RaiN*สายฝน...วันหัวใจพบรัก* ตอนที่19

“ อากิระน่ะสิ -_- “
“ อ๋อ “ ฉันพูดขึ้น “ ไปติวหนังสือให้รุ่นน้องน่ะ “
“ งั้นเหรอ >_< อย่างนี้ฉันต้องไปแอบดูซะหน่อย เอ้อ ^O^ แล้วยูคิล่ะ “
“ ต้องไปห้องสมุด “
“ ยูคิมีแฟนแล้วเหรอ “ ยัยเบอร์หนึ่งพูดขึ้น
“ อะไรนะ “
“ เมื่อวันก่อนฉันเห็นยูคิไปเจอกับผู้หญิงคนนึงที่.... เอ่อ จะพูดว่ายังไงดีล่ะ ผู้หญิงคนนั้นดู....
“ น่ารัก บอบบาง...ผมสีน้ำตาลอ่อนๆ “ ฉันพูดดักคอ
“ ถูกเผง แต่ยังไงก็สวยน้อยกว่าฉันนะ >< ว่ารู้ได้ยังไงน่ะ... “ฉันว่าถ้าฉันเดาไม่ผิดยัยนั่นคือซากุระแน่ๆ
ฉันนอนหลับฟุบคาห้องเรียนในคาบว่าง -_- อะไรมันจะน่าเบื่ออย่างนี้ ฉันเหลือบมองยูคิที่จดโน่นจดนี่ตั้งใจเรียนซะเวอร์แล้วรู้ง่วงนอน หมอนี่ขนาดบอกรักฉันแล้ว ทำไมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยนะ
“ ริคุริ ยืมปากกาหน่อย “ฉันควานหาปากกาใต้โต๊ะ แล้วมือก็ไปสะดุดกับ...
“ กรี๊ด ด ด ด ด “ ฉันร้องอย่างดีใจ ( นักเรียนสองสามคนที่ท่าทางเรียบร้อยสะดุ้งสุดตัว )
“ อะไรของเธอ ปากกาล่ะ “ ยูคิถามเสียงห้วน
“ นี่ไงๆ นายดูสิ >_< โน้ตอีกแผ่นมาแล้ว~! “
ทำหน้าเบื่อโลกไปได้ ^O^ ยิ้มหน่อยซี่~ เจ้าของโน้ตท่าทางเป็นคนอารมณ์ดีนะ ^O^
ยูคิที่อ่านโน้ตจบทำสีหน้าบอกไม่ถูกระหว่างรำคาญกับเหลือเชื่อ “ ไร้สาระ “
“ อะไรกันเล่า -_- “
หลังจากนั้นโน้ตก็ยังคงทยอยส่งมาหาฉันเรื่อยๆ ทุกวันๆ จนฉันรู้สึกแปลกๆเหมือนโดนสะกดรอยตาม เพราะดูเหมือนเจ้าของโน้ตจะรู้ความเคลื่อนไหวของฉันอยู่ตลอดเวลา รู้ว่าคาบเรียนต่อไปคือพละและฉันไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย รู้ว่าฉันกลับบ้านกี่โมงและจะเถลไถลไปที่ไหน รู้แม้กระทั่งว่า....
ผมน่ะยังไม่ได้สระใช่มั้ย >_< ซกมกเหมือนกันนะเธอเนี่ย
นายลึกลับ -_- ฉันจะเรียกนายว่านายลึกลับละกันนะ -_-^
ฉันเดินกลับบ้านอย่างเร่งรีบ เจ้าฮายามิน้องชายตัวแสบดันมีเรื่องต้องไปสถานีตำรวจ -_-^ พี่สาวแสนดีอย่างฉันต้องไปประกันตัวมาซะหน่อย หน้าหนาวเริ่มเข้ามาแล้ว ฟี้ด~ -..- บ๊ายบายเจ้าฝน เห็นทีฉันต้องหาผ้าพันคอผืนใหม่ซะแล้วสิ
เมื่อกี้ฉันเห็นยูคิล่ะ -_- ไปทักดีกว่า >_< “ ยู...ฉันชะงัก เมื่อเห็นยูคิส่งยิ้มให้กับผู้หญิงคนหนึ่ง แล้วเดินตรงไปหาเธออย่างร่าเริง อ้อใช่ ฉันเห็นผู้หญิงตัวเล็กๆน่ารักบอบบาง ผมสีน้ำตาลนั่น รอยยิ้มน่ารักๆแบบนั้น
“ สวัสดีค่ะพี่ยูคิ ^O^ “ การี๊ดดดดดดดดด ฉันเห็นซากุระ! เธอคิดจะทำอะไรล่ะเนี่ย
18
ยูคิเดินไปหาซากุระ เธอยิ้มอย่างร่าเริง
“ ซากุระ รอนานมั้ย >_< “
“ นานค่ะ -_- ฉันยืนอยู่ตรงนี้ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว “
“ ^^ แล้ววันนี้จะไปไหนกันดีล่ะ >< หิวรึเปล่า >< หนาวมั้ย “แหม เป็นห่วงออกหน้าออกตาเชียวนะยะ
“ ไม่หรอกค่ะ...ไม่ “ สำหรับยัยซากุระก็ตอบอย่างน่ารักเกินเหตุ
“ เอางี้ดีกว่า -_- ไปเดินเล่นกัน! อากาศกำลังเย็นสบายเลย “ ยูคิยิ้มร่าก่อนจะเดินนำ “ ไปกันเถอะ~! “
