RaiN*สายฝน...วันหัวใจพบรัก* ตอนที่3

ฉันนั่งบื้ออยู่ข้างๆอากิระอยู่ที่สนามกีฬากลางแจ้งของโรงเรียน โดยที่มียูคิยืนทำหน้าอารมณ์ดีใส่ฉันแล้วอากิระอย่างน่ากลัว เมื่อตอนที่อากิระกับยูคิเจอหน้ากัน....ก็เกิดปฏิกิริยาดังนี้
“ แก! “ อากิระร้องลั่นทั้งสนามก่อนจะจ้องหน้ายูคิ
“ หน้าตาหมาไม่รับแขกอย่างนี้...ใช่แกจริงๆสินะอากิระ “
จบ สรุปว่ารู้จักกันมาก่อนสินะ
จากนั้นก็นั่งจ้องหน้ากันไม่มีใครยอมพูดก่อนซะที
“ เป็นไง...สบายดีมั้ย ^_^ “ ยูคิเริ่มถามอากิระเสียงเรียบใบหน้าหวานมีรอยยิ้มแขวนไว้บนหน้า
“....หยุดยิ้มงี่เง่าแบบนั้นซะที...เห็นแล้วหงุดหงิด -_-^^^“ อากิระพูดเสียงเรียบ
ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ TT_TT
รอยยิ้มของยูคิค่อยๆร่วงหายไป ก่อนที่เขาจะถามเสียงเย็น
“ อากิระ....ยัยนี่แฟนแกเรอะ “
ยูคิว่าพลางชี้มาที่ฉัน
“ ไม่ใช่หรอกยูคิ >_<....ความจริงมันคือ....” ฉันตั้งท่าจะอธิบาย
“ ใช่...แล้วจะทำไม “
อากิระ -O-^^^ไอ้งี่ง๊าวววววววววววววววว บอกไปอย่างนั้นได้ยังง๊ายยยยยยยยยย
ยูคิโกรธจัด ใบหน้าหวานขาวนวลดูแดงแปร๊ดจนน่ากลัว ก่อนที่จะลามจากแก้มไปยังหูต้นคอ และเหมือนเขาจะพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ยูคิซัดหมัดเข้าที่หน้าของอากิระเต็มแรงโดยที่อากิระไม่หลบแม้แต่นิด
“ เป็นอะไรรึเปล่า T_T “ ฉันร้องก่อนจะหันไปดูรอยแผลที่แก้มของอากิระ แล้วฉันก็สะบัดสายตาตั้งคำถามใส่ยูคิที่ยังคงยืนจ้องมองอากิระอย่างโกรธจัด
“ ทำไมต้องต่อยอากิระล่ะยูคิ...” ฉันถามเสียงอ่อย
ยูคิดูโกรธจนไม่ฟังใครอีกแล้ว เขาถามอากิระเสียงสั่น
[b]“ แล้วซากุระล่ะ....นายเอาซากุระไปทิ้งไว้ที่ไหนล่ะอากิระ “[/b]
4
ซากุระ? ใครคือซากุระ?
คำถามผุดขึ้นมาในหัวฉันเป็นดอกเห็ดให้พรึ่บพรับๆไปหมด พูดเรื่องอะไรกัน ....
