RaiN*สายฝน...วันหัวใจพบรัก* ตอนที่6

ยูคิกระตุกมุมปากยิ้ม
“ สนามบิน “
6
“ สนามบินเหรอ นายไปทำอะไรที่สนามบิน “
“ ไปสนามบินไปซื้อขนมปังกินมั้งเธอ “ ยูคิลอยหน้าลอยตาตอบ
“ ขนมปังเหรอ....ร้านกาแฟที่ฉันรอเมื่อกี้ขมนปังก็อร่อยนะ ^O^ “
ยูคิหันมามองหน้าฉันอย่างเหลือเชื่อ
“ -*-ยัยน้ำลายยืด สมองแบบนี้...เธอติดเชื้ออะไรมาจากเจ้าอากิระรึเปล่าเนี่ย “
“ ใจร้าย TT_TT นี่นายเปรียบเทียบสมองฉันกับอากิระเชียวเรอะ “
ยูคิไม่เถียงกับฉันแล้ว เขาขับรถเร็วขึ้นเรื่อยๆ เอ๊ะ หมอนี่ไม่มีใบขับขี่นี่นา กรี้ดดดด นี่ฉันจะได้ไปตีซี้กับยมบาลก่อนกำหนดรึไง -_-
ถึงแล้ว....สนามบิน อุ๊ยตาย! ฝรั่งคนนั้นหล่อจัง O_O ลูกครึ่งรึเปล่าน๊ะ...เอ๊ะ -*- นี่ฉันเผลอคิดอะไรเนี่ย ยูคิเดินลิ่วไปนู่นแล้ว รอฉันด้วย~
“ เอ้า...เธอนั่งนี่แหละ “ ยูคิพูดพลางดันฉันนั่งลงบนเก้าอี้ตัวยาว แล้วเขาก็ทรุดตัวลงนั่งข้างๆฉัน
“ นาย...จะให้อากิระมาที่นี่ทำไมเหรอ “ ฉันถาม
“ ถามเยอะจังเลย O_O นั่งเงียบๆไม่เป็นเรอะ ” ยูคิพูด สายตากวาดไปทั่ว
ฉับหุบปากตามคำขอของเขา ก่อนที่ฉันกับเขาจะตกอยู่ในความเงียบ....ทำไมยูคิที่ดูสดใสร่าเริงเสมอตอนนี้ถึงทำหน้าหงิกอย่างนั้นกันนะ
ยูคิสะดุ้งขึ้นในเวลาต่อมา ก่อนจะคว้ามือฉันไว้แน่น ฮั่นแน่ๆหมอนี่...
“ ดูนั่นสิ “ ยูคิชี้ไปที่อากิระที่เดินเข้ามาในสนามบินอย่างหงุดหงิด “ หมอนั่นตามมาเอาตัวเธอถึงนี่เชียว ^_^ เลิกกันแล้วแน่เรอะ “
คืนดีกันแล้วอ๊ะ >_<
โทรศัพท์ฉันดังขึ้น ปิ้บ!
“ ว่าไงริคุริ O_O^ โผล่หัวออกมาได้แล้ว “ อากิระตะโกนใส่มือถือฉันลั่น
“ เอามาให้ฉันคุย “ ยูคิดึงมือถือฉันไป “ หวัดดีอากิระ “
“ แกจะเอาอะไรอีกห๊า ปล่อยริคุริมาได้แล้ว “
“ วันเกิดแก ^_^ ฉันก็มีของขวัญจะให้เหมือนกัน “
“ -_-? “
“ แกเดินไปจากตรงที่แกยืนอยู่สามก้าวนะ “
อากิระผู้ว่าง่าย( โง่ ) ....-_-^ เดินตามที่ยูคิบอกทุกอย่าง
“ แล้วเลี้ยวซ้ายนิดหน่อย... “
อากิระกระเถิบตาม
“ แล้วทีนี้...นายก็กลับหลังหัน ^_^ “
เฟี้ยว~อากิระกลับหลังหัน
“ รุ่นพี่อากิระ! “
ดวงตาของฉันเบิกกว้าง....ดูเหมือนตาของอากิระจะกว้างยิ่งกว่า O_O
หญิงสาวดวงหน้าน่ารัก ร่างบางของเธอโผเข้ากอดอากิระไว้แน่น พร้อมด้วยริมฝีปากบางได้ประทับรอยจูบกับชายหนุ่มชื่ออากิระที่ยืนทำหน้าเซ่อให้เขาจูบ
เหมือนออกซิเจนไปเลี้ยงสมองฉันไม่พอ อะไรซักอย่างมันไปจุกที่คอฉันจนพูดไม่ออก ยูคิที่อยู่ข้างๆฉันใบหน้าเรียบเฉย ไม่มีอาการอะไรแม้แต่น้อย