“ ค่า “ฉันตามไปดูดีกว่า ชิ ทำตัวเหมือนโลกทั้งใบเป็นสีชมพู
ฉันเดินเกาะไปตามเสา ยัยซากุระคิดจะทำอะไรล่ะเนี่ย ฉันว่ามันต้องเป็นอะไรที่เลวร้ายแน่ๆ ยัยร้ายลึกนี่ -_-^ ฉันจะไม่ยอมให้ความรักของฉันต้องพังทลายไปเพราะเธอหรอกย่ะ!! แต่นี่มันเกี่ยวอะไรกับยูคิล่ะ
“ พี่ยูคิคะ >_< เรื่องที่ฉันขอร้องล่ะ “ ซากุระถามเสียงอ่อน “ ได้มั้ยคะ “
“ เอ่อ -_- เรื่องนั้น “ ยูคิขมวดคิ้ว “ ฉันทำไม่ได้หรอก “ซากุระเบะปากก่อนจะกลับมายิ้มหวานอีกครั้ง “ ได้เหรอคะ “
“ เมื่อกี้ฉันบอกว่าไม่ได้ “
“ ได้ใช่มั้ยคะ ^O^ “
“ ไม่ได้ -_- เธอเข้าใจที่ฉันพูดบ้างมั้ยเนี่ย “น้ำตาคลอเกิดขึ้นที่สองตาของซากุระ ยัยนี่ -_- บีบน้ำตา!! บีบน้ำตา!!! ( ความคิดแบบนางมารร้ายเริ่มออก )
“ ซากุระ เธอจะให้ฉันทำอะไรฉันก็ไม่เคยขัดเธอหรอกนะ...แต่ “
“ ช่วยฉันเถอะนะคะ -_- “
“ ... “ น้ำหน้าอย่างยูคิ เชื่อสิเดี๋ยวก็ใจอ่อน
ว่าแต่ซากุระอยากให้ยูคิทำอะไร ทำไมยูคิบอกว่าทำไม่ได้ล่ะ หรือฉันจะลองไปถามซากุระดีเผื่อจะได้ช่วยเหลืออะไรเธอได้ ไม่ใช่สิ =_= ฉันต้องสงสัยว่าเธอจะทำอะไรร้ายๆอย่างที่เธอประกาศบอกฉันไว้รึเปล่า ก็เธอบอกว่าจะเอาจริงนี่ ฉันอยากจะรู้ว่าเอาจริงของเธอนี่มันจะน่ากลัวซักแค่ไหน
“ ฉันจะ...พยายามนะ “ ยูคิพูดเสียงเครียด โอ้โห -_- ทำหน้าเครียดก็ยังหล่อ เป็นความสามารถพิเศษรึเปล่าเนี่ย
“ ดีค่ะ “ ซากุระยิ้มอย่างร่าเริงก่อนจะถามเสียงเรียบ “ เอ่อ...แล้ว พี่ริคุริเป็นยังไงบ้างคะ “
ยูคิเลิกคิ้วก่อนจะขำออกมาหน่อยๆ “ ดูเธอสองคนจะสนิทกันจังนะ ริคุริสบายดี! ถ้าแม่นั่นรู้ว่าเธอถามถึงคงดีใจ...”
ฉันไม่ดีใจย่ะ... ดูจากสีหน้า ซากุระก็คงจะคิดอย่างนั้นเหมือนกัน
“ เอ่อ...ก็...ค่ะ “ ซากุระเกาคางแกรกๆ “ ฉันคิดถึงพี่ริคุริมากเลยน่ะค่ะ... “ ตอแหล๊ -_- ตอแหล~
“ >< ซากุระ “
“ คะ “
“ ฉันชอบริคุริล่ะ >_< “ ยูคิพูดขึ้น “ ฉันตัดใจจากเธอได้แล้วนะ เธอเองก็มาเป็นกำลังใจให้ฉันด้วยล่ะ “
ซากุระจ้องหน้ายูคินิ่ง ดูเธอจะช็อคกับข่าวใหม่นี้อยู่พอสมควร “ เหรอคะ...ก็ดีค่ะ...พี่ริคุริเค้าเป็นคนดีจริงๆ... “
“ เป็นอะไรรึเปล่าซากุระ -_- แต่เดิมก็ซีดอยู่แล้ว นี่ตกใจมากจนซีดหนักกว่าเดิมอีกนะ “ ยูคิถามพลางมองเธออย่างกังวล “ หรือว่าไม่สบาย เธอน่ะขี้โรคตั้งแต่เด็กแล้วนี่ “
“ ช่างมันเถอะค่ะ พี่ริคุริเค้าน่าอิจฉาจังนะคะ....น่าอิจฉาจน.. “
“ จน...อะไรเหรอ “ ยูคิถาม
“ ช่างมันเถอะค่ะ “ เธอปั้นหน้านิ่ง ทำเสียงเรียบ
“ หืมส์ - - จนอะไรล่ะ “
“ ช่างมันเถอะค่ะ “
“ เออ! เอาเถอะ -_-^ ช่างมัน~! “ ยูคิตอบอย่างเริ่มหงุดหงิดพลางมองนาฬิกา “ เย็นแล้ว...เธอกลับบ้านได้แล้วล่ะ “
ซากุระที่ยังคงเหม่อลอยกระพริบตาปริบๆใส่ยูคิก่อนจะถามกลับ “ เมื่อกี้ว่าอะไรนะคะ ฉันไม่ทันฟัง “
“ โธ่เว้ย -_-^^ ช่าง มัน เถอะ!!!! “
ชายหนุ่มหมุนตัวเดินกลับบ้านผ่านไปด้วยท่าทางอารมณ์เสียเล็กน้อย ฉันหันกลับมาดูซากุระที่ยังยืนค้างอยู่อย่างนั้น -_- เสียงของซากุระพึมพำอะไรไม่รู้อยู่คนเดียว เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นขัดจังหวะ
