Sunday, November 30, 2008

RaiN*สายฝน...วันหัวใจพบรัก* ตอนที่20

“ กลับบ้านคนเดียวเหรอ >_< ฉันกลับด้วยย “ ยูคิร้องลั่น เดี๋ยวนี้ชักจะมาพัวพันกับฉันมากจนผิดสังเกต -_-
“ กระเป๋าสวยจังเลย “ ยูคิทักฉันพลางยิ้มแป้น เชอะ ก็นี่มันกระเป๋าที่นายซื้อนี่หว่า “ กระเป๋าของฉันก็สวย “ เขาเสริมก่อนจะตบกระเป๋าสีชมพูของเขาเบาๆ
“ ฉันอยากได้สีชมพูมากกว่า “ ฉันทำหน้าบึ้ง ผู้ชายอะไรใช้สีชมพู -*-
“ ไม่เอา -_-^ “
“ นายไม่มีที่ไปแล้วรึไงนอกจากมายุ่งกับชีวิตฉันเนี่ย “
“ ไม่มี >_< ไม่ไปด้วย “ ยูคิพูดพลางควงแขนฉันแน่น
“ ยูคิ ///>_“ ไม่ออก “
“ ยูคิ!!! คนเยอะแยะไปหมดเลย “
“ เพื่อนกันแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก “
“ TT_TT “
แขนของยูคิคลายออกช้าๆ ก่อนที่เขาจะอุทานเบาๆ
“ ริคุริ ขอโทษ...แย่แล้วสิ ฉันไม่ได้ตั้งใจ “
อากิระจ้องมองฉันมาจากข้างหลัง ดวงตาจับจ้องมาที่แขนของยูคิ ก่อนเลื่อนสายตามาที่กระเป๋าข้างหลังฉันและพูดออกมาเบาๆ เสียงเรียบจนดูน่ากลัว
“ กระเป๋าสวยดีนะ “
20
“ กระเป๋าสวยดีนะ “
อากิระพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ดวงตาของเขาก็พลอยดูดุดันไปด้วย กระเป๋าฉันมีอะไรเหรอ O_O นายชอบมันเหรอ แสดงว่านายก็รสนิยมเดียวกับยูคิเลยน่ะสิ
เขาลากฉันออกห่างจากยูคิด้วยแรงทั้งหมดที่เขามี ก่อนที่เขาจะเริ่มตะโกนใส่ฉัน “ เมื่อกี้มันอะไร เธอควงแขนกับยูคิงั้นเหรอ ลับหลังฉันพวกเธอทำอะไรกันบ้างเนี่ย! เธอกำลังจะมีชู้! “
“ จะบ้าเหรอ O_O “ นายเรียกยูคิว่าชู้ แล้วจะให้ฉันเรียกซากุระว่าอะไรยะ แล้วกระเป๋าฉันสวยจริงๆเหรอ “
“ ฉันตามหาเธอให้ทั่วโรงเรียน พอดีวันนี้ซากุระอาการดีขึ้น ฉันเลยอยากกลับบ้านกับเธอ “ อากิระพูดพลางทำหน้าเดือดดาล “ แต่เธอคงไม่ต้องการฉัน! ส่วนกระเป๋านั่นทุเรศมาก ยัยบ้า“
“ เดี๋ยวสิอากิระ! ฟังฉันก่อนได้มั้ย “ ว่าแต่กระเป๋าทุเรศเหรอ เมื่อกี้ยังชมอยู่เลยนี่...
“ ฟังเหรอ “ อากิระทวนคำ “ เธออยากให้ฉันฟังอะไร ฉันไม่เห็นอยากฟังเลย “
อากิระพึมพำก่อนจะมองหน้ายูคิ “ เธอชอบใครกันแน่ บางทีฉันก็สงสัยว่าเธอชอบยูคิมากกว่าฉันซะอีก ซากุระบอกฉันว่าเธอกับมันสนิทกันเหมือนเป็นแฟน... “
“ นายไม่เชื่อฉันแต่ไปเชื่อนังตอแหลนั่นเรอะ! “
“ ใครตอแหล!? “
“ ซากุระน้องสาวที่รักของนายน่ะสิ รักกันมากเชื่อใจกันมากทำไมไม่คบกันไปเลยเล่า! “
เงียบ...มีแต่สายตาของคนสอดรู้ที่ชี้เราสามคนไปๆมาๆ และสีหน้าของอากิระที่ตึงไปทันที ตายล่ะหว่า ริคุริเอ๊ย T_T เมื่อกี้เพิ่งพูดอะไรออกไปน่ะ ไม่นะ ฉันไม่ได้... ฉันไม่ได้หมายความว่า...
“ เมื่อกี้เธอบอกเลิกฉันเหรอ “
เปล่า!!! ไม่ใช่!!! มีซักคำในประโยคที่ฉันพูด ถึงแม้ว่าที่ฉันพูดออกไปมันจะความหมายคล้ายๆกันก็เถอะ!! แต่ฉันเปล่านะ และแล้วโรคปากแข็งแถมชอบเอาชนะของฉันก็โผล่ออกมาอีกครั้ง ฉันอยากจะตะโกนออกไปใจแทบขาดว่า ‘ รักนายโคตร ’ แต่จะให้ฉันบอกรักนายเหรอ เฮอะ ไม่เอาด้วย -_-
“ ริคุริ สร้อยที่ฉันเคยให้เธออยู่ไหน “
“ สร้อย สร้อยอะไร “
“ ยัยงั่งจอมทรยศ สร้อยรูปหยดน้ำที่ฉันอุตส่าห์ไปกอดเข่าอ้อนวอนคนขายมากว่าจะซื้อได้! เธอลืมมันไปแล้วเรอะ “
^_^ตายห่า -_- ลืมสนิทชนิดที่ไม่เคยนึกถึงเลย T_T ก็ชีวิตฉันมีแต่เรื่องยุ่งๆนี่ยะ! ใครจะมัวสนใจกะอีกแค่สร้อยเส้นเดียวล่ะ
“ TT_TT ฉันไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน “
“ แม้แต่ของชิ้นแรกที่แฟนตัวเองให้เธอยังทำหาย เธอเคยเห็นความสำคัญของฉันบ้างมั้ย “ อากิระพูดอย่างหัวเสีย “ หรือบางทีฉันควรจะปล่อยเธอไป ทำไมฉันรู้สึกเหมือนว่าเธอไม่คิดอะไรกับฉันเลย “
“ ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะทำหาย >< นายคิดว่าฉันอยากให้มันหายเหรอ ฉันก็เสียใจเหมือนกันนะ! “
ฉันและเขาต่างตะโกนใส่กันดังลั่นไปหมด ลืมไปเลยว่ายูคิและคนอื่นๆต่างจ้องมองเราสองคนอยู่ แต่ไม่เห็นจะน่าสนใจ ฉันจะทะเลาะ ใครจะทำไม!
