RaiN*สายฝน...วันหัวใจพบรัก* ตอนที่5

“ มิซูโตะ...เธอเอาอีกแล้วเรอะ สร้างปัญหาไม่เว้นแต่ละวันเลยนะ เก็นโด...เธอก็เหมือนกัน เป็นเด็กใหม่เข้ามาที่นี่ไม่กี่วันก็ก่อเรื่องซะแล้ว -*- ฉันควรจะทำยังไงกับพวกเธอดีเนี่ย “
ระหว่างที่อาจารย์บ่นพล่ามน้ำท่วมทุ่ง -_-“ ฉันค่อยๆย่องกลับห้อง
“ ยาซากิ ริคุริ ! “
แง๊ TT_TT ใครก็ได้ช่วยหนูด้วย
“ เธอมาทำอะไรที่นี่...ได้เวลาเข้าเรียนแล้วนะ “ อาจารย์ตวัดเสียง ก่อนจะไล่มองไปที่ฉัน อากิระ ยูคิ สลับกันไปๆมาๆ จนน่าปวดหัว และดูเหมือนอาจารย์จะเริ่มสรุปอะไรได้เองแล้ว
“ เธอเป็นต้นเหตุใช่มั้ย ยาซากิ “
“ หนูเปล่านะ “ ฉันสั่นหน้า (>_< )( >_<)(>_< )( >_<)
“ เธอนึกว่าฉันโง่เรอะ ฉันดูออกนะ “ อาจารย์กล่าวเสียงเข้ม “ งั้นยาซากิ เธอจะต้องโดนทำโทษแทนสองคนนั่น โทษฐานที่เป็นต้นเหตุ “
“ อาจารย์....อย่านะ “
“ ฉันจะเอาเธอไปตีประจาน! “
อาจารย์ลากฉันไปที่หน้าชั้นเรียนของห้องฉันเอง อากิระกับยูคิเดินตามหลังฉันมา ก่อนที่อาจารย์จะกล่าวเสียงดัง
“ นี่เป็นตัวอย่างของนักเรียนที่ทำผิดกฎของโรงเรียน ยาซากิ ริคุริเป็นต้นเหตุให้เกิดการตีกัน เพราะฉะนั้นเธอจะต้องโดนลงโทษ! “
ป้าบ! ไม้เรียวฟาดที่ก้นฉัน โฮ TT_TT
ป้าบ! ฉันเจ็บแล้วนะ
ป้าบ! นี่ฉันทำอะไรผิดเนี่ย
ทั้งห้องเริ่มกระซิบกระซาบกันแผ่วเบาราวเสียงกระซิบ เพื่อนๆของฉันหลายคนมองอาจารย์ด้วยความเคียดแค้น แต่ช่วยอะไรไม่ได้
“ พอที “ อากิระพูดเสียงแผ่วเบา “ พอ...พอ....พอซะที! “
เสียงของอากิระดังลั่นขึ้นกลบเสียงอื้ออึงทั้งหมดให้เงียบลงทันที อากิระดึงฉันเข้ามาแนบกับตัวเขาก่อนจะตะโกนใส่หน้าอาจารย์
“ คนผิดคือผม...อาจารย์ก็ตีผมสิ “ อากิระตะคอกใส่อาจารย์ “ อาจารย์ตีภรรยาผมทำไม! “
“ หยุดพูดแล้วกลับห้องไปซะ “ อาจารย์ผู้ที่กำลังตกใจร้องลั่นออกมาอย่างผวา
“ ผมรู้นะทำไมอาจารย์ไม่ตีผมกับอากิระ “ เขาดูโมโหจนหยุดไม่ได้แล้ว “ พ่อของผมเป็นเจ้าของธุรกิจ แม่ยูคิเป็นศาสตราจารย์มีชื่อเสียง...อาจารย์ก็เลยไม่ตีพวกผม แต่ตีริคุริแทนใช่มั้ย “
อากิระ......นายกำลังพูดซึ้งถูกใจฉันนะเนี่ย
“ กลับห้องไปเดี๋ยวนี้! นี่เป็นคำสั่ง! “
“ จนกว่าอาจารย์จะเอาไม้เรียวของอาจารย์กลับไป...ผมจะอยู่กับริคุริ! ” อากิระตวาดลั่น “ ผมไม่รับประกันว่าอาจารย์จะอยู่ที่นี่อย่างปลอดภัยด้วยนะ! “
อาจารย์ผู้ไม่รู้จะตั้งตัวยังไง คว้าไม้เรียวกลับออกไปทันที
ฉันที่ก้นระบมหมดแล้ว จ้องมองเขา
อากิระ....นายคือผู้ชายที่ช่วงชิงจูบแรกไปจากฉัน...