“ ฮัลโหล “
“ ไอ้พี่งี่เง่า! “ เสียงฮายามิตะโกนกรอกออกมาจากโทรศัพท์ “ พี่อยู่ที่ไหนเนี่ย -_-^ ผมไม่มีคนมาประกันตัว ผมต้องอยู่ในคุกนะ! “
“ สมน้ำหน้า ไปตีกับโรงเรียนอื่นมาใช่มั้ย “
“ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนะ! ไอ้พวกนั้นมันจะทำร้ายผู้หญิงตางหาก ผมก็เลยเข้าไปช่วย! “
“ ห๊า >_< อย่างแกเป็นคนดีขนาดนั้นเชียว “
“ รีบมาเร็วๆเซ่~ ไม่มาภายในสิบนาทีพี่ตายแน่!!! “
ตู๊ดๆ
เหอะ เห็นแก่หน้าหล่อๆของแกหรอกนะ ฉันจะไปช่วยแกเดี๋ยวนี้แหละ
ซากุระเม้มปากแน่นตามนิสัย ก่อนจะเหลือบมองหลังริคุริที่เพิ่งเดินจากไป ดวงตาเศร้าๆ
“ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง...ถ้าตอนนี้ใครๆต่างก็ชอบพี่ริคุริ…. แล้วฉันล่ะ... “
“ ขอโทษจริงๆค่ะ T_T ขอโทษด้วย “
ผู้หญิงดูไร้เดียงสาคนนึงพูดขึ้นพลางก้มๆเงยๆกล่าวขอโทษฉันซะดูตลก -_- ผู้หญิงคนนี้น่ะเหรอที่ฮายามิเสี่ยงตายเข้าไปช่วยออกมาน่ะ ฉันนึกว่าจะเป็นสาวในเสปกของมันซะอีกเลยอยากทำเป็นพระเอกไปขวางไว้ โอ้ -_- ผิดคาดอย่างน่าเหลือเชื่อ
“ ไม่เป็นไรหรอก คราวหน้าระวังตัวนะ “ ฉันตอบกลับ
“ ค่ะ... “ เธอพูดเสียงนิ่มๆ
“ แกน่ะไปส่งเธอซะ -_- “ ฉันหันไปพูดกับฮายามิ
“ ทำไมต้องเป็นผม! “ ฮายามิร้องพลางชี้ไปที่หน้าบวมเป่งของเขา “ ได้แผลเพราะยัยนี่มาผมก็จะแย่แล้ว! ไปนอนดีกว่า “
ผู้หญิงคนนั้นตัวสั่นเทา น้ำตาดูเหมือนจะไหล เธอคงจะกลัวฮายามิน่าดู
“ ดูสิ -_- แกทำผู้หญิงกลัวนะ “ ฉันพูดอย่างเริ่มหงุดหงิด “ แถมนี่มันก็ดึกแล้ว ไปส่งแค่นี้จะเป็นไรไป... “
“ เธอกลับบ้านเองได้ใช่มั้ย -_- “ ฮายามิถามเสียงเข้ม
“ ... “ ดูเธอจะไม่กล้าตอบ
“ เธอลองคิดดูนะ ฉันเสี่ยงชีวิตเข้าไปช่วยเธอจากไอ้กุ๊ยที่เธอไปเพิ่งไปหาเรื่องมันมามันมา จนหน้าตาฉันกลายเป็นแบบนี้! “ ฮายามิชี้ไปที่หน้าตัวเอง “ เธอทำให้ฉันต้องขึ้นโรงพัก~! “ เขาพูดต่อพลางชี้มาที่ฉัน “ จนฉันต้องขอร้องให้ยัยพี่บ้าไร้เสน่ห์นี่มาประกันตัว “ แล้วนิ้วเขาก็กลับมาชี้เธอผู้หญิงคนนั้นที่ตั้งใจฟังจนน่าประหลาดใจ “ เธอคิดว่า เธอควรจะรบกวนฉันให้ไปส่งถึงบ้านอีกรึไง เธอ ต้อง เกรงใจฉัน และบอกว่าเธอจะกลับบ้านเอง ไม่ต้องเป็นห่วง “
ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะขึ้นมา ก่อนจะหันมาบอกฉัน
“ ฉันจำเป็นที่จะต้องพูดว่า ฉันจะกลับบ้านเอง ^O^ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ “
“ O_O งั้น...ก็ตามใจเถอะ “
ผู้หญิงคนนั้นหมุนตัวเดินกลับไปโดยไม่พูดอะไรอีก ฮายามิมองตามหลังเธอแวบหนึ่งก่อนจะบ่นอะไรไม่รู้ไปตามทางขณะเดินมากับฉัน
“ พี่รู้บ้างมั้ยว่าแม่นั่นนะน่ารำคาญมากๆเลย -_-^ “
“ น่ารำคาญเหรอ “
“ เห็นหงิมๆ แต่แม่นั่นก็ใช่ย่อย -_- พี่น่าจะเห็นตอนที่ยัยนั่นเข้าไปหาเรื่องเด็กโรงเรียนอื่น ไม่รู้บ้ารึเปล่าจู่ๆก็เข้าไปต่อยหน้าไอ้ถึกล่ำบึ๊กนั่น -_-^ ตัวเองก็สู้ไม่ได้...แล้วก็หาเรื่องให้ผมตามเช็ด....”