“ เธอตะโกนใส่ฉันทำไม! “
“ ก็นายตะโกนใส่ฉันก่อนนี่! “
“ ใครตะโกนใส่เธอกัน!! “
“ ก็นายน่ะสิจะมีใครที่ไหนเล่า!! “
“ เธอมันน่ารำคาญที่สุด!! กลับบ้านกับเจ้าหมาน้อยยูคิของเธอไปซะ! เธอคงมีความสุขมากกว่า “
ระหว่าที่ปล่อยให้คำพูดของอากิระผ่านหู ฉันกระพริบตาถี่ๆ พยายามไล่น้ำตาที่กำลังไหลให้มันกลับคืนเข้าไป ถ้านายเปิดใจฟังฉันอีกซักหน่อย ถ้านายเข้าใจฉันอีกซักนิด
“ ซากุระคงรอฉันอยู่ “ ฉันคงไม่ต้องมองแผ่นหลังของนายให้ช้ำใจอย่างนี้
ฉันเบือนสาตตาจากอากิระที่เดินจากไป ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ยูคิที่ทำหน้าแหยๆใส่ฉันอยู่
“ ...ไปกันเถอะ “ ฉันแยกเขี้ยวใส่ยูคิ “ กลับบ้านกัน...ไม่ต้องสนใจตาทึ่มนั่น “
“ ริคุริ -_- ขอโทษ... “
“ ไม่ต้องพูดแล้ว! “
ฉันเดินกลับบ้านมากับยูคิด้วยความเงียบ คงเป็นเพราะว่าฉันตวาดยูคิเลยทำให้เขาเดินก้มหน้าเงียบมาตลอดทาง น่าสงสารจังเลย TTOTT หมายถึงฉันน่ะนะที่น่าสงสาร
“ ถึงแล้ว “ ฉันพูด “ นายกลับไปได้แล้ว “
“ เธอโกรธเหรอ “
“ ไม่หรอก มันไม่เกี่ยวกับนายเลยนี่ ^_^ “
“ ทำไมต้องฝืนยิ้มด้วย “
“ ... “
ที่โรงเรียน เวลาเลิกเรียน
“ อากิระ ฉัน... “
อากิระที่ไม่มองฉันแม้แต่หางตา เดินหายลับหนีกลับบ้านไปอย่างรวดเร็ว TT_TT ทั้งวันฉันใช้เวลาทั้งหมดในการตามล่าตัวเขา...ส่วนเขาใช้เวลาทั้งวันในการเย็นชาใส่ฉันและเดินหนี...นึกว่าหล่อนักรึไงถึงเล่นตัวขนาดนี้! ฉันก็เริ่มโกรธแล้วนะ
ฉันหลับตาซักพัก ความอ่อนล้าในร่างกายฉันมันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ความบ้าระห่ำของเมื่อวานดูเหมือนจะหายไปหมด ฉันกำสายกระเป๋าที่ยูคิซื้อให้แน่นก่อนจะเร่งเดินกลับบ้าน
“ เป็นอะไรไป -_- ลองกินเหล้าสูตรพิเศษของฉันมั้ย รับรองอึกเดียวเธอจะซาบซ่าไปทั้งวัน! “
“ มิซากิ -_- “
มิซากิมามาดใหม่ด้วยการปัดแก้มสีชมพูหวานแหวว คงเป็นผลมาจากที่โดนยัยแก็งถึกชาลาลากล่าวหาว่าเป็นยัยเถื่อน วันนี้เธอจึงแปลงโฉมจากจอมโหดเป็นนางฟ้าในทันที ตายแล้ว >_< ฉันเพิ่งสังเกต ต่างหูเม็ดเบ้อเริ่มก็ถูกแกะออกไปด้วยรึนี่!!