ตึก....ตึก
ฉันรู้สึกได้...หัวใจฉันเต้นเร็วแรงกว่าที่เคยยามมองหน้าเขา
พูดอะไรไม่ออก...ลำคอแห้งผาก
รู้สึกร้อนวูบ ดูทุกอย่างจะพร่าเลือนจากสายตาฉันไปหมด รวมทั้งใบหน้าของอากิระด้วย....
โครม!
“ ริคุริ! “
เสียงตะโกนร้องลั่นอย่างตกใจของอากิระเป็นเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยิน
+++
“ ยัยป้า...เป็นความผิดของเธอทั้งหมด ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลยนะ “
“ ... ”
“ งี่เง่าชะมัด -_- แค่รู้สึกไม่สบายก็บอกฉันเซ่ จะยืนอมไม่พูดไว้ทำไม “
“ ... “
“ ทำไมไม่พูดล่ะ -_- ฉันว่าเมื่อกี้อาจารย์ตีเธอที่ก้นไม่ใช่ตีที่ปากนี่นา ^O^ “
“ ... “
ให้ตายสิ! ฉันนี่มันบ้า...บ้าที่สุดเลย คิดอะไรออกไปได้นะริคุริเอ๊ย....
ไอ้ที่ร้อนวูบวาบคอแห้งผากพูดไม่ไหวนั่นไม่ใช่เพราะว่าฉันกำลังจะตกหลุมรักอากิระแต่อย่างใด เป็นอาการขั้นพื้นฐานของคนกำลังจะไข้ขึ้นสูงก็เท่านั้นเอง
ตื่นมาอีกทีก็อยู่ที่ห้องพยาบาลของโรงเรียน -_- แล้วก็เห็นหน้าของอากิระโผล่ขึ้นมาแล้วก็พูดอะไรก็ไม่รู้กรอกหูให้เวียนหัวไปหมด
“ ป้าแก่...ฉันขอโทษ พูดกับฉันได้รึยัง >_< “ อากิระเอ่ยอ้อนวอน
-_-? แล้วนายมาขอโทษฉันทำไมล่ะเนี่ย
“ ริคุริ ^_^ เธอไม่ชอบให้ฉันเรียกป้าแก่ใช่มะ...ก็ได้...ฉันไม่เรียกเธอว่าป้าแก่ แต่เธอต้องพูดกับฉันสิ! “
-*-
“อะไรของนาย “ เป็นประโยคแรกที่ฉันเอ่ยก่อนจะกุมขมับ ปวดหัวแฮะ=_=
“ ก็เธอจู่ๆก็เป็นลม...ขี้โรคจังนะป้าแก่ “ อากิระพูดใส่ฉัน
เมื่อกี้ใครกันนะบอกว่าจะไม่เรียกฉันว่าป้าแก่ -_-^
“ เจ็บก้นมั้ยเธอน่ะ “ อากิระถามหน้าตาเฉย “ อาจารย์ตีแรงใช่เล่นเลย “
“ นายกับยูคิ...นายสองคนควรจะโดนตี>_<ไม่ใช่ฉัน “
“ เออใช่...ไอ่เวรนั่น “ อากิระทำหน้าโกรธเคืองทันทีเมื่อได้ยินชื่อยูคิ “ อย่างนี้ต้องมีสะสาง “
“ นายไปต่อยยูคิทำไมน่ะ “
“ อะไรนะ “ อากิระทวนขณะที่สายตาสอดส่องออกไปนอกหน้าต่างห้องพยาบาล
“ นายจะไปต่อยเค้าทำไม -_- ในเมื่อเค้าก็แค่จะเอาฉันเป็นแฟน “ ฉันถาม
“ โง่จังป้า! ก็เพราะจะเอาเธอเป็นแฟนฉันถึงต่อยไม่ใช่รึไง “ อากิระตะโกนใส่ฉัน
“ รู้มั้ย..^O^ ” ฉันพูดพลางเกาหัวแกรกๆ “ แบบนี้น่ะ...เค้าเรียกว่าหึงนะ “
“ หึง? “ อากิระทวนคำ
“ ใช่...หึง “
“ จะบ้าเรอะ!ใครหึงเธอกัน! “ อากิระว่าฉันพลางทำจมูกฟุดฟิด
ฉันชักมีน้ำโห =_=^^
“ ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่นา! -_-^ทำไมต้องตวาดฉันด้วย!“
“ ใครตวาดเธอกันห๊ะ! “
“ ก็นายน่ะเซ่ O_O จะมีใครอีกเล่า! “
อากิระเงียบ....