“ แล้วแกก็เลยเข้าไปช่วย “
“ ใช่ ผมจำเป็นต้องช่วย “ ฮายามิเสริมเสียงเรียบพลางเสยผมขึ้น “ มันเป็นหน้าที่ของคนหน้าตาดีน่ะ! “
“ แหม สนใจเธอจังนะ -_- พูดถึงเธอเป็นหน้ากระดาษแล้วเนี่ย “
“ อย่างผมเหรอจะสนยัยหงอนั่น! “ ฮายามิพูดด้วยน้ำเสียงประหลาด “ แค่ช่วยเพราะเห็นว่าน่าสมเพชน่ะ ถ้าหน้าผมเป็นแผลเป็นล่ะก็ ผมจะฆ่าเธอ! “
ฮายามินิ่งเงียบไปพักใหญ่
“ โธ่โว้ย “ ฮายามิพึมพำ ก่อนจะหันหลังกลับเตรียมตัวออกวิ่ง -_- ฉันคว้าคอเสื้อเขาไว้
“ ไปไหน “ ฮายามิเสยผมเล็กน้อย ทำให้ผมปลิวไปดูเท่ชวนมอง ก่อนจะส่งรอยยิ้มหวานเยิ้มมาที่ฉัน
“ ผมก็แค่จะไปส่ง -_- ยัยหงอนั่นซะหน่อย “ ฉันเป็นพี่สาวแกนะ -_-^^ ไม่ต้องทำเป็นเก๊กกับฉันก็ได้ย่ะ
“ ไอ้เด็กเวร -_- คายหมากฝรั่งแล้วเอาหัวโง่ๆของแกมาคิดโจทย์ข้อนี้!!! “
ฉันนั่งมองอากิระยืนอยู่บนโต๊ะ แหกปากตะโกนลั่นห้องใส่เด็กหน้าตาเย็นชาคนหนึ่งที่ไม่สนใจใยดีหนังสือตรงหน้าของเขาซักนิด ฉันที่อารมณ์ดีอุตส่าห์แอบดูอากิระสอนหนังสือ กลับเห็นอากิระหาเรื่องเด็กจนได้
“ อากิระ! เค้ายังเด็กอยู่นะ! “ ฉันเดินเข้ามานั่งข้างๆเด็กคนนั้น “ อย่าเรียกเค้าว่าไอ้เด็กเวรสิ “
เด็กหน้าตายคนนั้นหันกลับมาเป่าหมากฝรั่งใส่หน้าฉัน พลางลอยหน้าลอยตาไม่สนใจ
“ ไอ้เด็กเวร!!!! “ ฉันแผดเสียงลั่น
“ เมื่อกี้เธอเพิ่งจะว่าฉันไปเองนะริคุริ -_- “ อากิระทวนคำ
“ ช่างมันเถอะ -_- เมื่อไหร่นายจะเลิกสอนหนังสือเด็กพวกนี้ซะที -_-^ พักนี้ไม่ค่อยเจอหน้ากันเลยนะ “ ฉันถามพลางพยายามบังคับตัวเองไม่ให้หักคอเด็กนั่นตายซะก่อน
“ นึกว่าฉันอยากจะสอนมันนักรึไง “
“ ถ้านายทำตัวดีๆก็คงจะไม่โดนทำโทษอย่างนี้หรอก -_-^^ “
“ นี่เธอ -_- “ อากิระจ้องมองฉันอย่างน่ากลัว แต่หน้าหล่อๆของนายมันไม่ทำให้ฉันกลัวหรอกย่ะ
“ นี่ๆ ป้ากับลุง หยุดเถียงกันได้มั้ยน่ารำคาญ -_- “ เด็กเคี้ยวหมากฝรั่งพูดขึ้นเบาๆ
“ ใครเป็นป้ากับลุงของแก!!! “ ฉันกับอากิระตวาดใส่ อืมส์ ^^ เป็นครั้งแรกที่เราความเห็นตรงกัน ฉันเบือนหน้าจากเด็กนั่นมาหาอากิระอีกครั้ง
“ อากิระ >_< กลับบ้านกันเถอะ “
“ ไม่ได้ “
“ ทำไมเล่า -_- “
“ ฉันต้องรอพ่อแม่ของเจ้าเด็กนี่มารับมันกลับบ้านไปก่อน “ อากิระพูดอย่างเหลืออด “ นี่มันเลยไปตั้งสิบนาทีแล้วยังไม่มารับเลย เจอหน้าฉันจะด่าให้เละ... “
“ สวัสดีค่ะ!! ฉันมารับน้องชายกลับค่ะ “ อากิระเบือนหน้าไปหาผู้ปกครองของเด็กเคี้ยวหมากฝรั่ง อากิระเบิกตากว้าง ก่อนจะหัวเราะ
“ ซากุระ!!! เด็กเวรนี่น้องเธอเหรอ “ฉันหูผึ่งทันที ก่อนจะรีบหันไป
ซากุระอีกแล้ว -_- ยังน่ารักเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อเห็นฉันนั่งอยู่ด้วย เธอยิ้มอย่างร่าเริงพลางเดินมานั่งข้างน้องชายตัวเอง “ พี่อากิระเป็นคนสอนพิเศษน้องชายฉันเองเหรอนี่ >_< บังเอิญจังนะคะ “
“ นั่นสิ ^^ เอ้า ไหนๆเจอกันแล้ว ริคุริกับซากุระอยากไปกินราเม็งมั้ย ^O^ ฉันเลี้ยงเองนะ “ อากิระพูดขึ้น ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย....ว่าฉันไม่ถูกกับยัยนี่
“ ไม่ไป!! “ ฉันปฏิเสธเสียงแข็ง
“ ทำไมล่ะริคุริ -_- เธอไม่ชอบกินราเม็งแล้วเหรอ “ไม่เกี่ยวกับเรื่องกินซะหน่อย
“ นั่นสิคะพี่ริคุริ ^^ ไปกินราเม็งด้วยกันน่าสนุกดีออก “ ซากุระพูดเสียงเบาพลางส่งสายตาวาววับมาที่ฉัน “ ยกเว้นแต่ว่า...พี่ริคุริจะไม่ชอบฉัน ไม่อยากให้ฉันไป “ ใช่ -_- ฉันไม่อยากให้เธอไป
“ ริคุริ “ อากิระมองฉัน “ เธอ...เคยชอบซากุระไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงได้... “
“ อ๋อ!! เรื่องนั้นเองเหรอคะ “ ซากุระแทรกฉันที่กำลังอ้าปากจะพูด “ ก็ฉันชอบพี่อากิระนี่คะ...พี่ริคุริคงไม่พอใจ ฉันก็แค่อยากจะไปกินราเม็งก็เท่านั้นเองนะคะ ไม่ได้มีเจตนาอื่น...พี่ริคุริไม่น่ามองฉันในแง่ร้ายขนาดนั้น“
ฉันทนไม่ไหวซะแล้วสิ ยัยสองหน้า!
