RaiN*สายฝน...วันหัวใจพบรัก* ตอนที่15

แล้วผมก็ปาเค้กทิ้งอย่างไม่ใยดี ผู้หญิงคนนั้นทำท่าเหมือนจะร้องไห้ก่อนจะวิ่งหนีไป





หงุดหงิด

หงุดหงิด

หงุดหงิดมาก!!


เพราะอะไรน่ะเหรอ


เพราะผมหายัยงี่เง่าที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนผมไม่เจอน่ะสิ!

ยัยนี่เป็นแฟนผมแท้ๆ แต่เดี๋ยวนี้หลังจากเดท เวลาเจอหน้าผมกลับไม่ค่อยพูดค่อยจาเหมือนเคย ดูเงียบๆไปกับผมยังไงก็ไม่รู้ แต่กลับกัน เวลาผมตามหาตัวเธอ ผมมักเจอเธอขลุกอยู่กับยูคิเสมอ มันทำให้ผม หงุดหงิด!

ครั้งนี้ก็เหมือนกัน

“ สวัสดีอากิระ ตามหาริคุริอยู่เหรอ “

ผมหันตามเสียง -*- ต้องเห็นไอ้ยูคิยืนยิ้มแย้มแจ่มใสอย่างกับผู้ชนะ นัยน์ตาฉายแววรู้ทันและเยาะเย้ยไปในตัว -_-^ เห็นแล้วมันน่าจะชกหน้าหวานๆของมันซักเปรี้ยง

“ ริคุริอยู่ไหน “ ผมถามเสียงห้วน

“ แย่จังเลยนะ เป็นแฟนกันแท้ๆทำไมไม่รู้ล่ะ “ ยูคิพูดเสียงยั่วโมโห “ หรือว่าเลิกกันแล้ว “

“ ยังโว้ย!! “


“ ขี้โวยวาย. . . “ ยูคิพูดเนิบๆพลางยิ้มเล็กน้อย “ ริคุริน่ะไม่ชอบหรอกนะ “

“ แกจะไปรู้ได้ยังไง! รีบๆบอกมาเร็วๆว่าริคุริอยู่ไหน!! “

“ มีผู้หญิงที่ไหนบ้างล่ะที่ชอบผู้ชายขี้โมโห โวยวาย บ้าอำนาจ “ ยูคิเน้นเสียง “ แบบแก!! ไอ้หมาขี้เรื้อน “

“ -_-^^หุบปาก “ ผมเถียงว๊ากเข้าให้ ถึงแม้ในใจเห็นด้วยนิดหน่อยก็เถอะ “แกน่ะเอาเรื่องซากุระให้รอดก่อนแล้วค่อยมาพูด!! “


ยูคิทำท่าจะเถียงผมอีกครั้ง แต่ดูเหมือนจะเปลี่ยนใจไปยิ้มเยาะทำหน้าน่าหมั่นไส้ใส่ผมแทน


“ ริคุริน่ะ เค้าไม่ชอบหมาบ้าอย่าแกหรอก ^-^ เธออยู่หลังโรงเรียน ทำการบ้านอยู่น่ะ “


" ทำไมริคุริจะไม่ชอบฉันล่ะ -*- ยัยนี่มันแฟนฉันนี่!! " ผมตะโกนไล่หลังยูคิที่เดินลอยเอื่อยๆหนีไป ทั้งๆที่ในใจผมไม่ได้คิดอย่างปากพูดเลยซักนิด


นี่ริคุริชอบผมบ้างรึเปล่าเนี่ย

++++

ผมเดินปึงๆจนถึงหลังโรงเรียน ทั้งอับทั้งเหม็น ว่างเปล่าไร้ผู้คน จมูกริคุริทำด้วยอะไร ถึงได้คิดมานั่งทำการบ้านอยู่ในที่โคตรจะโสโครกอย่างนี้ ^_^ สงสัยผมต้องทำใจหลายอย่างเกี่ยวกับตัวเธอ ผมคิดขณะกวาดตามองหาริคุริ แล้วก็. . .