“ ไปไหนก็ไป...ยัยนี่หนิ “ อากิระไล่ฉันO_O
“ นายว่าอะไรนะ “
“ ไอ้ที่สัญญากันมายกเลิก! เธอไม่ใช่แฟนฉัน! จะไปไหนก็ไป ฉันคิดผิดจริงๆที่ยอมให้ป้าแก่อย่างเธอใช้ชื่อฉันเป็นแฟน “
-_-^^^^
“ อ๋อได้สิ! บอกไว้อีกอย่างว่าฉันชื่อยาซากิ ริคุริ ไม่ใช่ป้าแก่! “ ฉันตะโกนใส่เขาบ้าง “ ฉันก็ไม่ได้ดีใจนักหรอกย่ะที่โดนคนอื่นเข้าใจผิดคิดว่านายเป็นแฟนฉัน....เสนียดมันติด! “
“ หนอย -_-^ยัยนี่ “ แล้วเค้าก็เดินปึงปังออกไปจากห้องพยาบาล
-*- ตอนนี้ ฉัน ยาซากิ ริคุริ โดนมาซูโตะ อากิระ บอกเลิกตั้งแต่ยังไม่ได้คบกัน!
นึกว่าฉันจะง้อผู้ชายขี้โมโหเจ้าอารมณ์เหรอ ไปไหนก็ไปสิยะ! ฉันจะนอนพักอยู่อย่างนี้แหละ
+++
“ ริคุริ ^_^ เป็นอะไรน่ะ “
ยูคิถามฉันซึ่งตอนนี้กำลังทำหน้าบูดไม่สบอารมณ์
“ ยูคิ...ไม่ต้องมาเอาใจฉันหรอก “ ฉันพูดตรงๆก่อนจะกระแทกมือตบโต๊ะเรียนดังปัง ทำเอาคนในห้องสะดุ้งกันเป็นแถบ “ ฉันเลิกกับอีตาบ้างี่เง่าเจ้าอารมณ์นั่นแล้ว “
ยูคิยื่นหน้าหวานๆมาใกล้ฉัน ก่อนจะยิ้มแป้น “ ดีแล้วล่ะ...หมอนั่นไม่เหมาะกับเธอหรอก “
ฉันกระพริบตาปริบๆ
“ ทีนี้นายก็ไม่ต้องมาแย่งฉันแล้วใช่มั้ยเนี่ย...ฉันรู้นะว่าที่แย่งฉันเพราะว่าเรื่องซากุระ “ ฉันถามพลางฉีกยิ้มใส่เขากลับเขาบ้าง “ กลับมาเป็นเพื่อนฉันเหมือนเดิมเถอะนะ ^_^อย่างนี้ฉันรู้สึกแปลกๆน่ะ “
“ ที่รัก >_<“
ยูคิเรียกฉัน....ไม่นะ >O< สมองเขากู่ไม่กลับแล้วววว
“ ฉันจะดีใจ..ถ้านายจะเรียกฉันว่ายัยน้ำลายยืด “
“ ที่รัก “
จู่ๆ ฉันก็รู้สึกถึงรังสีอำมหิตแผ่ซ่านมาทางด้านหลังให้รู้สึกร้อนๆหนาวๆ ยูคิหันไปแล้วยิ้มให้แก่เขา
“ สวัสดี...นี่แก๊งชาลาลาเหรอนี่ “ ยูคิทักเสียงใส -*- ฉันหันไป
เอาอีกแล้ว! เบอร์หนึ่งพร้อมสมุน อากิระไปแล้วแต่ยังทิ้งปัญหาใหญ่ไว้ให้ฉันแก้ต่อ >_< ฉันยังเป็น ‘คุณนายมิซูโตะ ’ อยู่ในความคิดของแก๊งชาลาลา~ และตอนนี้ คนใหม่ที่ชาลาลาเล็งกำลังเรียกฉันว่า ‘ ที่รัก ’
“ ว่าไง “ เบอร์หนึ่งหรือ มิกิ โมโมโกะ สาวหุ่นบึกบึนของเราถามฉันเสียงเข้ม “ เรื่องที่จะให้จัดการล่ะ “
กรี้ด! ฉันไปรับไว้ว่าจะเป็นแม่สื่อนี่นา -_- ตาย...ตายแน่ๆ
“ อ่ะ...เอ้อ “ ฉันว่าพลางดันยูคิมาข้างหน้า “ ยูคิ -_- นี่ มิกิ โมโมโกะ “
“ สวัสดี “ ยูคิทักเรียบๆพลางฉีกยิ้มเป็นมิตร
“ อ่ะ.....อ๊ายยยย” เบอร์หนึ่งหรือโมโมโกะของเราหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกพลางม้วนตัวอายแก้เขิน “ คือ...คือว่า “