“ มอง’ไรยะ ไม่เคยเห็นคนน่ารักเหรอ หา จะหาเรื่องเรอะ “
แต่นิสัยเหมือนเดิมเด้ะเลย
“ ฉันเห็นอากิระเดินตึงๆไปโน่นแล้ว แฟนเธอนี่อารมณ์แปรปรวนจัง วันนั้นของเดือนเหรอ “
“ ฉัน -_- ทะเลาะกับอากิระล่ะ “
“ เอาอีกแล้วเรอะ!! “
ฉันตั้งต้นเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้มิซากิฟัง ระหว่านั้นมิซากิทำสีหน้าหลายๆอารมณ์ผสมรวมๆกันไป บอกไม่ถูกระหว่างอารมณ์สงสาร กับสมเพช
“ ทำไมเธอช่างหาเรื่องใส่ตัวจังเลย! ยัยป้า! “
“ ใครให้เธอเรียกฉันว่าป้า! “
“ ฉันเรียกตามอากิระน่ะ ^O^“
“ เธอว่าฉันจะทำยังไง “
“ ฉันไม่รู้หรอก “ มิซากิตอบง่ายๆ “ ฉันไม่เก่งเรื่องรักๆใคร่ๆ แต่ถ้าอยากลืมเรื่องนี้ซักสี่ห้าชั่วโมง หรือพรุ่งนี้อยากนอนสลบอยู่บ้านล่ะก็...ฉันขอแนะนำสูตรพิเศษกระป๋องนี้... “
“ ฉันไม่ได้มาฟังรายการขายสินค้านะ! “
“ ริคุริ “
“ อะไร “
“ เธอรู้มั้ยว่าทำไมอากิระถึงโกรธเธอ “
“ เพราะหมอนั่นเป็นคนบ้าไม่มีเหตุผลไง “
“ ยัยโง่ -_- บรมโง่เลย เธอห้ามมีลูกนะ >_< เดี๋ยวลูกจะออกมาโง่! “
“ งั้นเธอก็ห้ามมีลูกเหมือนกัน! ถ้าลูกถือขวดเหล้าออกมาจากท้องเธอจะว่าไงหา “
จู่ๆมาด่าฉันโง่ -_- ฉันเคืองนะเว่ย ฉันมองนาฬิกา -_- กลับบ้านนอนดีกว่าเรา ฉันหมุนตัวเดินกลับบ้าน
“ ยูคิบอกว่ารอเธออยู่ที่หน้าโรงเรียน “ มิซากิตะโกนไล่หลัง
งั้นฉันคงจต้องออกหลังโรงเรียนซะแล้ว
ฉันตัดสินใจแล้ว ในเมื่อฉันรักยูคิไม่ได้ ฉันก็จะทำให้ยูคิเกลียดฉันไปเลย =_= ขอโทษนะยูคิ ฉันจะแสดงให้นายเห็นว่าแท้จริงแล้วฉันร้ายกาจแค่ไหน ( หึ หึ )
“ ไม่ไปหายูคิหน่อยเหรอ คนอย่างหมอนั่นน่ะถ้าเธอไม่ไปเขาก็ไม่กลับหรอกนะ “
“ งั้นก็ให้นอนค้างโรงเรียนไปละกัน “
“ ได้ไง เธอน่ะมันโง่เง่าอย่างที่คิดไว้จริงๆด้วย หัดมองคนอื่นซะบ้าง “
“ ยูคิจ้างเธอมาพูดเหรอ “
“ เธอลองให้โอกาสยูคิดูบ้าง...น่าจะดี “
มิซากิพูดน้ำเสียงเรียบดูจริงจัง -_- ก่อนจะเดินจากไป นี่ทั้งเพื่อนทั้งแฟนเป็นอะไรกันไปหมด แถมยังชอบทิ้งอะไรให้ฉันคิดมากอยู่เรื่อย >_< กลับบ้านดีกว่า
“ ขอโทษครับ มีเบอร์โทรศัพท์รึเปล่า “
ผู้ชายที่ตัวสูงปรี้ดคนหนึ่งพูดกับฉัน ฉันจึงกระพริบตาโง่ๆใส่เขา
“ มี “
“ ขอได้มั้ยครับ “
“ ฉันมีแฟนแล้วค่ะ “
“ ผมรู้ แต่เดี๋ยวนี้แฟนคุณไม่ค่อยสนใจคุณเลย เอาเบอร์ให้ผมเถอะ “
“ รู้จักแฟนฉันรึไง! “ ทำไมมันรู้ดีจังวะ
“ ใครจะไม่รู้จักอากิระบ้างล่ะ ผมแอบชอบคุณมานานแล้วนะ “
“ เดี๋ยวก่อน “ ฉันนึกขึ้นมาได้ ก่อนจะล้วงเข้าไปในกระเป๋าแล้วหยิบโน้ตของนายลึกลับที่ชอบส่งมาให้ฉันยื่นไปตรงหน้าเขา “ ของพวกนี้ ใช่ของนายรึเปล่า “ไอ้สูงนั่นสั่นหัวพรึบพรั่บ
“ ก็ดี ถ้าเป็นนายฉันคงเสียความรู้สึก “
“ เบอร์ล่ะครับ “
“ ไม่ให้โว้ย “
“ ขอเบอร์ครับ “ O_O ไม่เข้าใจที่ฉันพูดรึไงไอ้เบื๊อกนี่ ฉันพูดตรงออกขนาดนี้ยังจะมาทำหน้าเฉยอีก -_-
“ เฮ้ย -_-^ ไอ้เวรนั่น! ออกห่างจากยัยนั่นสามสิบเมตรเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นแกได้นอนโรง’บาลแน่ “
เสียงผู้ชายแว่วๆมาในหู อากิระ?
