ นายว่าอะไรนะ!! “ ริคุริย้อนถามเสียงขุ่น
“ เอาเถอะน่า “ ผมตอบพลางกลืนเค้กที่เกือบทำให้ผมฟันหักด้วยความยากลำบาก กะจะเอาใจริคุริทีไรผมก็เผลอด่าเธอทุกที
“ ริคุริ “ ยูคิเรียกเธอ “ ฉันกลับก่อนดีกว่า เห็นคนตะกละแล้วรู้สึกไม่เจริญอาหาร “
“ กลับแล้วเหรอ “
“ อื้ม ^-^ เจอกันที่โรงเรียนนะ “
“ ขอบคุณมากนะที่ช่วยเรื่องงาน “ ริคุริพูดซ้ำอีกครั้ง “ ไม่รู้จะตอบแทนยังไง “
ยูคิยิ้มอ่อนๆตามนิสัย “ ไม่เป็นไร ^O^ แต่พรุ่งนี้เธอเลี้ยงข้าวฉันก็แล้วกัน “
“ ห๊ะ -_-^ ไหนบอกไม่เป็นไรไง “
“ พรุ่งนี้เจอกัน “ ยูคิพูดเบาๆ ก่อนจะหันขวับมาทางผม “ แก ^^ ฝากสวัสดีแม่แกด้วย >< คงกลุ้มแย่มีลูกชั่วๆแบบแกเนี่ย “
-*- ดูมันสิครับ >O< เป็นคุณก็คงอยากเตะมันและเป็นศัตรูกันตลอดไป. ..
“ นายนี่ท่าทางจะสนิทกับยูคิเนอะ “ ริคุริถามขึ้นหลังจากที่ยูคิเดินกลับไปแล้ว
“ หืมส์. .. -_- สนิทเรอะ จะฆ่ากันตายเนี่ยนะ “ ผมต่ออย่างหงุดหงิด “ ตั้งแต่เมื่อสองปีก่อนแล้วแหละ เริ่มทะเลาะกันก็ตั้งแต่ซากุระเข้ามา เชื่อมั้ยว่าแต่ก่อนน่ะยูคิมันขี้ตกใจมากเลย เห็นไส้เดือนแค่นี้ก็ร้องลั่นแล้ว >_< คิดแล้วขำเนอะ ลองคิดถึงกอลิล่าร้องโวยวายตอนเห็นหนูสิ ฮ่าๆ เหมือนเลย “
“ >< นี่แหละที่ว่าสนิท “ ริคุริยิ้มร่า “ ยูคิรู้เรื่องของนายดียิ่งกว่าฉันที่เป็นแฟนนายซะอีกนะ “
“ ยัยป้า -_-^^ ทำไมชอบพูดถึงมันอยู่ได้ “
“ ทีนายล่ะ -_-^ นายไปหาซากุระ!! ทิ้งฉันไว้คนเดียว!! ฉันยังไม่เคยบ่นซักคำเลยนะ “
“ ไม่เหมือนกันนี่ “
“ อ้อเหรอ ถึงฉันจะนั่งรอนายเป็นชั่วโมงนายก็ไม่แคร์เลยใช่มั้ย “
“ อะไร -*- ไหนเธอบอกว่าคนโง่เท่านั้นที่จะรอนี่. . .”
“ ช่างมัน -_-^ กลับบ้านเถอะ >_< ลืมที่ฉันพูดไปก็แล้วกัน อีตาบ้าสมองกลวง!! “
ผมยืนนิ่ง
ให้ตายสิ อย่าบอกนะว่าวันนั้นเธอรอผมเป็นชั่วโมง. . .
ทำไงได้ ยัยนี่ยิ่งโง่ๆอยู่นี่นา
ผมเดินข้างเธอ “ ฉันไม่ชอบกินเค้ก “
“ แล้วนายกินเข้าไปทำไมล่ะ “ ริคุริพูดพลางทำเสียงโหด เธอดูโมโหไม่หายจากเรื่องวันที่ผมทิ้งเธอไป
“ ไม่รู้สิ ^^ เธอดีใจมั้ยล่ะ “
“ ไม่เลยซักนิด -_- ฉันกะจะให้เค้กนั่นกับยูคิตางหาก “
“ ถือเป็นโชคดีของมันแล้วที่ไม่ได้กินเค้กฝีมือเธอ >O< ปาหัวหมาแตกเลยนะนั่น “
“ นายนี่มัน -_-^^ “ เธอพูดด้วยสีหน้าที่บอกไม่ถูกว่าโกรธหรืออาย “ ก็ให้ยูคิกินไปสิยะ!! “
ผมยิ้ม
“ เค้กนั่นเป็นของฉัน เธอก็เป็นของฉัน >_< ฉันไม่ให้ใครหรอก “
ริคุริแข็งไปแล้ว
“ อะไรเล่า -_- ยัยป้าแก่อินโนเซนต์ รีบๆเดินสิ หรือจะให้ฉันต้องอุ้มกลับบ้านห้ะ “
15
กินข้าวให้อิ่มรู้มั้ย ^O^ เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ
ฉันดึงโน้ตแผ่นเล็กๆ ที่แปะอยู่ที่กระเป๋าของฉันออกมาอ่านด้วยความงงเล็กน้อย ใครมาแอบหลงรักสาวน้อยน่ารักอย่างฉันเข้าล่ะเนี่ย ^_^ ถึงขนาดส่งโน้ตห่วงใยมาให้ด้วย บางทีอาจจะเป็นอากิระก็ได้ ^O^ ที่เขียนโน้ตมาหาฉัน น่ารักจังเลยแฟนฉันเนี่ย
ฉันทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ที่โต๊ะเรียนก่อนจะเริ่มเปิดหนังสืออย่างอารมณ์ดี ยูคิที่เพิ่งจะเดินเข้าห้องมามองฉันด้วยสายตาประหลาดๆ
“ เป็นอะไรของเธอ ยิ้มคนเดียวมันน่ากลัวนะ “ ยูคิพูด
“ ยูคิ >_< ดูนี่สิๆ “ ฉันร้องพลางดึงยูคิให้ก้มลงมองโน้ตแผ่นเล็กๆนั้น “ อากิระต้องเขียนมาแน่ๆเลย ^^ เนอะ เค้านี่เริ่มจะอ่อนโยนกับฉันแล้ว “
“ หืมส์ “ ยูคิร้องขึ้นพลางมองโน้ตผ่านๆ “ หมอนั่นเรอะอ่อนโยน -_- เธอคอยดูละกันว่ามันจะเป็นได้นานซักเท่าไหร่ “
“ นานอยู่แล้วล่ะ!! ดูสิ อากิระคงเป็นห่วงฉันมากเนอะ ช่วงนี้ฉันงานเยอะเลยไม่ค่อยได้กินข้าว ^^ เขาคงจะรู้ “
“ ว่าแต่. .. “ ยูคิพูดขึ้นขัดฉัน
“ อะไร “
“ แล้วเธอกินข้าวรึยังล่ะ “
“ ยัง “
“ ไปกินซะสิ “
“ ก็ได้ ^^ เดี๋ยวฉันไปซื้อขนมปัง ^^ “
“ หัดกินผักมั่งเซ่ -*- “
“ เออย่ะ O_O นายนี่จู้จี้ชะมัด “
ฉันกึ่งวิ่งกึ่งกระโดดไปที่โรงอาหาร ความสุขของฉันมันล้นเอ่อท่วมท้นอย่างกับลูกโป่งที่สูบลมเต็มใหม่ๆ ^-^ อากิระอ่อนโยนกับฉัน >_< แปลว่าเขาคงชอบฉันมากขึ้นแล้วใช่มั้ย ซากุระจ๋า ฉันเสียใจด้วยนะ ^^ ริคุริคนนี้เป็นนัมเบอร์วันเสมอล่ะ
คิดถึงอากิระ ฉันก็เจออากิระ!!! เขาอยู่ท่ามกลางนักเรียนที่เป็นหัวกะทิของชั้นเรียน ในมือของเขามีหนังสือเล่มหนาและปากกาอยู่ในมือ
“ อากิระ!! อย่าเพิ่งไป >_< หยู๊ด ด ด ด “ ฉันร้องลั่นโรงอาหารก่อนจึงแขนเขาไว้
อากิระมองฉันด้วยสายตารังเกียจในท่าทางระริกระรี้ของฉัน เขาดันมือฉันออกก่อนจะถาม
“ -_- แหกปากซะลั่นเชียว เธอเป็นผู้หญิงแน่รึเปล่า “
“ ฉันเป็นผู้หญิงสิ -*- ที่ผ่านมานายเห็นฉันเป็นอะไรยะ “
“ แล้วมีอะไรล่ะ นี่มันจะเข้าเรียนแล้วนะ “
Wednesday, November 26, 2008
RaiN*สายฝน...วันหัวใจพบรัก* ตอนที่14
“ ยูคิ!! “
“ เฮ้อ -*- ยัยน้ำลายยืด เธอเป็นขอทานรึไงถึงมานั่งท่านี้อยู่หน้าห้างฯ “
ความจริงคือฉันรออากิระร่วมสามช่วโมงแล้ว อากิระ คนบ้า งี่เง่า! ไหนบอกว่าจะมาไงเล่า ฉันโดนยามสะกิดไม่รู้กี่รอบแล้วนะ -_- แต่ถึงอย่างนั้น >< ฉันก็จะรอ!
“ ทำตัวรันทดชะมัด “ ยูคิพูดตรงๆพลางมองฉันอย่างเอือมระอา
“ TT_TT อากิระ TT_TT อากิระเค้า. . .แง๊ “ น้ำตาเจ้ากรรมที่อุตส่าห์เก็บไว้ก็ร่วงแผละ
“ หยุด! ทำไมฉันเจอเธอทีไรเธอก็ต้องร้องไห้ทุกทีเลยนะ “ ยูคิว่า
ยูคิทรุดตัวลงข้างๆฉัน “ แล้วมาทำอะไรที่นี่ “
“ อย่าถาม! “
“ อ๋อ มาเดท “
“ นายรู้แล้วจะถามทำไมห๊ะ “
“ ก็แค่อยากจี้ใจดำใครบางคน^^ “ ยูคิตอบพลางยิ้มหวานหน้าระรื่น “ แล้วอากิระล่ะ “
“ ... “ ฉันสะอื้นโดยไม่ตอบ
ฝ่ายอากิระที่แบกซากุระไปส่งโรงพยาบาลรีบวิ่งมาหาริคุริที่รออยู่ทันที ห้างฯปิดแล้ว
และเขาไม่เห็นใคร. . .