“ -_-? อะไร “ ยูคิถามสีหน้าสงสัย
“ ฉัน....ชอบเธอน่ะ! “ โมโมโกะล่ำบึ๊กร้องลั่น “ .. คะ...คบกับฉันจะได้มั้ย! “
-_- คิงคอง...O_Oฉันเห็นคิงคองสารภาพรัก
ยูคิเลิกคิ้ว ก่อนจะหัวเราะเบาๆ
“ ไม่ได้หรอกโมโมโกะจัง “ ยูคิพูดเรียบๆ “ ขอโทษนะที่ฉันคบกับเธอไม่ได้ “
“ ทะ...ทำไมล่ะ “ โมโมโกะแทบจะร้องไห้
“ อ๋อ...เรื่องนั้น “ ยูคิเกาหัวแกรกๆ ใบหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะตอบอ้อมแอ้มแบบอายๆ
“ ฉันกำลังจีบยาซากิ ริคุริ อยู่น่ะ ///>_-_- ....ตาย...ตาย...ฉันตายแน่ๆ
โมโมโกะหนูน้อยแสนจะบึกบึนของเราร้องกรี้ดกระทืบเท้าดังลั่น ก่อนที่เธอจะร้อง “ ริคุริมีแฟนอยู่แล้ว...อากิระไง นายรู้จักใช่มั้ย “
ยูคิยังยืนยิ้มแป้นพร้อมด้วยคำพูดเดิมๆ
“ มีแฟนแล้วก็เลิกได้ “ ยูคิพูดเสียงราเริงแถมจิ้มฉันฉึกๆ “ แถมริคุริก็เพิ่งจะเลิกกับอากิระมาด้วย “
แล้วนายจะไปบอกเค้าทำม๊าย -_-^
แก๊งชาลาลาดูท่าจะต้องเกลียดฉันไปตลอดปีตลอดชาติแล้วแน่ๆ ในเมื่อฉันไปแย่งเป้าหมายที่แก๊งเล็งไว้ถึงสองครั้งเชียวนะ
“ เลิกแล้วเหรอ “ โมโมโกะเริ่มยิ้มออก “ อากิระก็ว่างอย่างงั้นสิ “
หงึกๆ ฉันพยักหน้า
“ เย้~ฮ่าๆ บอกให้รู้ไว้ซะนายยูคิ! ว่าอากิระน่ะตรงเสปกฉันมากกว่านายเยอะ >_< ฉันรีบไปหาอากิระดีกว่า อากิระจ๋า~ “
ว่าแล้วโมโมโกะก็เต้นระบำหน้าท้องออกไปจากห้องอย่างสงบ -*- โชคดีของฉัน โชคร้ายของนายอากิระ
“ นายน่ะ “ ฉันเรียกยูคิ “ นายจะจีบฉันจริงๆเหรอ “
ยูคิโปรยยิ้มหวานใส่ฉัน ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“ ไม่ “
“ อ้าว -_-^ เมื่อกี้ก็นายพูด.... “
“ คิดว่าฉันจะพูดจริงเหรอยัยน้ำลายยืด นึกว่าสวยนักเหรอฮะ ฉันไม่รสนิยมต่ำๆเหมือนอากิระหรอก “
“ แต่เมื่อกี้นาย....-_-^^ “
“ เอ้า! ฉันก็กลัวตายเหมือนกันนี่ เธอดูหุ่นของแม่นั่นซะก่อน ฉันอาจตายได้นะถ้าไม่มีเธอมาคอยกั้น “
“ แต่เมื่อกี้นาย....-_-^^^ “
“ ที่เธอเข้าใจน่ะมันก็ถูกนะ ฉันทำไปก็เพราะว่าฉันสงสารเธอ ^O^ ทำไมถึงได้ตาต่ำไปได้หมอนั่นมาเป็นแฟน “
เก็นโด ยูคิ! นายคือปีศาจร้ายสำหรับฉัน
+++++++
“ เธอกินยังไงน่ะ...เอาไปไว้ส่วนไหนของกระเพาะเธอกันเนี่ย “
ฉันที่กำลังสวาปามไอติมถ้วยที่ห้าหยุดพักหายใจชั่วครู่ ก่อนจะตอบคำถามของชายหนุ่มตรงหน้า
“ มันอร่อยนะ!ไม่เชื่อลองกินดูสิ>_< “
“ หมู...”
“ อะไรนะ “
“ ฉันเห็นหมูนั่งกินไอติม “
ฉันเอาไอติมป้ายหน้าคนตรงหน้าทันที -*-
“ เธอ! เป็นผู้หญิงยังไงเนี่ย เล่นอะไรโสโครกชะมัด ไปหาทิชชู่มาเดี๋ยวนี้ -_-^“
“ เฮอะ...นายนั่นแหละผู้ชายประเภทไหนทำตัวอีเดียดซะจริง “
“ อยากตายเรอะ O_O “
“ นายคิดว่าฉันกลัวรึไงล่ะ “
ฉันกับเก็นโด ยูคิ นั่งอยู่ในโรงอาหารของโรงเรียนและทะเลาะกันเสียงดังลั่น อันที่จริงก็ไม่ใช่ว่าทะเลาะหรอก ฉันแกล้งเขาน่ะ
ยูคิเป็นผู้ชายประเภทแกล้งเท่าไหร่ก็ไม่เคยจะหยุดยิ้ม ใบหน้าเขาจะมีรอยยิ้มกว้างเสมอ แต่เท่าที่สังเกต ยิ่งอีตานี่โกรธ ไม่พอใจ หรือหงุดหงิดมากเท่าไหร่ เขาจะยิ่งยิ้มมากขึ้นเท่านั้น -.,-
ยูคิที่นั่งเถียงกับฉันคงจะเหนื่อยแล้ว ก็เลยแย่งไอติมฉันไปกินหน้าตาเฉย
“ ไอติมฉันนะ T_T“
“ ฉันสมเพช ^_^ เดี๋ยวเธอจะอ้วนเกินไป ฉันไม่อยากมีเพื่อนเป็นหมู “
ตอนนั้นเอง ฉันเหลือบไปเห็นอากิระเดินเข้ามาในโรงอาหารด้วยสีหน้าที่หงุดหงิดพอสมควร เพราะตอนนี้กำลังโดนรุมทึ้งด้วยแฟนคลับ
“ รุ่นพี่อากิระคะ ///>_ยัยผู้หญิงนั่นว่าก่อนจะชี้มาที่ฉันแบบไร้มารยาท -_-^อากิระที่เหลือบมองฉันเพียงแวบเดียว ต้องหันกลับมามองอีกครั้งเมื่อสังเกตเห็นยูคิ
เพียงแต่ยูคิไม่เก็นอากิระ...
“ ริคุริ... ” ยูคิรอโอกาสตอนที่ฉันหันหน้ามาทางเขา และเอาไอติมป้ายหน้าฉันคืน
“ อ๊าย TTOTT มันเข้าตาฉัน! “ ฉันร้องลั่น
“ ว่าอะไรนะ “ ยูคิผู้ตกใจลุกพรวดมาคว้าคอฉันที่กุมตาไว้แน่น พลางพูดเบาๆ “ เจ็บมั้ย...ตาบอดมั้ยน่ะ เอ้า เอาหน้ามาใกล้ๆฉันนี่! หลับตาสิ! เดี๋ยวฉันเช็ดให้! “
ฉันทำตามอย่างว่าง่าย =_= แล้วยื่นหน้าให้เขา
“ นี่พวกเธอทำอะไรกัน! “
เสียงนี้ -*- ทำไมฉันจะจำไม่ได้ อากิระ...อากิระแน่ๆ ฉันที่หลับตาปี๋อยู่นั่นเลยไม่รู้จะทำยังไงดี
“ ยูคิ TT_TT มาเช็ดไอติมออกจากตาให้ฉันก่อนเซ่ “
คงจะเป็นยูคิที่มาเช็ดให้ฉันแบบลวกๆ แล้วฉันก็เปิดตา
อากิระนี่นา...ที่มาเช็ดให้ฉัน ส่วนยูคิก็จ้องอากิระตาไม่กระพริบ
“ แค่เช็ดตาทำเองไม่เป็นเรอะไงป้า! “ อากิระรีเทิร์นกลับมาอีกครั้ง “ เธอนี่มันแย่จริงๆ ทำไมให้ผู้ชายจับตัวได้ขนาดนั้นห๊ะ “
>_< อีตานี่ไข้ขึ้นเรอะ
“ นายมายุ่งอะไรกับฉันเนี่ย “ ฉันพูดอย่างโกรธๆ “ นายไม่เกี่ยวข้องอะไรกับฉันไม่ใช่รึไง “
“ ทำไมฉันจะไม่เกี่ยว “ อากิระยังคงเถียง
“ นายกับฉันเลิกกันไปแล้วนะ O_O “ ฉันทำตาลุกวาวใส่
อากิระทำหน้ากระเด้อกระดากใส่ฉัน “ ตอนไหน “
“ ก็ตอนนั้น...ในห้องพยาบาล “
“ ฉันไปพูดเมื่อไหร่ “ อากิระยังคงลอยหน้าลอยตาตอบ
“ นายพูดเอง! อยากรู้นายก็เลื่อนไปอ่านข้างบนสิ! “
“ ฉันจำไม่ได้... “
“ นายว่าไงนะ! “
ฉันกำลังจะอ้าปากด่าเขาอยู่ อากิระก็ลากฉันออกจากโรงอาหารไปแล้วตะโกนบอกยูคิเป็นครั้งสุดท้าย
“ อย่ามายุ่งกับยัยป้านี่...ฉันขอเตือน! “
++++
ดาดฟ้าของโรงเรียน...เป็นที่ๆฉันเกลียดที่สุด มันทั้งลมแรง สูง ว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลยนอกจากลม....ลม...ลม!
แต่อากิระก็ลากฉันมาที่นี่ =_=
“ ปล๊อย...ฉันบอกให้ปล่อยยังไงล่ะ “
เมื่อถึงดาดฟ้า เขาก็ปล่อยมือจากฉันทันที
“ ฉันก็ไม่อยากจะจับมือเธอนักหรอก “
“ นายลากฉันมาที่นี่ทำไม “ ฉันเข้าประเด็น
“ ฉันก็แค่เห็นพะโล้เอาแต่นั่งกิน...ฉันก็เลยพามาเดินเล่นยังไงล่ะ ^_^“
“ แค่นี้เหรอ...งั้นฉันกลับล่ะ “
“ เดี๋ยวๆ “ อากิระร้องพลางรั่งฉันไว้ก่อน “ ฉัน...ฉัน “
“ หืมส์...มีอะไรก็ว่ามา “
“ ฉะ...ฉันขอโทษ ///>_เขาพูดเบาราวกับเสียงกระซิบ นายก็น่ารักดีนะอากิระ!
“ นายพูดว่าอะไรนะ...แหม ลมมันแรงฉันไม่ค่อยได้ยิน “
“ ฉันขอโทษ “
“ อุ๊ยตายแล้ว >O< ขออีกรอบได้มั้ย พอดีป้าแก่ๆอย่างฉันหูไม่ค่อยจะดี “
อากิระทำสีหน้าเดือดดาลอย่างที่สุด
“ พอแล้วยัยแร้งทึ้ง! ไม่ได้ยินก็ไม่ต้องฟังมันแล้ว! “ เขาพูดก่อนทำท่าจะเดินหนี
“ โอ๋ๆ ฉันขอโทษน่า...เอาเป็นว่าคนสวยๆอย่างฉันจะให้อภัยนายก็แล้วกัน^_^ “
“ เชื่อเธอเลยริคุริ...ที่บ้านเธอมีกระจกรึเปล่าน่ะ “
แล้วเราก็เถียงกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องอีกตามเคย แต่ฉันกับอากิระก็นั่งอยู่บนดาฟ้าลมโชยนั่นอยู่นาน ฉันล่ะมีความสุขจังที่เห็นคนหล่อๆนั่งเต๊ะเท่ให้ผมพลิ้วอยู่ตรงนั้น -*-
“ ริคุริ “
อากิระเรียกฉัน
“ อะไร “
“ วันเสาร์นี้เธอว่างมั้ย “
“ ไม่ว่า.... ”
“ เธอต้องว่าง! “
“ อะไรนะ “ ฉันทวนอย่างไม่เชื่อหู
“ วันเสาร์นี้เจอกันที่หน้าร้านกาแฟหน้าโรงเรียนตอนสิบเอ็ดโมง -_- ถ้าเธอปล่อยให้ฉันรอเก้อล่ะก็ เธอตายแน่! “
“ อากิระ...วันเสาร์นี้มีอะไรงั้นเหรอ “
“ ฉันบอกให้มาก็คือต้องมา “ อากิระฉีกยิ้มใส่ฉันก่อนจะขยี้ผมฉันเล่น “ แต่ว่า...เธอต้องแต่งตัวมาสวยๆนะ -_- อย่าให้ปัญญาอ่อนเหมือนวันที่ฉันเจอเธอวันแรกล่ะ “
“ นายว่าชุดตัวสวยตัวนั้นของฉันปัญญาอ่อนเหรอยะ “ ฉันแทบวีนแตก ก่อนที่เสียงออดหมดเวลาพักจะดังขึ้น
อากิระตบไหล่ฉันดังป้าบเป็นครั้งสุดท้าย
“ ฉันจะรอนะจ๊ะภรรยาของฉัน! “
++++++
เวลาผ่านไปเร็วจนฉันตกใจ วันเสาร์ก็มาถึง นี่มันก็เก้าโมงเช้าแล้ว ฉันเพิ่งจะลุกจากที่นอน และยังไม่ทันจะทำอะไร ฮายามิน้องชายตัวแสบก็โผล่เข้ามา
“ จะออกไปหารุ่นพี่อากิระล่ะเซ่ “ ฮายามิร้องลั่นก่อนจะมองฉันหัวจรดเท้า “ นี่เรอะแฟนพี่อากิระ...เคยวาดภาพเอาไว้ว่าต้องสวยๆ -_- ทำไมถึงเป็นยัยเตี้ยนี่ได้นะ “
ข่มเอาไว้ริคุริ....หายใจลึกๆ ฟึ๊ดดดดด -..-
“ เดี๋ยวๆ “ ฮายามิร้องลั่นก่อนจะมองชุดที่ฉันเลือกอยู่ในมือ “ ชุดนี้เรอะที่พี่จะใส่ไปหาพี่อากิระ “
ฉันมองชุดในมือที่ฉันถืออยู่
“ มันสวยนะ ^O^ นี่พี่เลือกใส่กระโปรงแล้วนะเนี่ย “
” กระโปรงยาจกเรอะไงนี่ “ ฮายามิน้องชายผู้ที่ทำตัวเป็นพ่อพูดขัดก่อนจะดึงชุดนั้นออกจากมือฉัน “ พี่รีบไปอาบน้ำซะ พี่จะได้รู้ซะทีว่าผู้หญิงที่สวยๆน่ะเค้าแต่งตัวกันยังไง “
“ ฮายามิ...นี่นายแน่ใจใช่มั้ยว่าจะแต่งตัวให้พี่ TOT ไม่ใช่กำลังฆ่าพี่ “
ฉันโดนฮายามิจับฉันแต่งชุดโน้นใส่ชุดนี้เป็นสิบๆชุดแล้ว ฮายามิก็ยังคงบ่นพูดพล่ามอะไรเป็นหมีกินผึ้งอยู่คนเดียวพลางโยนเสื้อตัวนั้นทีตัวนี้ทีออกมาจากตู้
“ หุบปากนั่งเงียบๆเหอะพี่ -_-^ ความจริงคนมันสวยใส่อะไรมันก็สวยหรอกนะ “ ฮายามิบ่นพลางขมวดคิ้ว “ ไม่สวยแล้วยังจะพูดมากอีก “
ใครกันยะที่นายว่าไม่สวย...ฉันพี่สาวนายก็หน้าตาคล้ายๆกับนายนั่นแหละ =_=^^^
“ ใช่เลยพี่นี่แหล่ะ...ใช่เลยๆ “ ฮายามิร้องลั่นพลางแกว่งเสื้อสีขาวกับกระโปรงบานๆตัวนั้นไปๆมาๆก่อนจะโยนให้ฉัน “ ไปเปลี่ยนซะนะ...แล้วเอามาให้ดู เร็วสิ! “
ฉันว่ามันก็ไม่ได้สวยไปกว่าชุดที่ฉันเลือกเท่าไหร่นี่
“ -_- เอ่อ...พี่ใส่แล้วเป็นยังไงฮายามิ “ ฉันร้องขึ้นก่อนจะหมุนให้น้องชายดู “ สวยใช่ม๊า “
ฮายามิเบะปาก -*- ทำเอาความมั่นใจฉันหล่นวูบ ก่อนที่ฮายามิจะหัวเราะแล้วพูดเสียงดัง
“ ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นพี่! นี่แหละสวยแล้ว “ ฮายามิพูดพลางยิ้มให้ “ ไปได้แล้ว...พี่นัดรุ่นพี่อากิระไว้ไม่ใช่เรอะ “
ฉันมองนาฬิกา อีกห้านาทีสิบเอ็ดโมง! ตายๆ วิ่งด่วน!
++
แฮ่กๆ เหนื่อยแทบตาย ดูเวลานี่ก็สิบเอ็ดโมงตรงพอดี อากิระยังไม่โผล่มาแม้แต่หาง -_- แหมๆ ถ้าปล่อยให้ฉันรอเก้อล่ะ เธอตายแน่ ! ฉันกลัวนายตายล่ะอีตาบ้า นายนั่นแหละนี่จะให้ฉันรอเก้อมากกว่า!
“ ปี๊บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ “
เสีงแตรรถลากยาวดังสนั่นหวั่นไหวดังลั่นถนนไปหมด ทำเอาฉันหันไปดูแล้วต้องเห็นภาพที่น่าตกใจที่สุด O_O
รถสปอร์ตคันหรูดูดีมีฐานะขับโฉบมาเบรกเอี้ยดอยู่ตรงหน้าฉัน รถที่เจ้าฮายามิมันสุดคลั่งเลยนี่นา O_O อย่าว่าแต่ฮายามิที่เป็นผู้ชายอยากได้ ฉันก็อยากได้!
