RaiN*สายฝน...วันหัวใจพบรัก* ตอนที่17

ฉันเจอซากุระในร้านหนังสือ ก็เลยทักซะหน่อย แต่พอฉันทักปั๊บซากุระก็สะดุ้งโหยงก่อนจะปัดชั้นวางหนังสือหล่นพังลงมา -_-
คนสวยนี่ทำอะไรไม่น่าเกลียดจริงๆ -_-^ ถึงแม้ว่าหนังสือจะหล่นโครมเต็มตัวปิดเธอแทบจะมิด ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะดูน่าหัวเราะเต็มที แต่บรรดาผู้ชายในร้านต่างากันกุลีกุจอช่วยเธออย่างเต็มที่จนออกนอกหน้า
“ ซากุระ ^_^ มาทำอะไรที่นี่คะ “
“ มาซื้อหนังสือ “
“ สบายดีรึเปล่า “
“ สบายดี “
“ วันนี้อากาศดีจังเนอะ “
“ อากาศดีเหรอ -_- ฝนตกหนักมากเลยนะคะ “
“ เอ่อ -_- อ๋อ ฉันหมายถึงวันนี้ของเมื่อวานน่ะ!!! “
ฉันนี่เป็นผู้หญิงที่เอาตัวรอดเก่งจัง -_-^
ซากุระดูแปลกๆไป ปกติเธอจะดูสดใสร่าเริงกับฉันเสมอถึงแม้ว่าเราจะชอบผู้ชายคนๆเดียวกัน ตอนนี้เธอดูไม่ค่อยจะชอบฉันเท่าไหร่เลย -_- ตีหน้าขึงขังอย่างกับจะกลืนฉันเข้าไปทั้งตัว เห็นทีฉันต้องลี้ภัยก่อนซะแล้ว T_T ฟ้าววว~
“ ไปก่อนนะซากุระ “ ฉันค่อยๆกระดื๊บๆออกจากร้านอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ เดี๋ยวค่ะ !!!! “
TT___________________TT ทำไมถึงได้ทำหน้าตาน่ากลัวใส่ฉันอย่างนี้ล่ะซากุระ ฉันเห็นแล้วผวาจังเลย
“ พี่ริคุริคะ “
“ อะ...อะไรเหรอ “ ฉันตอบแบบระมัดระวังตัวที่สุด ในขณะที่ซากุระก้าวเข้ามาหาฉันแบบไม่น่าไว้ใจ
“ พี่ริคุริ ...ชอบใครกันแน่คะ “
“ เอ๋ “
“ ชอบพี่อากิระ หรือว่าพี่ยูคิคะ “
“ ชอบใครงั้นเหรอ -_- ฉันไม่ได้เกลียดใครนะ TT_TT “ ฉันเฉไฉไม่ตรงประเด็น
“ ตอบ...มา....ค่ะ!!! “
ทำไมต้องตะคอกด้วยเล่า TT+TT
“ ฉันชอบอากิระ ^^ พอใจรึยัง “ ฉันตอบแบบเริ่มโมโหหน่อยๆ
“ ชอบพี่อากิระ “ ซากุระพูดเสยงเล็กพลางเลิกคิ้วสูงจนมันหายไปใต้เรือนผม “ แล้วทำไมถึงได้ชอบไปยุ่งกับพี่ยูคิด้วยล่ะคะ “
“ อะไรนะ OoO “ ฉันถามอย่างงงได้ที่
คนในร้านเริ่มหันมามองฉันที่เป็นตัวต้นเหตุเสียงดัง -_-^ เรื่องของคนอื่นน่ะอยากรู้กันจังนะ
“ วันนั้นฉันเห็นพี่ยูคิกอดพี่ริคุรินี่คะ !!! “ ซากุระพูดเสียงดังมากขึ้นเรื่อยๆ “ ทำไมถึงได้ทำอย่างนั้นล่ะคะ...คิดว่าเป็นเพราะว่าพี่ยูคิตัดใจจากฉันได้แล้ว...พี่ก็เลยคิดจะเอาทั้งสองคน ทั้งพี่อากิระ แล้วก็พี่ยูคิ!!! “
“ ฉันไม่เคย….!!! “
“ เป็นเพราะพี่คนเดียว ฉันคิดอยู่ทั้งคืน ในที่สุดก็คิดได้ ถ้าเพียงแต่ไม่มีพี่ริคุริ ไม่มีรุ่นพี่ริคุริ ยังไงซะเค้าก็ต้องชอบฉันกนอยู่แล้ว แต่เพราะมีพี่ ฉันถึงกลายเป็นที่สอง! แม้แต่พี่ยูคิก็ยังตัดใจจากฉันได้เพราะพี่นั่นแหละ “
“ ซากุระ...ฉัน “ ฉันอยากจะตะโกนบอกว่า เผยโฉมออกมาแล้วเหรอยะ >< นังมารร้าย โอ้พระเจ้า TT_TT นี่คือความในใจจากรุ่นน้อT_TT ากจะบอกว่า เผยโฉมออกมาแล้วเหรอยะี่นั่นแหลพงทั้งสองคน แต่เพราะมีพี่ ฉันถึงกลายเป็นที่สอง งผู้น่ารักของฉันรึนี่~
“ พี่แย่งชิงทุกอย่างไปจากฉัน! ตอนแรกฉันก็นึกว่าเป็นเรื่องง่ายๆที่จะกำจัดพี่หรอกนะ แต่รู้สึกว่าพี่จะมีสเน่ห์ไม่ธรรมดาซะแล้ว...”