“ สงสัยกลับไปแล้วมั้ง “ อากิระพึมพำกับตัวเองก่อนจะกดเบอร์ริคุริ
“ ฮัลโหล “
“ ริคุริ! เธอกลับไปแล้วเหรอ “
“ กลับไปแล้ว! ใครจะรอให้โง่! ขืนฉันรอนายฉันไม่หนาวตายก่อนเหรอ “
“ ปกติเธอเป็นป้าแก่โง่ๆนี่นา ^O^ ใครจะไปรู้ว่าฉลาดขึ้น “ อากิระพูดเสียงสดใส “ เธอไปนอนได้แล้ว! “
“ อืม “
ปิ้บ
ริคุริขดตัวอยู่บนเตียงของเธอก่อนจะสะอื้นอย่างเงียบๆ ภายใต้ผ้านวมที่คลุมตัวเธอไว้เพราะเธอรอเขาจนห้างฯปิดและกลับบ้านมาพร้อมกับยูคิ
13
“ นั่นอะไรน่ะ “
ยัยจอมจุ้นแสนวุ่นวาย! -*- ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองแท้ๆ ยัยงี่เง่าเจ้าน้ำตาคนนี้ก็ชอบมาวุ่นกับเรื่องของผมอยู่เรื่อย
แต่ก็แปลก. . .ที่ผมไม่โกรธเธอ
ริคุริใช้ดวงตาของเธอจ้องมองถุงที่ผมหิ้วมาโรงเรียนในวันนี้ด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น -_- อะไรนักหนานะยัยนี่ ผมก็แค่หิ้วของมามันน่าดูตรงไหนเหรอ
“ ข้าวต้ม ขนม ผลไม้ . . .โอ้โฮ้ “ หล่อนค้นของในถุงของผมออกอย่างไม่ใยดีก่อนจะมามองผมด้วยสายตาแปลกๆ “ เก็นโด ยูคิ. . .คนอย่างนายหิ้วของพรรค์นี้มาเหรอ “
ผมแทบจะเอาถุงฟาดหัวเธอให้ตายรู้แล้วรู้รอดไป มันน่าอายอยู่หรอกที่ผมซึ่งเป็นหนุ่มสุดหล่อของโรงเรียนจะหิ้ว
’ ของพรรค์นี้ ’ มา แล้วมันจะเป็นยังไงล่ะ
ในเมื่อผมจะเอาไปเยี่ยมคนที่ผมชอบ!
“ ก็ซากุระป่วย. .. ฉัน. . .” ผมตอบเสียงเรียบและทำหน้าในเป็นปกติที่สุด แต่หญิงสาวข้างๆกลับระเบิดหัวเราะออกมาก่อน
“ ฮ่าๆ นายเลยลงทุนซื้อข้าวต้ม อะไรพวกนี้เลยเหรอ “
“ ใครบอกว่าฉันซื้อ! ฉันทำข้าวต้มเองกับมือเลยนะ! “
ผมเถียงไปสุดเสียงด้วยความอับอาย แต่ใครจะไปรู้ ว่านั่นจะทำให้เรื่องยิ่งน่าขายหน้าเข้าไปอีก
“ ข้าวต้มทำเอง! นายแน่ใจนะว่าซากุระจะรอด ไม่ใช่ตายด้วยฝีมือข้าวต้มของนาย “
ริคุริกัดผมเข้าให้ -_- จริงอยู่ที่ข้าวต้มผมดูหน้าตาแปลกๆไปหน่อย แต่ผมชิมดูแล้ว รสชาติก็ไม่ขนาดทำให้ใครตายหรอกน่า
“ เธอจะไปเยี่ยมซากุระกับฉันเย็นนี้มั้ย “ ผมชวนเธอที่ยังคงขำกับข้าวต้มฝีมือผมไม่หาย
“ -_-^ นายกำลังชวนฉันให้ไปเยี่ยมศัตรูหัวใจเหรอ “
“ งั้นมั้ง ^^ ไปด้วยกันเถอะริคุริ เธอก็น่าจะรู้ว่าฉันบอกรักซากุระไปแล้ว ฉันกลัวเข้าหน้าไม่ติด “
ตอนนี้ริคุริกำลังแกะส้มในถุงของผมกินอย่างหน้าตาเฉย!! และดูท่าจะไม่ได้ฟังผมเลย
“ อย่าห่วงไปเลยยูคิ “ ริคุริกลืนส้มลงคอก่อนจะหันมาอมยิ้มนิดๆ “ คำบอกรักของนาย. . .ซากุระเค้าคิดว่าเป็นมุกตลกนี่นา ฮ่าๆ “
-*-
“ ขอบคุณที่ช่วยซ้ำเติม “
“ ตกลง ฉันจะไป “ หญิงสาวพูดอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย “ แต่. . “
“ แต่อะไร “
ริคุริแยกเขี้ยวออกเล็กน้อยก่อนจะคว้าขนมไปทั้งหมด
“ ฉันขอไอ้พวกขนมกับผลไม้พวกนี้ละกัน. .. เออใช่ “ ริคุริยื่นกล่องข้าวต้มออกมาวางไว้ตรงหน้าผม “ แต่ฝีมือนายฉันไม่เอา กลัวกินแล้วตายน่ะ ^O^ “
ชิ! ยัยนี่วิ่งหนีเร็วชะมัด
++++++++++++++++++++
“ สวัสดี ^^ อาการเป็นยังไงบ้าง ดูสิหน้าซีดแย่แล้ว >< “
“ ขอบคุณค่ะพี่ริคุริ >_< พี่อากิระไม่มาด้วยเหรอคะ “
“ แหม๊ -_- อย่าพูดอย่างนั้นสิจ๊ะ ถ้าหมอนั่นมาก็แย่น่ะสิ “
“ จริงด้วยค่ะ ^_^ เราพักรบกันซักแป้บแล้วไปกินราเม็งกันมั้ยคะ “
ผมตระหนักได้ในวินาทีนี้แล้ว. .
ผู้หญิงเป็นเพศที่เข้าใจยาก!!!
ยังจำได้อยู่เลยใครกันมาร้องไห้ฟูมฟายว่าซากุระจะแย่งแฟนตัวเอง แล้วดูนี่สิ เมื่อตัดประเด็นอากิระทิ้งไป ดูเหมือนจะเข้ากันได้ดีซะด้วย
“ ว่าแต่. . .นี่มันอะไรกันเหรอคะ “ ซากุระถามเสียงไม่แน่ใจพลางชี้ๆไปที่กล่องข้าวต้มของผม ///>_“ อ๋อ “ ริคุริตอบ ดวงตาประกายขบขันแปลกๆ มองมายังผม “ มันคือข้าวต้มน่ะ สูตรสเปเชี่ยลฝีมือยูคิ ^^ พี่แนะนำว่าถ้าจะกินมันซากุระน่าจะลองเขียนพินัยกรรมเก็บไว้ ^^ เผื่อขาดใจตายน่ะ “
ซากุระมองกล่องข้าวต้มด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ” มันกินได้แน่ใช่มั้ยคะ “
“ ได้สิ -_-^ ฉันใส่ของบำรุงลงไปเยอะแยะ “ ผมตอบด้วยเสียงเครียดๆ
“ พี่ยูคิคะ. . .ฉันมีเรื่องจะพูดด้วย ”
จู่ๆ ซากุระก็พูดโพล่งขึ้น
“ พูดกับฉันเหรอ -_- พูดมาเลยสิ “
“ ฉันจะคุยกับพี่สองคน. . .” พูดพลางมองริคุริอย่ามีความหมาย
ริคุริทำตาโตใส่ “ อ้อ! ได้สิจ๊ะ ^O^ คุยกันให้สนุกนะ “
ประตูห้องปิดลง คุณอย่าคิดเลยว่าคนอย่างริคุริจะเดินหลีกออกไปอย่างมีมารยาท ผมเอาหัวเป็นประกันได้เลยว่าตอนนี้ยัยนั่นกำลังหูผึ่งแนบติดประตูฟังผมและซากุระพูดทุกคำแน่ๆ
“ ขอบคุณสำหรับข้าวต้ม ^^ “ ซากุระพูดสั้นๆ
“ อืม “
ทำไมสิ้นคิดจังวะ! ผมน่าจะหาคำตอบที่ดีกว่านี้ เช่น หายไวๆ รักษาสุขภาพด้วย หรือไม่ก็ เป็นห่วงนะ อ๊ากส์ มันน่าจะเป็นคำตอบอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ ‘ อืม ’
แล้วแบบนี้. .. เมื่อไหร่เธอจะชอบผมกันล่ะ!!
“ แล้วนี่ฉันต้องเขียนพินัยกรรมไว้ก่อนใช่มั้ยเนี่ย -_- เผื่อกินแล้วตายจริงๆ “
“ ซากุระ “
“ คะ? “
“ มะ. .. ไม่มีอะไรหรอก “
ความจริงผมตั้งใจจะถามว่าเธอคิดว่าคำพูดบอกรักผมเป็นเรื่องตลกจริงรึเปล่า -_- แต่ผมว่า อย่าดีกว่ามั้ง
“ พี่ยูคิ ^^ ขอบคุณนะคะ “
“ ขอบคุณอะไรของเธอ “
“ ฉันขอบคุณพี่เรื่องสองปีก่อน ขอบคุณที่ทำให้ฉันรู้จักพี่อากิระค่ะ “
คิดถึงเรื่องนี้แล้วผมก็ยังเจ็บใจ ไม่รู้ผมคิดยังไงผมถึงได้พาอากิระมารู้จักกับซากุระ คงเป็นเพราะผมไม่คิดว่าเธอจะตกหลุมรักคนอย่างอากิระมั้ง
“ อืม ไม่เป็นไร “
“ ตลอดสองปีที่ผ่านมา ทำไมฉันถึงมองพี่อากิระเพียงแค่คนเดียวนะ “
‘ ? ‘
“ มีผู้ชายอีกตั้งเยอะแยะที่อยากจะมอบความรักให้ฉัน อยากจะดูแลปกป้องฉัน ทำไมฉันต้องไปชอบคนที่ไม่รักฉันด้วย “
ซากุระพูด เสียงเธอสั่นเครือเล็กน้อย ผมรู้สึกว่าเธอพูดจี้ใจดำผมจริงๆ
“ แต่ฉันก็ยังจะรักพี่อากิระค่ะ! “
ห๊า
ผมที่เพิ่งจะคิดสงสารซากุระ ตอนนี้เธอพูดเสียงเข้มแข็งตีหน้าขึงขังจริงจังใส่ผมเอาซะมากๆ ทำไมถึงดื้ออย่างนี้นะ. . .