หญิงสาวถอนริมฝีปากออกจากชายหนุ่ม อากิระหน้าขึ้นสีจัด ก่อนจะพูดขึ้น
“ ซะ....ซากุระ “
++++++
“ สวัสดีค่ะ ^_^ ฉันอุเอดะ ซากุระ “
“ สวัสดีค่ะ ^O^ ฉันชื่อยาซากิ ริคุริ ยินดีที่ได้รู้จักนะ “
“ รุ่นพี่ริคุริ...ฉันขอเรียกว่าพี่ริคุรินะคะ “
“ ได้สิจ๊ะ >_< ฉันอยากมีรุ่นน้องน่ารักๆแบบนี้มานานแล้ว “
“ อุ๊ย! พี่ริคุริชอบกินราเมงเหรอคะ “
“ จ๊ะ “
“ ฉันก็ชอบเหมือนกันค่ะ ///>_“ แหม...ใช่เลยๆ ร้อนๆ ซู้ด -..- “
“ แพร่บๆ –O- เอิ๊ก “
อากิระกับยูคินั่งมองฉันกับซากุระที่เข้ากันได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ อากิระที่เคาะตะเกียบอย่างหงุดหงิดเพราะต้องมานั่งข้างๆยูคิพลางพูดขึ้น
“ พวกเธอ...แน่ใจนะว่าไม่รู้จักกันมาก่อน -_- “
“ รู้จักกันเมื่อกี้ “ ฉันกับซากุระประสานเสียง
“ แล้วกลับมาที่นี่แล้ว...เธอคิดจะทำอะไรต่อล่ะ “ ยูคิถามซากุระที่นั่งโซ้ยราเมงกับฉัน
“ อืม... “ ซากุระครุ่นคิด “ คิดว่าคงจะกลับมาอยู่ที่นี่อีกน่ะค่ะ... ”
“ จริงเหรอ -_- “
“ อื้ม...แถมที่นี่ราเมงอร่อยซะด้วย ใช่มั้ยคะพี่ริคุริ “
“ จ้า >O< ซ้วบๆ “
ฉันเหลือบมองอากิระกับยูคิ...ถึงแม้สีหน้าจะดูเรียบเฉยดูเหมือนไม่มีอะไร แต่ฉันรู้สึกได้ถึงความดีใจของชายหนุ่มทั้งสองที่หญิงสาวเบื้องหน้าปรากฏตัว
“ แกน่ะไปนั่งโต๊ะนู้น....โน๊นนนน “ ยูคิได้ทีเริ่มดันอากิระออกไปจากโต๊ะ
“ เก้าอี้มันของแกเรอะไง แกนั่นแหละไปหารูที่อื่นนั่งนู่น -_-^ แกนั่งตรงนี้มันกินไม่ลง “
“ ว่าไงนะ -_-^^ “
ซากุระยิ้มหัวเราะร่า ก่อนจะคว้าชามราเมงของเธอทำท่าจะย้ายโต๊ะ
“ พี่อากิระกับพี่ยูคิดูท่าจะสวีทกันตามเคยอีกแล้วนะคะ “ เธอหัวเราะพลางมองชายทั้งสอง “ พี่ริคุริคะ ฉันว่าเราย้ายแทนพวกเขาแล้วไปนั่งกินกันสองคนเถอะ “
“ ใครพูดอย่างนั้น! “
ฉับพลัน มือขวาของอากิระและซ้ายของยูคิต่างคว้าข้อมือของซากุระไว้แน่น ฉันที่นั่งจ้องเหตุการณ์ได้แต่มอง…
ซากุระนั่งลงตามเดิมแล้วพูดกับพวกเขาอีกที “ งั้นจะทะเลาะกันอีกนานมั้ยล่ะคะ กินด้วยกันก็สนุกแล้วนี่นา “
อากิระกับยูคิจ้องตากันประกายไฟเปรี้ยะๆ ก่อนที่ยูคิจะพูดขึ้น
“ ริคุริ “
“ อะไร “ ฉันถามกลับ
“ มานั่งนี่ซิ “ เขาว่าพลางตบเบาะที่อากิระนั่งอยู่ “ อากิระ...แกไปนั่งข้างซากุระสิ “
“ ทำไมฉันจะต้องไป “
“ ทำไมล่ะ =_= ก็ฉันอยากจะนั่งกับริคุริ “
“ ฉันอยากนั่งข้างริคุริบ้างนี่ =_=^ แกไปนั่งข้างซากุระสิ “
ซากุระทำตาปริบๆใส่ฉัน “ ปกติพี่สองคนแย่งพี่ริคุริกันบ่อยเหรอคะ...น่าอิจฉาจัง “
ใครบอกล่ะ....