“ ฉันเงียบไม่ได้แปลว่าฉันยอมแพ้นะ “ ฉันพูดขัดขึ้นท่ามกลางความเครียด
“ แล้วคิดว่าจะชนะเหรอคะ “
“ นะ...แน่นอนสิ! เธอเคยมาท้าฉันแล้วหนนึงนี่ “
“ แล้วผลเป็นยังไงล่ะคะ.. ” ซากุระยิ้มแย้มถาม “ เอ...รู้สึกใครกันนะที่ต้องนั่งรออยู่หน้าห้างตั้งหลายชั่วโมง...รอแฟนที่ไม่กลับมา อ้า~ก็พี่ไม่ใช่เหรอคะ “
ยัยนี่กระแนะกระแหนคนเก่งเกินคาด
“ ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ ไม่มีอะไรจะมาทำให้เราเลิกกันได้หรอก “
“ คอยดูเถอะค่ะ “ ซากุระพูดพลางยิ้ม
ซากุระเดินจากไป ทิ้งให้ผู้ชายเกือบครึ่งร้านเดินตามหลังเธอไปอย่างเงียบๆ
++++++++++++++++++++
“ โห -_- เธอเหมือนตัวร้ายในนิยายน้ำเน่าชะมัดเลย “
มิซากิพูดพลางดูดนมช็อกโกแลตในมือข้างซ้าย มือขวาถือบุหรี่ควันโขมง ดวงตาจ้องฉันเขม็ง ก่อนจะพูดว่าฉันออกมาตามนิสัยพาลๆของเธอ ยัยนี่ตอนเด็กๆได้ชื่อว่าเด็กแก่นแก้ว ตอนนี้รู้สึกจะแปรสภาพพัฒนาเป็นเด็กมีปัญหาไปเรียบร้อยแล้ว -_- ว่าแต่ตัวร้ายงั้นเรอะ เธอกล่าวหานางเอกสุดสวยของเรื่องนี้ได้ยังไงกัน!!ตาจ้องฉันเขม็ง ก่อนจะพูดว่าฉะาจ้องฉันเขม็ง ก่อนจะพูดว่าฉะนที่้นพี่ก็ปล่อยพี่อากิระซะ อย่ามัวรั้งเค้าไว้อย่างนี้..."
“ ฉัน[b]ไม่ได้[/b]ทำอะไรซะหน่อย >_< มิซากิ~...ฉันควรจะทำยังไงดี “
“ อุเอดะ ซากุระพูดอย่างนั้นกับเธอจริงๆเรอะ “
“ จริงสิ “
“ ออกจะแรงไปซักหน่อย -_- ว่าแต่อากิระกับยูคิรู้เรื่องนี้รึเปล่า “
“ รู้อะไรล่ะ รู้ตัวตนที่แท้จริงของซากุระน่ะเหรอ -_- สมองมีแต่ขี้เลื่อยจับความรู้สึกได้ช้าขนาดนั้นจะไปรู้อะไรล่ะ “
ฉันคอตก พลางเลื้อยไปเลื้อยมาอยู่แถวๆเก้าอี้ที่ว่างเปล่าของยูคิ “ ทำไมวันนี้ยูคิไม่มานะ “
“ ยัยปลาทองความจำสั้น -_- แม่ของยูคิตาย เค้าก็ต้องมีธุระกับครอบครัวของเค้าสิ “
“ อะไรนะ!!!!! “
“ เป็นเพื่อนสนิทกันไม่ใช่เรอะ -_-^ ทำไมไม่รู้ล่ะเนี่ย “
“ ไม่ใช่ว่า...ตายตั้งนานแล้วเหรอ เพิ่งตายเหรอ O_O ไม่น่า... “ ฉันร้องออกมาแบบสับสนเมื่อนึกถึงที่เขาเคยพูดไว้เกี่ยวกับแม่ “ แม่ของยูคิ…ตายเพราะอะไร “
“ รถชน “
ฉันทรุดฮวบคาพื้น
++++++
“ ไปหายูคิ >_< ไปเดี๋ยวนี้นะ >_< เร็ว!! “ ฉันแหกปากลั่นก่อนจะพยายามลากอากิระขึ้นแท๊กซี่
“ ไปทำไม -_- บอกเธอไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันต้องติวหนังสือรุ่นน้องผู้น่าร้าก ก ก ก “ อากิระลากเสียงยาวบ่งบอกความรักใคร่เอ็นดู
“ นายต้องไป >_< เราเป็นเพื่อนของยูคินะ ต้องไปงานศพ >_< นายจะปล่อยให้ยูคิร้องไห้คนเดียวไม่ได้นะ “
“ ไม่ไป๊~ เธอกำลังจะบอกให้ฉันไปปลอบไอ้หมานั่นเรอะ “
ฉันเห็นหรอกน่านายอากิระ นายเขินนี่หว่า!!!
“ ไม่ต้องอายหรอก ไปเร็วๆ “
“ เป็นห่วงมันจังเลยนะเธอ -_-^ “
“ อย่าทำตัวงี่เง่านะ! รีบไปกันเถอะ “
“ นี่! ใครกันแน่ที่งี่เง่า ริคุริ! “ อากิระวางมาดข่มฉันเต็มที่ “ ฉันขอถามอะไรเธอซักอย่างก่อนจะไป ได้มั้ย “
“ ได้สิ -_-^ เร็วๆเข้า “
“ เรากำลังจะไปไหน “
“ งานศพแม่ยูคิ “
“ ฉันหมายถึงที่ที่จะไปน่ะ ที่ไหน!!! “
“ ถามโง่ๆ! “ ฉันแหวกลับอย่างเริ่มหงุดหงิดเต็มที “ ก็ที่ ... –O- ที่ ... ที่ ...เอ่อ แหะๆ “
เออใช่
ที่ไหนล่ะ
งานศพอยู่ที่ไหนแล้วฉันจะรู้มั้ยล่ะเนี่ย -_- ฉันก็ลืมไปว่าฉันไม่รู้ เอิ๊กๆ อย่าไปเล่าให้ใครฟังนะอากิระ >O< ว่าฉันหน้าแตกขนาดนี้
“ ฉันว่าเธอไม่ต้องไปแล้วล่ะ “ อากิระพูดเรียบๆ
“ หัดมีมารยาทซะมั่งสิ -_-^ ถึงนายจะไม่ถูกกับยูคิแต่ก็ต้องไปแสดงความเสียใจนะ “
“ ไม่ใช่ “ อากิระตะคอก “ ยูคิอยู่ข้างหลังเธอแน่ะ “
ยูคิจริงๆนั่นแหละ -_- ไม่เหมือนคนที่เพิ่งจะสูญเสียแม่ไปเลย เดินกระโดดเหยงๆยิ้มหวานตามสไตล์เดิมๆของเขา แล้วพุ่งตรงมาที่ฉัน
“ ริคุริ๊~ ฉันกลับมาแล้ว ว ว ว “ ยูคิยิ้มหวานและทำราวกับไม่เห็นอากิระ “ ฉันเห็นร้านไอติม >_< ไปกินกันนะ นะ นะ นะ “
“ แก... “ อากิระส่งเสียงทักยูคิ “ สดใสร่าเริงจังนะ “
“ ใช่สิ ^O^ อากิระ ฉันสดใสเสมอล่ะ แน่นอน วันนี้ฉันต้องร่าเริง เพราะว่า!.... “
เขาเงียบไป....เขาคงแกล้งทำเป็นร่าเริงเพราะวันนี้เป็นวันตายของแม่ใช่มั้ย....
“ เพราะฉันตัดใจจากซากุระได้แล้วน่ะ >_< หลุดพ้นทางนรกแล้ว >_< โอ้เย่ “ ยูคิพูดพลางทำหน้าตาเหรอหราใส่อากิระ “ เพราะซากุระเค้ารักนายที่ซู้ด~เลยนี่นา เมื่อไหร่นายจะเอนเอียงไปทางซากุระล่ะ “
ฉันว่ายูคิเสียใจจนเพี้ยนไปแล้วล่ะ
“ ฉันไม่ได้ชอบซากุระซะ “ อากิระพูดอย่างอารมณ์เสีย “ จะตัดใจได้ก็เรื่องของแก -_- แล้วเรื่องแม่ล่ะ “
“ แม่แกน่ะเหรอ “ ยูคิพูดไม่ทุกข์ร้อน
“ แม่แกนั่นแหละ! “
“ แม่น่ะเหรอ >_< แม่ก็ไปสวรรค์แล้วไง “ ยูคิหันมาพูดอย่างจริงๆจังๆกับอากิระ พลางตีหน้าครุ่นคิด “ แต่...ฉันไม่รู้ว่าแม่เดินไป หรือว่าเหาะไป...แม่เป็นคนชอบเล่น ฉันว่าแม่คงจะหายตัว! เก่งเนอะ “
ฉันเอามือปิดปากแน่น เลือกไม่ถูกว่าจะร้องไห้ดีหรือจะหัวเราะดี …. จะมีไอ้บ้าที่ไหนทำอย่างนายบ้างนะเวลาแม่ตาย...
“ แล้วนี่แกเหลือใครอีกมั้ย -_- หรือกลายเป็นเด็กกำพร้าไปซะแล้ว “ อากิระถาม -_- ฉันว่าฉันไม่ได้หูฝาด มือกระแสความเป็นห่วงเจืออยู่ในน้ำเสียง
“ ฉันมีพ่อ -_- ฉันมีญาติอีกเยอะแยะเต็มไปหมดแหละ ...นายอย่ามองฉันอย่างนั้นสิ ///>_“ แก -_-^^ ไอ้บ้า เวลานี้ยังจะเล่นอีก “ เขาพูดเสียงเย็น “ งานศพล่ะ จัดที่ไหน “
“ ไม่รู้สิ “ ยูคิตอบร่าเริง
“ อ้าว ! “ คราวนี้เป็นฉันที่ร้องอย่างตกใจ “ ยูคิ...พวกเราตั้งใจจะไปงานศพแม่นายนะ “
“ ก็ฉันไม่รู้จริงๆนี่ ฉันอุดหูไม่ฟังตอนที่พ่อบอก “ ยูคิพูดเสียงเรียบ ไม่มีรอยยิ้มอีกแล้ว “ ฉันไม่ชอบบรรยากาศน่ะ มันน่าขนลุก ริคุริ ฉันกลัวผีน่ะ! “
“ เธอ...จะไม่ไปงานศพแม่ตัวเองเหรอ “ ฉันร้องอยากตกใจ “ แล้วหยุดเรียนทำไม...ไปทำอะไรมา “
“ ก็อยู่บ้าน กะจะนอนให้ถึงเช้าเลยให้พ้นๆงานไป ไม่อยากมาโรงเรียนเพราะว่าการบ้านยังไม่เสร็จ “ ยูคิตอบเสียงเรียบ “ แต่ที่ออกมานี่ก็เพราะว่าเหงา ^^ ริคุริ ^^ ฉันออกมาตามหาเธอแน่ะ “
“ หาฉันเหรอ “
“ ใช่ ^_^ ตามหาเธอ “
อากิระแผ่ไอเย็นยะเยือกออกมาก่อนจะคว้ามือฉันไว้ “ ริคุริ -_- ทีนี้ก็ไม่ต้องไปแล้วล่ะงานศพน่ะ กลับบ้านกันเถอะ “
“ เดี๋ยวสิ...ยูคิเค้า... “
“ มันก็ร่าเริงดี ยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียมอยู่นั่นไง “
“ จานดาวเทียมเหรอ O_O “
“ มุขน่ะริคุริ -_- รู้จักมั้ย “ อากิระตัดบทอย่างรำคาญ
ยูคิคว้ามือฉันไว้อีกมือก่อนจะร้อง
“ เธอจะไปแล้วเหรอ. . . ”
“ ใช่ ริคุริกำลังจะไปกับแฟนของเธอ “ อากิระจ้องมองมือนั่นไม่วางตา “ ปล่อย “
“ ม่าย >_< “
“ ปล่อย “
“ ม๊าย >_< “
“ ไอ้เวร -_-^ จะปล่อยมั้ยห้ะ “ แล้วหมัดยูคิก็ซัดเปรี้ยงเข้าที่หน้าหวานๆของอากิระ
“ อากิระ T_T ยูคิกำลังเสียใจนะ! “ ฉันพูดก่อนจะปล่อยมือจากอากิระแล้วไปหายูคิ “ เจ็บมั้ยยูคิ >O< ฉันขอโทษแทนอากิระนะ “
“ นี่เธอเข้าข้างมันมากกว่าฉันเหรอ “ อากิระทำหน้าโหดใส่ฉัน
“ ปล่าว! ....ก็ใช่! นายมันงี่เง่าไร้เหตุผลนี่นา -_-^ แค่นี้ไม่เห็นต้องต่อยกันเลย “
“ งี่เง่า....ไร้เหตุผลเรอะ “
อากิระดูสีหน้าเจ็บปวดขึ้นมาทันที -_- อะไรน่ะ ฉันพูดแรงไปรึไง ก็แค่พูดความจริงเองนะ
“ ฮะๆ “ ยูคิหัวเราะหน่อยๆ “ อากิระ ^_^ อากิระ อากิระ “
“ อะไรของแก เห็นแฟนเค้าทะเลาะกันแล้วมีความสุขรึไง “
“ ฉันก็แค่ขำมากก็เท่านั้นเอง ^O^ ในเรื่องแปลกๆที่เกิดขึ้นกับพวกเรา...ฉันกับแกน่ะ “
“ แปลกเหรอ -_-^^^ “
“ ฉันว่าเราคงเป็นเพื่อนกันไม่ได้ตลอดไปแล้วล่ะ “
อากิระเลิกคิ้วให้กับคำพูดนั้น ดูเหมือนอากิระเองจะหาคำมาตอบไม่ถูก ฉันที่มือข้างหนึ่งอยู่ในมือของยูคิรู้สึกถึงแรงบีบของยูคิที่แน่นขึ้นเรื่อยๆจนฉันรู้สึกเจ็บ
“ ขอโทษ...อากิระ แต่ฉันหลอกตัวเองไม่ได้ ฉันพยายามแล้ว แต่ฉันก็หลอกตัวเองไม่ได้ หลอกไม่ได้ “
“ ฉันไม่รู้จะพูดว่ายังไงดี TT_TT ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ........
“ ฉันชอบริคุริ...”
17
“ ฉันชอบริคุริ “


โอ้ -_- เก็นโด ยูคิ เล่นอย่างนี้ฉันไม่ขำเลยนะยะ

นั่นคือความคิดแรกของฉันเอง เป็นไปได้ด้วยเหรอที่ยูคิจะชอบฉัน O_O เปอร์เซนต์ความเป็นไปได้ ...0.000000%


อากิระดูจะเลยคำว่าโกรธไปแล้ว เขากระชากคอเสื้อยูคิขึ้น ฉันนึกว่าเขาจะต่อยยูคิอีก แต่...

“ นายทำแบบนี้ทำไม! “ อากิระตวาดลั่น “ อย่างแกน่ะ แกน่ะ ไม่ได้ชอบริคุริจริงๆหรอก...แกก็แค่อยากแก้แค้นใช่มั้ย แก้แค้นที่ซากุระชอบฉัน เลยบอกว่าชอบริคุริใช่มั้ย ใช่รึเปล่า! “


ยูคิตอบเสียงเคร่ง ใบหน้าขมวดคิ้ว

“ ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น “ ยูคิพูด “ ฉันก็สงสัยตัวเองอยู่เหมือนกันว่าชอบริคุริแน่รึเปล่า -_- ไม่ค่อยแน่ใจ ยัยน้ำลายยืดหยดแหมะในห้องเนี่ยนะ “

เวลาเคร่งเครียด หมอนี่ยังคิดจะเล่น!