“ แบร่ “ ริคุริตบหลังผมดังป้าบ ทำเอาผมสะดุ้งสุดตัว
“ ทำบ้าอะไรของเธอห้ะ ยัยป้างี่เง่า “ ผมเก๊กกลบก่อนหาเรื่อง

“ แหมๆ อากิระจัง >_< ตกใจเหรอจ๊ะ โอ๋ๆ “ เธอล้อผมพลางหัวเราะจนใบหน้าเป็นสีจัด ผมทุบหัวเธอไปทีนึงก่อนจะตะโกนใส่อย่างโมโหตามนิสัย

“ ทุบหัวฉันทำไม >O< มันเจ็บนะ “
“ เธอน่ะมัน. . . “
“ ยูคิยังไม่เคยทำแบบนี้กับฉัน. . . “ ริคุริบ่นกระปอดกระแปด

ผมชะงักงันไปทันที

คำพูดของยูคิมันจี้ดเข้ามานหัวของผมทันทีเลย ยิ่งคิดยิ่งแค้น แต่นั่นก็เถอะ. . .




แบบนี้ริคุริไม่ชอบหรอกนะ. . . .


สงสัย ผมคงต้องทำดีกับเธอซะหน่อย. . .ก่อนที่ยูคิจะงาบไปซะก่อน




“ ฉะ. . .ฉันขอโทษ “ ผมพูดเร็วๆ
“ นายขอโทษฉันเหรอ ผิดคาดแฮะ ^^ “

ชิ -*- ยัยนี่ทำตัวน่าโมโหมั้ยล่ะ คุณดูสิ!

“ เออใช่ ^_^ “ ริคุริร้องก่อนจะร้องเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ “ เค้กเนี่ยฉันทำในชั่วโมงเรียน ^^ นายลองกินดูสิ “


เค้กอีกแล้ว
“ ฉันไม่ชอบกินเค้ก! “

ริคุริแยกเขี้ยวใส่ผมทันที “ อะไร >< นายจะไม่กินมันเหรอ เป็นแฟนประสาอะไรกันห้ะ “
“ ก็ฉันไม่ชอบนี่ !! “
“ ไม่กินก็ไม่ต้องกิน >_< “

เธอเดินเชิดหน้าปึงปังจากไป โธ่โว้ย ผมทำผิดอีกแล้วสิเนี่ย

++++

“ ริคุริ!! กลับบ้านเดี๋ยวนี้!! “

ผมบุกไปถึงห้องเรียนของเธอและร้องใส่เธอดังลั่น เมื่อเห็นริคุริทำรายงานอยู่




มันจะไม่น่าโมโห




ถ้าเธอไม่ได้อยู่กับเก็นโด ยูคิ!


“ นายไม่เห็นรึไงว่าฉันทำงานอยู่เนี่ย “ ริคุริตอบเสียงห้วนๆใส่ผม “ จะไปไหนก็ไปสิ “

สงสัยเธอยังโกรธผมเรื่องเค้กไม่หาย


“ แก. .. ไอ้ยูคิ แล้วแกมานั่งทำอะไรที่นี่ “
“ ฉันก็อาสาช่วยริคุริน่ะสิ ^O^ เป็นเพื่อนที่ดีต้องช่วยเพื่อนทำงานไง “ ยูคิยิ้มกว้าง “ จะไปไหนก็ไปสิ “
“ นายพูดตามฉันนี่นายูคิ ^O^ “ ริคุริร้องขึ้นพลางยิ้ม
“ เอ้า ^^ เราเป็นเพื่อนกันนี่ “ ยูคิพูดพลางยิ้มหวาน ย้ำ ยิ้มหวาน !!!-*-



หมั่นไส้หว่ะ

“ งั้นฉันจะนั่งรอจนกว่าเธอจะทำเสร็จก็แล้วกัน แล้วค่อยกลับบ้านด้วยกัน “
“ ไม่ต้องหรอกอากิระ ^_^ เดี๋ยวฉันไปส่งริคุริให้ก็ได้ “ ยูคิพูดแทรกขึ้นทันที “ ใช่มั้ยริคุริ “
“ หืม -*- อืมได้สิ “ ริคุริตอบแบบงงๆ
“ ไม่ได้!! แกน่ะทำรายงานไปเหอะไม่ต้องยุ่งเรื่องคนอื่นเค้า “
“ พอเหอะพวกนาย -_-^ ชักรำคาญน่ะ “ ริคุริพูดขัด “ ยูคิ! นายน่ะทำอะไรอยู่ ฉันบอกให้หาข้อมูลก็รีบๆสิยะ แค่นี้ทำไม่ได้รึไง “

ผมแทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่ ในที่สุดไอ้ยูคิมันก็โดนด่า

“ นายก็ด้วย!! อากิระ!! “

เฮือก!!!