“ ฉันไม่ได้พูดซักคำเลยนะซากุระ!! “ ฉันพูดเสียงดัง “ แล้วก็อย่ามาทำเป็นดีกับฉันต่อหน้าอากิระได้มั้ย -_- “
น้ำตาของซากุระคลอขึ้น “ ฉัน...ฉันก็แค่ “
[b]“ พี่สาว! “[/b]
เด็กเคี้ยวหมากฝรั่งตะโกนขึ้น พลางจ้องมองซากุระเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน “ ผมไม่อยากเชื่อ...พี่ไม่ใช่...พี่ไม่เคยเป็นแบบนี้..“
เด็กคนนั้นจู่ๆพูดเรื่องอะไรขึ้นมาน่ะ
ซากุระคว้าข้อมือเด็กคนนั้นไว้แน่นก่อนจะยิ้มให้“ พี่ขอโทษ ^O^ พี่ไม่เคยร้องไห้ให้น้องเห็นคงตกใจมากสินะ พี่ไม่ได้เป็นอะไร “
“ ไม่ใช่..ผมไม่ได้หมายถึง... “ เด็กคนนั้นพูดในลำคอ ก่อนจะพรวดพราดออกไปจากห้อง -_- นอกจากจะเย็นชาแล้วยังนิสัยประหลาดอีกตางหากแฮะ
มาต่อเรื่องของฉันกับซากุระกันเถอะ
“ ขอโทษค่ะพี่ริคุริ T_T ฉันไม่ได้ตั้งใจจะให้พี่คิดแบบนั้น “
“ หยุดทำเป็นบีบน้ำตาซะที! “ ฉันร้องลั่น “ ทำไมไม่พูดเหมือนกับตอนที่พูดกับฉันล่ะซากุระ ไม่เห็นต้องเสแสร้งอะไรเลยนี่! “
ใบหน้าของซากุระเต็มไปด้วยน้ำตาไหลมาเป็นสาย “ เสแสร้งเหรอ...ฉันไม่เคย “
“ ไม่เคย! แค่อากิระทำให้เธอพูดไม่ออกเลยรึไง...หยุดวางมาดนางเอกตบตาใรต่อใครเถอะ ฉันรู้จักเธอดี!.. “
ออกมาสิว่าเธอคิดยังไงกันแน่ พูดต่อหน้าอากิระสิซากุระ ร "็นมาก่อน "ายตัวเอง "
ออกมาสิว่าเธอคิดยังไงกันแน่ พูดต่อหน้าอากิระสิซากุระ ร "็นมาก่อน "ายตัวเอง "
“ พอเถอะริคุริ... “ ไม่ใช่ซากุระที่พูดประโยคนี้ แต่เป็นอากิระ
“ เธอเปลี่ยนไปนะริคุริ “ อากิระพูดกับฉันเบาๆ “ ฉันไม่เคยคิดถึงเธอในภาพที่เธอตะโกนใส่คนอื่นแบบนี้เลย “
“ อากิระ นายฟังฉันนะ...” ฉันตั้งต้นจะพูด
“ ริคุริ ฉันว่าเธอนั่นแหละที่จะต้องฟัง “ เขาพูด “ เธอพูดว่าเธอรู้จักซากุระดี แต่ฉันรู้ดียิ่งกว่า ริคุริ...ซากุระไม่ใช่คนเสแสร้ง “
แล้วมันคืออะไรล่ะ รอยยิ้มประหลาดๆนั่นที่ซากุระส่งให้ฉันลับหลังนายตอนนี้มันคืออะไร แล้วทุกอย่างที่ซากุระเคยพูด้าทายฉันนั่นคืออะไรล่ะ ทุกอย่างที่ซากุระทำกับฉันลับหลังนายน่ะ มันไม่ใช่แบบนี้หรอกนะอากิระ...ทำไมนายไม่ฟังฉันล่ะ
อากิระพ่นลมออกทางจมูก ปาดน้ำตาให้ซากุระก่อนจะพูดกับฉัน
“ บางทีอาจจะเป็นเธอ...เธอรึเปล่าที่เสแสร้งกับฉัน “เสแสร้ง...
ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามสบตาท้าทายดวงตาของอากิระที่มองฉันอย่างว่างเปล่า “ ฉันอาจจะคบกับนายได้ไม่นาน ไม่เท่ากับซากุระที่นายรู้จักดี แต่ฉันก็ชอบนายจริงๆนะอากิระ... ถึงแม้ว่าตอนแรกที่ฉันคบกับนายจะไม่ค่อยมั่นใจก็เถอะ แต่ตอนนี้....ฉัน “
ฉันพูดต่อไม่ไหวจริงๆ ภาพตอนนี้ทำให้ฉันรู้ ว่าฐานะแฟนของฉันนั้นความจริงไม่มีค่าอะไร อากิระที่ตอนนี้ยืนเคียงข้างซากุระ มองฉันด้วยสายตาราวกับไม่เคยเห็นฉัน เป็นสิ่งที่ยืนยันได้ดี ระหว่างฉันกับซากุระ เขาเชื่อใครมากกว่า เขามั่นใจใครมากกว่า
ไม่ใช่ฉัน
“ ฉันชอบเธอมาก ริคุริ “ อากิระพูด “ แต่ฉันไม่เคยชอบริคุริที่เป็นอย่างนี้ “ ขอบตาของฉันร้อนผ่าว น้ำตาของฉันกำลังจะไหล...