อากิระที่เงียบมานานเป็นคนเริ่มพูด
“ ฉันยังยืนยันคำเดิมเหมือนเมื่อก่อน “ อากิระพูดเสียงเรียบ ดวงตาจับจ้องอยู่ที่ยูคิ “ ฉันจะดูแลซากุระเอง “
ยูคิกัดฟันแน่นจนเห็นกรามเป็นเส้นนูน “ แล้วยัยนี่ล่ะ “
-_-^^ยูคิพูดพลางจิ้มๆมาที่ไหล่ฉัน
อากิระใช้นิ้วโป้งกับนิ้วชี้ดึงฉันเข้าไปใกล้ก่อนจะกระซิบบอกฉัน
“ เหมือนเดิมกับคราวที่แล้ว...ฉันพูดอะไรเธอก็แค่เออออตามด้วย เข้าใจใช่มั้ย “
“ มันเกินที่เราสัญญากันไว้นี่ ฉันไม่อยากหลอกยูคิซะหน่อย TOT “
“ ป้านี่เข้าใจอะไรยากจัง...เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันชดใช้ให้โอเคมั้ย “
“ โอเค =_= “
“ ยัยนี่....ริคุริน่ะเหรอ “ อากิระดึงฉันเข้าไปโอบไหล่ไว้ “ ก็แฟนฉัน...ทำไมล่ะ “
“ ฉันถึงได้ถามว่าซากุระล่ะ นายจะทำยังไง “
“ ซากุระฉันจะดูแล...แบบน้องสาว “
“ อะไรนะ ! “
ยูคิตะโกนจนฉันปวดหู
“ แกก็รู้ว่าซากุระไม่ได้คิดกับแกแค่น้อง “
อากิระลอยหน้าลอยตาตอบ “ แต่ฉันคิดแค่น้อง “
“ ซากุระร่างกายไม่แข็งแรง ! แค่นี้แกให้ซากุระไม่ได้เรอะ “
“ ยูคิ...ก็เหมือนเมื่อสองปีก่อนที่ฉันพูด นายเหมาะที่จะดูแลซากุระมากกว่าฉัน “
ยูคิแทบพูดไม่ออก
ถ้าฉันทำได้....ถ้าฉันดูแลซากุระแทนแกได้....ฉันก็ทำไปแล้ว
“ เป็นเพราะยัยน้ำลายยืดนี่ใช่มั้ย....แกถึงลืมซากุระไปแล้ว ”
“ ไม่ใช่เพราะริคุริ และฉันก็ยังไม่ลืมซากุระ “
“ ถ้าซากุระกลับมาจากอังกฤษแล้วรู้ว่าแกมีแฟน...ซากุระจะเสียใจแค่ไหนรู้มั้ย “
“ ชีวิตฉัน...ฉันจะรักใครก็เป็นเรื่องของฉัน “
ประโยคนี้ของอากิระทำฉันเสียววาบไปถึงไขสันหลัง
ยูคิดูนิ่งไปสักพัก ก่อนที่เขาจะดึงฉันกลับมาที่เขาแล้วโอบเอาไว้T^T
“ งั้นฉันขอ...ริคุริละกันนะ “
O_O
O_O
O_O
O_O
“ แกจะบ้าเรอะ...ก็ฉันบอกแล้วไงว่านี่แฟนฉัน “ อากิระร้องลั่นก้อนจะดึงฉันกลับไป>_<
“ แฟนแกก็เลิกกันได้ ฉันขอยัยน้ำลายยืดนี่ก็แล้วกัน -_- “
“ ใครบอกว่าริคุริคือยัยน้ำลายยืด O_O^^ ยัยนี่คือป้าแก่ค้างคืนตางหาก “
เฮ้ยๆ -_-^^ฉันชักไม่ขำกับพวกนายแล้วนะ อากิระดึงฉันไปทาง ยูคิดึงฉันไปทาง คนก็เริ่มสนใจมองกันขึ้นเรื่อยๆ ดูเหมือนอากิระกับยูคิจะสังเกตแบบเดียวกันกับฉันจนตะโกนออกมาพร้อมกันทั้งคู่
“ ไม่เคยเห็นคนแย่งผู้หญิงกันเหรอไงห๊า ”
กรี๊ดดดด ใครสอนพวกนายให้พูดอะไรให้บานปลายแบบนี้กันเนี่ย
อากิระและยูคิดูเหนื่อยกับการโต้คารมจนหยุดพักหายใจ สักพักยูคิก็พูดขึ้น
“ ระหว่างซากุระกับริคุริ แกเลือกใคร “
“ .... “
“ ฉันถามแกดีๆ แกตอบหน่อยได้มั้ย “
“ ฉันเลือกแฟนฉันอยู่แล้ว “
“ งั้นฉันขอคนที่แกเลือกก็แล้วกัน “
ยูคิฉีกยิ้มหวานสุดจิตสุดใจมาให้ฉัน ก่อนจะลุกขึ้นและเดินจากไป
เงียบ........อากิระยังคงยืนนิ่งๆ เหมือนจะรอให้ฉันพูดก่อน -*-
เอ่อ.....แล้วจะให้ฉันพูดอะไรล่ะ กลายเป็นศึกชิงนางไปซะแล้ว -_- ฉันรู้ว่าฉันสวย ไม่ต้องแย่งกันก็ได้
“ ฉันไม่ยกเธอให้ยูคิหรอกนะ “ จู่ๆอากิระก็โพล่งออกมา
“ หืมส์ “ ฉันทวนถาม
“ ฉันหมายถึง เธอไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้...ฉันไม่ยกเธอให้มันแน่ๆ “
“ อ๋อเหรอ....”