อะไรวะ -_- ยูคิหรอกเหรอ เขาวิ่งด้วยความเร็วร้อยยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงมาหาฉัน ก่อนจะผลักไอ้สูงนั่นออกไป เดี๋ยวยูคิ ไอ้สูงนั่นสูงกว่านายประมายสิบเซ็นต์เลยนะ...นายจะหาเรื่องต่อยกับมันเหรอ
“ แกเป็นใคร “ ไอ้สูงถาม
“ สามีในอนาคตของยัยนี่! “
“ แกไม่ใช่อากิระ... “
ไอ้สูงพูดเข้าท่าแฮะ
“ อะไรวะ เดี๋ยวริคุริก็ชอบฉันเองล่ะ! “
“ เดี๋ยวริคุริก็ชอบฉันเหมือนกัน “ ไอ้สูงว่า
“ อ้าว ห่าเอ๊ย! กวนส้นนี่หว่า มาต่อยกัน~ มาเลยๆๆ “
ยูคิติดนิสัยอากิระมารึไง -_-^ หาเรื่องต่อยคนอื่นไม่ใช่นิสัยยูคิเลยนะ
ก่อนที่ยูคิจะได้ต่อย ฉันก็คว้าข้อมือเขามาแล้วออกแรงลากเขาวิ่งหนีไอ้สูงนั่น
“ เฮ้! ริคุริ จับมือฉันแล้วเป็นแฟนฉันนะ “
ฉันสลัดมือเขาทิ้งทันที
“ พูดเล่นน่า -_- ทำหน้าเครียดเชียว มิซากิโทรมาบอกว่าเธอตั้งใจจะหลบหน้าฉัน >_< ทำไมอ้ะ “
“ ยูคิ “
“ อะไร “
“ ฉันว่าฉันเคยบอกนายแล้วนะ เรารักกันไม่ได้! เป็นแฟนกันไม่ได้ “
“ ได้สิ “
“ อย่าคิดอะไรง่ายๆได้มั้ย!! “
“ แล้วจะคิดให้ยากทำไมล่ะ ^O^ “
“ ปั้ดโธ่! ยูคิ เลิกชอบฉันซะ กลับไปรักซากุระของนายต่อเถอะ ตอนนี้ยัยนั่นกำลังจะทำความรักของฉันพินาศ “
“ เธอบอกให้ฉันเลิกชอบเธองั้นเหรอ “
“ ใช่!!! ตอนนี้อากิระกับฉันแทบจะไม่ใช่แฟนกันแล้ว “
“ แล้วฉันจำเป็นต้องทำตามคำสั่งเธอรึไง -_- “
“ ว่าไงนะ “
“ ฉันจะชอบ จะรักใครมันก็เรื่องของฉันสิ! มีสิทธิ์สั่งฉันเรอะ “
“ แต่ไอ้ใครที่นายพูดถึงนี่มันฉันนะ “
“ แล้วไง หยุดพูดว่ารักฉันไม่ได้ซะที!!! “
ยูคิจ้องมองฉันนิ่งด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนจะเดินจากไป -_- ทำไมทุกคนชอบเดินหนีฉันไปอยู่เรื่อยนะ!! ฉันเดินไปเรื่อยๆ ตามถนนพลางบ่นพึมพำ >_< หาอะไรกินแก้โมโหดีกว่า หมับ
“ เอ๋ “
เด็กชายหน้าตาเย็นชาคนนึงดึงผมฉันไว้แน่น O_O ฉันว่าฉันเคยเห็นที่ไหน O_O หน้าตากวนส้นเท้าแบบนี้ -_- มันคุ้นๆเหมือนกับ....
เด็กคนนั้นเคี้ยวหมากฝรั่งก่อนจะเป่าดังโผล๊ะ
“ ผมชื่อ อุเอดะ เรียว “
กรี้ด!!! >_< เด็กเวรคนนั้นที่หนีออกจากบ้าน!
น้องชายซากุระ!
“ นี่! เรียวคุง -_- เธอหนีออกจากบ้านมาเหรอ “
เรียวพยักหน้า
“ กลับบ้านไป -_- พี่สาวเธอป่วยก็เพราะเธอนะ “ รีบๆกลับบ้านไปซะ อากิระของฉันจะได้หลุดพ้นจากผู้หญิงที่ชื่อ ซา กุ ระ!!!
“ ผมไม่กลับ!! “
“ มีปัญหาอะไร ติดยาเรอะ หา “
“ นั่นไม่ใช่พี่สาวผม! “
“ อย่าพูดอะไรให้ฉันงงสิ พูดรวดเดียว อธิบายรวดเดียวเถอะ “
เรียวจ้องหน้าฉันอยู่ซักพัก ก่อนจะถามขึ้น “ พี่ชื่ออะไร “
“ ยาซากิ ริคุริ “
“ โอเค “ เรียวพูขึ้นก่อนจะคว้ามือฉันไว้แน่น “ ต่อไปนี้ผมคือยาซากิ เรียว ฝากตัวด้วย ผมหิวมากๆ รีบๆพากลับบ้านหน่อยสิ จะกินข้าว! “
“ จะบ้าเหรอ! บ้านอยู่ไหนเดี๋ยวฉันพาไปส่ง “
“ ถ้าพี่ยังจะให้ผมกลับบ้านอีกล่ะก็...ผมจะวิ่งไปให้รถชนเลยคอยดู! “
“ กลับบ้าน!! “
แล้วเด็กบ้าก็ปล่อยมือฉันก่อนจะวิ่งพรวดไปกลางถนน เสียงบีบแตรลั่น O_O ฉันร้องกรี้ดก่อนจะวิ่งไปคว้าตัวเรียวกลับมาได้ทันเวลา -_- ฉันปาดเหงื่อพลางทรุดตัวอย่างอ่อนแรง
“ ผมหิวข้าวแล้ว “
-_-^^^ ตอนนี้ฉันมีน้องชายเพิ่มอีกคนแล้วค่ะ
21
“ กลับมาแล้วค่ะ “
ไม่มีใครอยู่บ้านเลย ฉันเปิดประตูบ้านดังโครม ในมือมีกระเป๋านักเรียกส่วนอีกข้างกุมมือเด็กบ้าเรียวนั่นไว้แน่น พี่น้องตระกูลอุเอดะเหมือนกันไม่มีผิด เด็กเวร เด็กเวร เด็กเวร!