“ กลับบ้านกันเถอะริคุริ ^^“ เขาเปลี่ยนสีหน้าก่อนจะหันไปพูดกับซากุระ “ วันนี้คงไปกินราเม็งไม่ได้ ขอโทษนะ..ขอโทษทุกสิ่ง “
“ มะ...ไม่เป็นไรค่ะ “ ซากุระตอบก่อนจะเหลือบมองฉัน “ กลับก่อนนะ “
ในห้องเหลือฉันกับอากิระ มือของอากิระคว้ามือของฉันไว้ ^O^ อืมส์ สีหน้าของเขาเป็นแบบนี้แหละ
“ นายไม่เชื่อที่ฉันพูดเหรอ... “
“ อากิระตอบ “ แต่ถ้าให้พูดจริงๆ ฉันไม่ชอบที่เธอพูดอะไรร้ายๆอย่างนั้นเลย...ให้ตายสิ “
“ หมายความว่า “ ฉันทวน “ นายไม่เชื่อฉัน “ อากิระสบตากับฉันนิ่ง
“ ฉันไม่เชื่อเธอเลย...ริคุริ...ฉันไม่เชื่อเธอ “
19
ฉันเดินโซเซมาถึงบ้าน ฮายามิทักฉัน
“ -_-^ น่ากลัวชะมัด อย่ายื่นหน้ามาทางนี้นะ “
ฉันทำหน้าโหดใส่มันแวบนึงก่อนจะขึ้นห้องไปอย่างไม่สนใจ ตาฉันมันคงบวมปูดเป็นลูกมะนาวไปเรียบร้อยแล้วล่ะ =_= ในใจมีแต่เรื่องกลุ้มหนัก อากิระไม่เชื่อฉัน อ๊ากกก ย๊ากกก คนที่บอกว่าเป็นแฟนฉัน แต่กลับไม่เชื่อใจฉัน ดันไปเชื่อใจยัยตอแหลเสแสร้งซากุระนั่น >< หน้าตาฉันออกจะน่าเชื่อถือนะเนี่ย TT_TT
“ ฮือ T_T “ ฉันฟุบลงกับหมอนน้ำตาไหลแหมะๆ จนเผลอหลับไป ตื่นมาอีกทีก็.................
ตะตะตะ ต๊ะล๊ะล๊า ตะตะตะ ต๊ะละล๊า~ ( ฉันว่าฉันควรเป็นเสียงอื่นบ้างเนอะ )
ปิ๊บ!
“ ฮัลโหล ล ล ล “ ฉันงัวเงียรับ
“ เธอเป็นอะไร -_- ทำไมไม่มาโรงเรียน “
“ ฉันเหรอ T_T ฉันเป็นสาวน้อยอาภัพเด็กเลี้ยงแกะที่พูดแต่เรื่องเสแสร้ง “
“ ใครสาวน้อย “
“ ฉันนี่ไง =_=^ “
“ เธอไม่สบายเหรอ O_O “ เสียงนั้นถามด้วยความร้อนรนเหมือนมีไฟมาลนก้น
“ ไม่สบาย ฮะๆ คงงั้นแหละ “ ฉันกรอกเสียงลงไปพลางเอามือถือแนบหูมากขึ้น “ ว่าแต่นี่คราย ย ย ยจ๊ะ “
“ ฉันเหรอ ^O^ หนุ่มน้อยน่ารักที่หลงรักเธอนี่ไง “
“ ใครหนุ่มน้อย “
“ ยัยบ้า! เธอย้อนฉัน! “ นายเริ่มก่อนนะ…แล้วนี่นายเรียกใครว่ายัยบ้า -_-^^
“ ยูคิ “ ฉันเรียกชื่อเขา “ โทรมาทำไม ฉันจะนอน “
“ นอน? นอนตอนแปดโมงเช้าเนี่ยนะ “
แปดโมงเช้า O_Oฉันเด้งตัวพรวดพราดลุกขึ้นจากที่นอน ฮะๆ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามีมุขตลกขนาดนี้ แปดโมงเช้าที่ไหนกัน ฉันเพิ่งจะนอนหลับไปเมื่อกี้...แต่นาฬิกาบนโต๊ะมัน...
“ กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด >_< “ เสียงของยูคิถอนหายใจเฮือกใหญ่ในโทรศัพท์
“ อย่าบอกนะว่าเธอตื่นสาย “
ในชั่วโมงเรียน ฉันต้องมานั่งเศร้าใจกับการเงินในกระเป๋าฉัน TT_TT ฉันไปติดสินบนนักเรียนรุ่นพี่แว่นหนาเตอะที่คอยยืนคุมประตูโรงเรียนตอนเช้า ^O^ วันนี้จึงไม่มีชื่อฉันอยู่ในสมุดจดรายชื่ออภิมหาโหดนั่น แต่มันก็ทำให้ฉันอดกินข้าวไปหลายมื้ออยู่
ฉันก้มลงมองใต้โต๊ะ โน้ตสีชมพูแปะอยู่
....วันนี้มาสายเหรอ ^^ สมน้ำหน้า ฮ่าๆ....