ที่อากิระกับยูคิแย่งฉัน แต่ไม่ใช่เพราะฉัน อากิระเพียงแต่อยากจะให้ยูคินั้นชอบกับซากุระก็เท่านั้น ส่วนยูคิก็อยากจะให้อากิระชอบซากุระเหมือนกัน เฮ้อ...เมื่อไหร่ฉันจะมีคนหล่อๆมารุมแบบนี้บ้างนะ
“ พี่อากิระคะ “ ซากุระพูดขึ้น
“ -_-? “
“ พี่อากิระเป็นอะไรกับพี่ริคุริคะ “
“ ทำไมถามอย่างนั้นล่ะ “
“ ก็....-_- “ ซากุระชี้ไปที่คอฉัน สร้อยที่อากิระเคยให้ฉันใส่ยังอยู่บนคอฉัน อ๊ะ -*- นี่ฉันลืมคืนสร้อยหมอนี่ไปสนิทเลย >_< แต่มันสวยดีนี่นา ( สรุปคือไม่คืน )
“ อ๋อ ^_^ สร้อยนี่น่ะเหรอ ความจริงอากิระเค้า.... ”
“ อ๋อ ...สร้อยนั่น...ฉันให้ริคุริเองแหละ “ อากิระตอบอย่างไม่ชำเลืองมองฉัน “ ก็ยัยนั่นเป็นแฟนฉันแล้วนี่ “
เคร้งงงงง ! ! เพล้งงงงง ! โครมมมมม !
เสียงเคร้ง ! มาจากแก้วในมือฉันที่ทำร่วงจากมือ
เสียงเพล้ง ! มาจากชามราเมงของซากุระที่เธอปัดหล่น
เสียงโครม ! มาจากเก้าอี้ของยูคิหล่นโครมลงไปตรงนั้น พร้อมด้วยยูคิที่กระชากคอเสื้ออากิระขึ้น
“ แก...พูดล้อเล่นแบบนี้ทำไมกัน “ ยูคิร้องลั่นจนคนในร้านคนอื่นหันมามอง ดวงตาประกายวาบใส่อากิระที่ยังคงนิ่งเฉย “ อย่าพูดแบบนี้ ! ซากุระไม่ค่อยจะแข็งแรง “
ถ้าฉันจำได้ไม่ผิด....ซากุระชอบอากิระนี่
อากิระดันมือของยูคิออก
“ ฉันไม่ได้ล้อเล่น “ อากิระพูดเสียงหนักแน่นก่อนจะหันขวับมามองฉัน พร้อมด้วยสายตาของซากุระมองฉันอย่างคาดคั้น
“ จริงเหรอคะ... ” ซากุระถามเสียงเบาหวิวแต่ดวงตาของเธอกลับดูน่ากลัว “ พี่เป็นแฟนกันพี่อากิระเหรอคะ “
ไม่....
ฉันไม่สามารถจะหลอกเด็กคนนี้ได้ ดวงตาที่แสนจะเชื่อถือในตัวฉันมันเป็นประกายวับๆสั่นระริกซะขนาดนั้น ดูก็รู้ว่าเธอชอบอากิระมากแค่ไหน >_< ปกตินางเอกนิยายเค้าก็ต้องนิสัยดีแบบฉันกันทั้งนั้นแหละ
“ ฉันไม่ได้เป็นแฟนกับอากิระหรอก “ ฉันตอบก่อนจะเหลือบมองอากิระที่จ้องฉันนิ่ง
“ แต่พี่อากิระ... ” ซากุระทำท่าจะพูด แต่อากิระแทรกขึ้นมาก่อน
“ ริคุริ “ อากิระเรียกฉัน “ เธอพูดแบบนี้ทำไมกัน -_-^เราคบกันแล้วนี่ “
“ อย่ามามั่ว O_O นายไม่เคยแม้แต่จะขอฉันคบ “
อากิระนิ่งไปเล็กน้อย
“ ริคุริ “
“ อะไรอีกล่ะห๊า “
“ คบกันเถอะ “
O^O
นายขอคบกันง่ายๆอย่างนี้เลยเหรอ -_-^ มันจะมากไปแล้ว เห็นฉันเป็นตัวอะไรกัน
“ ไม่ “ ฉันชักโมโห “ นายจะทำอะไรคราวนี้ก็เชิญ...แต่อย่าลากฉันเข้าไปเกี่ยว “
“ ซากุระ...ยูคิ ฉันกลับก่อนล่ะ “ อากิระลุกพรวดพราดขึ้นมาก่อนจะดึงฉันลุกขึ้น “ เธอก็ต้องไปกับฉันด้วย “
“ ทำไมอีกล่ะ “
“ อย่าถามจะได้มั้ย O_O ”
“ ไม่ไป “
“ งั้นฉันเลี้ยงราเมงเมื้อกี้ -_- “
“ ตกลง ^_^ “ ฉันหันไปหาซากุระกับยูคิ “ กลับก่อนนะ “
ยูคินั่งเงียบจ้องหน้าซากุระ เธอนั่งมองซากชามราเมงที่แตกกระจายคาพื้นอยู่ตรงนั้นเงียบๆ โดยที่ไม่มีใครยอมพูดก่อน
“ จริงเหรอคะ “
“ หืมส์ “ ยูคิทวน
“ ที่พี่อากิระพูด...มันเป็นเรื่องจริงใช่มั้ยคะ “