“ นั่งเห่าแข่งกันอยู่ได้ ฉันส่งรายงานได้ภายในเย็นวันนี้นะ นายรีบมาช่วยฉันเขียนไอ้พวกนี้ทั้งหมดเลย >< เร็ว!! “


ยัยนี่เมื่อเช้ากินอะไรมาเนี่ย ดุชิฟฟฟ

++++

“ ขอบคุณมากนะยูคิ ^^ ที่มีน้ำใจช่วยฉัน >O< ในที่สุดรายงานมหาโหดก็เสร็จซะที “

ริคุริยิ้มร่าพลางตบหลังยูคิป้าบๆ ก่อนจะหันขวับมาทางผม “ นายก็ด้วย ขอบคุณ “

“ ไม่เป็นไร “ ยูคิตอบเรียบๆ
“ ชิ ฉันสงเคราะห์หรอก “ ผมตอบไปโดยไม่คิดอะไร. . .


เฮ้ย!!!

ผมเผลอหาเรื่องเธออีกแล้ว!!

“ เออย่ะ นายนี่มันน่ารำคาญชะมัด “
“ น่ารำคาญ O_O เธอพูดกับสามีสุดที่รักว่าน่ารำคาญเรอะ “
“ สามีเหรอ -_-^ เดี๋ยวฉันก็ยันโครมเข้าให้! นายน่ะมันก็แค่ตัวจู้จี้น่ารำคาญไม่มีหัวใจ!! “
“ ฉันเรอะ!! “
“ ใช่สิ >_< “

ผมอึ้งไปเลยเมื่อได้ยินจากปากเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้รับรู้ว่าเธอคิดยังไงกับผม -_- ฟังแล้วช็อคหน่อยๆแฮะ

“ ฉัน. . .” ผมพยายามพูดต่อ
“ ช่างมันเถอะ นายน่ะแก้ยังไงก็ไม่เปลี่ยนหรอก!! “ ริคุริพูดเสียงห้วนก่อนจะหันมายิ้มให้ยูคิ “ ยูคิ >< ฉันมีของจะให้นะ “

“ อะไรเหรอ ^^ “
“ เค้กน่ะ ^O^ ฉันทำในชั่วโมง ถือเป็นการขอบคุณก็แล้วกันที่มีน้ำใจ รับไว้นะ “

เค้ก >< เค้กนั่น เค้กที่เธอให้ผม ตอนนี้เธอกำลังยื่นมันให้กับยูคิ อ๊ากกกส์ สมองผมจู่ๆก็สั่นการให้ไปดึงมันออกมาจากมือของริคุริ

“ ทำอะไรของนาย -*- เอาเค้กมานี่ “ ริคุริพยายามแย่งเค้กคืน


“ เรื่องอะไร -_- มันเป็นของฉัน “

“ ก็นายบอกไม่ชอบนี่ TT_TT “

“ แต่มันก็เป็นของฉัน!!! “ ผมเถียงหัวชนฝา ก่อนจะยัดเค้กชิ้นนั้นใส่ปาก “ ฮ่าๆ เป็นไงล่ะยูคิ ^O^ แกคงต้องไปหาเค้กก้อนใหม่นะ อยากกินใช่ม๊า แกไม่เคยกินเค้กฝีมือริคุริล่ะสิ ^O^ รสชาติมันห่วยบรม “

“ นายว่าอะไรนะ!! “ ริคุริย้อนถามเสียงขุ่น
“ เอาเถอะน่า “ ผมตอบพลางกลืนเค้กที่เกือบทำให้ผมฟันหักด้วยความยากลำบาก กะจะเอาใจริคุริทีไรผมก็เผลอด่าเธอทุกที