“ ฉันจะไม่ตัดใจจนกว่าพี่เค้าจะแต่งงานมีลูกไปเลย >_< สู้ตายค่ะ!!! “
คุณจะรู้สึกยังไง เมื่อคนที่คุณแอบรักประกาศว่าจะไม่ตัดใจจากชายที่เธอชอบ จนกว่าเค้าจะแต่งงานไป. . .
ผมน้ำตาแทบจะไหลเลยล่ะ
“ ซากุระ “
“ คะ “
“ อย่าแกล้งโง่อีก. . .จะได้มั้ย “
นี่ผมกำลังจะพูดคำต้องห้ามออกไป -_- ผมอยากจะหยุดตัวเองไม่ให้พูดต่อ แต่ปากผมก็ยังขยับไปเรื่อยๆ พรั่งพรูคำพูดออกไปแบบลืมหายใจ
“ หยุดซะที เธอทำฉันเจ็บปวดมานานแล้วนะ “
“ พี่ยูคิ. . .พูดเรื่องอะไร “ ซากุระดูเหมือนจะกลัวผมหน่อยๆ
ผมก้มหน้านิ่ง
“ มองฉันบ้างสิ ซากุระ เธอมองฉันแค่นิดเดียวก็ยังดี อย่าแกล้งโง่อีกเลย เธอโง่ขนาดไม่รู้เลยเหรอว่าฉันคิดยังไง “
ผมได้ยินเสียง ปึก เบาๆมาจากประตู สงสัยริคุริคงตกใจคำสารภาพของผมจนช็อคคาโรงพยาบาลไปแล้ว -_- ผมไม่ได้ตั้งใจจะพูดมันออกไป มันหลุดออกมาเอง. . .
“ ฉันชอบเธอ ซากุระ “
ผมรอดูท่าทีซากุระ เธอดูไม่ตกใจอะไรมากนัก เพียงแค่ซีดลงกว่าเดิมก็เท่านั้นเอง ตอนนี้ดวงตาผมไม่รู้จะไปจ้องอะไรดี ผมเลยจ้องที่กล่องข้าวต้มของผมในมือของเธอแทน
“ นี่พี่ไม่ได้เล่นมุกใช่มั้ยคะเนี่ย ^^ “
เธอยังคงทำเป็นเล่นตามสไตล์ -_- ผมคิดผิดรึเปล่าเนี่ยที่จะพูดอะไรจริงจังกับซากุระ
“ ฉันไม่ได้ชอบพี่ค่ะ “
ซากุระตอบเรียบ รอยยิ้มของเธอเหือดหายไปกับคำพูดนี้พร้อมกับที่ใบหน้าที่ซีดๆของเธอ ดวงตากลมโตจ้องมาที่ผมแปลกๆ
“ อืม “ ผมตอบกลับ
ถึงจะเป็นการสารภาพรักแบบไม่ค่อยจะได้เตรียมการเท่าไหร่ แต่นี่ก็ดีแล้วแหละ ผมคิด ผมรู้สึกโหวงเหวงแบบแปลกๆในช่องท้องและตอนนี้สมองผมดูกลวงๆว่างเปล่ายังไงชอบกล ถึงจะไม่คิดว่าเธอจะชอบผมกลับก็เถอะ แต่ได้ยินคำพูดจากเธอตรงๆมันก็น่าใจหาย
“ ขอโทษจริงๆค่ะ “ ซากุระตอบเสียงเบาลงเรื่อยๆ
“ อืม “ แต่ผมกลับตอบกลับดังขึ้นเรื่อยๆ
อึดอัด . . . ความรู้สึกแบบนี้ อยากหนีไปให้พ้นๆ ซากุระจ้องที่ดอกไม้ในแจกันข้างๆเธออย่างเอาเป็นเอาตาย ส่วนผมจ้องอยู่ที่กล่องข้าวต้มในมือเธอที่ยังไม่ได้กินเลยแม้แต่น้อย
ไม่มีใครพูดอะไรออกมา
ความเงียบ. . .เป็นคำตอบของทุกสิ่ง อาจจะดีกว่าพูดออกมาเสียด้วยซ้ำ
“ กินข้าวต้มให้อร่อย ^^ ฉันไปล่ะ “ ผมบอกกับเธอก่อนจะเอื้อมมือไปที่ลูกบิดประตู
“ เอ่อ - - พูดถึงข้าวต้ม ฉันกินอย่างอื่นไม่ได้นอกจากที่โรงพยาบาลจัดให้ “ ซากุระตอบเสียงดังกว่ากระซิบนิดนึง
“ อืม “
แต่เสียงตอบรับของผมดังคับห้องแคบๆนี้แล้ว
ผมดึงข้าวต้มออกมาจากมือของเธอ ก่อนจะยิ้มให้แล้วก้าวฉับๆออกมาจากห้องโดยไม่หันกลับไปมองเธออีกเลย
++++++++++++
“ - - เอ่อ “
“ ... “
“ คือ “
“ ... “
“ อากาศดีจังเลยวันนี้ เนอะ! ยูคิคุง >< “
ยัยนี่ กวนตะกอนอารมณ์ผมจริงๆ
“ ยาซากิ ริคุริ -*- เธอใช้อะไรดูกัน ฝนตกอยู่นะ “
“ อะไรกันเล่า >< ฉันก็แค่อยากชวนคุย นายอย่าทำหน้าหงิกอย่างนั้นจะได้มั้ย อกหักแค่เนี้ยะทำเป็นจะตาย “ ริคุริร้องก่อนจะทำหน้าโหดใส่ผม
ผมนั่งอยู่หน้าโรงพยาบาล ออกไปไหนไม่ได้เพราะติดฝน ผมก้มลงมองกล่องข้าวต้มผมเป็นครั้งที่สามสิบสามแล้วตั้งแต่ออกมาจากห้องซากุระ
“ ริคุริ “
“ หืม “
“ อยากกินข้าวต้มฝีมือฉันมั้ย “
“ - - ไม่ล่ะ ขอบคุณ “
ริคุริตอบรวดเร็วจนลืมหายใจ
“ -_-^ เธอยังไม่ทันจะลองกิน! รู้เหรอว่ามันไม่อร่อย! ”
“ เหอะ -*- ฉันใช้สายตาเดาเอาน่ะ “
“ ลองดูสิ “ ผมพูดพลางยิ้มก่อนจะที่ตักขึ้นมา “ เอ้า ^O^ อ้าม “
เธอทำหน้าเหมือนตายดีกว่าที่จะกินมัน
“ ถ้าเธอกิน ^^ ฉันเลี้ยงหนัง!!! “
“ งาบ “
ริคุริกลืนข้าวต้ม เธอทำหน้าเหยเกราวกับโดนกรอกยาพิษ ก่อนที่เธอจะร้องออกมา
“ อร่อยนี่หว่า!! “
“ เห็นมั้ย ^^ มันผสมหลายอย่างเลยล่ะ เห็ดที่ดีต่อสุขภาพ ข้าวแบบสูตรพิเศษ สีไม่ค่อยน่ากิน ^^ แต่อร่อยล่ะสิ “
ห้านาที เธอก็ฟาดเรียบทั้งกล่อง ผมที่เห็นกล่องว่างเปล่ายิ้มพลางอวดภูมินิดๆ
“ เธอไม่รู้อะไรซะแล้ว ฉันน่ะทำกับข้าวเก่งไม่แพ้แม่ฉันเลยนะ ^^ ฮ่าๆ โง่ๆอย่าเธอทำได้ไม่ถึงครึ่งฉันหรอก “
ริคุริแยกเขี้ยว ทำท่าจะทุบผม แต่จู่ๆเธอก็หยุดก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
“ อะไรน่าหัวเราะ “
“ นายยิ้มแล้ว ^-^ ” ริคุริพูด
“ ยิ้มเหรอ “
“ ใช่สิ >_< อารมณ์ดีแล้วใช่ม้ะ หน้าตาก็ดีทำหน้าดุทำไมเล่า >_< ผู้หญิงเค้ากลัวนะ “
พออยู่กับริคุริ ผมลืมเรื่องเศร้าไปซะหมด - - แสดงว่าอยู่กับยัยนี่ชีวิตผมคงมีแต่เรื่องไร้สาระล่ะสิเนี่ย
“ ริคุริ . . .เธอได้ยินที่ฉันกับซากุระพูดทั้งหมดเลยรึเปล่า “
“ อืม. . .ทั้งหมดเลย “ ริคุริตอบพลางทำสีหน้าไม่สู้ดี “ ไอ้ที่ได้ยินชัดที่สุดนี่รู้สึกจะเป็น ‘ ฉันจะไม่ตัดใจจนกว่าพี่อากิระจะแต่งงานมีลูกไปเลย ‘ ตายแล้ว ฉันจะทำยังไงล่ะเนี่ย “
“ ฉันคงต้องตัดใจจากซากุระ ใช่รึเปล่า “
ผมถามเสียงซึมกะทือ
“ นายน่ะยึดยิดกับซากุระมากไปรึเปล่า นายน่ะเปิดตาให้กว้าง แล้วมองผู้หญิงคนอื่นซะบ้าง “
ผมทำท่าเป็นถลึงตามองไปรอบๆ ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่เธอที่กำลังมองหาโรงหนังที่ใกล้ที่สุด
“ ฉันเห็นแต่เธอ -*- ริคุริ “
“ ไม่ใช่เปิดอย่างนี้ย่ะ ทำเป็นประชดคำพูดฉันรึไง “
“ เอ้า ^-^ ตามที่สัญญา ไปดูหนังกันมั้ย “
“ ไปกันเล้ยย “ ริคุริร้องลั่นจนคนเดินผ่านหันมามองแล้วออกแรงลากผมวิ่งไป
ผมไม่ได้ประชด
ผมเห็นแต่ริคุริจริงๆ
14
“ นี่เค้กที่ฉันทำเองเลยนะอากิระ >_< รับไว้หน่อยสิ “ เด็กสาวคนหนึ่งยัดกล่องเค้กใส่มือของผมพลางทำตาเป็นประกายวิ้งๆ
คุณคิดว่าผมจะทำยังไงต่อไป? ผมกำลังรีบมากๆ ยัยแก้มแดงปากชมพูแปร้ดนี่ก็มาเลี้อยพันแข้งพันขาผมอยู่ได้
“ ฉันไม่ชอบกินเค้ก!!! “
“ เฮ้อ -*- ยัยน้ำลายยืด เธอเป็นขอทานรึไงถึงมานั่งท่านี้อยู่หน้าห้างฯ “
ความจริงคือฉันรออากิระร่วมสามช่วโมงแล้ว อากิระ คนบ้า งี่เง่า! ไหนบอกว่าจะมาไงเล่า ฉันโดนยามสะกิดไม่รู้กี่รอบแล้วนะ -_- แต่ถึงอย่างนั้น >< ฉันก็จะรอ!