ฝนเม็ดเล็กๆกระทบกบาลของฉันอีกแล้ว คนที่สนใจเมื่อกี้ก็พากันวิ่งหนีหลบฝน ฉันก็ตั้งท่าจะไปหาที่หลบฝนอยู่เหมือนกัน ตอนนั้นเอง อากิระดึงฉันไว้แล้วลากเข้าไปในใต้โต๊ะผุๆใกล้จะพัง เขานั่งคุดคู้ทำท่าสบายๆอยู่นั้น ส่วนฉันอึดอัดจะแย่
“ นายไปหาที่หลบฝนที่มันกว้างกว่านี้ไม่ได้รึไงกัน -_-^“
“ ฉันชอบหลบฝนที่นี่ ^_^“
“ ก็นั่นมันนายไม่ใช่ฉันนี่ -_-^“
“ งั้นก็วิ่งออกไปตากฝนสิ...ไปเล้ย “
“ นึกว่าฉันไม่กล้ารึไง...ฉันไปก็ได้ย่ะ “
ปัง...โครม!
ฉันที่รับคำท้าแล้วกำลังจะวิ่งออกไปจากใต้โต๊ะนั่น อากิระผู้ที่ไล่ฉันก็กระชากคอเสื้อฉันดึงกลับลงไปใต้โต๊ะใหม่โดยที่ไม่ได้ดูเลยว่าโต๊ะนั่นมันเก่าแค่ไหนแล้ว ฉันชนแรงๆทีเดียว มันก็หักครืนลงมา....อ๊าย>_<มันกำลังจะทับฉัน...ฉันหลับตาปี๋เตรียมตัวรอรับโต๊ะที่จะฟาดลงใส่ฉัน
เอ๊ะ
ไม่เจ็บ
ฉันลืมตา....
อากิระเอาแผ่นหลังของเขารับโต๊ะที่ฟาดลงมาเพื่อบังฉันไว้ T_T ตอนนี่เค้าดูเจ็บจนแทบจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว แต่ยังทำเก๊กข่มสีหน้าใส่ฉันอยู่
“ ฉัน....ขอโทษนะอากิระTTOTT “
“ งี่เง่าชะมัดเลย...เธอแรงหมีชัดๆถึงขนาดชนโต๊ะล้มO_O “
>_< แรงหมีเรอะ
“ นายดึงฉันเอง...ถ้าปล่อยให้ฉันเดินไปก็สิ้นเรื่อง “
“ เธอนึกว่าฉันไล่เธอจริงๆรึไงกันฮึยัยป้าสมองนิ่ม “
“ TT_TT เจ็บมากมั้ยน่ะ “
“ ลองมาให้โต๊ะฟาดหลังดูบ้างมั้ยล่ะ “
“ ขอโทษนะ “ ฉันพูดพลางสำนึกผิด ท่าทางเขาจะเจ็บจริงซะด้วย “ แต่นายด่าฉันได้ขนาดนี้ -_-^ฉันว่ายังไม่ตายหรอก “
ตอนนี้การหลบฝนไม่มีประโยชน์ในเมื่อฝนมันตกเปียกทั้งตัวไปแล้วและตอนนี้ฉันต้องพยุงเขาเพราะเขาปวดหลังมาก....เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้น
“ นายตัวหนักชะมัด>O< “
“ พาฉันไปส่งบ้านด้วยนะ “
“ อะไรนะ “
“ พาฉันไปส่งบ้าน -*- ฉันเดินไม่ไหว “
+++
ฉันพาเขามาถึงบ้านแล้ว เป็นอพาตเม้นต์ราคาแพงในย่านคนรวยๆ>_<อิจฉานายอากิระจัง แล้วฉันก็ถาม
“ ห้องนี้ใช่มั้ย “
“ ใช่ ...แม่ฉันอยู่ กดออดสิ “
ฉันกดออดเบาๆ หน้าของผู้หญิงคนหนึ่งก็โผล่ออกมาทางจอเล็กๆ “ มีธุระอะไรคะ “
“ เอ่อ... “ ฉันเริ่มพูดพลางค่อยๆประคองอากิระ “ คุณแม่อากิระเหรอคะ...พอดีหนูพาอากิระมาส่..........”
ประตูเปิดผางออก แม่ของอากิระคว้าลูกชายของเขาเข้าไปในบ้านก่อนที่จะปิดประตูใส่หน้าฉันดังปัง>_<
“ อย่าคิดจะมาจับลูกชายฉันเป็นอันขาด “
-_-^เอ่อ....บ้านนี้นิสัยประหลาดกันหมดเลยรึไงกันเนี่ย ใครจะจับลูกชายคุณกันล่ะค๊า
“ แม่.....ปล่อยผม “ เสียงโหวกเหวกดังขึ้น
“ ทำไม...แกจะออกไปหาผู้หญิงคนนั้นอีกเหรอ “
“ เธอเป็นเพื่อนผมนะแม่ “
“ แฟนแกมากกว่ามั้ง...ฉันเห็นแกมีผู้หญิงเยอะแยะ “
“ คนนี้ไม่ใช่ซะหน่อยแม่... “
เสียงโครมครามเกิดขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่ประตูจะเปิดออก พร้อมกับอากิระที่ดึงฉันเข้าบ้านด้วยอาการทุลักทุเลเพราะเจ็บหลัง “ เข้ามานี่ “
บ้านอากิระเป็นระเบียบอย่างเหลือเชื่อ ทุกอย่างเนี้ยบไม่มีที่ติจนฉันกลัวว่าจะทำอะไรในบ้านของอากิระเลอะเทอะ
แม่ของอากิระนั่งอยู่ตรงนั้น สายตาวาววับจ้องมาที่ฉันไม่วางตา อากิระดันตัวฉันนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆแม่ของเขา ก่อนที่ตัวเขาจะนอนเหยียดลงบนโซฟา
แม่ของอากิระยังคงจ้อง........อ้อใช่ ฉันต้องแนะนำตัว
“ สะ......สวัสดีค่ะ หนูชื่อยาซากิ ริคุริค่ะ “ ฉันก้มๆเงยๆพูดตะกุกตะกัก ว๊า ทำไมตื่นเต้นจังเลยนะ
“ เธอเป็นเพื่อนกับอากิระเหรอ “
“ ค่ะ “
“ เธอเป็นผู้หญิงคนที่สองที่อากิระบอกว่าเป็นแค่เพื่อน “
คนที่สอง
O_Oฉันหันไปมองอากิระที่หลับตาพริ้มอยู่บนโซฟาทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“ เหรอคะ...ค่ะ “
“ อากิระเป็นอะไร....ทำไมเธอต้องมาส่ง “
“ อ๋อคือ....” ฉันเริ่มพูด “ พอดีโต๊ะมันล้มลงมาจะทับหนู อากิระก็เลยมารับไว้ ต้องขอโทษจริงๆนะคะ “
แม่ของอากิระถลึงตามอง
“ เธอเป็นคนที่สองอีกแล้ว....ที่อากิระทำแบบนี้ด้วย “
คนที่สองอีกแล้ว
แม่ของอากิระยิ้มให้ ความจริงใบหน้าของอากิระคล้ายแม่มาก นิสัยก็คงจะเหมือนกัน เปลี่ยนอารมณ์ง่ายจริง
“ งั้นหนูริคุริ....หนูก็ดูแลอากิระไปก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวแม่ไปซื้อของก่อน เอ้า ฝากอากิระหน่อยนะ “
“ คะ..ค่ะ “
ประตูปิดลง แม่อากิระเดินออกไปแล้ว ฉันถลาไปหาอากิระที่ยังคงแกล้งหลับตาพริ้มทำเป็นหลับ
“ อากิระ...แกล้งหลับรึไง>_< “
“ อะไรของเธอ “
“ ผู้หญิงคนที่นายชอบ คือผู้หญิงที่ชื่อซากุระใช่มั้ย “
“ ป้าแก่พูดอะไรไม่รู้เรื่อง...ไปหายามานวดหลังให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ -_- “
“ ทำไมฉันต้องนวดให้นายห๊ะ “
“ เพราะเธอทำฉันเจ็บไง “
“ สะเหร่อมารับโต๊ะไว้เองไม่ใช่เรอะไง ... ทาเองเซ่ “
“ เธออยากโดนฉันตีใช่มั้ย “
“ TT_TT ปีศาจ “
อากิระชนะฉัน -_- ศูนย์ ต่อ หนึ่ง อากิระกำลังนำฉัน
ฉันไปหายานวดมาให้เขาก่อนจะตบอากิระเข้าที่หลัง
“ โอ๊ย “ อากิระร้องเสียงหลง “ ฉันเจ็บนะ “
“ ถอดเสื้อ “ ฉันสั่ง
“ อะไรนะ “ เขาถามย้อน
“ ทายาที่หลัง หรือนายจะถอดกางเกง -*- “
“ เธอเป็นผู้หญิงแน่รึเปล่า ///O_O///ทำไมเธอถึงไม่อายบ้างฮึ “ อากิระถามฉันเสียงดังพร้อมหน้าแดง
คงเป็นเพราะว่าคนอย่างนายฉันไม่รู้จะอายไปทำไมมากกว่า
เขาถอดเสื้อแบบเคอะเขิน ก่อนจะปล่อยให้ฉันกดแรงๆเข้าที่หลัง
“ เบาๆ อ๊ากส์ ยัยถึก“ อากิระร้อง
“ บอกฉันมาได้แล้วว่านายชอบผู้หญิงชื่อซากุระนั่นใช่มั้ย “
“ ....ไม่รู้ “
“ อ้าว “
“ ทาต่อไป “
ฉันทุบเข้าไปที่กลางหลังซะเลย
“ อ๊ากกกกกกกกกกก “ อากิระร้องไห้ น้ำตาของเขาร่วงพรูออกมาจนฉันตกใจ อากิระ...ร้องไห้ นี่ฉันแกล้งเขาจนร้องไห้เลยเหรอเนี่ย เขาคลำหลังป้อยๆ ก่อนจะร้องไห้ออกมาอีก
“ โอ๋ๆ ไม่ร้องนะไม่ร้อง “ ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี “ ป่องแป๊งๆ “
“ ฉันอายุสิบเจ็ดปีนี้นะ TT_TT“ เขาพูดพลางทำจมูกฟุดฟิด
“ เจ็บมากใช่มั้ย ฉันไม่แกล้งแล้ว “ ฉันค่อยๆนวดให้เขาแบบตั้งใจ ฮ่าๆเขาเหมือนเด็กเลย โอ๋นิดเดียวก็กลับมายิ้มอีกแล้ว
“ เธออยากให้ฉันหยุดร้องไห้ เธอต้องไม่ถามเรื่องซากุระ “
“ แต่ฉันอยากรู้>_< “
“ รู้ไปทำไม ซากุระก็แค่ผู้หญิงคนนึงน่ะ “
ฉันทำหน้าหงิก อากิระลอยหน้าลอยตายิ้มมาให้ฉัน อาการร้องไห้น้ำตาเล็ดน้ำตาไหลเมื่อก็หายไปซะแล้ว แล้วเขาก็พูดต่อ
“ พรุ่งนี้.....เธอต้องมารับฉันไปโรงเรียน “
>_<
“ ว่าไงนะ “
เกิดมาฉันเพิ่งจะเคยเห็นผู้ชายหน้าด้านไร้ยางอายขอให้ผู้หญิงมารับถึงบ้าน
“ ทำไมฉันต้องมารับนาย “
“ ก็เพราะฉันเดินไม่ไหว “
“ ก็ไม่ต้องไปโรงเรียนสิ “
“ ไม่ได้ “ อากิระร้องลั่นพลางขมวดคิ้ว “ ปล่อยเธอไว้ในเงื้อมมือของยูคิไม่ได้เด็ดขาด “
-*-นายน่ะน่ากลัวยิ่งกว่ายูคิอีก
“ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ต้องมารับฉัน...ถ้าไม่มาเธอเจอดีแน่ “
“ O_Oฉันไม่มา “
“ ว่าไงนะ “
“ จนกว่านายจะบอกว่าซากุระคือใคร ^_^“
“ เธอ....บ้าชะมัดเลยยัยนี่ “
ฮิฮิ หนึ่ง ต่อ หนึ่ง เสมอกัน เค้ากำลังจะบอกฉันเรื่องสาวปริศนาซากุระซะที ฉันเอนตัวเขานอนลงบนโซฟาก่อนจะโปะยาลงไปที่หลังเขาแล้วขยี้ๆ
“ ความจริง...ยูคิ ซากุระ แล้วก็ฉัน เราเคยเป็นเพื่อนกัน “
“ อืม “
“ ซากุระเป็นผู้หญิงขี้แง ขี้โรค แถมร้องไห้เสียงดังมากด้วย “ เขาเล่าพลางยิ้ม “ แล้วทีนี้...ฉันพอจะเดาออกว่ายูคิชอบซากุระแค่ไหน “
“ -_-“
“ แต่ซากุระชอบฉัน...นั่นล่ะปัญหา “
เอ๊ะ...>_<ฉันได้กลิ่นอะไรน้ำเน่าๆทะแม่งๆ
“ แล้วนายไม่ชอบซากุระรึไง “ ฉันโพล่งถาม
อากิระนิ่งเงียบ ดวงตาของเขาจับจ้องมาที่ใบหน้าฉันนิ่ง ก่อนจะตอบ
“ ไม่ “
“ จริงเร้อ “
“ ยูคิคือคนที่ดีที่สุดที่จะดูแลซากุระ...ไม่ใช่ฉัน “
“ ทำตัวพระเอกจริงนะ -_- ทีกับฉันล่ะด่าเอาๆ “
อากิระเขกหัวฉันดังโป๊ก ก่อนจะดึงเสื้อมาสวมให้เรียบร้อยพลางเริ่มไล่ฉัน
“ เธอรู้เรื่องซากุระแล้ว...แค่นี้คงพอ “ อากิระพูดน้ำเสียงข่มขู่ “ พรุ่งนี้เธอมารับฉันด้วย...ไม่อย่างงั้นระวังก้นเธอไว้ให้ดีๆ “