ประตูรถเปิดผางออก ก่อนที่ชายใส่แว่นดำจะเดินออกมาจากรถ ฉันล่ะนึกอยู่ว่าหมอนี่เป็นใคร แต่เมื่อเขาถอดแว่นแล้วมองมาที่ฉัน
“ อ้าว...ริคุริ “ เขาร้องลั่นอย่างดีใจก่อนจะก้มๆเงยๆมองฉัน “ วันนี้กินอะไรผิด...แต่งตัวสวยผิดสังเกตนะ “
ฮายามิ....เทวดาตัวน้อยๆของฉัน!
“ มาได้เวลาพอดี...ฉันว่าเธอไปกับฉันจะดีมากนะ “ ยูคิพูดพลางตบมือดังป้าบ
เก็นโด ยูคิ! นายอีกแล้วเรอะ
“ นายขับรถออกมาอย่างี้ได้ไง O_O “
“ ชู่วๆๆ เธอนึกว่าฉันโดนอนุญาตให้ขับได้รึไงกัน >_< ฉันแอบเอารถออกมาจากบ้านตางหากล่ะ “
ฉันก็ว่างั้น O_O
“ เอาเป็นว่าขึ้นรถเร็ว! ฉันมีอะไรจะให้เธอดูด้วย “
“ ไม่ได้หรอกยูคิ >_< ฉันรออากิระอยู่นะ “
ฉันว่าฉันไม่ได้ตาฝาด...เมื่อกี้...ฉันเห็นรอยยิ้มชั่วร้ายอยู่บนหน้าของยูคิ O_O
“ งั้นก็ยิ่งดีเลย...ขึ้นรถๆ “ ยูคิร้องลั่นก่อนจะสังเกตเห็นคนที่เดินไปมาเรื่องหันมาสนใจฉันกับเขา “ มองอะไรกันครับพวกคุณ...แฟนเขาจะคุยกันช่วยเอาตาไปมองที่อื่นได้มั้ยครับ “
-*- น่าดีใจที่มีแต่คนอยากเป็นแฟนฉันนะ
“ ฉันไปไม่ได้ยูคิ TT_TT “
“ เธอไม่ไปฉันจะจูบเธอจริงๆด้วย! “
“ TT+TT “
ฉันขึ้นรถแต่โดยดี
ตะตะตะ ต๊ะล๊ะล๊า ตะตะตะ ต๊ะละล๊า~
อากิระโทรมา -_-
ปิ๊บ! ฉันกดรับด้วยมืออันสั่นเทา ไม่ทันจะเอาโทรศัพท์เข้าไปใกล้หู ฉันก็ได้ยินเสียงตวาดดังลั่นออกมาจากโทรศัพท์TT_TT
“ ยัยป้าแก่หงำเหงือก! กี่โมงกันแล้วห๊ะ “ เขาคำรามลั่น
“ ฉันขอโทษอากิระ =O= ฉันโดนลักพาตัว “
“ ใครลักพาตัวป้าอย่างเธอ “
“ ยูคิ “
“ ในวันเกิดฉัน! แต่เธออยู่กับมันอย่างนั้นเรอะยัยงั่ง “
O_O
“ วันนี้วันเกิดนายเหรอ “
“ ใช่ -_-^“
“ ขอโทษนะอากิระ -_- ก็นายไม่บอกฉันนี่ฉันจะได้ซื้อของขวัญไปให้ “
“ ไม่ต้องมาพูด -_-^^ เธอนั่นแหละของขวัญวันเกิดฉัน! “
เดี๋ยวนี้นายชอบพูดอะไรน่ากลัวๆอยู่เรื่องเลย>_<
“ เอาโทรศัพท์ให้ยูคิมันพูดเดี๋ยวนี้ “ อากิระตะโกนกรอกเข้ามาก่อนะจะมีเสียงลอดเข้า “ มองอะไรห๊า คนคุยโทรศัพท์ไม่เคยเห็นเรอะ ชิ “
ฉันส่งโทรศัพท์ให้ยูคิ ให้ฉันเดาด้วยเสียงอันดังทะลุแก้วหูของนายอากิระ ยูคิต้องได้ยินหมดแล้วแน่ๆ
“ เสียใจด้วยนะที่วันนี้ริคุริไม่ว่างไปกับแก “
“ ไอ้เบื๊อก! แกจะเอาริคุริไปไหน “ เสียงอากิระลอดออกมา
“ อยากรู้เรอะ “ ยูคิพูดด้วยรอยยิ้มกว้าง “ อยากรู้ก็ตามมาเอาตัวคืนนะ “
“ เออ! บอกมาได้แล้ว “