“ ทำตัวรันทดชะมัด “ ยูคิพูดตรงๆพลางมองฉันอย่างเอือมระอา
“ TT_TT อากิระ TT_TT อากิระเค้า. . .แง๊ “ น้ำตาเจ้ากรรมที่อุตส่าห์เก็บไว้ก็ร่วงแผละ
“ หยุด! ทำไมฉันเจอเธอทีไรเธอก็ต้องร้องไห้ทุกทีเลยนะ “ ยูคิว่า
ยูคิทรุดตัวลงข้างๆฉัน “ แล้วมาทำอะไรที่นี่ “
“ อย่าถาม! “
“ อ๋อ มาเดท “
“ นายรู้แล้วจะถามทำไมห๊ะ “
“ ก็แค่อยากจี้ใจดำใครบางคน^^ “ ยูคิตอบพลางยิ้มหวานหน้าระรื่น “ แล้วอากิระล่ะ “
“ ... “ ฉันสะอื้นโดยไม่ตอบ
ฝ่ายอากิระที่แบกซากุระไปส่งโรงพยาบาลรีบวิ่งมาหาริคุริที่รออยู่ทันที ห้างฯปิดแล้ว
และเขาไม่เห็นใคร. . .
“ สงสัยกลับไปแล้วมั้ง “ อากิระพึมพำกับตัวเองก่อนจะกดเบอร์ริคุริ
“ ฮัลโหล “
“ ริคุริ! เธอกลับไปแล้วเหรอ “
“ กลับไปแล้ว! ใครจะรอให้โง่! ขืนฉันรอนายฉันไม่หนาวตายก่อนเหรอ “
“ ปกติเธอเป็นป้าแก่โง่ๆนี่นา ^O^ ใครจะไปรู้ว่าฉลาดขึ้น “ อากิระพูดเสียงสดใส “ เธอไปนอนได้แล้ว! “
“ อืม “
ปิ้บ
ริคุริขดตัวอยู่บนเตียงของเธอก่อนจะสะอื้นอย่างเงียบๆ ภายใต้ผ้านวมที่คลุมตัวเธอไว้เพราะเธอรอเขาจนห้างฯปิดและกลับบ้านมาพร้อมกับยูคิ
13
“ นั่นอะไรน่ะ “
ยัยจอมจุ้นแสนวุ่นวาย! -*- ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองแท้ๆ ยัยงี่เง่าเจ้าน้ำตาคนนี้ก็ชอบมาวุ่นกับเรื่องของผมอยู่เรื่อย
แต่ก็แปลก. . .ที่ผมไม่โกรธเธอ
ริคุริใช้ดวงตาของเธอจ้องมองถุงที่ผมหิ้วมาโรงเรียนในวันนี้ด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น -_- อะไรนักหนานะยัยนี่ ผมก็แค่หิ้วของมามันน่าดูตรงไหนเหรอ
“ ข้าวต้ม ขนม ผลไม้ . . .โอ้โฮ้ “ หล่อนค้นของในถุงของผมออกอย่างไม่ใยดีก่อนจะมามองผมด้วยสายตาแปลกๆ “ เก็นโด ยูคิ. . .คนอย่างนายหิ้วของพรรค์นี้มาเหรอ “
ผมแทบจะเอาถุงฟาดหัวเธอให้ตายรู้แล้วรู้รอดไป มันน่าอายอยู่หรอกที่ผมซึ่งเป็นหนุ่มสุดหล่อของโรงเรียนจะหิ้ว
’ ของพรรค์นี้ ’ มา แล้วมันจะเป็นยังไงล่ะ
ในเมื่อผมจะเอาไปเยี่ยมคนที่ผมชอบ!
“ ก็ซากุระป่วย. .. ฉัน. . .” ผมตอบเสียงเรียบและทำหน้าในเป็นปกติที่สุด แต่หญิงสาวข้างๆกลับระเบิดหัวเราะออกมาก่อน
“ ฮ่าๆ นายเลยลงทุนซื้อข้าวต้ม อะไรพวกนี้เลยเหรอ “
“ ใครบอกว่าฉันซื้อ! ฉันทำข้าวต้มเองกับมือเลยนะ! “
ผมเถียงไปสุดเสียงด้วยความอับอาย แต่ใครจะไปรู้ ว่านั่นจะทำให้เรื่องยิ่งน่าขายหน้าเข้าไปอีก
“ ข้าวต้มทำเอง! นายแน่ใจนะว่าซากุระจะรอด ไม่ใช่ตายด้วยฝีมือข้าวต้มของนาย “
ริคุริกัดผมเข้าให้ -_- จริงอยู่ที่ข้าวต้มผมดูหน้าตาแปลกๆไปหน่อย แต่ผมชิมดูแล้ว รสชาติก็ไม่ขนาดทำให้ใครตายหรอกน่า
“ เธอจะไปเยี่ยมซากุระกับฉันเย็นนี้มั้ย “ ผมชวนเธอที่ยังคงขำกับข้าวต้มฝีมือผมไม่หาย
“ -_-^ นายกำลังชวนฉันให้ไปเยี่ยมศัตรูหัวใจเหรอ “
“ งั้นมั้ง ^^ ไปด้วยกันเถอะริคุริ เธอก็น่าจะรู้ว่าฉันบอกรักซากุระไปแล้ว ฉันกลัวเข้าหน้าไม่ติด “
ตอนนี้ริคุริกำลังแกะส้มในถุงของผมกินอย่างหน้าตาเฉย!! และดูท่าจะไม่ได้ฟังผมเลย
“ อย่าห่วงไปเลยยูคิ “ ริคุริกลืนส้มลงคอก่อนจะหันมาอมยิ้มนิดๆ “ คำบอกรักของนาย. . .ซากุระเค้าคิดว่าเป็นมุกตลกนี่นา ฮ่าๆ “
-*-
“ ขอบคุณที่ช่วยซ้ำเติม “
“ ตกลง ฉันจะไป “ หญิงสาวพูดอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย “ แต่. . “
“ แต่อะไร “
ริคุริแยกเขี้ยวออกเล็กน้อยก่อนจะคว้าขนมไปทั้งหมด
“ ฉันขอไอ้พวกขนมกับผลไม้พวกนี้ละกัน. .. เออใช่ “ ริคุริยื่นกล่องข้าวต้มออกมาวางไว้ตรงหน้าผม “ แต่ฝีมือนายฉันไม่เอา กลัวกินแล้วตายน่ะ ^O^ “
ชิ! ยัยนี่วิ่งหนีเร็วชะมัด
++++++++++++++++++++
“ สวัสดี ^^ อาการเป็นยังไงบ้าง ดูสิหน้าซีดแย่แล้ว >< “
“ ขอบคุณค่ะพี่ริคุริ >_< พี่อากิระไม่มาด้วยเหรอคะ “
“ แหม๊ -_- อย่าพูดอย่างนั้นสิจ๊ะ ถ้าหมอนั่นมาก็แย่น่ะสิ “
“ จริงด้วยค่ะ ^_^ เราพักรบกันซักแป้บแล้วไปกินราเม็งกันมั้ยคะ “
ผมตระหนักได้ในวินาทีนี้แล้ว. .
ผู้หญิงเป็นเพศที่เข้าใจยาก!!!
ยังจำได้อยู่เลยใครกันมาร้องไห้ฟูมฟายว่าซากุระจะแย่งแฟนตัวเอง แล้วดูนี่สิ เมื่อตัดประเด็นอากิระทิ้งไป ดูเหมือนจะเข้ากันได้ดีซะด้วย
“ ว่าแต่. . .นี่มันอะไรกันเหรอคะ “ ซากุระถามเสียงไม่แน่ใจพลางชี้ๆไปที่กล่องข้าวต้มของผม ///>_“ อ๋อ “ ริคุริตอบ ดวงตาประกายขบขันแปลกๆ มองมายังผม “ มันคือข้าวต้มน่ะ สูตรสเปเชี่ยลฝีมือยูคิ ^^ พี่แนะนำว่าถ้าจะกินมันซากุระน่าจะลองเขียนพินัยกรรมเก็บไว้ ^^ เผื่อขาดใจตายน่ะ “
ซากุระมองกล่องข้าวต้มด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ” มันกินได้แน่ใช่มั้ยคะ “
“ ได้สิ -_-^ ฉันใส่ของบำรุงลงไปเยอะแยะ “ ผมตอบด้วยเสียงเครียดๆ
“ พี่ยูคิคะ. . .ฉันมีเรื่องจะพูดด้วย ”
จู่ๆ ซากุระก็พูดโพล่งขึ้น
“ พูดกับฉันเหรอ -_- พูดมาเลยสิ “
“ ฉันจะคุยกับพี่สองคน. . .” พูดพลางมองริคุริอย่ามีความหมาย
ริคุริทำตาโตใส่ “ อ้อ! ได้สิจ๊ะ ^O^ คุยกันให้สนุกนะ “
ประตูห้องปิดลง คุณอย่าคิดเลยว่าคนอย่างริคุริจะเดินหลีกออกไปอย่างมีมารยาท ผมเอาหัวเป็นประกันได้เลยว่าตอนนี้ยัยนั่นกำลังหูผึ่งแนบติดประตูฟังผมและซากุระพูดทุกคำแน่ๆ
“ ขอบคุณสำหรับข้าวต้ม ^^ “ ซากุระพูดสั้นๆ
“ อืม “
ทำไมสิ้นคิดจังวะ! ผมน่าจะหาคำตอบที่ดีกว่านี้ เช่น หายไวๆ รักษาสุขภาพด้วย หรือไม่ก็ เป็นห่วงนะ อ๊ากส์ มันน่าจะเป็นคำตอบอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ ‘ อืม ’
แล้วแบบนี้. .. เมื่อไหร่เธอจะชอบผมกันล่ะ!!