“ พี่! หิวข้าว “
ฉันเกลียดเด็ก T_T
“ แม่ฉันยังไม่มาเลย รอก่อนนะ “
“ โตป่านนี้ทำกินเองไม่เป็นรึไง “
“ ว่าไงนะ -_-^ “
“ ผมหมายถึง...ผมอยากลองกินฝีมือพี่ริคุริดูน่ะครับ! “
ไอ้เด็กตอแหล -_- ตอแหลเหมือนพี่มันเลย เรียวลอยหน้าลอยตาตอบก่อนจะส่งยิ้มหวานมาให้ฉัน นี่ถ้ามันอายุสักสิบแปดก็คงดี เจ้าเรียวก็หน้าตาดีใช่ย่อย O_O โอ้ยตายแล้ว ฉันคิดอะไรกับเด็กอยู่เนี่ย -_- ไปหาอะไรให้กินหน่อยละกัน
“ ได้แล้ว “ ฉันยื่นจานให้
เรียวก้มมองในจานพลางทำหน้าขยะแขยง
“ นี่มันอะไร “
“ ก็ผัก เนื้อ คลุกรวมกับข้าว “
“ กินได้เหรอ O_O “
“ ได้สิ! “
“ เหมือนข้าวหมาเลยนะ “
“ ไม่กินงั้นทิ้งนะ “
“ กินครับ T_T “
ง่ำๆ แจ๊บๆ ( กินทุเรศจังเลย )
“ อร่อย! “
ดูไปดูมา...เด็กนี่ก็น่ารักดีเหมือนกัน
“ ข้าวหมาอร่อยจัง “
ฉันเกลียดแก!! ที่คิดว่าแกน่ารักเอาเป็นว่าฉันคิดผิดก็แล้วกัน
เสียงประตูบ้านเปิด ใครมาหว่า
แม่นั่นเอง -_- มองฉันแวบหนึ่ง ก่อนจะเลื่อนสายตาไปหยุดที่เรียวคุงที่กินข้าวไม่ลืมหูลืมตา แม่ทำตาลุกวาวใส่ฉันก่อนจะร้องลั่น
“ อุ้ยตายแล้ว >_< ริคุริ อย่าบอกนะว่า....ว่า!!! “
“ ค่ะ...หนูตั้งใจจะบอก... “ แม่นี่เดาเก่งจัง กำลังจะบอกว่าเด็กเก็บได้
“ โตขนาดนี้เชียวเหรอ!!! “ แม่ฉันอ้าปากค้างจ้องเรียว
“ คะ...อ๋อค่ะ พอดีว่า “
“ ลูกกับอากิระคบกันนานขนาดนี้เชียวเหรอ >_< เพิ่งคบมาได้เกือบปีเองไม่ใช่รึไง “
“ หา -_- มันเกี่ยวอะไรกับอากิระล่ะแม่ “
“ ไม่ใช่อากิระเหรอ! ใครกัน แกบอกมานะ! “
“ ใครล่ะ -_- แม่พูดอะไรเนี่ย “
“ ตั้งชื่อให้ว่าอะไรล่ะ “ แม่ฉันเปลี่ยนสีหน้าจากตกใจเป็นอยากรู้อยากเห็น -_-^
“ ชื่อ ชื่อเด็กคนนี้เหรอ ชื่อเรียวค่ะ “
“ ทำไมไม่ชื่อ อาคุระ อะไรประมาณนี้ล่ะ “
“ ทำไมเด็กนี่ต้องชื่ออาคุระด้วย O_O “
แม่ฉันทำหน้าตาแสนรู้
“ ก็ อาคุระ ก็คือชื่ออากิระกับแกผสมกันไง ริคุริ อากิระ อาคุระ น่ารักใช่มั้ย เปลี่ยนเหอะ แล้วแม่จะให้อภัยทุกอย่างที่แกทำ... “
“ ทำ...ทำ...ทำอะไร OoO “
วินาทีนั้น ฉันก็เข้าใจ...
“ เด็กนี่ไม่ใช่ลูกของหนูกับอากิระซะหน่อย!!! “
ตอนแรกได้น้องชาย ตอนนี้ฉันกำลังจะมีลูกแล้วค่ะ \\\O_O///
+++++
ตอนนี้ฉันนั่งหาวหวอดๆ พลางมองฮายามิน้องชายแท้ๆของฉันกำลังเล่นเกมอย่างเมามันส์กับเรียวคุงเด็กบ้าที่กลายเป็นน้องชายฉันไปแล้ว O_O สองคนนี้ดูเข้ากันได้ดีนะ
“ ไปนอนได้แล้วเรียวคุง “ ฉันพูดพลางเกาคางแกรกๆ
“ ไม่ไป -_- พี่ริคุริอยากไปนอนก็ไปคนเดียวสิ! “
“ ช่าย ย ย >_< พี่จะเอาน้องชายที่พลัดพราดจากผมไปตั้งสิบสองปีได้ยังไงกัน “ ฮายามิแทรก
“ น้องชายพลัดพรากเหรอ -_- “
“ ก็เรียวคุงบอกว่าเป็นน้องพี่ งั้นก็ต้องเป็นน้องผมด้วย “
“ เดี๋ยวๆ จะบ้าเหรอ... “ นี่มันน้องของซากุระตางหาก ฉันจะต้องกัดฟันโทรไปบอกยัยนั่นซะหน่อยว่าฉันเจอน้องชายสุดที่รักของเธอแล้ว จะได้เลิกสำออยซะที ( นางมารร้ายเริ่มออก )
“ ต่อไปนี้เราเป็นสามพี่น้อง! ไม่เอาดีกว่า ตัดพี่ริคุริไปก็แล้วกัน “ ฮายามิพูดต่อโดยไม่สนใจฉัน
“ ได้ไง รวมฉันเข้าไปด้วย >_< เอ๊ยไม่ใช่ -_- เล่นอะไรไร้สาระ ฮายามิก็ไปนอนได้แล้ว เรียวคุง พรุ่งนี้ฉันจะส่งนายให้ซากุระ... “
“ พรุ่งนี้ผมจะวิ่งเข้าหารถคันแรกที่ผมเห็น...ถ้าพี่ริคุริส่งผมกลับไป... “ เรียวพูดเสียงเย็น
“ งั้นจะอยู่ที่นี่ต่อไปได้ยังไง! นี่ไม่ใช่บ้านของเธอนะ “