นายลึกลับส่งโน้ตมาอีกแล้ว ตกลงหมอนี่จะมาจีบฉันหรือจะมากวนประสาทกันแน่ -_- ฉันหย่อนแผ่นโน้ตลงไปในกระเป๋าอีกครั้ง แล้วก็ต้องพบว่าโน้ตมันเพิ่มขึ้นจนเต็มกระเป๋า O_O
“ สวัสดี “ อากิระทักฉันก่อนจะลงตรงที่นั่งยูคิ
“ -_- สวัสดีนะ “
“ พูดห่างเหินจัง “ อากิระพูดกับฉัน
“ อืม ก็ฉันมันคือคนเสแสร้ง ไม่เหมือนซากุระผู้แสนดี “
“ นี่! ริคุริ อย่าพูดแบบนี้ถึงซากุระนะ “ อากิระพูดเสียงห้วน
ปกป้องกันดีจังนะ
“ ท่าทางจะทนไม่ได้ล่ะสิที่ฉันว่าน้องสาวสุดที่รัก “
“ ฉันก็แค่ไม่ชอบให้เธอพูดแบบนี้ “ อากิระพูดเหมือนพยายามไม่ตะโกน ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนเรื่อง “ ยูคิล่ะ “
“ ไม่รู้ “
“ เธอรำคาญมันมั้ย มันตามตื้อจนเธอหงุดหงิดรึเปล่า “
“ เปล่า ฉันรู้สึกดี! “ ฉันตอบกลับไปพลางเชิดหน้า “ เขาดูแลฉัน เป็นห่วงฉัน ดีซะยิ่งกว่าแฟนของฉันซะอีก “
“ เธอประชดฉันอยู่นะ “ เขาพูดเสียงเข้ม
“ ... “ อย่ามาทำหน้าเข้มใส่ฉันนะ
“ ฟังนะริคุริ “ อากิระแทรกขึ้นในช่วงที่ฉันเงียบไป “ ฉันจะต้องบอกกับเธอว่า ระยะนี้ ช่วงนี้ ฉันคงต้องอยู่กับซากุระมากหน่อย “
“ ทำไม “
“ เธอกำลังป่วย “ อากิระพูด “ ซากุระอยู่คนเดียว....
“ ซากุระมีน้องชายนี่ “ ฉันนึกไปถึงหน้าเด็กเคี้ยวหมากฝรั่ง
“ น้องชายเธอตอนนี้หนีออกจากบ้าน “
“ O_O “
“ ซากุระคงคิดมากจนไม่สบาย ฉันต้องไปดูแลเธอ... “
“ ไปเถอะ -_- ฉันรู้ว่าซากุระขาดนายไม่ได้เดี๋ยวขาดใจตาย “ อากิระมองหน้าฉันด้วยสีหน้าแปลกๆ
“ ฉันไม่เป็นไรหรอก “ ย้ำก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง “ แล้วฉันก็จะไม่ไปยืนรอนายเหมือนเมื่อก่อน หรือ...หรือทำอะไรฟุ้งซ่านบ้าบอแบบนั้นอีก “
“ อืม “ เขาลุกขึ้นแล้วพูด “ ฉันมาบอกเธอแค่นี้ กลับห้องล่ะนะ “
โธ่เอ๊ย ริคุริโง่ งี่เง่า ไร้สมอง ทำไมต้องไปไล่อากิระด้วยเล่า -_-^ ก็บอกเค้าไปซี่ว่าไม่อยากให้ไป แล้วฉันก็ต้องมานั่งเศร้าเสียใจ
“ เมื่อกี้คุยอะไรกัน O_O “ ยูคิโผล่พรวดมาจากด้านหลัง
“ แว๊กกก ! นายทำบ้าอะไรยะ “ ฉันร้องอย่างใจหายใจคว่ำ
“ ฉันถามว่าคุยอะไรกับอากิระ! “ ยูคิว่าพลางทำตาโตใส่
“ ก็ไม่มีอะไร -_- ซากุระป่วยอีกแล้ว “
“ เหรอ อืม “ ยูคิไม่แปลกใจเลย O_O ที่ซากุระป่วย
“ ตอนเย็นเธอว่างรึเปล่า “ ยูคิพูดขึ้นพลางยิ้ม
“ จะไปเยี่ยมซากุระรึไง -_-^ “
“ เปล่า >_< ไปเดทกันนะ “
“ ว่าไงนะ “
“ เดทไงยัยเฉิ่ม ไม่รู้จักเหรอ “
“ ฉันมีแฟนแล้วนะ “ เฮ้อ แฟนทีวิ่งโร่ไปโอ๋ปลอบใจหญิงอื่นงั้นเรอะ
“ รู้มั้ย “ ยูคิพูดก่อนจะเอานิ้วสองนิ้วของเขาดันมุปากของฉันขึ้น “ เธอไม่ค่อยยิ้มเลยนะ “
“ เอ๋ “
“ ฉันจะพาเธอไปปลดปล่อยนะ ^_^ เธอไม่สบายใจใช่ม้ะ ใช่ม๊า อ่ะนั่นแน่~! “ ยูคิยิ้มอย่างร่าเริง “ ไปเถอะนะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ “
ฉันกุมขมับด้วยความปวดหัวพลางมองยูคิที่กระพือขนตาหนาๆของเขาใส่ฉัน
“ ก็ได้ “
“ เธออยากได้กระเป๋าใบใหม่มั้ย “
ยูคิถามฉันที่กำลังจะอ้าปากตอบ เขาออกแรงลากฉันเข้าไปในร้านที่ทั้งร้านตกแต่งด้วยสไตล์รกรุงรัง เขาจิ้มไปที่กระเป๋าสะพายหลัง “ เอาใบนี้ ขอสีชมพูกับสีขาวครับ “
“ ของนายสีขาว ของฉันสีชมพูเหรอ “
“ ป่าว ของฉันตางหากสีชมพู “ ยูคิว่าพลางยื่นกระเป๋าสีขาวให้ฉันให้เดินต่อ “ อยากกินอะไรมั้ย “
“ ไม่ “
“ ไปร้างราเม็งละกันนะ “
“ โอเค “
“ เปลี่ยนใจละ -_- ไปกินสปาเก็ตตี้ “ ยูคิพูดด้วยความหมั่นไส้