“ แล้วนี่ฉันต้องเขียนพินัยกรรมไว้ก่อนใช่มั้ยเนี่ย -_- เผื่อกินแล้วตายจริงๆ “
“ ซากุระ “
“ คะ? “
“ มะ. .. ไม่มีอะไรหรอก “
ความจริงผมตั้งใจจะถามว่าเธอคิดว่าคำพูดบอกรักผมเป็นเรื่องตลกจริงรึเปล่า -_- แต่ผมว่า อย่าดีกว่ามั้ง
“ พี่ยูคิ ^^ ขอบคุณนะคะ “
“ ขอบคุณอะไรของเธอ “
“ ฉันขอบคุณพี่เรื่องสองปีก่อน ขอบคุณที่ทำให้ฉันรู้จักพี่อากิระค่ะ “
คิดถึงเรื่องนี้แล้วผมก็ยังเจ็บใจ ไม่รู้ผมคิดยังไงผมถึงได้พาอากิระมารู้จักกับซากุระ คงเป็นเพราะผมไม่คิดว่าเธอจะตกหลุมรักคนอย่างอากิระมั้ง
“ อืม ไม่เป็นไร “
“ ตลอดสองปีที่ผ่านมา ทำไมฉันถึงมองพี่อากิระเพียงแค่คนเดียวนะ “
‘ ? ‘
“ มีผู้ชายอีกตั้งเยอะแยะที่อยากจะมอบความรักให้ฉัน อยากจะดูแลปกป้องฉัน ทำไมฉันต้องไปชอบคนที่ไม่รักฉันด้วย “
ซากุระพูด เสียงเธอสั่นเครือเล็กน้อย ผมรู้สึกว่าเธอพูดจี้ใจดำผมจริงๆ
“ แต่ฉันก็ยังจะรักพี่อากิระค่ะ! “
ห๊า
ผมที่เพิ่งจะคิดสงสารซากุระ ตอนนี้เธอพูดเสียงเข้มแข็งตีหน้าขึงขังจริงจังใส่ผมเอาซะมากๆ ทำไมถึงดื้ออย่างนี้นะ. . .
“ ฉันจะไม่ตัดใจจนกว่าพี่เค้าจะแต่งงานมีลูกไปเลย >_< สู้ตายค่ะ!!! “
คุณจะรู้สึกยังไง เมื่อคนที่คุณแอบรักประกาศว่าจะไม่ตัดใจจากชายที่เธอชอบ จนกว่าเค้าจะแต่งงานไป. . .
ผมน้ำตาแทบจะไหลเลยล่ะ
“ ซากุระ “
“ คะ “
“ อย่าแกล้งโง่อีก. . .จะได้มั้ย “
นี่ผมกำลังจะพูดคำต้องห้ามออกไป -_- ผมอยากจะหยุดตัวเองไม่ให้พูดต่อ แต่ปากผมก็ยังขยับไปเรื่อยๆ พรั่งพรูคำพูดออกไปแบบลืมหายใจ
“ หยุดซะที เธอทำฉันเจ็บปวดมานานแล้วนะ “
“ พี่ยูคิ. . .พูดเรื่องอะไร “ ซากุระดูเหมือนจะกลัวผมหน่อยๆ
ผมก้มหน้านิ่ง
“ มองฉันบ้างสิ ซากุระ เธอมองฉันแค่นิดเดียวก็ยังดี อย่าแกล้งโง่อีกเลย เธอโง่ขนาดไม่รู้เลยเหรอว่าฉันคิดยังไง “
ผมได้ยินเสียง ปึก เบาๆมาจากประตู สงสัยริคุริคงตกใจคำสารภาพของผมจนช็อคคาโรงพยาบาลไปแล้ว -_- ผมไม่ได้ตั้งใจจะพูดมันออกไป มันหลุดออกมาเอง. . .
“ ฉันชอบเธอ ซากุระ “
ผมรอดูท่าทีซากุระ เธอดูไม่ตกใจอะไรมากนัก เพียงแค่ซีดลงกว่าเดิมก็เท่านั้นเอง ตอนนี้ดวงตาผมไม่รู้จะไปจ้องอะไรดี ผมเลยจ้องที่กล่องข้าวต้มของผมในมือของเธอแทน
“ นี่พี่ไม่ได้เล่นมุกใช่มั้ยคะเนี่ย ^^ “
เธอยังคงทำเป็นเล่นตามสไตล์ -_- ผมคิดผิดรึเปล่าเนี่ยที่จะพูดอะไรจริงจังกับซากุระ
“ ฉันไม่ได้ชอบพี่ค่ะ “
ซากุระตอบเรียบ รอยยิ้มของเธอเหือดหายไปกับคำพูดนี้พร้อมกับที่ใบหน้าที่ซีดๆของเธอ ดวงตากลมโตจ้องมาที่ผมแปลกๆ
“ อืม “ ผมตอบกลับ
ถึงจะเป็นการสารภาพรักแบบไม่ค่อยจะได้เตรียมการเท่าไหร่ แต่นี่ก็ดีแล้วแหละ ผมคิด ผมรู้สึกโหวงเหวงแบบแปลกๆในช่องท้องและตอนนี้สมองผมดูกลวงๆว่างเปล่ายังไงชอบกล ถึงจะไม่คิดว่าเธอจะชอบผมกลับก็เถอะ แต่ได้ยินคำพูดจากเธอตรงๆมันก็น่าใจหาย
“ ขอโทษจริงๆค่ะ “ ซากุระตอบเสียงเบาลงเรื่อยๆ
“ อืม “ แต่ผมกลับตอบกลับดังขึ้นเรื่อยๆ
อึดอัด . . . ความรู้สึกแบบนี้ อยากหนีไปให้พ้นๆ ซากุระจ้องที่ดอกไม้ในแจกันข้างๆเธออย่างเอาเป็นเอาตาย ส่วนผมจ้องอยู่ที่กล่องข้าวต้มในมือเธอที่ยังไม่ได้กินเลยแม้แต่น้อย
ไม่มีใครพูดอะไรออกมา
ความเงียบ. . .เป็นคำตอบของทุกสิ่ง อาจจะดีกว่าพูดออกมาเสียด้วยซ้ำ
“ กินข้าวต้มให้อร่อย ^^ ฉันไปล่ะ “ ผมบอกกับเธอก่อนจะเอื้อมมือไปที่ลูกบิดประตู
“ เอ่อ - - พูดถึงข้าวต้ม ฉันกินอย่างอื่นไม่ได้นอกจากที่โรงพยาบาลจัดให้ “ ซากุระตอบเสียงดังกว่ากระซิบนิดนึง
“ อืม “
แต่เสียงตอบรับของผมดังคับห้องแคบๆนี้แล้ว
ผมดึงข้าวต้มออกมาจากมือของเธอ ก่อนจะยิ้มให้แล้วก้าวฉับๆออกมาจากห้องโดยไม่หันกลับไปมองเธออีกเลย
++++++++++++
“ - - เอ่อ “
“ ... “
“ คือ “
“ ... “
“ อากาศดีจังเลยวันนี้ เนอะ! ยูคิคุง >< “
ยัยนี่ กวนตะกอนอารมณ์ผมจริงๆ
“ ยาซากิ ริคุริ -*- เธอใช้อะไรดูกัน ฝนตกอยู่นะ “
“ อะไรกันเล่า >< ฉันก็แค่อยากชวนคุย นายอย่าทำหน้าหงิกอย่างนั้นจะได้มั้ย อกหักแค่เนี้ยะทำเป็นจะตาย “ ริคุริร้องก่อนจะทำหน้าโหดใส่ผม
ผมนั่งอยู่หน้าโรงพยาบาล ออกไปไหนไม่ได้เพราะติดฝน ผมก้มลงมองกล่องข้าวต้มผมเป็นครั้งที่สามสิบสามแล้วตั้งแต่ออกมาจากห้องซากุระ
“ ริคุริ “
“ หืม “
“ อยากกินข้าวต้มฝีมือฉันมั้ย “
“ - - ไม่ล่ะ ขอบคุณ “
ริคุริตอบรวดเร็วจนลืมหายใจ
“ -_-^ เธอยังไม่ทันจะลองกิน! รู้เหรอว่ามันไม่อร่อย! ”
“ เหอะ -*- ฉันใช้สายตาเดาเอาน่ะ “
“ ลองดูสิ “ ผมพูดพลางยิ้มก่อนจะที่ตักขึ้นมา “ เอ้า ^O^ อ้าม “
เธอทำหน้าเหมือนตายดีกว่าที่จะกินมัน
“ ถ้าเธอกิน ^^ ฉันเลี้ยงหนัง!!! “
“ งาบ “
ริคุริกลืนข้าวต้ม เธอทำหน้าเหยเกราวกับโดนกรอกยาพิษ ก่อนที่เธอจะร้องออกมา
“ อร่อยนี่หว่า!! “
“ เห็นมั้ย ^^ มันผสมหลายอย่างเลยล่ะ เห็ดที่ดีต่อสุขภาพ ข้าวแบบสูตรพิเศษ สีไม่ค่อยน่ากิน ^^ แต่อร่อยล่ะสิ “
ห้านาที เธอก็ฟาดเรียบทั้งกล่อง ผมที่เห็นกล่องว่างเปล่ายิ้มพลางอวดภูมินิดๆ
“ เธอไม่รู้อะไรซะแล้ว ฉันน่ะทำกับข้าวเก่งไม่แพ้แม่ฉันเลยนะ ^^ ฮ่าๆ โง่ๆอย่าเธอทำได้ไม่ถึงครึ่งฉันหรอก “
ริคุริแยกเขี้ยว ทำท่าจะทุบผม แต่จู่ๆเธอก็หยุดก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
“ อะไรน่าหัวเราะ “
“ นายยิ้มแล้ว ^-^ ” ริคุริพูด
“ ยิ้มเหรอ “
“ ใช่สิ >_< อารมณ์ดีแล้วใช่ม้ะ หน้าตาก็ดีทำหน้าดุทำไมเล่า >_< ผู้หญิงเค้ากลัวนะ “
พออยู่กับริคุริ ผมลืมเรื่องเศร้าไปซะหมด - - แสดงว่าอยู่กับยัยนี่ชีวิตผมคงมีแต่เรื่องไร้สาระล่ะสิเนี่ย
“ ริคุริ . . .เธอได้ยินที่ฉันกับซากุระพูดทั้งหมดเลยรึเปล่า “
“ อืม. . .ทั้งหมดเลย “ ริคุริตอบพลางทำสีหน้าไม่สู้ดี “ ไอ้ที่ได้ยินชัดที่สุดนี่รู้สึกจะเป็น ‘ ฉันจะไม่ตัดใจจนกว่าพี่อากิระจะแต่งงานมีลูกไปเลย ‘ ตายแล้ว ฉันจะทำยังไงล่ะเนี่ย “
“ ฉันคงต้องตัดใจจากซากุระ ใช่รึเปล่า “
ผมถามเสียงซึมกะทือ
“ นายน่ะยึดยิดกับซากุระมากไปรึเปล่า นายน่ะเปิดตาให้กว้าง แล้วมองผู้หญิงคนอื่นซะบ้าง “
ผมทำท่าเป็นถลึงตามองไปรอบๆ ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่เธอที่กำลังมองหาโรงหนังที่ใกล้ที่สุด
“ ฉันเห็นแต่เธอ -*- ริคุริ “
“ ไม่ใช่เปิดอย่างนี้ย่ะ ทำเป็นประชดคำพูดฉันรึไง “
“ เอ้า ^-^ ตามที่สัญญา ไปดูหนังกันมั้ย “
“ ไปกันเล้ยย “ ริคุริร้องลั่นจนคนเดินผ่านหันมามองแล้วออกแรงลากผมวิ่งไป
ผมไม่ได้ประชด
ผมเห็นแต่ริคุริจริงๆ
14
“ นี่เค้กที่ฉันทำเองเลยนะอากิระ >_< รับไว้หน่อยสิ “ เด็กสาวคนหนึ่งยัดกล่องเค้กใส่มือของผมพลางทำตาเป็นประกายวิ้งๆ
คุณคิดว่าผมจะทำยังไงต่อไป? ผมกำลังรีบมากๆ ยัยแก้มแดงปากชมพูแปร้ดนี่ก็มาเลี้อยพันแข้งพันขาผมอยู่ได้
“ ฉันไม่ชอบกินเค้ก!!! “
Tuesday, November 25, 2008
RaiN*สายฝน...วันหัวใจพบรัก* ตอนที่13
++++++++
ฉันเขี่ยข้าวในจานเล่นอยู่ที่โต๊ะอาหารอย่างเหม่อลอยและกลัดกลุ้มโดยมีอากิระมองตาไม่กระพริบ
“ เธอเป็นอะไรรึเปล่า “
“ ฉันเปล่านี่ สบายดี ทำไมเหรอ “
“ ไม่ใช่อะไรหรอก ^^ เห็นปกติเธอกินข้าวเหมือนจะกลืนชามลงไปด้วย ฉันแปลกใจน่ะก็เลยถาม “
“ -_-^^ “
“ พรุ่งนี้ ^^ เธอว่างรึเปล่า “
“ ทำไมอีกล่ะ “
“ ฉัน -_- ก็แค่เห็นว่าตั้งแต่คบกันมาเรายังไม่เคยเดทกันเลย ตกลงเธอว่างรึเปล่า “
ฉันยิ้ม โลกทั้งใบดูเป็นสีชมพู ^O^
“ ว่างสิ “
“ งั้นดีเลย สร้อยล่ะ “
“ สร้อยอะไร -_- “
อากิระล้วงเข้าไปในคอเสื้อฉัน O_O ก่อนจะดึงสร้อยที่เขาซื้อให้ฉันออกมา
“ ป้าความจำสั้น -_- ฉันอุตส่าห์ซื้อให้ แต่เธอลืมมันไปแล้วงั้นเรอะ “
เขาพูดพลางทำหน้าไม่พอใจ ก่อนจะเขกหัวฉันเบาๆ
“ พรุ่งนี้ ^^ ฉันจะไปรับเธอที่บ้าน ไม่มีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น! “ เขาพูดดักคอฉัน ก่อนจะทำหน้าโหดใส่ “อ้อ อย่าลืมใส่สร้อยไปด้วยนะ ไม่งั้นเธอตาย! แล้วอย่าให้รู้นะ. . .ว่าเธอกับยูคิแอบคิดไม่ซื่อกัน ฉันล่ะหวั่นชะมัดเพราะเธอนั่งข้างหมอนั่น! “
ก่อนที่เขาจะเริ่มกินข้าวตรงหน้าของเขาโดยไม่พูดไม่จา ชิ! นายทำตัวไม่น่าไว้ใจกว่าฉันอีกนะยะ
+++++++
“ ฝนตก! ให้ตายเหอะ! หน้าฝน! โอ้พระเจ้า! เดทของฉ๊าน “
อากิระคร่ำครวญดังลั่นใส่ฉันในวันเดทที่เราอุตส่าห์นัดหมายกันอย่างดี -_- ชายหนุ่มอารมณ์ร้อนหัวเปียกราวกับลูกหมาตกน้ำเพราะไม่มีร่ม ส่วนฉันยังอยู่ในสภาพแห้งสนิทดีอยู่ทุกประการ
แต่นั่นก่อนที่เขาจะมา
อากิระจัดการสะบัดหัวเขาแรงๆจนน้ำกระเด็นใส่ฉันซู่ราวกับหมาสะบัดขน -*- แล้วดึงร่มฉันออกจากมือโดยให้เหตุผลว่า
“ ฉันเปียกแล้วนะ! เธอจะไม่เปียกเป็นเพื่อนสามีคนนี้หน่อยเรอะ “
เอาเหอะย่ะ -_- ฉันจะยอมนายซักวันก็แล้วกัน
“ เราจะไปไหนกันเหรอ “ ฉันถามหลังจากบีบน้ำออกจากผมพลางมองร่มในมือเขาตาละห้อย
“ ไปไหนดีล่ะในวันฝนตก “ อากิระทำหน้าครุ่นคิด “ ไปที่บ้านฉันละกัน “
“ นายใช้อะไรคิดยะ -_-^ “
“ แล้วจะให้ไปไหนเล่า “
“ ที่ไหนก็ได้ที่มีหลังคาซี่ -_-^^ ใจคอนายจะเดินตากฝนต่อรึไงกันห๊า “
“ โธ่เอ้ยยัยป้าไร้ความคิด! ไม่รู้เอาซะเลยว่าเดทท่ามกลางสายฝนน่ะมันโรแมนติกขนาดไหน >_< “
ขนาดที่ฉันคงต้องนอนซมอยู่กับบ้านเพราะพิษไข้น่ะสิ
“ ไม่เอา >< งั้นฉันกลับนะ “ ฉันร้อง “ ฉันไปที่ไหนก็ได้ ที่ ที มี หลัง คา! “
ฉันเน้นหนักทุกพยางค์กรอกหูอากิระจนเขาทำท่าอยากจะหักคอฉัน ก่อนที่เขาจะเริ่มลากฉันไปโดยที่ฉันเริ่มจะรู้สึกมึนหัวขึ้นมาตงิดๆ -*- อาจจะเป็นเพราะเราอยู่ใกล้กันมากจนฉันได้กลิ่นราเม็งโชยมาแตะจมูก -*- เอ้ะ ฉันนี่ยังไงเนี่ย อยู่ใกล้อากิระแต่คิดถึงของกิน >_<
เขาพาฉันหลบอยู่ที่หน้าห้างฯ อ้า! มีหลังคา >< นั่นแหละที่ฉันต้องการ
“ เป็นไง พอใจรึยัง ที่ ที่ มี หลัง คา! “
เขาพูดตะโกนกรอกหูฉันบ้าง แต่ก่อนที่ฉันจะเริ่มอ้าปากเถียง เสียงโทรศัพท์เขาก็ดัง
ปิ้บ
“ อะไรวะ! “
ปกติเขารับโทรศัพท์น่ากลัวแบบนี้ทุกครั้งรึเปล่าเนี่ย -_-
สีหน้าอากิระเปลี่ยนไป ก่อนที่จะตามมาด้วยเสียงอ่อนลงกว่าเดิมอย่างไม่น่าไว้ใจ
“ ตอนนี้เหรอ -_- ไม่ได้ ฉันติดธุระ “
อืมส์. .. เรื่องนี้กลิ่นทะแม่งๆ สังหรณ์ของผู้หญิงมักจะไวเสมอ ฉันว่า. . .
“ ไม่ได้หรอกซากุระ -_-^ ธุระอะไรก็เรื่องของฉันน่า “
อ่ะฮ้า~ ลางสังหรณ์ฉันถูกเผงเลยแฮะ ยัยซากุระยังคงตามจิกฉันอย่างไม่ลดละสินะ -_- เจอกันครั้งแรกยังเป็นสาวน้อยรุ่นน้องผู้น่ารักอยู่เลย ทำไมจู่ๆแปลงกายเป็นเด็กนรกแบบนี้ได้
“ ฉันอยู่กับใคร? ริคุริน่ะสิ “ อากิระขมวดคิ้ว “ ฉันไปหาเธอตอนนี้ไม่ได้“
ท่าทางฉันจะชนะแฮะ ฮ่าๆ
“ อะไรนะ! แล้วทำไมไม่ไปหาหมอเล่า เธอโง่รึเปล่า “ อากิระพูดเสียงร้อนรนมากขึ้น ทุกๆคำพูดของเขาเจือด้วยความห่วงใย “ อยู่บ้านคนเดียว! ไปตายซะยัยซื่อบื้อเอ๊ย เธอไม่รู้ตัวเองรึไงว่าขี้โรค! “
ลางสังหรณ์ของฉันเริ่มทำงานอีกแล้ว คราวนี้. . .
“ เธอรออยู่ที่นั่น! เดี๋ยวฉันจะรีบไปหา! “
ให้ตายเหอะ!
“ เธอรอฉันอยู่ที่นี่ได้ใช่มั้ย “ อากิระพูดเสียงร้อนรน “ ฉันต้องรีบไปเดี๋ยวนี้ “
“ ไปหาซากุระเหรอ. . . “
“ ใช่ “
อากิระจ้องแน่วแน่มาที่ดวงตาของฉัน -_- อะไรยะ อย่างกับฉันเป็นตัวร้ายที่เหนี่ยวรั้งพระเอกเอาไว้เลย เรื่องนี้ฉันเป็นนางเอกแน่รึเปล่าเนี่ย TT_TT
“ นายจำเป็นต้องไปเหรอ “ ฉันถามเบาๆ
“ ซากุระอยู่บ้านคนเดียว ไข้ขึ้นสูง เธอไม่มีใคร. . . ”
. . .เฮ้อ
“ นายไปเถอะ “
“ เธอรออยู่ก่อนได้ ^^ ใช่มั้ย? “
ยังจะมีหน้ามาถามอีก สมองของหมอนี่มันทำด้วยอะไรนะ ฉันล่ะอยากจะแหวกออกมาดูซะจริง
“ ฉันรอได้ นายรีบไปเถอะก่อนที่ซากุระจะตายซะก่อน “
“ เดี๋ยวฉันมา “
แล้วอากิระก็วิ่งฝ่าสายฝนไปอย่างร้อนรน TT_TT ทำไมฉันต้องมาเสียใจภายหลังด้วยล่ะเนี่ย
ถ้าฉันป่วยบ้าง. . .เขาจะเป็นแบบนี้มั้ยนะ
อากิระเปิดประตูบ้านซากุระเข้าไปอย่างร้อนรน บ้านปิดไฟเงียบราวกับไม่มีใครอยู่ ชายหนุ่มรู้สึกเป็นห่วงซากุระมาก พลางควานหาสวิตช์ไฟและเปิดมันทุกดวง
“ ซากุระ. . “
ซากุระนอนฟุบอยู่ที่โซฟา ใบหน้าเล็กๆนั้นซีดเซียวราวกับกระดาษ ผมสีน้ำตาลซึ่งผ่านการย้อมปรกใบหน้าของเธอ อากิระถลาเข้าไปหาอย่างตกใจในสภาพของเธอ ชายหนุ่มแตะที่หน้าผาก ก่อนที่เขาจะต้องชักมือกลับ
“ ตัวร้อนมาก. . .ซากุระ ซากุระ! “
หญิงสาวเผยอเปลือกตาออกมาเล็กน้อย เมื่อเห็นอากิระ เธอยิ้มออกมาอย่างดีใจ “ พี่อากิระมาจริงๆด้วย “
“ อืม -_- ฉันบอกว่าจะมาก็มาสิ “
อากิระก้มมองดูนาฬิกา หนึ่งทุ่มแล้ว ริคุริไม่รู้เป็นยังไงบ้าง. . .
“ ไปโรงพยาบาลกัน เร็วเข้า เดี๋ยวฉันไปเรียกรถก่อน “
“ ไม่เอา! ฉันไม่อยากไป! “
อากิระทำหน้าตาเหมือนอยากจะกลืนซากุระเข้าไปทั้งตัวก่อนจะร้องขึ้น
“ เธอไข้ขึ้น เธอตัวร้อน เธอไม่ไปโรงพยาบาล แล้วเธอเรียกฉันมาทำเพื่อ!?! “
ซากุระจับแขนอากิระไว้แน่น ก่อนจะพูดเสียงเบา
“ อยู่กับฉัน. . .ไม่ได้เหรอคะ “
อากิระทำหน้าไม่ถูก ชายหนุ่มถอนหายใจ ก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งข้างๆซากุระซึ่งนอนอยู่ด้วยอาการน่าเป็นห่วง
“ แป๊บเดียวเท่านั้นนะ “
ซากุระ. . ยัยเด็กขี้เอาแต่ใจ ได้ฟังคำเดียวที่ถูกใจเท่านั้น สีหน้าก็ดูร่าเริงขึ้นมาทันที
“ ค่ะ^O^ “
เวลาผ่านไปอย่างเงียบๆ อากิระคอยเฝ้าเอาผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำมาโปะหน้าผากซากุระบ่อยๆโดยนัยน์ตาก็คอยเหลือบมองนาฬิกาอย่างร้อนรน
ริคุริรออยู่. . .
“ พี่อากิระ “ ซากุระเรียกขึ้น
“ ป่วยแล้วยังจะพูดมากอีก นอนๆซะไป๊ “ เขาพูด
“ พี่รู้มั้ยคะ -_- พี่ยูคิเขาบอกรักฉันด้วย “
อากิระหันกลับมามองหญิงสาวคอแทบเคล็ด
“ ไอ้ลูกหมายอมพูดแล้วเรอะ ฮ่าๆ “
“ แต่. . .ฉันทำเป็นเรื่องตลกไป ^^ ฉันไม่รู้จะทำยังไง “ ซากุระพูดเสียงแหบๆ
“ ... “
“ เพราะฉันชอบพี่. . . ”
อากิระถอนหายใจ ก่อนจะตอบ “ เธอไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ย งั้นฉันกลับก่อนนะ “
ทำไมกัน! ซากุระคิดอย่างขัดใจพลางเม้มปากแน่น
“ เพราะพี่ริคุริ. . .รออยู่เหรอคะ “
อากิระนิ่งไม่ตอบ
“ แล้วทำไมไม่เป็นฉันบ้างล่ะ ฉันมาก่อนพี่ริคุริซะอีก! ทำไมพี่ไม่หันมามองฉันบ้าง พี่ริคุริเค้ามีดีอะไรกันล่ะคะ! “
อากิระนิ่งไปครู่นึง
“ ตอบมาสิคะ “
“ ริคุริ “ อากิระพูดขึ้นหลังจากครุ่นคิดคำพูดอยู่นาน “ เป็นคนป้ำๆเป๋อๆแต่ก็นิสัยดี ชอบเถียงฉันมากไปหน่อยแต่ก็น่ารัก ไม่ได้สวยเท่าเธอแต่ก็มีอะไรบางอย่างที่เธอไม่มี. .. “ เขาหยุดพูดนิดนึง
“ ซากุระ “
“ ... “
“ ริคุริคือดวงใจของฉัน “
++++++++++++
“ เธอ -_- มาทำอะไรที่นี่ “
เสียงเรียกคุ้นๆแว่วมากระทบหู ทำให้ฉันที่นั่งคุดคู้อยู่ ต้องลืมตาขึ้นมาอย่างอดไม่ได้
ฉันเขี่ยข้าวในจานเล่นอยู่ที่โต๊ะอาหารอย่างเหม่อลอยและกลัดกลุ้มโดยมีอากิระมองตาไม่กระพริบ
“ เธอเป็นอะไรรึเปล่า “
“ ฉันเปล่านี่ สบายดี ทำไมเหรอ “
“ ไม่ใช่อะไรหรอก ^^ เห็นปกติเธอกินข้าวเหมือนจะกลืนชามลงไปด้วย ฉันแปลกใจน่ะก็เลยถาม “
“ -_-^^ “
“ พรุ่งนี้ ^^ เธอว่างรึเปล่า “
“ ทำไมอีกล่ะ “
“ ฉัน -_- ก็แค่เห็นว่าตั้งแต่คบกันมาเรายังไม่เคยเดทกันเลย ตกลงเธอว่างรึเปล่า “
ฉันยิ้ม โลกทั้งใบดูเป็นสีชมพู ^O^
“ ว่างสิ “
“ งั้นดีเลย สร้อยล่ะ “
“ สร้อยอะไร -_- “
อากิระล้วงเข้าไปในคอเสื้อฉัน O_O ก่อนจะดึงสร้อยที่เขาซื้อให้ฉันออกมา
“ ป้าความจำสั้น -_- ฉันอุตส่าห์ซื้อให้ แต่เธอลืมมันไปแล้วงั้นเรอะ “
เขาพูดพลางทำหน้าไม่พอใจ ก่อนจะเขกหัวฉันเบาๆ
“ พรุ่งนี้ ^^ ฉันจะไปรับเธอที่บ้าน ไม่มีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น! “ เขาพูดดักคอฉัน ก่อนจะทำหน้าโหดใส่ “อ้อ อย่าลืมใส่สร้อยไปด้วยนะ ไม่งั้นเธอตาย! แล้วอย่าให้รู้นะ. . .ว่าเธอกับยูคิแอบคิดไม่ซื่อกัน ฉันล่ะหวั่นชะมัดเพราะเธอนั่งข้างหมอนั่น! “
ก่อนที่เขาจะเริ่มกินข้าวตรงหน้าของเขาโดยไม่พูดไม่จา ชิ! นายทำตัวไม่น่าไว้ใจกว่าฉันอีกนะยะ
+++++++
“ ฝนตก! ให้ตายเหอะ! หน้าฝน! โอ้พระเจ้า! เดทของฉ๊าน “
อากิระคร่ำครวญดังลั่นใส่ฉันในวันเดทที่เราอุตส่าห์นัดหมายกันอย่างดี -_- ชายหนุ่มอารมณ์ร้อนหัวเปียกราวกับลูกหมาตกน้ำเพราะไม่มีร่ม ส่วนฉันยังอยู่ในสภาพแห้งสนิทดีอยู่ทุกประการ
แต่นั่นก่อนที่เขาจะมา
อากิระจัดการสะบัดหัวเขาแรงๆจนน้ำกระเด็นใส่ฉันซู่ราวกับหมาสะบัดขน -*- แล้วดึงร่มฉันออกจากมือโดยให้เหตุผลว่า
“ ฉันเปียกแล้วนะ! เธอจะไม่เปียกเป็นเพื่อนสามีคนนี้หน่อยเรอะ “
เอาเหอะย่ะ -_- ฉันจะยอมนายซักวันก็แล้วกัน
“ เราจะไปไหนกันเหรอ “ ฉันถามหลังจากบีบน้ำออกจากผมพลางมองร่มในมือเขาตาละห้อย
“ ไปไหนดีล่ะในวันฝนตก “ อากิระทำหน้าครุ่นคิด “ ไปที่บ้านฉันละกัน “
“ นายใช้อะไรคิดยะ -_-^ “
“ แล้วจะให้ไปไหนเล่า “
“ ที่ไหนก็ได้ที่มีหลังคาซี่ -_-^^ ใจคอนายจะเดินตากฝนต่อรึไงกันห๊า “
“ โธ่เอ้ยยัยป้าไร้ความคิด! ไม่รู้เอาซะเลยว่าเดทท่ามกลางสายฝนน่ะมันโรแมนติกขนาดไหน >_< “
ขนาดที่ฉันคงต้องนอนซมอยู่กับบ้านเพราะพิษไข้น่ะสิ
“ ไม่เอา >< งั้นฉันกลับนะ “ ฉันร้อง “ ฉันไปที่ไหนก็ได้ ที่ ที มี หลัง คา! “
ฉันเน้นหนักทุกพยางค์กรอกหูอากิระจนเขาทำท่าอยากจะหักคอฉัน ก่อนที่เขาจะเริ่มลากฉันไปโดยที่ฉันเริ่มจะรู้สึกมึนหัวขึ้นมาตงิดๆ -*- อาจจะเป็นเพราะเราอยู่ใกล้กันมากจนฉันได้กลิ่นราเม็งโชยมาแตะจมูก -*- เอ้ะ ฉันนี่ยังไงเนี่ย อยู่ใกล้อากิระแต่คิดถึงของกิน >_<
เขาพาฉันหลบอยู่ที่หน้าห้างฯ อ้า! มีหลังคา >< นั่นแหละที่ฉันต้องการ
“ เป็นไง พอใจรึยัง ที่ ที่ มี หลัง คา! “
เขาพูดตะโกนกรอกหูฉันบ้าง แต่ก่อนที่ฉันจะเริ่มอ้าปากเถียง เสียงโทรศัพท์เขาก็ดัง
ปิ้บ
“ อะไรวะ! “
ปกติเขารับโทรศัพท์น่ากลัวแบบนี้ทุกครั้งรึเปล่าเนี่ย -_-
สีหน้าอากิระเปลี่ยนไป ก่อนที่จะตามมาด้วยเสียงอ่อนลงกว่าเดิมอย่างไม่น่าไว้ใจ
“ ตอนนี้เหรอ -_- ไม่ได้ ฉันติดธุระ “
อืมส์. .. เรื่องนี้กลิ่นทะแม่งๆ สังหรณ์ของผู้หญิงมักจะไวเสมอ ฉันว่า. . .