“ ไม่เอา ไม่ให้เรียวกลับ~! ผมรับเรียวเป็นน้องแล้ว! ไม่รู้ล่ะ เป็นน้องชายผมนะ นะ น๊า~ “ ฮายามิดิ้นพราดๆอยู่กับพื้น ปีนี้ฮายามิอายุเท่าไหร่กันนะ O_O
“ อย่ามาทำเสียงอย่างนี้นะ! “
มิน้องชายแท้ๆของฉันกำลังเล่นเกมอย่างเมามันส์กับเรียวคุงเด็กบ้าที่กลายเป็นน้องชายแนไปแล้ว
“ อย่าส่งผมกลับเลยนะ นะ นะ “ เรียวคุงโยนเกมทิ้งมากอดเข่าอ้อนวอนฉัน
“ อย่าส่งน้องชายผมกลับเลยน๊า! TT_TT “ ฮายามิแหกปากลั่น
แม่ของฉันที่อยู่ในชุดนอนเดินเข้ามา ในมือมีหมอนใบเบ้อเริ่มกอดอยู่ แต่หน้าตาตอนนี้เหมือนจะเขมือบฉันเข้าไปทั้งตัว -_-
“ หยุดแหกปากได้แล้ว!!! ลูกฉันบ้ากันไปหมดแล้วเหรอ -_-^ ฮายามิ! แกไปอาบน้ำแล้วเลิกตะโกนซะที อาคุระคุงด้วย! ไปพร้อมๆกับฮายามินั่นแหละ “
“ ผมชื่อเรียวครับ! ไม่ได้ชื่ออาคุระซะหน่อย “
“ ก็แม่ชอบชื่ออาคุระมากกว่านี่ -_- “
“ ก็ได้ครับ ผมคือยาซากิ อาคุระก็ได้ครับ “
“ ไปอาบน้ำ! “
“ คร๊าบบบ “
“ ส่วนแก ริคุริ ไปซื้อถั่วงอกให้แม่หน่อย “
“ ถั่วงอก!! แม่!! นี่มันดึกแล้วนะ จะเอาถั่วงอกไปทำไม “
“ พ่อแกอยากกิน >_< ไปซื้อมา ฉันให้เวลาแกสิบนาที “
“ โธ่ -_- หนูเป็นผู้หญิงนะแม่ ออกนอกบ้านตอนดึกๆไม่ดีนะ ให้ฮายามิไปสิ “
“ ฮายามิมันหล่อ เดี๋ยวโดนผู้หญิงฉุดไปจะทำยังไง “
แล้วฉันล่ะ -_-
“ ไม่เอาอ่ะ ให้เรียวคุงซื้อสิ “
“ แม่จะนับแล้วนะ... “
“ ขอร้อง >_< โอ๊ยย หนูปวดท้องงง “
“ เริ่มได้!!! “
ยังไม่ได้นับเลยนี่นา -_-^ ฉันรีบวิ่งออกจากบ้านแทบไม่ทัน -_- เฮ้อ ถั่วงอก
ตื๊ดตืดดดด
ฉันเดินเข้าร้านซุปเปอร์มาร์เก็ต ทำไมคนขายมองฉันอย่างงั้นล่ะ O_O คงเป็นเพราะฉันอยู่ในชุดเสื้อกล้ามย้วยๆกับกางเกงเปื่อยๆล่ะมั้ง -_- ถึงจะโทรมแต่ฉันก็มีเงินจ่ายนะยะ ฉันรีบพุ่งตัวไปหยิบถั่วงอกมาถุงนึงก่อนจะรีบไปจ่ายเงิน
“ ซื้อเนื้อไปบ้างสิคะ กินแต่เหล้าได้ที่ไหนกัน -_- “
“ ฉันกินได้ “
“ แต่ของในตู้เย็นเราจะมีแต่เหล้าไม่ได้หรอกนะคะ -_-^ “
“ ฉันกินได้~! ”
“ ค่ะ ก็ได้ค่ะ ^O^ “
ฉันเอาถุงถั่วงอกบังหน้าเอาไว้ ก่อนจะเหลือบลูกตาไปมองชายหนุ่มหญิงสาวที่ทำตัวเหมือนโลกคู่แต่งงานใหม่ช่วยกันซื้อของ -_-^^ ซากุระ T_T ทำตาเป็นประกายใส่แฟนฉันอย่างงี้หมายความว่ายังไงยะ!
“ ซากุระ เธอหายป่วยแล้วใช่มั้ย “ อากิระถามพลางโยนขวดเหล้าใส่ตระกร้า
“ ก็...ยังมีหน้ามืดบ่อยๆ ปวดหัวด้วย ตอนนี้ก็ยังเพลียๆอยู่... “
“ จริงเหรอ “ มือของอากิระแตะหน้าผากซากุระเบาๆ
“ สวัสดี!! ออกมาทำอะไรกันล่ะเนี่ย เดทเหรอไง “
เคยได้ยินมาว่า...
ไอ้ที่เรียกว่า หึง
สามารถทำให้คนเรา...ทำอะไรประหลาดๆออกไปได้
เมื่อกี้ฉันพูดว่าอะไรนะ -_- เมื่อกี้ฉันพูดหาเรื่องออกไปใช่มั้ย อากิระมองที่กางเกงเปื่อยๆของฉัน
“ ออกมาทำอะไรตอนดึกๆ “
“ นายล่ะ ออกมาทำอะไร “
“ ซื้อของให้ซากุระ “
“ เธอซื้อของคนเดียวไม่เป็นเหรอไง หา “
โอ้ O_O เอาอีกแล้วริคุริ เดี๋ยวนี้ฉันต้องระวังการพูดจาซะหน่อยแล้ว -_-^ ทำไมฉันชอบพูดหาเรื่องคนอื่นเค้าอยู่เรื่อยนะ แต่ช่างมันเถอะ -_- ยัยนี่เป็นข้อยกเว้น
ซากุระจ้องหน้าฉันเขม็ง ก่อนจะพูดขึ้นเบาๆ “ พี่ริคุริเกลียดฉันมากเหรอคะ... “
“ เธอเองก็เกลียดฉันนี่ เรามาเกลียดกันเถอะ “
“ ฉันเปล่านะ... “
“ งั้นเหรอ งั้นก็พูดออกมาเซ่ ! ไอ้แผนการเป็นสิบที่ทำให้ฉันเลิกกับอากิระน่ะมีอะไรบ้าง “
อากิระมองหน้าฉัน O_O มองตาฉันสิอากิระ -_-^ นายจะได้เห็นถึงความจริงในดวงตาใสซื่อบริสุทธิ์ของฉัน
“ ฉัน...ฉันปวดหัว... “ ซากุระกุมขมับเธอไว้แน่น
""่ายเงิน...