“ สปาเก็ตตี้ฉันก็ชอบ ^O^ “
“ กินอาหารจีนแทนละกัน “
“ หมูหมัก เป็ดปักกิ่งเหรอ >_< ฉันก็กิน “
“ เธอไม่ชอบกินอะไรบ้างเนี่ย “
“ ในโลกนี้ฉันชอบกินทุกอย่างแหละ “
ยูคิหยุดเดิน ก่อนจะพูดขึ้น “ เธอเอากระเป๋าใบเก่าของเธอมาให้ฉัน “
เขาเททุกอย่างออกมาจากกระเป๋าของฉันก่อนจะยัดลวกๆเข้ากระเป๋าใบใหม่ที่เขาซื้อให้ ก่อนจะโยนกระเป๋าใบเก่าของฉันทิ้งถังขยะโดยที่ไม่สนใจฉันที่ทำหน้าตาตกตะลึง
“ อ๊ากกกก กระเป๋าฉ๊านนนนนน “ ฉันร้องคร่ำครวญ “ ฉันเก็บเงินค่าขนมซื้อทั้งเดือนเลยนะยะ! “
“ ฉันก็ซื้อใบใหม่ให้แล้วไง “ เขาพูดไม่ทุกข์ร้อน “ อยากจะทำอะไรอีก ว่ามาเลย ป๋ายูคิจัดให้ “
“ ไม่อยากทำอะไรแล้ว กลับบ้าน! “
“ อะไรกัน >_< มาเดทกับฉันไม่สนุกรึไง “
“ ไม่หนุกเฟ้ย กลับ!!! “
“ ยังกลับไม่ได้ “
“ อะไรนะ -_-^ “
“ ห้ามกลับ จนกว่าเธอจะยิ้ม เธอห้ามกลับเด็ดขาด “
หนึ่งทุ่ม เก้าอี้ข้างทาง
“ ฉันบอกว่าจะกินไอติมช็อคโกแลต “ ฉันร้องเมื่อยูคิยื่นไอติมวนิลาให้
“ ว้า ^_^ ฉันลืม “ ยูคิว่าพลางโยนไอติมวนิลาทิ้ง “ งั้นแบ่งกินของฉันก็ได้ ^_^ นะ “
เดี๋ยวนี้ดูนายขี้อ้อนยังไงก็ไม่รู้นะยูคิ -_-
“ ฉันกลับบ้านได้รึยัง “ ฉันถามเสียงอ่อย
“ ยิ้มสิ “
ฉันกระตุกมุมปากขึ้นเล็กน้อยอย่างคนซังกะตาย
“ ไม่เอา -_- อย่างนี้ไม่ต้องกลับหรอกบ้านน่ะ “
“ ฉันมีเรื่องกลุ้มใจนิดหน่อยน่ะ “
“ เล่าสิ ^_^ “
ฉันรู้สึกแปลกๆเหมือนมีอะไรมาจุกที่คอก้อนเบ้อเริ่ม ยูคิยิ้มหวานตาเป็นประกายอย่างนั้นมันทำให้ฉันไม่กล้าพูดปัญหาของฉัน ชีวิตฉันจะมีอะไรให้กลุ้มอีกนอกจากเรื่องของกินกับอากิระ
“ เรื่องอากิระล่ะสิ “ ยูคิพูดอย่างรู้ทัน
“ ... “
“ เธอกลุ้มเรื่องนี้เสมอเลยรึไง “
“ ... “
“ เธอรักมันจนน่าหมั่นไส้ “ ยูคิพูดเรียบๆพลางยิ้มแฉ่ง
ความเศร้าฉายแว๊บเข้ามาวูบนึงภายในตาของยูคิ >_< อย่ามาตีหน้าสลดอย่างนั้นนะ >_< ฉันชอบนายไม่ได้ ฉันมีแฟนแล้ว…
“ เธอกินไปให้หมดเลย “ ยูคิส่งไอติมที่เขากินไปได้ครึ่งอันให้ฉัน -_- ก่อนจะเลียปากแผลบๆ “ เธอน่ะมันงี่เง่า โง่ๆๆ ผู้ชายดีๆอย่างฉันหาได้อีกที่ไหนกัน “
“ ยูคิ “ ฉันเรียกเสียงอ่อย
“ อะไร! “ เขาพูดเสียงห้วนก่อนจะมองฉัน
“ ฉันชอบนายไม่ได้หรอกนะยูคิ ... ชอบไม่ได้จริงๆ “ ยูคิจ้องมองฉันอยู่นาน ก่อนที่เขาจะส่งรอยยิ้มบางๆมาให้ฉัน
“ ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร ฉันไม่สนใจหรอก “ ยูคิกระเถิบเข้ามาหาฉัน “ ส่งยิ้มให้ฉันหน่อย ”
“ ยิ้มเหรอ “ ฉันแยกเขี้ยวให้เขา
“ ไม่เอาน่า >< “ เบียดตัวเข้ามาเรื่อยๆพลางจ้องหน้านิ่ง
“ เอ่อ...-_-;;; ยูคิ “ ฉันกำลังหาช่องหลืบที่จะมุดตัวหนียูคิที่มองมาแบบไม่น่าไว้ใจ
“ อ๊าก ถ้าเธอไม่ยิ้ม ฉันจะกัดลิ้นตาย“ ร้องพลางดิ้นพราดๆ
“ ฮ่าๆๆ เอิ๊กๆๆ ก๊าก~! “
“ ฉันให้เธอยิ้มหัวเราะทำไม! “ ยูคิถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะยิ้ม “ แต่ไม่เป็นไรเธอจะยิ้มหรือจะหัวเราะก็ดีทั้งนั้นแหละไม่เป็นไรหรอก ^O^ ไม่เป็นไร “
ฉันหยุดหัวเราะพลางเริ่มกินไอติมที่ถือค้างไว้นานจนมันละลายไปครึ่งแท่ง -_- ยูคิบอกลาฉันก่อนจะกลับบ้าน
“ ริคุริ “
“ อะไร “ ยูคิโน้มตัวลงมาใกล้ๆฉัน
“ เธอหัวเราะ น่าเกลียด มาก! “
ฉันกลับบ้านคนเดียว T_T ย้ำ คนเดียว แล้วก็คนเดียว ชีวิตสาวน้อยวัยสิบเจ็ดของฉันช่างหม่นหมองซะจริง มีความรักทั้งทีทำไมไม่หวานแหววน่ารักบ้างนะ >_<