“ ริคุริ “ ยูคิเรียกเธอ “ ฉันกลับก่อนดีกว่า เห็นคนตะกละแล้วรู้สึกไม่เจริญอาหาร “
“ กลับแล้วเหรอ “
“ อื้ม ^-^ เจอกันที่โรงเรียนนะ “
“ ขอบคุณมากนะที่ช่วยเรื่องงาน “ ริคุริพูดซ้ำอีกครั้ง “ ไม่รู้จะตอบแทนยังไง “

ยูคิยิ้มอ่อนๆตามนิสัย “ ไม่เป็นไร ^O^ แต่พรุ่งนี้เธอเลี้ยงข้าวฉันก็แล้วกัน “
“ ห๊ะ -_-^ ไหนบอกไม่เป็นไรไง “
“ พรุ่งนี้เจอกัน “ ยูคิพูดเบาๆ ก่อนจะหันขวับมาทางผม “ แก ^^ ฝากสวัสดีแม่แกด้วย >< คงกลุ้มแย่มีลูกชั่วๆแบบแกเนี่ย “

-*- ดูมันสิครับ >O< เป็นคุณก็คงอยากเตะมันและเป็นศัตรูกันตลอดไป. ..


“ นายนี่ท่าทางจะสนิทกับยูคิเนอะ “ ริคุริถามขึ้นหลังจากที่ยูคิเดินกลับไปแล้ว

“ หืมส์. .. -_- สนิทเรอะ จะฆ่ากันตายเนี่ยนะ “ ผมต่ออย่างหงุดหงิด “ ตั้งแต่เมื่อสองปีก่อนแล้วแหละ เริ่มทะเลาะกันก็ตั้งแต่ซากุระเข้ามา เชื่อมั้ยว่าแต่ก่อนน่ะยูคิมันขี้ตกใจมากเลย เห็นไส้เดือนแค่นี้ก็ร้องลั่นแล้ว >_< คิดแล้วขำเนอะ ลองคิดถึงกอลิล่าร้องโวยวายตอนเห็นหนูสิ ฮ่าๆ เหมือนเลย “

“ >< นี่แหละที่ว่าสนิท “ ริคุริยิ้มร่า “ ยูคิรู้เรื่องของนายดียิ่งกว่าฉันที่เป็นแฟนนายซะอีกนะ “

“ ยัยป้า -_-^^ ทำไมชอบพูดถึงมันอยู่ได้ “

“ ทีนายล่ะ -_-^ นายไปหาซากุระ!! ทิ้งฉันไว้คนเดียว!! ฉันยังไม่เคยบ่นซักคำเลยนะ “

“ ไม่เหมือนกันนี่ “

“ อ้อเหรอ ถึงฉันจะนั่งรอนายเป็นชั่วโมงนายก็ไม่แคร์เลยใช่มั้ย “
“ อะไร -*- ไหนเธอบอกว่าคนโง่เท่านั้นที่จะรอนี่. . .”
“ ช่างมัน -_-^ กลับบ้านเถอะ >_< ลืมที่ฉันพูดไปก็แล้วกัน อีตาบ้าสมองกลวง!! “

ผมยืนนิ่ง


ให้ตายสิ อย่าบอกนะว่าวันนั้นเธอรอผมเป็นชั่วโมง. . .



ทำไงได้ ยัยนี่ยิ่งโง่ๆอยู่นี่นา


ผมเดินข้างเธอ “ ฉันไม่ชอบกินเค้ก “
“ แล้วนายกินเข้าไปทำไมล่ะ “ ริคุริพูดพลางทำเสียงโหด เธอดูโมโหไม่หายจากเรื่องวันที่ผมทิ้งเธอไป
“ ไม่รู้สิ ^^ เธอดีใจมั้ยล่ะ “
“ ไม่เลยซักนิด -_- ฉันกะจะให้เค้กนั่นกับยูคิตางหาก “
“ ถือเป็นโชคดีของมันแล้วที่ไม่ได้กินเค้กฝีมือเธอ >O< ปาหัวหมาแตกเลยนะนั่น “
“ นายนี่มัน -_-^^ “ เธอพูดด้วยสีหน้าที่บอกไม่ถูกว่าโกรธหรืออาย “ ก็ให้ยูคิกินไปสิยะ!! “

ผมยิ้ม


“ เค้กนั่นเป็นของฉัน เธอก็เป็นของฉัน >_< ฉันไม่ให้ใครหรอก “

ริคุริแข็งไปแล้ว

“ อะไรเล่า -_- ยัยป้าแก่อินโนเซนต์ รีบๆเดินสิ หรือจะให้ฉันต้องอุ้มกลับบ้านห้ะ “
15
กินข้าวให้อิ่มรู้มั้ย ^O^ เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ


ฉันดึงโน้ตแผ่นเล็กๆ ที่แปะอยู่ที่กระเป๋าของฉันออกมาอ่านด้วยความงงเล็กน้อย ใครมาแอบหลงรักสาวน้อยน่ารักอย่างฉันเข้าล่ะเนี่ย ^_^ ถึงขนาดส่งโน้ตห่วงใยมาให้ด้วย บางทีอาจจะเป็นอากิระก็ได้ ^O^ ที่เขียนโน้ตมาหาฉัน น่ารักจังเลยแฟนฉันเนี่ย


ฉันทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ที่โต๊ะเรียนก่อนจะเริ่มเปิดหนังสืออย่างอารมณ์ดี ยูคิที่เพิ่งจะเดินเข้าห้องมามองฉันด้วยสายตาประหลาดๆ

“ เป็นอะไรของเธอ ยิ้มคนเดียวมันน่ากลัวนะ “ ยูคิพูด

“ ยูคิ >_< ดูนี่สิๆ “ ฉันร้องพลางดึงยูคิให้ก้มลงมองโน้ตแผ่นเล็กๆนั้น “ อากิระต้องเขียนมาแน่ๆเลย ^^ เนอะ เค้านี่เริ่มจะอ่อนโยนกับฉันแล้ว “

“ หืมส์ “ ยูคิร้องขึ้นพลางมองโน้ตผ่านๆ “ หมอนั่นเรอะอ่อนโยน -_- เธอคอยดูละกันว่ามันจะเป็นได้นานซักเท่าไหร่ “

“ นานอยู่แล้วล่ะ!! ดูสิ อากิระคงเป็นห่วงฉันมากเนอะ ช่วงนี้ฉันงานเยอะเลยไม่ค่อยได้กินข้าว ^^ เขาคงจะรู้ “

“ ว่าแต่. .. “ ยูคิพูดขึ้นขัดฉัน

“ อะไร “

“ แล้วเธอกินข้าวรึยังล่ะ “

“ ยัง “

“ ไปกินซะสิ “

“ ก็ได้ ^^ เดี๋ยวฉันไปซื้อขนมปัง ^^ “

“ หัดกินผักมั่งเซ่ -*- “

“ เออย่ะ O_O นายนี่จู้จี้ชะมัด “

ฉันกึ่งวิ่งกึ่งกระโดดไปที่โรงอาหาร ความสุขของฉันมันล้นเอ่อท่วมท้นอย่างกับลูกโป่งที่สูบลมเต็มใหม่ๆ ^-^ อากิระอ่อนโยนกับฉัน >_< แปลว่าเขาคงชอบฉันมากขึ้นแล้วใช่มั้ย ซากุระจ๋า ฉันเสียใจด้วยนะ ^^ ริคุริคนนี้เป็นนัมเบอร์วันเสมอล่ะ

คิดถึงอากิระ ฉันก็เจออากิระ!!! เขาอยู่ท่ามกลางนักเรียนที่เป็นหัวกะทิของชั้นเรียน ในมือของเขามีหนังสือเล่มหนาและปากกาอยู่ในมือ

“ อากิระ!! อย่าเพิ่งไป >_< หยู๊ด ด ด ด “ ฉันร้องลั่นโรงอาหารก่อนจึงแขนเขาไว้

อากิระมองฉันด้วยสายตารังเกียจในท่าทางระริกระรี้ของฉัน เขาดันมือฉันออกก่อนจะถาม

“ -_- แหกปากซะลั่นเชียว เธอเป็นผู้หญิงแน่รึเปล่า “

“ ฉันเป็นผู้หญิงสิ -*- ที่ผ่านมานายเห็นฉันเป็นอะไรยะ “

“ แล้วมีอะไรล่ะ นี่มันจะเข้าเรียนแล้วนะ “