อากิระจับข้อมือฉันไว้แน่น ก่อนจะพูดกับซากุระ
“ เธอรออยู่ที่นี่ก่อน เดี๋ยวฉันกลับมา “
มือของซากุระจับมืออากิระไว้แน่นเหมือนกัน “ ต้องกลับมา...แน่นะคะ “
“ .... “
อากิระลากฉันออกจากร้าน ก่อนจะดันฉันเข้าไปตู้โทรศัพท์ เขามองฉันก่อนจะดึงบุหรี่ขึ้นมา
“ นายสูบบุหรี่เหรอ “
เขาไม่ตอบ แต่พ่นควันใส่หน้าฉันแทน
“ ห้ามสูบ -_- นี่เป็นคำสั่ง “
“ เธอเป็นใครมาสั่งฉันหา! “ อากิระตะคอกลั่นก่อนจะบีบแขนฉันจนเจ็บ
“ ฉันก็เป็นแฟนนายไง ไอ้ทุเรศ! ปล่อยแขนฉันซะที “
เขาปล่อยแขนฉันอย่างแรงก่อนจะแกว่งบุหรี่ไปมา “ เป็นแฟนฉันเหรอ เธอแน่ใจเหรอ แฟนฉันน่ะคือริคุริ ไม่ใช่เธอ! “
“ ก็ฉันไงล่ะริคุริ! “
“ ไม่ใช่หรอก! เธอก็เป็นแค่คนที่หน้าตา แล้วก็ชื่อเหมือนกับแฟนฉัน ริคุริตัวจริงน่ะไม่มีทางตะโกนด่าคนอื่นแบบนี้ “
""่ายเงิน...
“ แต่ว่าซากุระ... “
“ พอเถอะ “ อากิระพูดก่อนจะเสียบบุหรี่เข้ากับปากอีกครั้ง “ ฉันว่าซากุระใกล้หายแล้วล่ะ พรุ่งนี้ฉันจะไปหาที่บ้านตอนเช้านะ...ถ้าเธออยากเจอฉัน... “
“…“ อยากสิตาโง่ O_O แล้วทำเสียงน้อยใจทำไมล่ะนั่น ว่าแต่ -_- ฉันคิดในใจ อากิระจะได้ยินมั้ยล่ะเนี่ย
“ ... “
“ ซากุระป่วยก็เพราะว่าน้องชายหนีออกจากบ้านใช่มั้ย “ ฉันถาม
“ ใช่ “
“ น้องชายซากุระอยู่กับฉัน “
“ ห๊า “ อากิระแทบทำบุหรี่หล่นจากปาก
“ พรุ่งนี้เช้าก็มารับกลับไปละกัน “
“ เด็กนั่นไปอยู่กับเธอได้ยังไงห๊า “
“ เรื่องมันยาว...อ้ะ...ห้ามสูบบุหรี่นะ!!! “
อากิระดึงบุหรี่ออกจากปาก “ พอใจรึยัง เรื่องมากชะมัดเลย “
“ นายเชื่อฉันใช่มั้ย เรื่องซากุระน่ะ ยัยนี่ซักวันต้องทำฉันกับนายต้องเลิกกันนะ “
“ ฉันบอกเธอไปแล้วครั้งนึงไม่ใช่รึไง -_- ว่าฉันไม่เชื่อเธอ “
“ เชื่อฉันสิ -_- “
“ ถ้าฉันกับเธอจะเลิกกัน ก็คงเป็นเพราะฉันหรือเธอตัดสินใจ จะเป็นเพราะซากุระได้ยังไง... “
“ แต่... “
อากิระไม่ฟังฉันแล้ว เขาขัดฉันแล้วพูดขึ้น
“ ซากุระรอฉันอยู่...พรุ่งนี้เจอกันนะ “
ฉันเดินกลับบ้านอย่างเศร้าสร้อย...ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าบรรยากาศระหว่างฉันกับอากิระมันดูทะแม่งๆนะ อย่าบอกนะว่าเราใกล้จะเลิกกันแล้ว อย่างงี้เรื่องก็จะจบแล้วสิ
เอ๊ะเดี๋ยวก่อน...
“ ถั่วงอก!!!!!!!!!! “
ให้ตายเด่ะ O_O มัวแต่ยุ่งเรื่องอากิระจนลืมถั่วงอกของแม่เลย -_-
“ เมื่อกี้เธอพูดว่าถั่วงอกเหรอ ในที่สุดก็นึกได้แล้วรึไง “
ใคร?
“ ยูคิ!!! “
“ หวัดดี “ ยูคิพูดพลางยิ้มแฉ่ง
“ มาทำอะไรแถวนี้ “
“ มาหาเธอไง “
“ ทำไม “
“ พลังแห่งรักไง “
หมอนี่เคยซีเรียสบ้างมั้ยเนี่ย
“ แล้วถั่วงอกอะไร นายรู้ได้ไง “
“ อ๋อ ถั่วงอก “ ยูคิพูดแล้วส่งถุงถั่วงอกให้ฉัน “ จ่ายเงินมาด้วยนะ “
“ นายรู้ได้ยังไงยะ!! “
“ พลังแห่งรัก “
“ จะบ้าเรอะ!!! “
“ โวยวายอะไรเสียงดังชะมัด นี่มันดึกแล้วนะ “
“ นายสะกดรอยตามฉันเหรอ “
“ เปล่าซะหน่อย “
“ แล้วรู้ได้ยังไงล่ะ...ห้ามตอบว่าพลังแห่งรัก!!! “
“ ...อย่างนี้ก็ไม่มีคำตอบสิ “
“ พอที! ไม่เอาแล้ว ฉันจะกลับบ้าน นายก็ไปอยู่กับพลังแห่งรักของนายเหอะ “
ยูคิเงียบไปเล็กน้อย “ ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร “
+++++
ฉันตื่นมาตอนเจ็ดโมงเช้า แม่กำลังหลับ ฮายามินั่งเล่นเกม ส่วนเรียวคุง...