“ ไม่ได้หรอกซากุระ -_-^ ธุระอะไรก็เรื่องของฉันน่า “
อ่ะฮ้า~ ลางสังหรณ์ฉันถูกเผงเลยแฮะ ยัยซากุระยังคงตามจิกฉันอย่างไม่ลดละสินะ -_- เจอกันครั้งแรกยังเป็นสาวน้อยรุ่นน้องผู้น่ารักอยู่เลย ทำไมจู่ๆแปลงกายเป็นเด็กนรกแบบนี้ได้
“ ฉันอยู่กับใคร? ริคุริน่ะสิ “ อากิระขมวดคิ้ว “ ฉันไปหาเธอตอนนี้ไม่ได้“
ท่าทางฉันจะชนะแฮะ ฮ่าๆ
“ อะไรนะ! แล้วทำไมไม่ไปหาหมอเล่า เธอโง่รึเปล่า “ อากิระพูดเสียงร้อนรนมากขึ้น ทุกๆคำพูดของเขาเจือด้วยความห่วงใย “ อยู่บ้านคนเดียว! ไปตายซะยัยซื่อบื้อเอ๊ย เธอไม่รู้ตัวเองรึไงว่าขี้โรค! “
ลางสังหรณ์ของฉันเริ่มทำงานอีกแล้ว คราวนี้. . .
“ เธอรออยู่ที่นั่น! เดี๋ยวฉันจะรีบไปหา! “
ให้ตายเหอะ!
“ เธอรอฉันอยู่ที่นี่ได้ใช่มั้ย “ อากิระพูดเสียงร้อนรน “ ฉันต้องรีบไปเดี๋ยวนี้ “
“ ไปหาซากุระเหรอ. . . “
“ ใช่ “
อากิระจ้องแน่วแน่มาที่ดวงตาของฉัน -_- อะไรยะ อย่างกับฉันเป็นตัวร้ายที่เหนี่ยวรั้งพระเอกเอาไว้เลย เรื่องนี้ฉันเป็นนางเอกแน่รึเปล่าเนี่ย TT_TT
“ นายจำเป็นต้องไปเหรอ “ ฉันถามเบาๆ
“ ซากุระอยู่บ้านคนเดียว ไข้ขึ้นสูง เธอไม่มีใคร. . . ”
. . .เฮ้อ
“ นายไปเถอะ “
“ เธอรออยู่ก่อนได้ ^^ ใช่มั้ย? “
ยังจะมีหน้ามาถามอีก สมองของหมอนี่มันทำด้วยอะไรนะ ฉันล่ะอยากจะแหวกออกมาดูซะจริง
“ ฉันรอได้ นายรีบไปเถอะก่อนที่ซากุระจะตายซะก่อน “
“ เดี๋ยวฉันมา “
แล้วอากิระก็วิ่งฝ่าสายฝนไปอย่างร้อนรน TT_TT ทำไมฉันต้องมาเสียใจภายหลังด้วยล่ะเนี่ย
ถ้าฉันป่วยบ้าง. . .เขาจะเป็นแบบนี้มั้ยนะ
อากิระเปิดประตูบ้านซากุระเข้าไปอย่างร้อนรน บ้านปิดไฟเงียบราวกับไม่มีใครอยู่ ชายหนุ่มรู้สึกเป็นห่วงซากุระมาก พลางควานหาสวิตช์ไฟและเปิดมันทุกดวง
“ ซากุระ. . “
ซากุระนอนฟุบอยู่ที่โซฟา ใบหน้าเล็กๆนั้นซีดเซียวราวกับกระดาษ ผมสีน้ำตาลซึ่งผ่านการย้อมปรกใบหน้าของเธอ อากิระถลาเข้าไปหาอย่างตกใจในสภาพของเธอ ชายหนุ่มแตะที่หน้าผาก ก่อนที่เขาจะต้องชักมือกลับ
“ ตัวร้อนมาก. . .ซากุระ ซากุระ! “
หญิงสาวเผยอเปลือกตาออกมาเล็กน้อย เมื่อเห็นอากิระ เธอยิ้มออกมาอย่างดีใจ “ พี่อากิระมาจริงๆด้วย “
“ อืม -_- ฉันบอกว่าจะมาก็มาสิ “
อากิระก้มมองดูนาฬิกา หนึ่งทุ่มแล้ว ริคุริไม่รู้เป็นยังไงบ้าง. . .
“ ไปโรงพยาบาลกัน เร็วเข้า เดี๋ยวฉันไปเรียกรถก่อน “
“ ไม่เอา! ฉันไม่อยากไป! “
อากิระทำหน้าตาเหมือนอยากจะกลืนซากุระเข้าไปทั้งตัวก่อนจะร้องขึ้น
“ เธอไข้ขึ้น เธอตัวร้อน เธอไม่ไปโรงพยาบาล แล้วเธอเรียกฉันมาทำเพื่อ!?! “
ซากุระจับแขนอากิระไว้แน่น ก่อนจะพูดเสียงเบา
“ อยู่กับฉัน. . .ไม่ได้เหรอคะ “
อากิระทำหน้าไม่ถูก ชายหนุ่มถอนหายใจ ก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งข้างๆซากุระซึ่งนอนอยู่ด้วยอาการน่าเป็นห่วง
“ แป๊บเดียวเท่านั้นนะ “
ซากุระ. . ยัยเด็กขี้เอาแต่ใจ ได้ฟังคำเดียวที่ถูกใจเท่านั้น สีหน้าก็ดูร่าเริงขึ้นมาทันที
“ ค่ะ^O^ “
เวลาผ่านไปอย่างเงียบๆ อากิระคอยเฝ้าเอาผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำมาโปะหน้าผากซากุระบ่อยๆโดยนัยน์ตาก็คอยเหลือบมองนาฬิกาอย่างร้อนรน
ริคุริรออยู่. . .
“ พี่อากิระ “ ซากุระเรียกขึ้น
“ ป่วยแล้วยังจะพูดมากอีก นอนๆซะไป๊ “ เขาพูด
“ พี่รู้มั้ยคะ -_- พี่ยูคิเขาบอกรักฉันด้วย “
อากิระหันกลับมามองหญิงสาวคอแทบเคล็ด
“ ไอ้ลูกหมายอมพูดแล้วเรอะ ฮ่าๆ “
“ แต่. . .ฉันทำเป็นเรื่องตลกไป ^^ ฉันไม่รู้จะทำยังไง “ ซากุระพูดเสียงแหบๆ
“ ... “
“ เพราะฉันชอบพี่. . . ”
อากิระถอนหายใจ ก่อนจะตอบ “ เธอไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ย งั้นฉันกลับก่อนนะ “
ทำไมกัน! ซากุระคิดอย่างขัดใจพลางเม้มปากแน่น
“ เพราะพี่ริคุริ. . .รออยู่เหรอคะ “
อากิระนิ่งไม่ตอบ
“ แล้วทำไมไม่เป็นฉันบ้างล่ะ ฉันมาก่อนพี่ริคุริซะอีก! ทำไมพี่ไม่หันมามองฉันบ้าง พี่ริคุริเค้ามีดีอะไรกันล่ะคะ! “
อากิระนิ่งไปครู่นึง
“ ตอบมาสิคะ “
“ ริคุริ “ อากิระพูดขึ้นหลังจากครุ่นคิดคำพูดอยู่นาน “ เป็นคนป้ำๆเป๋อๆแต่ก็นิสัยดี ชอบเถียงฉันมากไปหน่อยแต่ก็น่ารัก ไม่ได้สวยเท่าเธอแต่ก็มีอะไรบางอย่างที่เธอไม่มี. .. “ เขาหยุดพูดนิดนึง
“ ซากุระ “
“ ... “
“ ริคุริคือดวงใจของฉัน “
++++++++++++
“ เธอ -_- มาทำอะไรที่นี่ “
เสียงเรียกคุ้นๆแว่วมากระทบหู ทำให้ฉันที่นั่งคุดคู้อยู่ ต้องลืมตาขึ้นมาอย่างอดไม่ได้
Subscribe to:
Posts (Atom)