นั่งจ้องหน้าฉัน -_-
“ มองอะไรหา -_- “
“ ตื่นเช้าจังเลยนะ พี่สาว!! “
“ อะไรของนาย O_O “
“ ... “ ยังคงจ้องหน้าฉันตาแป๋ว
“ มีอะไรก็พูดมา “
“ ... “
“ พูดสิวะ!! “
“ พี่สาว...หนีไปกับผมได้มั้ย “ เรียวคุงพูดเสียงอ่อย
จ้อง...
“ พูดอะไรของนาย -_- เมื่อคืนเล่นเกมจนเพี้ยนเหรอ หา “ ฉันตอบกลับหลังจากได้สติกลับคืนมา -_-^ เมื่อกี่รู้สึกฉันจะเพิ่งถูกเด็กอายุสิบสี่ชวนหนีตามกันไปใช่มั้ยเนี่ย
“ ไม่ได้ล้อเล่นนะ...ไปกับผมเถอะ “
ฉันยังไม่ได้บอกเขาเลยว่าฉันล่อลวงซากุระให้มารับเขากลับบ้าน ฉันจะได้หมดภาระและซากุระจะได้หายป่วยซะที -_- ถ้าเกิดเด็กบ้านี่รู้เข้าต้องพยายามหนีอีกแน่ๆเลย ว่าแต่จะหนีไปทำไมนะ พี่สาวตัวเองแท้ๆ
“ หนีเหรอ...นายจะหนีไปไหน “
“ ที่ไหนก็ได้ ที่ไม่มีซากุระอยู่ “
“ ทำไมไม่เรียกชื่อห้วนๆหา OoO ซากุระพี่สาวนายนะ!! “
“ ก็ผมมีพี่คนใหม่แล้วนี่ไง ^O^ พี่ริคุริ!! ถึงแม้จะสวยสู้พี่คนก่อนไม่ได้แต่ผมก็รักพี่นะ!! “
“ หุบปากไป -_- “
“ หนีกันเถอะ “
“ ทำไมต้องหนีด้วยล่ะ “
“ พี่สาวก็ไม่ชอบซากุระเหมือนกันใช่ม้ะ “
“ ใช่ “
“ ผมก็ไม่ชอบ เรามาหนียัยบ้านั่นกันเถอะ “
“ นายทะเลาะกับซากุระล่ะสิ -_- พี่สาวทำอะไรนายกันล่ะ หา “
“ หนีไปกับผมมั้ย “
“ ฉันยังมีงานอีกเยอะแยะเลยที่ต้องทำ กวาดบ้าน ล้างห้องน้ำ ให้อาหารแมว... “
“ พี่ไม่ได้เลี้ยงแมวซะหน่อย “
“ ฉันยังไม่ได้ปรับความเข้าใจกับอากิระเลย ยูคิก็ยังมีเรื่องต้องสะสาง คิดถึงมิยากิด้วย... “
“ ตอบผมสิ! ไป หรือไม่ไป “
“ ไม่ไปโว้ย!! “
“ เออ!! ก็แค่นี้แหละ ผมนึกว่าพี่สาวจะช่วยผมได้ซะอีก >_< ใจร้ายๆๆๆ “
“ นายอายุเท่าไหร่กันยะถึงได้พูดจาแบบนั้น -_- “
“ สิบสี่ขวบเอง!!! พี่จะบอกว่าผมน่ารักก็บอกมาเถอะ!!! “
เด็กอะไรหน้าด้านชะมัด
" มาสัญญากัน "
" สัญญาเหรอ "
เรียวยื่นนิ้วก้อยให้ฉัน
" สัญญาว่า...ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม พี่ก็จะไม่ส่งผมให้ซากุระ "
สัญญาได้ที่ไหนกัน ฉันกำลังจะส่งนายให้ซากุระนี่แหละ
" เอ่อ...พี่ว่า "
" สัญญานะ.. "
ฉันฝืนยิ้ม " อื้ม สัญญา... ไม่ส่งเธอให้ซากุระอย่างแน่นอน "
ติ๊งต่อง
อากิระมาแล้ว มาพร้อมซากุระเลย! ทำไงดี! ฉันไปหาเชือกมาผูกขาเรียวไว้ก่อนดีมั้ยจะได้วิ่งหนีไม่ทัน อ๊าก ย๊าก
“ พี่ริคุริเป็นอะไร “
“ เรียวคุง...ขอโทษนะ “
“ ... “
ฉันเปิดประตูออกไป อากิระก้าวฉับๆเข้ามาในบ้านฉันก่อนจะถลาเข้ามาเขกหัวเรียวดังโป๊ก
“ เจ็บ! “ เรียวแหกปากลั่น
“ ดี แกสมควรเจ็บ! รู้รึเปล่าว่าพี่สาวแกเค้าเป็นห่วงแกมากแค่ไหน “
“ พี่เหรอ... “
ซากุระเดินตามหลังอากิระเข้ามา สีหน้าของเธอแทบจะร้องไห้และดูเหนื่อยอ่อน “ เรียว...กลับบ้านเราเถอะนะ “
เรียวบีบมือฉันแน่น ก่อนจะมองฉันด้วยสายตาที่ทำฉันรู้สึกสันหลังวาบ
“ แล้วสัญญา...เมื่อกี้ล่ะ “

No comments: